Συνιδρυτής και πρόεδρος του Ολυμπιακού, ήταν ο πρώτος αρχηγός της Εθνικής και ο μοναδικός Έλληνας διεθνής που στη συνέχεια υπουργοποιήθηκε. Ήταν αυτός που έσωσε τον Παναθηναϊκό από τον υποβιβασμό, ενώ για τα… μάτια του γράφτηκε και ο πρώτος ύμνος των Πειραιωτών. Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος ήταν ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Σχετικά Άρθρα
Ολυμπιακός: «Έφηβος» 97 ετών!
Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1903 και έμελλε να αποτελέσει μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες στην ιστορία του Ολυμπιακού, του ελληνικού αθλητισμού και όχι μόνο. Ήταν ο δεύτερος από τους οχτώ γιους μιας γνωστής οικογένειας του Πειραιά με αθλητική παράδοση. Μαζί με τον Γιάννη, τον Ντίνο, τον Βασίλη και τον Λεωνίδα συνέθεσαν την θρυλική πεντάδα του Ολυμπιακού. Όλοι τους επιθετικοί. Σε όλους δόθηκαν παρατσούκλια ανάλογα με τα προσόντα τους. Τον Γιάννη τον μεγαλύτερο τον φώναζαν «δάσκαλο», ο Ντίνος ήταν, λόγω σωματοδομής, ο «μπουλούκος». Ο Βασίλης πήρε το ψευδώνυμο «κελεμές» λόγω ταχύτητας, από ένα από τα καλύτερα άλογα του ιπποδρόμου τότε στο Φάληρο. Ο Λεωνίδας ήταν ο «στραβοσουγίας» λόγω του περίεργου στυλ τρεξίματος και ο Γιώργος ο «ποδαράς» λόγω του διασκελισμού του. Στην οικογένεια υπήρχε ακόμα ο Στέλιος που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού το 1930, αλλά έπαιξε ελάχιστα. Ο Αριστείδης που αγωνιζόταν στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και ήταν δεδομένο πως θα έπαιζε και αυτός στον Ολυμπιακό αν δεν πέθαινε από τύφο σε ηλικία 18 ετών. Και ο Σταύρος, ο μοναδικός από τα 8 αδέρφια που δεν ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο. 
Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος ήταν από τους μπροστάρηδες της πορείας από την διάλυση του Πειραϊκού Συνδέσμου μέχρι την ίδρυση του Ο.Σ.Φ.Π. Από το 1925 έως το 1931 πραγματοποίησε σπουδαία καριέρα στον Ολυμπιακού παίζοντας ως κεντρικός επιθετικός. Χωρίς να διαθέτει σπουδαία τεχνικά χαρίσματα, ξεχώριζε για την δύναμη, την ταχύτητα και την αίσθηση του γκολ. Λόγω των σωματικών του προσόντων (ο πιο ψηλός της οικογένειας) ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τον μαρκάρει οποιοσδήποτε αμυντικός της εποχής και χάρη σε αυτόν εξελίχθηκε σε έναν δεινό γκολτζή. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο στις 18 Οκτωβρίου του 1931 έχοντας κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα Πειραιά και ένα πρωτάθλημα Ελλάδας.
Μάλιστα για… χάρη του γράφτηκε ο πρώτος ύμνος του Ολυμπιακού το 1931 από τον Μίμη Βασιλειάδη και μελοποιήθηκε από τον Γιάγκο Λαουτάρη. Δημιουργήθηκε τη σεζόν που ξεκίνησε το πρώτο πρωτάθλημα εθνικής κατηγορίας, δηλαδή το 1930-31, και ήταν γνωστός με το όνομα «Φευγάτε από μπρος...». Με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Ανδριανόπουλο ο Ολυμπιακός εκείνη τη σεζόν είχε κερδίσει πολλούς από τους διεκδικητές του τίτλου με 3 γκολ και λέγεται ότι αυτό ενέπνευσε τον στιχουργό να γράψει τον στίχο: «Ένα, δύο, τρία γκολ, παντού πανικός! Θρίαμβος, νίκη, - Ολυμπιακός- !».
Ο πρώτος αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας
Πρωταγωνιστής ήταν και στο ξεκίνημα της Εθνικής Ελλάδας καθώς μετείχε στις πέντε πρώτες αναμετρήσεις του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Πήρε το χρίσμα σε ένα φιλικό Ελλάδα - Ιταλία στις 7 Απριλίου του 1929 και το διατήρησε σε όλες τις διεθνείς συμμετοχές του. Μάλιστα σημείωσε το δεύτερο και το τρίτο γκολ της ελληνικής ομάδας (Βουλγαρία - Ελλάδα 1-1, 1929 και Ελλάδα - Γιουγκοσλαβία 2-1 το 1930).
Δικηγόρος, Δήμαρχος και Υπουργός
Ωστόσο, ο Γιώργος Ανδριανόπουλος δεν ήταν απλά ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής της εποχής του. Το 1927, όντας ακόμα παίκτης του Ολυμπιακού αποφοίτησε από τη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1929 χρόνια μετά άρχισε να δικηγορεί κι αργότερα εξέλιξε τις σπουδές του στο Παρίσι. Το 1928 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά και αυτή ήταν αρχή μια πολιτικής καριέρας διατελώντας βουλευτής, δήμαρχος Πειραιά, διευθυντής και πρόεδρος στον ΟΛΠ, ενώ ακόμα και σήμερα παραμένει ο μοναδικός παίκτης της Εθνικής Ανδρών στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που έγινε υπουργός αναλαμβάνοντας το «Εμπορικής Ναυτιλίας».
Ενδεικτική για το ήθος του είναι η ιστορία που έχει διηγηθεί ο μικρός αδερφός του Λεωνίδας Ανδριανόπουλος «Όμως ο δήμαρχος Πειραιά διαπίστωνε ότι το ταμείο ήταν μονίμως άδειο. [...] Όμως προσέξτε, όπως δεν υπήρχαν φράγκα επί θητείας Γιώργου Ανδριανόπουλου. Θυμάμαι, είχε πάει ο αδελφός μου, ως δήμαρχος Πειραιά, ένα ταξίδι στην Αμερική και όταν ο Γουλανδρής τον ρώτησε «Τι δώρο θέλεις, δήμαρχε;», εκείνος ζήτησε δύο απορριμματοφόρα, κοινώς σκουπιδιάρικα, για να τα δρομολογήσει στον φουκαρά τον Πειραιά. Ε, του τα έδωσε! Η πολιτική στην οικογένειά μου δεν έδωσε πολλά, για την ακρίβεια σχεδόν τίποτα. Ο Γιώργος υπήρξε μετρημένος, αυστηρός, και πάνω απ' όλα ηθικό στοιχείο στην πολιτική του καριέρα.
Τίμιος σε υπερθετικό βαθμό, σεμνός, εργατικός, δίκαιος. Όταν του έλεγε κάποιος κάτι που δεν του άρεσε ή πίστευε ότι μπορούσε να τον παγιδέψει, το έκοβε με την πρώτη: «Να κοιτάς τη δουλειά σου και εμένα να με αφήσεις ήσυχο!» Μια φορά μόνο έκανα το λάθος να θέλω να πάρω μετοχές της εταιρείας του Κολοκοτρώνη, που είχε βάλει πλοία στις γραμμές Ρίο - Αντίριο και Αιδηψός - Αρκίτσα. Το έμαθε ο αδελφός μου, με φώναξε στο γραφείο του στο υπουργείο και με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια με όλη του την αυστηρότητα: «Αν πάρεις μετοχές και μπλέξεις με ναυτιλιακά, εγώ παραιτήθηκα την ίδια ώρα!» Τα 'χασα. Διότι θεωρούσα τίμιο να θέλω να κερδίσω πέντε δραχμές από τα κέρδη των μετοχών του Κολοκοτρώνη, δηλαδή της εταιρείας των φέριμποτ. Ο Γιώργος πίστευε πως δεν έπρεπε να προχωρήσω σε αυτό το εγχείρημα, διότι η κίνηση θα έβλαπτε την καριέρα του. Μου είπε: «Αν το μάθει ο κόσμος, βρε Λεωνίδα μου, τι θα πει για την οικογένειά μας;» Αυτό ήταν, το ζήτημα έληξε εκεί. Και για να είναι εντελώς σίγουρος, την άδεια για τα πορθμεία δεν την έδωσε στον Κολοκοτρώνη, που ήταν φίλος μου, αλλά στον Μάτσα και στον Μαρινάκη οι οποίοι θησαυρίσανε. Πηγαίναμε τα καλοκαίρια στην Αιδηψό με τις οικογένειες και μόλις φτάναμε στο φεριμπότ, ο Γιώργος με φώναζε και με παρατηρούσε: «Λεωνίδα, θα πληρώσεις εισιτήριο κανονικά. Κοίτα μην επωφεληθείς...» Είχα τις αντιρρήσεις μου, αλλά έπρεπε να ακολουθήσω την οδηγία, γιατί ο υπουργός αν το μάθαινε θα γινόταν θηρίο. Μια φορά, με το που πήγα να μπω στο καράβι, έπεσα πάνω στον Μάτσα, τον εφοπλιστή. «Τι κάνεις εκεί, Λεωνίδα; Εσύ θα πληρώσεις εισιτήριο;» μου φωνάζει. «Δεν γίνεται, κύριε Μάτσα, διότι αν το μάθει ο αδελφός μου θα έχω μπλεξίματα...» Μιλάμε για αντίτιμο τριάντα δραχμών, δηλαδή τίποτα, όμως η εντολή ήταν εντολή είτε για μία δραχμή είτε για μεγάλο ποσό. Ο Γιώργος δεν ήθελε επ' ουδενί να δώσει δικαιώματα…»
«Αν ρίξουμε τον Παναθηναϊκό με ποιον θα παίζουμε;»
Από το 1954 έως το 1967 διετέλεσε πρόεδρος του Ολυμπιακού, γεγονός που τον καθιστά μέχρι σήμερα τον δεύτερο μακροβιότερο στην ιστορία του συλλόγου (πίσω μόνο από τον Σωκράτη Κόκκαλη). Επί ημερών του οι «ερυθρόλευκοι» κατέκτησαν μεταξύ άλλων 8 Πανελλήνια πρωταθλήματα, 8 Κύπελλα Ελλάδας και τον μοναδικό διεθνή τίτλο στην ιστορία της ομάδας, το Βαλκανικό Κύπελλο (1963).
Αποχώρησε από την προεδρία τον Δεκέμβριο του 1967 πιεζόμενος από το καθεστώς της 21ης Απριλίου.
Λίγους μήνες μετά ο «Πατριάρχης» του Παναθηναϊκού, Απόστολος Νικολαΐδης παραπέμφθηκε σε δίκη από τη Δικτατορία για να αποξενωθεί από τις διοικητικές θέσεις που κατείχε στον ΠΑΟ και στον ελληνικό αθλητισμό. Στο πλευρό του Νικολαΐδη στάθηκε χωρίς φόβο ως μάρτυρας υπεράσπισης ο άλλοτε προσωπικός του αντίπαλος στα γήπεδο και μέχρι πρότινος πρόεδρος του Ολυμπιακού, Γιώργος Ανδριανόπουλος.
Γενικώς οι δύο σπουδαίοι αυτοί άνδρες είχαν μια εξαιρετική σχέση με αμοιβαίο σεβασμό, πρεσβεύοντας ένα υψηλό επίπεδου πολιτισμού στην αιώνια κόντρα του ελληνικού ποδόσφαιρου. 
Μετά την πτώση της Χούντας εκλέχθηκε πρόεδρος του Π.Α.Ο., ενώ εκείνη την εποχή ο Γιώργος Ανδριανόπουλος κατείχε τη θέση του προέδρου στο Γνωμοδοτικό Αθλητικό Συμβούλιο που ήταν το δικαστικό όργανο της Πολιτείας για τον αθλητισμό. Είναι τότε που ξεσπά η περίφημη «υπόθεση των λουλουδιών» που συγκλόνισε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα ποινικά δικαστήρια κρίνουν ένοχο τον Παναθηναϊκό για δωροδοκία πριν τον ημιτελικό του Κυπέλλου με τον Ηρακλή, αλλά η υπόθεση πηγαίνει στο Γ.Α.Σ.. Η επιτροπή ήταν μοιρασμένη και η κρίσιμη ψήφος έρχεται από τον Γιώργο Ανδριανόπουλο ο οποίος γλιτώνει τον Παναθηναϊκό από τον υποβιβασμό. Εκτός από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, υπέρ των «πρασίνων» είχαν ψηφίσει και οι κ. Βασιλόπουλος (πρόεδρος της ΔΑΕ) και κ. Γεραρής (συν. εφέτης). Κατά είχαν ψηφίσει οι κ. Παρασκευόπουλος και κ. Γεωργόπουλος (εισηγητής). Έτσι λοιπόν οι «πράσινοι» αθωώθηκαν με 3 ψήφους υπέρ και 2 κατά. 
Παρά τις απειλές και τις αποδοκιμασίες αρκετών φιλάθλων ο Γιώργος Ανδριανόπουλος είχε δηλώσει τότε πως: «δεν επείσθην περί της ενοχής του σωματείου" , ενώ αρκετά χρόνια μετά ο αδερφός του Λεωνίδας είχε πει : “Δεχτήκαμε πολλές απειλές και αποδοκιμασίες από φιλάθλους και εγώ με τη σειρά μου ρώτησα το Γιώργο, γιατί έκανε κάτι τέτοιο. Ξέρετε τι μου απάντησε; Ρε Λεωνίδα, αν υποβιβασθεί ο Παναθηναϊκός με ποιον θα παίζουμε;».
Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος απεβίωσε σε κλινική του Λονδίνου στις 24 Φεβρουαρίου του 1980, λίγες μέρες πριν τα 65α γενέθλια του Ολυμπιακού και ένα 8μηνο πριν τον Απόστολο Νικολαΐδη. 
Δημήτρης Σπηλιόπουλος
www.bnsports.gr
