Ο Γέρζι Ντούντεκ, από τους ανθρώπους που «υπέγραψαν» ένα από τα ομορφότερα ποδοσφαιρικά παραμύθια του Champions League εν έτει 2005, μιλά στο BN Sports για τον επερχόμενο τελικό της Λίβερπουλ με τη Ρεάλ Μαδρίτης (28/05, 22:00).
Σχετικά Άρθρα
Οι νύχτες που το Παρίσι γέμισε αστέρια: Οι τελικοί Κυπέλλου πρωταθλητριών και Champions League που διεξήχθησαν στην «πόλη του φωτός»
Η νύχτα της μεγάλης ανατροπής και πώς το 0-3 έγινε από «mission impossible»… θαύμα της Πόλης για την Λίβερπουλ!
Γέρζι Ντούντεκ: Ο άνθρωπος που έμεινε στην ιστορία της Λίβερπουλ για… λάθος λόγο! (video)
Συνέντευξη στον Φάνη Τσοκανά
Αναζητώντας τον ορισμό του «One-hit wonder», εκατοντάδες τραγούδια που εν μία νυκτί έστειλαν έναν καλλιτέχνη ή ένα συγκρότημα στην κορυφή των charts, σε ένα σημείο αναγνωρισιμότητας το οποίο δεν πλησίασε ποτέ ξανά, έρχονται στο μυαλό. Αν μεταφέρει κανείς τον όρο στο ποδόσφαιρο, τα παραδείγματα πολλαπλασιάζονται.
Όσο κι αν ο Γέρζι Ντούντεκ δεν αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, δύσκολα αμφισβητείται πως όσα του προσέφεραν τα 15 χρόνια καριέρας στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ισοφαρίστηκαν -ίσως και ξεπεράστηκαν- σε ένα βράδυ. Στην κορυφαία -κατά πολλούς- ανατροπή στην ιστορία του Champions League, τότε που η Λίβερπουλ γύρισε από την «κόλαση» του 3-0 στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2005 κόντρα στη Μίλαν και κατέκτησε το τρόπαιο.
Η διπλή επέμβαση πέρα από κάθε λογική στις καθυστερήσεις της παράτασης, τα τρία χαμένα πέναλτι με άμεση ή έμμεση εμπλοκή του. Ο «μύθος» του Ντούντεκ χτίστηκε εκείνο το βράδυ πάνω σε τέτοιες βάσεις, που όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, δύσκολα θα σβηστεί.
Δεκαεπτά χρόνια μετά το «έπος» της Κωνσταντινούπολης, γυρίζει τον χρόνο πίσω μέσω του BN Sports, μιλά για όσα υπέροχα έζησε και προφανώς, δίνει τη δική του οπτική για τον μεγάλο, επερχόμενο τελικό ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Λίβερπουλ (28/05, 22:00) στο φετινό Champions League.
Έναν τελικό ανάμεσα σε δύο ομάδες που γνωρίζει εκ των έσω, έχοντας περάσει συνολικά δέκα χρόνια της ζωής του στις τάξεις τους, αλλά η καρδιά του παραμένει... κόκκινη!
-Πώς κρίνεις την πορεία της Ρεάλ Μαδρίτης έως τον τελικό;
«Δεν πίστευα πως θα κατάφερνε να φτάσει έως εδώ. Προφανώς, πάντα αποτελεί ένα από τα μεγάλα φαβορί του θεσμού, αλλά τη φετινή σεζόν, όταν βρήκε μπροστά της την Παρί Σεν Ζερμέν, την Τσέλσι και τη Μάντσεστερ Σίτι, έμοιαζε πολύ δύσκολο.
Όπως φάνηκε, άλλωστε, πράγματι ήταν, αλλά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κλαμπ, ειδικά όταν παίζει στο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Δέκα λεπτά αρκούν για να αλλάξουν τα πάντα. Ακριβώς, όπως έγινε».
-Πολλοί μίλησαν για ειδικό βάρος της φανέλας, για την επίδραση του Σαντιάγο Μπερναμπέου. Έχεις παίξει στον σύλλογο. Τελικά, τι ισχύει;
«Ήμουν στις εξέδρες του Σαντιάγο Μπερναμπέου στο παιχνίδι με την Παρί Σεν Ζερμέν. Είχα πάει κάποιες ημέρες νωρίτερα στη Μαδρίτη και είδα το ματς που προηγήθηκε χρονικά, κόντρα στη Ρεάλ Σοσιεδάδ για τη La Liga. Συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δέχθηκαν γκολ κι έπειτα άρχισαν να παίζουν πολύ καλύτερα.
Απέναντι στην Παρί είδα το έργο να παίζει σε επανάληψη και το είπα στους Πολωνούς φίλους που είχα δίπλα μου: 'Έπρεπε να δεχθούν το γκολ, για να διαμορφωθεί αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα'.
Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει σαν τρελός και με κάποιον τρόπο, ο έλεγχος πέρασε στα πόδια της Ρεάλ. Κόντρα στην Τσέλσι, είχα πει πως μία φορά μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο μία ομάδα στο Champions League, αλλά και δεύτερη; Απέναντι στην περσινή κάτοχο; Μου έμοιαζε απίθανο. Η μαγεία, όμως, επέστρεψε και πάλι. Το ίδιο και απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι. Πώς να καταφέρεις να ελέγξεις τον ρυθμό απέναντί της; Κι όμως, ο νόμος του Σαντιάγο Μπερναμπέου μίλησε ξανά.
Φαίνεται στα πρόσωπα των παικτών πως απολαμβάνουν κάθε στιγμή σε αυτό το στάδιο. Παθιάζονται, φωνάζουν, κάνουν νοήματα στον κόσμο να συμμετάσχει στη γιορτή. Εν τέλει, το κατάφεραν για τρίτη φορά και απέδειξαν πως όντως έχει κάτι το ιδιαίτερο.
Θυμάμαι πως στο Άνφιλντ κάναμε κάτι ανάλογο, όταν παίζαμε κάποιο πολύ σημαντικό παιχνίδι. Φροντίζαμε μαζί με τον κόσμο, να φτιάξουμε μία μοναδική ατμόσφαιρα».
-Στον επικό τελικό της Κωνσταντινούπολης κόντρα στη Μίλαν, δώσατε «σάρκα και οστά» στο δικό σας θαύμα. Αν όχι το μεγαλύτερο, ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του θεσμού.
«Δεν διαφέρει εκείνο το ματς από τη ζωή. Έρχονται πολύ δύσκολες στιγμές. Εμείς βρεθήκαμε ουσιαστικά εκτός τίτλου από το πρώτο ημίχρονο, αλλά πρέπει να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου, να βγάλεις την αυτοπεποίθησή σου. Ο Μπενίτεθ ήταν πολύ ήρεμος κι έκανε τρεις πολύ στοχευμένες αλλαγές, ώστε να ρισκάρουμε. Μιας και αναφερθήκαμε σε μαγικές ατμόσφαιρες, ήταν καταλυτικοί οι οπαδοί μας, που είχαν γεμίσει τα 3/4 του γηπέδου. Όταν άρχισαν να τραγουδούν το 'You'll never walk alone' είχα ανατριχιάσει.
Ο Τζέραρντ μας κάλεσε στο κέντρο πριν ξεκινήσει το δεύτερο μέρος και μας είπε: 'Εφόσον πιστεύουν τόσο πολύ σε εμάς, κάτι πρέπει να τους επιστρέψουμε. Έκαναν τόσα χιλιόμετρα ως την Κωνσταντινούπολη. Πρέπει να βρούμε ένα γρήγορο γκολ'. Μόλις τα καταφέραμε το γήπεδο ήταν σαν 'ηφαίστειο'. Ουσιαστικά μας ώθησε στην ισοφάριση.
Τα πάντα είναι πιθανά. Πάντα πρέπει να θυμάσαι αυτό το παιχνίδι σε κάθε δυσκολία. Είτε πρόκειται για έναν αγώνα σε οποιοδήποτε σπορ, είτε για κάτι που περνάς στη ζωή σου. Το μυαλό σου πρέπει να είναι καθαρό και το κορμί σου σε εγρήγορση».
-Ακριβώς ό,τι έκανες στα πέναλτι.
«Πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα, όταν βρίσκεσαι στη νοκ-άουτ φάση. Ειδικά ένας γκολκίπερ πρέπει να είναι πάντα έτοιμος για τα πέναλτι.
Το πρώτο μου βιβλίο για τις εκτελέσεις ξεκίνησα να το γράφω το 1997, βλέποντας τον σπουδαίο Φαν Μπρόικελεν. Δεν είχαμε τις σημερινές πολυτέλειες τότε. Δεν υπήρχε YouTube.
Πριν από το ματς με τη Μίλαν διάβασα για περίπου 1000 πέναλτι παικτών της. Προφανώς, έδωσα ιδιαίτερο βάρος σε αυτά στον τελικό του 2003 κόντρα στη Γιουβέντους. Ήμουν έτοιμος για εκείνα τα πέναλτι. Ήθελα να τους προκαλέσω, να τους βγάλω από τη ζώνη ασφαλείας τους, να επιβληθώ».
-Γι' αυτό αποφάσισες να «αντιγράψεις» τις κινήσεις του Γκρόμπελαρ;
«Εκείνη η απόκρουση στο σουτ του Σεβτσένκο λίγο πριν τελειώσει η δεύτερη παράταση, μου έδωσε τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Ποτέ ξανά στην καριέρα μου δεν βρισκόμουν σε τέτοιο επίπεδο συγκέντρωσης.
Θυμάμαι πως ήρθε ο Τζίμι Γκάραχερ και μου είπε πως πρέπει να κάνω κάτι για να τους πιέσω. Μου ζήτησε να χρησιμοποιήσω τα 'spaghetti legs' του Γκρόμπελαρ. Προφανώς τα θυμόμουν από τότε που ήμουν παιδί. Το συζήτησα με τον προπονητή τερματοφυλάκων της Λίβερπουλ και συμφωνήσαμε πως ήταν καλή ιδέα. Κάποιος μπορεί να νόμιζε πως έκανα πλάκα εκείνη τη στιγμή, αλλά ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος στον στόχο μου».
-Τι ακολούθησε μετά το τελευταίο πέναλτι;
«Δεν είχα πιστέψει ακόμη πως τα καταφέραμε. Χάναμε με τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο. Θυμάμαι ακόμη την εικόνα των αποδυτηρίων. Πολλοί παίκτες φώναζαν, δεν ήταν ικανοποιημένοι από την εικόνα μας, ενώ άλλοι απλώς έμεναν ήσυχοι και έμοιαζαν θλιμμένοι.
Μία ώρα μετά, όλα ήταν εντελώς διαφορετικά στον ίδιο χώρο! Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να κάνουμε κάτι τέτοιο σε έναν τελικό Champions League, απέναντι στη Μίλαν του Κάρλο Αντσελότι. Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο, κάτι που παραλίγο να πληρώσουμε κι εμείς».
-Δηλαδή;
«Είχαμε πάει στην Ισπανία για μία μίνι-προετοιμασία πριν τον τελικό. Προσπαθούσαμε να εγκλιματιστούμε στις συνθήκες που θα βρίσκαμε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ παράλληλα δουλεύαμε τακτικές λεπτομέρειες και βλέπαμε όλοι μαζί παιχνίδια της Μίλαν. Μαθαίναμε από τους 'κατασκόπους' μας στην Ιταλία, πως δεν είναι αρκετά έτοιμη και λόγω της περασμένης ηλικίας κάποιων παικτών, δεν αντέχει σε υψηλή πίεση επί 90 λεπτά. Όταν πήγαμε στα αποδυτήρια με το 3-0 εις βάρος μας, αναρωτηθήκαμε αν μας μιλούσαν για την ίδια ομάδα.
Παράλληλα, εκείνες τις ημέρες, μετά από κάθε άσκηση συνηθίζαμε να εκτελούμε πέναλτι. Όσο κι αν προπονηθείς, βέβαια, δεν συγκρίνεται με αυτό που ζεις την ώρα του αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ρίισε.
Μας έλεγε πως θα χτυπήσει το πέναλτι στην αριστερή πλευρά στις προπονήσεις, κι όμως δεν έχανε κανένα, χωρίς υπερβολή. Στον τελικό για κάποιον λόγο άλλαξε απόφαση, σούταρε στα δεξιά χωρίς τη συνηθισμένη δύναμη και ο Ντίντα το απέκρουσε. Είναι ένα δείγμα του τι μπορεί να κάνει η πίεση».
-Λίβερπουλ και Ρεάλ Μαδρίτης συναντιούνται ξανά σε τελικό Champions League μετά από τέσσερα χρόνια. Τι έχει αλλάξει από τότε;
«Ο τελικός στο Κίεβο ήταν μία πολύ περίεργη συνθήκη για εμένα, καθώς βρισκόμουν στο γήπεδο και είχα αγωνιστεί και για τις δύο ομάδες. Ήξερα, όμως, πως η Λίβερπουλ το είχε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα για τη νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά μάλλον στεναχωρήθηκα περισσότερο για τη Λίβερπουλ. Νομίζω πως και τώρα το χρειάζεται περισσότερο.
Από αυτά τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, μάλλον η Λίβερπουλ βγήκε πιο ευνοημένη, δηλαδή τα χρησιμοποίησε για να δυναμώσει περισσότερο. Το γεγονός πως κατέκτησε την Premier League μετά από τριάντα χρόνια και πήρε το Champions League μετά από 14, ενισχύουν αυτό που λέω, αλλά σε έναν τελικό της συγκεκριμένης διοργάνωσης απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, δεν χωρούν πολλές προβλέψεις».
-Άρα δεν υπάρχει φαβορί;
«Και οι δυο τους χάραξαν μία τρελή πορεία έως τον τελικό. Η Λίβερπουλ πιθανότατα έχει την καλύτερη ομάδα της ιστορίας της, αλλά όσα απίστευτα έχει πράξει η Ρεάλ Μαδρίτης, σε κάνουν να λες πως το αξίζει.
Δεν μπορείς να βρεις φαβορί. Αν μου ζητούσε κανείς σκορ, θα έλεγα 1-1 και πέναλτι. Εκεί, ίσως έχει κάποιο προβάδισμα η Λίβερπουλ, μιας και έχει βρεθεί στην ίδια συνθήκη φέτος τόσο στον τελικό του League Cup, όσο και σε αυτόν του FA Cup».
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και μειονέκτημα της κάθε ομάδας;
«Η Λίβερπουλ έχει τα καλύτερα μπακ στην Ευρώπη αυτήν τη στιγμή. Ναι, οι Σαλάχ-Μανέ οργιάζουν στην επίθεση και ο Φαν Ντάικ είναι 'βράχος' στην άμυνα, αλλά οι Άρνολντ και Ρόμπερτσον είναι απίστευτοι. Ο μόνος τρόπος να βρεις τη Λίβερπουλ ευάλωτη είναι να την χτυπήσεις στις αντεπιθέσεις. Ο Βινίσιους και ο Ροντρίγκο για παράδειγμα, είναι ιδανικοί σε ένα τέτοιο στυλ παιχνιδιού.
Όσον αφορά τη Ρεάλ Μαδρίτης ισχύει το 'όσο την κρατάς ζωντανή, τόσο πιο δυνατή γίνεται'. Θεωρώ πως η άμυνά της είναι το αδύναμο σημείο της, αλλά όσο αυτή αντέχει, η επίθεση ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν γίνεται να βγει από την εξίσωση και ο Τιμπό Κουρτουά που για εμένα είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του φετινού Champions League. Επίσης, ο άξονάς της ξέρει πώς να ελέγχει τον ρυθμό. Κρόος, Μόντριτς και Κασεμίρο έχουν τεράστια εμπειρία και χημεία, ενώ ο Βινίσιους είναι σε τρομακτική κατάσταση. Μία κατηγορία μόνος του ο Μπενζεμά. Δεν σηκώνει συζήτηση για εμένα πως η Χρυσή Μπάλα του ανήκει φέτος.
Όπως προείπα, αν δεν τους 'σκοτώσεις', σε 'σκοτώνουν'. Είναι κάτι σαν έναν αγώνα μποξ. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ένας μποξέρ που μπορείς να τον χτυπήσεις 1000 φορές, να αντέξει και με ένα μόνο χτύπημα να σε βγάλει νοκ-άουτ».
-Μοιάζει ξεκάθαρο ποιον θα υποστηρίζεις.
«Εκτιμώ τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη σέβομαι, αλλά η Λίβερπουλ είναι μέρος της καρδιάς μου. Άλλωστε, αγωνίζομαι ακόμη με την ομάδα των Legends της.
Ήταν όνειρό μου να παίξω για αυτήν, από τότε που ήμουν παιδί. Στα 16 μου απέκτησα ένα επίσημο κασκόλ της, πράγμα πολύ δύσκολο σε εκείνες τις εποχές, και για περίπου δώδεκα χρόνια βρισκόταν πάνω από το κρεβάτι μου, δηλαδή ακόμη κι όσο ήμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Σε τελική ανάλυση, όποιος κι αν κερδίσει, θα γράψει ιστορία. Αν η Ρεάλ Μαδρίτης κατακτήσει το τρόπαιο, θα πρόκειται για την κορυφαία της πορεία στον θεσμό. Αν το πράξει η Λίβερπουλ θα είναι μία απόδειξη πως πρόκειται για την κορυφαία ομάδα στην ιστορία του συλλόγου. Άλλα η καρδιά μου βρίσκεται πιο κοντά στους 'Reds'».
