Η πιο «χρυσή» σελίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, o θρυλικός Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ 1971, μέσα από τα μάτια του Κώστα Ελευθεράκη.
51 χρόνια. Τόσα έχουν συμπληρωθεί από το βράδυ της 2ας Ιουνίου. Τότε που ο Παναθηναϊκός έγραψε ιστορία, καθώς αντιμετώπισε τον Άγιαξ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που μία ελληνική ομάδα, σε συλλογικό επίπεδο, έφτανε σε εκείνο το σημείο, σε ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Μία στιγμή που έχει μείνει βαθιά «χαραγμένη» στις μνήμες όλων των Ελλήνων φιλάθλων και μετά από 51 χρόνια, παραμένει ζωντανή για να μεταφερθεί στις επόμενες γενιές. Μπορεί το «τριφύλλι» να έχασε με 2-0, όμως η ιστορία είχε γραφτεί και μόνο κερδισμένο βγήκε από όλο αυτό.
Πρωταγωνιστές τότε, ήταν όλοι. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο σε λεπτά συμμετοχής, αλλά και τους ανθρώπους μπροστά και πίσω από τον πάγκο. Ανάμεσα τους, ο Κώστας Ελευθεράκης. Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής, ο οποίος σε ηλικία 21ος ετών πάτησε το χορτάρι του Γουέμπλεϊ και έζησε και με το παραπάνω το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή.
Ο ίδιος, εξιστορεί στο «BN Sports» όλα όσα έζησε σε αυτό το υπέροχο ταξίδι μέχρι τον μεγάλο τελικό. Από τα γκολ-«κλειδιά» με τη Ζενές-Ες, στην ομαδάρα της Σλόβαν και από εκεί στην πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον και τον Ερυθρό Αστέρα. Ένα όραμα που ξεκίνησε από το 1967-68 που εξελίχθηκε στην πιο «χρυσή» γενιά ελληνικής ομάδας.
Η αφετηρία του μεγάλου ταξιδιού
Ο Παναθηναϊκός, ως πρωταθλητής Ελλάδας την προηγούμενη σεζόν, ξεκίνησε το ταξίδι του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών από τον πρώτο γύρο της διοργάνωσης. Η κλήρωση έφερε απέναντι στο «τριφύλλι» τη Ζενές-Ες από το Λουξεμβούργο. Έναν θεωρητικά αδύναμο αντίπαλο αλλά πάντα επικίνδυνο.
«Είχαμε πάρει το νταμπλ την προηγούμενη χρονιά και είχαμε ως στόχο κάτι καλύτερο. Σίγουρα η Ζενές-Ες δεν ήταν από τα θηρία της εποχής. Όμως και εμείς δεν θεωρούμασταν πρώτη δύναμη. Η νίκη στο Λουξεμβούργο έπαιξε μεγάλο ρόλο για να πάμε με ψυχολογία στο δεύτερο ματς. Είχαμε και τον Αντωνιάδη σε τρομερή φόρμα που έβαλε τα τέσσερα γκολ».
Ο Ελευθεράκης είχε σκοράρει από ένα γκολ και στις δύο αναμετρήσεις, βάζοντας και εκείνος το «λιθαράκι» του για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Φυσικά, τα πάντα επισκίασε ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο οποίος μάτωσε μία φορά τα δίχτυα στο πρώτο ματς και τέσσερα (!) στο δεύτερο. Για την ιστορία, ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε με συνολικό σκορ 7-1 (2-1, 5-0).
«Η Σλόβαν είχε ομάδαρα…»
Στην επόμενη φάση, ο Παναθηναϊκός κληρώθηκε με την κάτοχο του Κυπέλλου Κυπελλούχων της προηγούμενης σεζόν, Σλόβαν Μπρατισλάβας. Η τοπ δύναμη της Τσεχοσλοβακίας, όπου μέσα υπήρχαν αρκετοί διεθνής ποδοσφαιριστές και μεγάλα ονόματα της εποχής. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε να «φοβάται».
«Μπήκαμε από την αρχή με αυτοπεποίθηση. Ξέραμε ότι δεν έχουμε κάτι να χάσουμε. Πιστεύαμε στο ταλέντο μας και την ποιότητά μας και έτσι κάναμε τρομερές εμφανίσεις. Ειδικά στο πρώτο παιχνίδι, το 3-0 δεν είναι τυχαίο σκορ. Ήμασταν καλύτεροι και το αξίζαμε»
Όλη η Ευρώπη είχε ξεκινήσει να κοιτάει την ομάδα με τα πράσινα και τις λευκές λεπτομέρειες. Το 3-0 κόντρα στη Σλόβαν έσκασε σαν βόμβα στα αυτιά των ξένων ΜΜΕ. Στη ρεβάνς, μπορεί οι Τσεχοσλοβάκοι να πίεσαν, να κέρδισαν με 2-1 αλλά η πρόκριση ανήκε σε ελληνικά χέρια.
«Πιεστήκαμε πολύ στη ρεβάνς. Είχε ομαδάρα η Σλόβαν Μπρατισλάβας. Μέχρι να ισοφαρίσει ο Αντωνιάδης σε 1-1, περάσαμε δύσκολες στιγμές. Αλλά και μετά, η Σλόβαν δεν σταμάτησε να πιέζει. Το πιστεύαμε παραπάνω όμως. Είχαμε τρομερή αυτοπεποίθηση και αυτό βγήκε στο ότι αντέξαμε. Στο τέλος του αγώνα, λέγαμε πως ανταποκριθήκαμε σε μία Κυπελλούχο Ευρώπης. Τότε ήταν που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και λίγο παραπάνω, πως μπορούμε να πάμε ακόμα πιο μακριά»
«Τότε πιστέψαμε πως έχουμε όλα τα φόντα να πάμε τελικό…»
Μετά το δύσκολο εμπόδιο της Σλόβαν, η κληρωτίδα επιφύλαξε κάτι ακόμα πιο δύσκολο για τον Παναθηναϊκό. Την πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον. Η κορυφαία δύναμη του Νησιού και ένα από τα φαβορί για να φτάσει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης.
«Δεν θέλαμε να κληρωθούμε την Έβερτον. Δεν μπορώ να πω ότι χαρήκαμε αλλά το δεχτήκαμε. Ο Φέρεντς Πούσκας μας έλεγε να μην φοβηθούμε ούτε λεπτό, γιατί εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Μόνο εκείνοι»
Με αυτή πρόταση, οι Πράσινοι μπήκαν αποφασισμένοι στο χορτάρι του Goodison Park για τον πρώτο αγώνα. Το ηθικό ήταν στα ύψη χάρη στον αείμνηστο Φέρεντς Πούσκας. Η Έβερτον έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα.
Πίεζε ασταμάτητα τον ελληνικό σύλλογο, όμως δεν μπορούσε να πατήσει περιοχή. Όποτε το έκανε, ήταν εκεί ο εξαιρετικός Τάκης Οικονομόπουλος. Ο Παναθηναϊκός βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία και προηγήθηκε στο 81ο λεπτό με τον Αντώνη Αντωνιάδη πριν ισοφαρίσει στα τελευταία λεπτά ο Τζόνσον σε 1-1.
«Οι Άγγλοι πίστευαν πως θα μας κερδίσουν. Ήρθαν στην Αθήνα με ψηλά το κεφάλι, όμως εμείς, όσο και αν στεναχωρηθήκαμε που δεν κερδίσαμε το ματς, ήμασταν προετοιμασμένοι. Το γήπεδο ήταν γεμάτο και ο κόσμος μας έδινε ακόμα περισσότερη ώθηση».
Στο ματς της Αθήνας, ο Τάκης Οικονομόπουλος συνέχισε τις τρομερές εμφανίσεις. Όσο πέρναγε ο χρόνος, τόσο περισσότερο γέμιζε με άγχος την αγγλική ομάδα. Το 0-0 έδινε την πρόκριση στον Παναθηναϊκό και στο σφύριγμα της λήξης, οι Πράσινοι είχαν μία θέση στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Ο τρόμος του Βελιγραδίου που μετατράπηκε σε πείσμα για την ιστορία…
Τελευταίο εμπόδιο πριν τον μεγάλο τελικό, ήταν ο Ερυθρός Αστέρας. Το πρώτο ματς ήταν στο Βελιγράδι, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός προσγείωθηκε απότομα στην πραγματικότητα. Όλο το σύνολο του «τριφυλλιού» βρέθηκε σε κακό βράδυ και ο Όστοϊτς βρήκε την ευκαιρία για να τον πληγώσει. Στο τέλος του αγώνα, το βαρύ 4-1 άφηνε ελάχισρες ελπίδες στον ελληνικό σύλλογο. Αξιοσημείωτο δε, ήταν όσα έγιναν εκτός του αγωνιστικού χώρου.
«Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε εκεί, οι οπαδοί του Αστέρα έκαναν τα πάντα για να μας τρομοκρατήσουν. Ήρθαν στο ξενοδοχείο, έκαναν φασαρία, μας ακολουθούσαν, στην προπόνηση ή στα αποδυτήρια υπήρχαν σπρωξίματα και ειρωνείες. Γενικά ήταν ότι χειρότερο για έναν ποδοσφαιριστή. Μετά την ήττα, όταν ήμασταν στο ξενοδοχείο, απλά και αυθόρμητα, δώσαμε υπόσχεση να το γυρίσουμε. Όσο δύσκολο και αν ήταν».
Στη ρεβάνς, όμως, οι Σέρβοι βρέθηκαν απέναντι σε ένα πρωτόγνωρο σκηνικό. Το στάδιο ήταν κατάμεστο. Οπαδοί του Παναθηναϊκού είχαν βρει κάθε πιθανό τρόπο για να δώσουν παλμό και δύναμη για τη μεγάλη ανατροπή. Μόλις ο Αντωνιάδης άνοιξε το σκορ στο 2ο λεπτό, όλα είχαν πάρει το δρόμο τους.
Μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές, ολοκληρώθηκε στο μαγικό τέρμα του Καμάρα στο 63ο λεπτό. Με το τελικό 3-0, οι Πράσινοι έγιναν η πρώτη ελληνική ομάδα που προκρίθηκε στον μεγάλο τελικό μίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Εκεί τους περίμενε ο Άγιαξ.
«Οι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα είχαν βγάλει εισιτήρια για τον τελικό. Αυτό μας πείσμωσε περισσότερο. Δεν το περίμεναν αυτό που συνάντησαν από τους οπαδούς μας. Είχαν τρομοκρατηθεί. Δεν περίμεναν, επίσης, πως εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να γράψουμε ιστορία. Τους πατήσαμε στην κυριολεξία. Όταν έγινε το 3-0 είδα εικόνες που δεν έχω ξαναδεί. Ένα ολόκληρο γήπεδο στον αέρα»
Το «λάθος» για τον τελικό του Γουέμπλεϊ!
Η ώρα του μεγάλου τελικού έφτανε. Η 2η Ιουνίου του 1971 είχε ένα τεράστιο κύκλο από όλους τους φιλάθλους. Απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Άγιαξ των Κρόιφ, Νέεσκενς κλπ. Ο ολλανδικός σύλλογος ήταν η ανερχόμενη δύναμη της Ευρώπης, όμως οι Πράσινοι ήταν έτοιμοι να γράψουν ιστορία.
Ο δείκτης της δυσκολίας ήταν τεράστιος και αυτό φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο. Ο «Αίαντας» ήταν καλύτερος και πιο ουσιαστικός, με αποτέλεσμα να επικρατήσει με 2-0 και να πανηγυρίσει το τρόπαιο με τα μεγάλα «αυτιά». Αυτή, ήταν και η αρχή μίας «χρυσής» εποχής για τους Ολλανδούς, όμως ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων. Ωστόσο, οι Πράσινοι έκαναν ένα λάθος.
«Δεν πήγαμε συγκεντρωμένοι. Δεν ξέρω αν θα υπήρχε διαφορετική κατάληξη αλλά το χειριστήκαμε λάθος. Δεν είχαμε καθαρό μυαλό. Ακόμα και πριν το ματς, δεν δείχναμε όπως στα προηγούμενα παιχνίδια. Μόνο αυτό θα άλλαζα. Δεν λέω ότι θα κερδίζαμε αλλά σίγουρα θα παίζαμε καλύτερα. Είχαμε στεναχωρηθεί μετά το ματς, αλλά ξέραμε πως γράψαμε ιστορία».
«Αυτή η εικόνα μου έχει μείνει στο μυαλό…»
Στο τέλος της μέρας, ο Κώστας Ελευθεράκης έχει κρατήσει μία εικόνα ως την πιο δυνατή από όλο αυτό το «ταξίδι». Δεν είναι άλλη από την στιγμή που πάτησε στο Γούεμπλεϊ στον μεγάλο τελικό της 2η Ιουνίου. Την στιγμή που το «ελάφι» πραγματοποιούσε την είσοδο του μαζί με την υπόλοιπη εντεκάδα για την πρώτη σέντρα.
«Η εικόνα που έχω στο μυαλό μου από τότε, είναι αναμφίβολα την ώρα που πάτησα στον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ. Ένα τόσο αυτοκρατορικό γήπεδο, το οποίο ήταν κατάμεστο από 70 χιλιάδες οπαδούς. Το μισό ήταν γεμάτο με ελληνικές σημαίες. Πόσο πιο ανατριχιαστικό να περπατάς σε αυτό το χορτάρι και δίπλα σε ποδοσφαιριστές όπως ο Κρόιφ. Είμαι υπερήφανος και ευλογημένος που το έζησα»
www.bnsports.gr
