Πώς τα ρωσικά τανκς διέλυσαν το 1956 την ουγγρική επανάσταση και την υπερδύναμη Χόνβεντ του Πούσκας! (video)

Ο «εφιάλτης» αναβιώνει. Η Ρωσία βομβάρδισε και εισέβαλε στην Ουκρανία, δίνοντας «σάρκα και οστά» σε ένα σενάριο που έμοιαζε μέχρι πρότινος με χολιγουντιανή ταινία και είχε κρυφτεί για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πόσο θα κρατήσει και ποιες θα είναι οι συνέπειες της εισβολής εν τέλει, είναι νωρίς για να το πει κανείς με βεβαιότητα. Ωστόσο, στάθηκε ως -αρνητική- αφορμή, για μία ιστορική αναδρομή στο φθινόπωρο του 1956, την αρχή του τέλους για την σπουδαία ομάδα της Χόνβεντ.

 

Η παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης, με εντελώς διαφορετικά κίνητρα, η «περιπλάνηση» σε Ισπανία, Ιταλία και... Βραζιλία, έως τον «εξοστρακισμό» της «Αγίας Τριάδας» των Μαγυάρων, Πούσκας-Τσίμπορ-Κότσιτς. Πρώτα από όλα, όμως, η δημιουργία του «μύθου» της Χόβεντ.

#Honvéd (1956) pic.twitter.com/vThxyAdQHv

— OldFootballPhotos (@OldFootball11) April 30, 2018

Ήδη από τον Ιανουάριο του 1949, η Ουγγαρία αποτέλεσε μία κομμουνιστική πολιτεία. Η εν λόγω εξέλιξη δεν άφησε ανέγγιχτες τις μεγάλες ομάδες της χώρας. Φερεντσβάρος και MTK βίωσαν την παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού, την ώρα που η Κισπέστ, ομάδα μικρότερου βεληνεκούς, βρέθηκε υπό την κυριαρχία του Ουγγρικού Υπουργείου Άμυνας και μετονομάστηκε σε Χόνβεντ Βουδαπέστης, δηλαδή ο υπερασπιστής της πατρίδας, όνομα που επίσης έφερε ο στρατός. 

 

Ήταν η ομάδα στην οποία γαλουχήθηκε ο Φέρεντς Πούσκας και ο Ζόσεφ Μπότσικ και με την εμπλοκή του στρατού προστέθηκαν μερικοί από τους καλύτερους παίκτες της Ουγγαρίας στον σύλλογο: παίκτες όπως ο Σάντορ Κότσιτς, ο Ζόλταν Τσίμπορ και ο Λάζλο Μπουντάι της Φερεντσβάρος, αλλά και οι Λόραντ-Γκρόσιτς. Εν ολίγοις, έφερε στις τάξεις τον κορμό μίας σπουδαίας Εθνικής Ουγγαρίας, που έμεινε στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως «Πανίσχυροι Μαγυάροι». Η ευρέως γνωστή «Αράντσιπατ». Αν αναλογιστεί κανείς πως ο θρυλικός προπονητής, Γκούσταβ Σέμπες, είχε τα «ηνία» τόσο της Χόνβεντ, όσο και της εθνικής ομάδας, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως οι αγωνιζόμενοι για τον σύλλογο, ήταν σαν να εκπροσωπούν και τη χώρα τους.

 

Η φήμη της Χόνβεντ δεν άργησε να ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας. Περάν των τεσσάρων εγχώριων πρωταθλημάτων σε έξι χρόνια, άλλωστε, υπήρξαν οι επιτυχίες της Ουγγαρίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και στο Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης, όπου υπέταξαν δις την υπερδύναμη της Αγγλίας. Παράλληλα, συνέβαλαν οι φιλικοί αγώνες με τη Γουλβς και τον Ερυθρό Αστέρα. Ο δρόμος για την Κύπελλο Πρωταθλητριών είχε ανοίξει, αλλά εν τέλει, αυτό που φάνταζε ως ένα νέο «χρυσό» κεφάλαιο για τον σύλλογο, αποδείχθηκε η αρχή του τέλους. 

 

Η κλήρωση για τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών έφερε τους Ούγγρους αντιμέτωπους με την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Οι ταραχές, ωστόσο, στη χώρα, λόγω της επονομαζόμενης Ουγγρικής Επανάστασης, έφεραν την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης. Υπό την πίεση της UEFA, που απειλούσε με αποκλεισμό τη Χόνβεντ αν δεν αγωνιζόταν, το πρώτο ματς ορίζεται στην έδρα των Βάσκων, οι οποίοι και επικρατούν με 3-2. 

 

Οι παίκτες έντρομοι, όμως, αποφάσισαν να μην επιστρέψουν. Αντιθέτως, κάλεσαν τις οικογένειές τους και παρά τις πιέσεις της Ουγγρικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και της FIFA, αποφάσισαν να κάνουν ένα τουρ σε Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία, με την πρόφαση να συγκεντρωθούν χρήματα. Η ρεβάνς ορίστηκε να γίνει στις Βρυξέλλες και συγκεκριμένα στο στάδιο του Χέιζελ. Απώτερος σκοπός, προφανώς, παρέμενε η μη επιστροφή στη χώρα, αλλά παράλληλα δόθηκε η αφορμή, ώστε να πραγματοποιηθούν κάποια σπουδαία φιλικά παιχνίδια. Προφανώς, αυτό με τη Μεικτή Μαδρίτης, με παίκτες από την Ατλέτικο και τη Ρεάλ, ξεχώρισε.

Αρχές Δεκεμβρίου 1956, ώρα 15:45, λόγω έλλειψης τεχνητού φωτισμού. Στο Σαντιάγο Μπερναμπέου δεν «πέφτει» καρφίτσα. Ντι Στέφανο, Κοπά, Χέντο από τη μία, Μπόζτσικ, Τσίμπορ, Πούσκας από την άλλη. «Είναι καλύτεροι από τη Σαν Λορέντζο!» ανέφεραν πολλοί βλέποντας το «total football» των Μαγυάρων. Το τελικό 5-5 αποζημιώνει όσους κατέκλυσαν τις κερκίδες του γηπέδου, μα είναι μόνο η αρχή. 

 

Στις 4 Δεκεμβρίου η Χόνβεντ αντιμετωπίζει την Μπαρτσελόνα και την νικά με 4-3, ενώ το επόμενο πρωί, εξουθενωμένη, συντρίβεται με 6-2 από τη Σεβίλλη. Ακολουθούν Μιλάνο, Ρώμη, Παλέρμο, έως ότου φτάνει η 20η Δεκεμβρίου και η ρεβάνς για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι καταπονημένοι από πλήθος παραγόντων Μαγυάροι κάνουν το ακατόρθωτο και προηγούνται με 3-1, αλλά ο τραυματισμός του γκολκίπερ Φαραγκό, που φέρνει τον Τσίμπορ κάτω από τα δοκάρια, οδηγεί στο τελικό 3-3 και στερεί την ευκαιρία στη Χόνβεντ να δώσει μία παράσταση στο Θέατρο των Ονείρων, το Ολντ Τράφορντ, αφού σε περίπτωση που περνούσε θα αντιμετώπιζε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

 

Οι εξελίξεις είναι δραμματικές. Οι παίκτες κάνουν τα πάντα για να μην επιστρέψουν στη χώρα, ενώ ο αστικός μύθος αναφέρει πως το Μεξικό προσέφερε πολιτικό άσυλο στην ομάδα, αλλά το αρνήθηκε και μετέβη στη Βραζιλία για να αντιμετωπίζει τη Φλαμένγκο και την Μποταφόγκο. 

 

Η FIFA και η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ουγγαρίας δεν έμειναν με «σταυρωμένα» τα χέρια και τιμώρησαν τόσο τον σύλλογο, όσο και τρεις από τους παίκτες που αργότερα επέστρεψαν μεν στην Ευρώπη, αλλά όχι στην Ουγγαρία. Ο λόγος για τους Τσίμπορ, Κότσις και Πούσκας. Οι δύο πρώτοι βρήκαν στέγη στην Μπαρτσελόνα, ενώ ο τελευταίος στη Ρεάλ Μαδρίτης εν έτει 1958.

 

Η «χρυσή» εποχή της Χόνβεντ τελείωσε. Το 1957 έφτασε στο χείλος του υποβιβασμού και η απόφαση της Ομοσπονδίας να επεκτείνει τις ομάδες της πρώτης κατηγορίας την γλίτωσε, αλλά οι σπουδαίες σελίδες του παρελθόντος, έκλεισαν οριστικά. Όσο για τα μεγάλα αστέρια της; Φρόντισαν να «γράψουν» τις δικές τους σελίδες στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, εκεί όπου ένιωσαν πιο ασφαλείς.