γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Με την εμφάνισή της κόντρα στη Λίβερπουλ η ομάδα του Ράνγκνικ επιβεβαίωσε πως...είναι ομάδα του Ράνγκνικ, για όσους θυμούνται το μέταλλο, την αποφασιστικότητα και την αυτοπεποίθηση της χρυσής εποχής του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον... καμία σχέση!
Σχετικά Άρθρα
Το Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μας έμαθε περισσότερα από όσα… περιμέναμε! (video)
Τιάγκο Αλκάνταρα: Ένας αρτίστας του αθλήματος που κάνει την διαφορά στο Νησί (video)
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Είναι το 24ο λεπτό του αγώνα της Λίβερπουλ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Άνφιλντ! Οι γηπεδούχοι προηγούνται ήδη με 2-0, κυριαρχούν απόλυτα στον αγωνιστικό χώρο και είναι απολύτως ξεκάθαρο, κι ας είναι τόσο νωρίς, πως η κατάσταση για την ομάδα του Ραλφ Ράνγκνικ είναι...μη αναστρέψιμη, μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει όπως κι έγινε! Ο σκηνοθέτης της μετάδοσης, λες και θέλει να ρίξει...αλάτι στην πληγή των ανά την υφήλιο οπαδών των «κόκκινων διαβόλων», σημαδεύει στην εξέδρα τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, το βλέμμα του μεγάλου Σκωτσέζου σα να...σημαδεύει το κενό! Δεν είναι ότι ο άνθρωπος που οδήγησε τη Γιουνάιτεντ σε...δυσθεώρητα ύψη δεν πίστευε στα μάτια του, δεν τη λες και έκπληξη την εικόνα της, περισσότερο έμοιαζε να μην...αναγνωρίζει στο χορτάρι τη ομάδα που με τόσο κόπο δημιούργησε, την ομάδα που στα χρόνια του άπαντες σέβονταν, αναγνώριζαν έως και...έτρεμαν!
Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε άλλωστε προλάβει να δει τον Λούις Ντίας να ανοίγει το σκορ ολοκληρώνοντας για τη Λίβερπουλ μια επιθετική προσπάθεια που περισσότερο, με βάση την ευκολία με την οποία εκδηλώθηκε, σε προπόνηση παρά σε επίσημο αγώνα, και τι αγώνα, παρέπεμπε! Είχε προλάβει να δει τον Πολ Πογκμπά να αποχωρεί τραυματίας, κατά δήλωση του ιδίου τουλάχιστον, στο 10ο λεπτό και να αντικαθίσταται από τον Τζέσι Λίνγκαρντ, τι να έκανε άραγε στον πάγκο ο Σκοτ Μακτόμινεϊ; Είχε προλάβει να δει τον Μοχάμεντ Σαλάχ να επιστρέφει στα γκολ «κλειδώνοντας» ουσιαστικά τη νίκη για τους γηπεδούχους πριν καλά καλά ζεσταθεί το παιχνίδι, στην πολλοστή φορά που ο Χάρι Μαγκουάιρ και η...παρέα του αγρόν ηγόραζαν! Είχε προλάβει σίγουρα να καταλάβει, για τον Σερ Άλεξ μιλάμε, ότι το βράδυ δε θα ήταν...ευχάριστο, μη σας πω ότι είχε προλάβει και να σκεφτεί «κακώς, κάκιστα δεν έμεινα σπίτι να το δω με την Kάθι!».
Αν και κρίνοντας εξ ιδίων, ποτέ δεν ήμουν φίλος της Γιουνάιτεντ, ούτε καν συμπαθών, δε νομίζω πως ακόμη και από την άνεση του σαλονιού του και την...απόσταση της τηλεοπτικής μετάδοσης θα μπορούσε να παραμείνει ψύχραιμος μπροστά σε ένα τόσο αποκαρδιωτικό θέαμα! Κι αυτό γιατί ναι μεν δεν ήταν η πρώτη, πιθανότατα δεν ήταν και η τελευταία, φορά που η Γιουνάιτεντ γνώρισε τόσο βαριά ήττα από τη μεγάλη της αντίπαλο, θυμίζω το 5-0 στο Ολντ Τράφορντ επί Σόλσκιερ, ήταν όμως, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, η τελευταία τόσο απογοητευτική, απαγορευτική οποιασδήποτε προοπτικής, έως και...καταθλιπτική εμφάνιση που θα μπορούσε να αντέξει οποιοσδήποτε φίλος της ομάδας! Κάτι σαν το...τσουνάμι με το οποίο υπερχείλισε το φράγμα, το να μιλήσει κανείς για μια απλή σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι θα ήταν τουλάχιστον...understatement με βάση τη σοβαρότητα της κατάστασης!
Δεν ήταν άλλωστε το σκορ, δεν ήταν η απόδοση, δεν ήταν ούτε καν η...ανημποριά που έκανε εντύπωση από την εμφάνιση της Μάντσεστερ, ποιος να της το έλεγε αλήθεια ότι θα ερχόταν ο καιρός που θα ευχόταν να την έλεγαν...Σίτι, κόντρα στην ομάδα του Κλοπ, ήταν κυρίως η νοοτροπία, η συμπεριφορά, η αδιαφορία, η αγωνιστική, ψυχολογική αλλά και πνευματική παραίτηση! Στοιχεία όλα με αρνητικό, αρνητικότατο πρόσημο, τόσο μα τόσο έκδηλα στο παιχνίδι της που σε έκαναν πραγματικά να απορείς, εμένα ομολογώ μου συνέβη αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης, τι ακριβώς πήγε να κάνει η ομάδα στο Λίβερπουλ, μη σας πω ΓΙΑΤΙ πήγε η ομάδα στο Λίβερπουλ! Όσο για το «ομάδα» συγχωρείστε με, το χρησιμοποιώ μεν για την...οικονομία του κειμένου αλλά δεν μπορώ να σας πω ότι το ασπάζομαι κιόλας, αυτό που εμφανίστηκε απέναντι στο σύνολο, τι μεγάλη αντίθεση αλήθεια, που μπορεί να ονειρεύεται ακόμη και quadruple μέσα στη σεζόν, δεν ήταν ομάδα, σκορποχώρι ήταν!
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που δε στέκομαι, δεν ασχολούμαι καν να σας πω την αλήθεια, με τις πολλές και σημαντικές απουσίες που είχε η Γιουνάιτεντ στο ματς, σημαντικότερη όλων αυτή του Κριστιάνο προφανώς, πώς θα ήταν άραγε χωρίς τα 21 γκολ του σήμερα τα πράγματα; Δεν είναι ότι ο Ράσφορντ και ο...κάθε Ράσφορντ, όσοι τέλος πάντων κλήθηκαν να αγωνιστούν χθες, δεν μπορούσαν! Είναι ότι εδώ και καιρό, απλά το διαβάζει κανείς πολύ πιο εύκολα στο εκφραστικότατο πρόσωπο του 24χρονου επιθετικού, δείχνουν να μη θέλουν! Έχει με λίγα λόγια καταφέρει το ίδιο το κλαμπ να δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες, τόσο αντίξοες, κλίμα τέτοιο, τόσο μα τόσο τοξικό, που ποδοσφαιριστές, σχεδόν όλοι, πολύ υψηλά αμειβόμενοι σε έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο αντί να ζουν το όνειρό τους μοιάζουν να περνούν έως και εφιαλτικές στιγμές! Στιγμές που τους τελευταίους μήνες τις περνούν με τον επόμενο τεχνικό διευθυντή, αυτός θα είναι από το καλοκαίρι ο ρόλος του Ράνγκνικ, στην άκρη του πάγκου να αποδομείται μέρα με τη μέρα μέσα από τον κόντρα ρόλο που του επεφύλαξαν αυτοί που τον προσέλαβαν για να βοηθήσει την ομάδα...μιλάμε για...μύθο!
Η επιλογή για την επόμενη μέρα στην τεχνική ηγεσία φαίνεται πως έχει ήδη κλειδώσει, και το όνομα αυτού Έρικ Τεν Χάαχ, ενδιαφέρουσα περίπτωση, δε λέω, το ζήτημα είναι κατά πόσο η Γιουνάιτεντ είναι διατεθειμένη να ζήσει και να πεθάνει με τη δική του νοοτροπία και όχι να τον «ευνουχίσει» θέλοντας να τον προσαρμόσει στη, σημερινή, δική της! Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο πολλοί πιστεύουν πως ο Σερ Άλεξ είναι ο μεγαλύτερος προπονητής στην ιστορία της Premier League είναι γιατί πέτυχε όσα πέτυχε αναδεικνύοντας παράλληλα μια ολόκληρη γενιά ποδοσφαιριστών, βλ. Μπέκαμ, Σκόουλς, Γκιγκς, Μπατ, αδερφούς Νέβιλ, μέσα από τα σπλάχνα, από τα τμήματα υποδομής της ομάδας! Ο Τεν Χάαχ που αναλαμβάνει έχει μάθει να δουλεύει, και να πετυχαίνει, κυρίως με πιτσιρικάδες, με τη nouvelle vague του ολλανδικού ποδοσφαίρου και κάποιες λίγες περιπτώσεις πεπειραμένων όπως ο Τάντιτς διέπρεψε με τον Άγιαξ! Σίγουρα δε θα αλλάξει, ούτε το θέλει αλλά ούτε και το μπορεί, όλους τους ποδοσφαιριστές, ούτε καν τους μισούς, η ποιότητα, το ταλέντο και τα προσόντα δε λείπουν άλλωστε από το ρόστερ! Το ζητούμενο είναι να αλλάξει την ομάδα, τον τρόπο με τον οποίο αυτοί ακριβώς οι ποδοσφαιριστές σκέφτονται, λειτουργούν και αλληλεπιδρούν ως μέρη του συνόλου, ως μέλη του συλλόγου, πρόκειται για το μεγαλύτερο στοίχημα για τον...οργανισμό Γιουνάιτεντ μέχρι το επόμενο! Αν ούτε αυτός τα καταφέρει βλέπω το σκηνοθέτη στο επόμενο ντέρμπι κόντρα στη Λίβερπουλ να ψάχνει το Σερ Άλεξ στην εξέδρα...και να μην τον βρίσκει!
