Η σχέση μου με τον Γιάτσεκ Γκμοχ πέρασε πάντα πολλά στάδια αλλά δεν έφυγε ποτέ από τη σφαίρα της τεράστιας εκτίμησης που έχω στο πρόσωπο του! Ακόμα και όταν υπήρχαν κόντρες στη δεκαετία του 80, ήταν ένας ΚΥΡΙΟΣ στο πως σου έλεγε την αντίρρηση του! Γιορτάζοντας στα 82 του χρόνια, με την ευχή να τα χιλιάσει, θέλω να σημειώσω πως είναι από τους ανθρώπους που πραγματικά ήρθαν και άφησαν έργο στη χώρα μας και το ελληνικό ποδόσφαιρο του χρωστάει πολλά!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Στη ζωή του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Γιάτσεκ Γκμοχ μπήκε στις 10 Νοεμβρίου 1979, όταν έλεγε το «ναι» στην πρόταση του ΠΑΣ Γιάννινα, αφού είχε παρακολουθήσει το ματς με τον Εθνικό στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Η επιλογή του αποδείχτηκε απόφαση ζωής. Έχοντας οδηγήσει την Πολωνία στην πέμπτη θέση του Μουντιάλ του 1978, μαζί με τον Γκόρσκι προπονητής της χώρας όταν πήρε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1972 και την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο κύπελλο της Γερμανίας το 1974 με την ομάδα-όνειρο του Ντέινα του Λάτο και του Τομαζέφσκι, ο Γιάτσεκ δούλευε στο Όσλο, όταν προτίμησε να έρθει στη χώρα μας.
Το κλειδί αποδείχτηκε κάποιος Γιαννιώτης φίλαθλος που δούλευε στο γραφείο του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος επιστρατεύτηκε για να εξασφαλιστεί σε ανώτατα κλιμάκια άμεσα η βίζα, διότι ο αείμνηστος πολιτικός ήθελε για ευνόητους λόγους να βοηθήσει την ομάδα της πόλης του.
Χωρίς να το ξέρει εκείνη τη στιγμή με τον ερχομό του άλλαζε η ζωή του! Θα βοηθούσε συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο αφού πήρε τίτλους με τον Παναθηναϊκό (το νταμπλ το 1984), τον πήγε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1985), πριν να τον απολύσει εντελώς αναίτια ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και στη συνέχεια με τη Λάρισα πήρε το απίστευτο πρωτάθλημα το 1988!). Μία Λάρισα που την είχε αναδείξει και δεύτερη πίσω μόνο από τον Ολυμπιακό το 1983!
Έγινε ο δεύτερος μετά τον αξέχαστο Χέλμουτ Σενέκοβιτς που πέρασε από τον πάγκο και των τριών του τέως ΠΟΚ αφού δούλεψε σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό επίσης μετά τον ΠΑΟ ενώ άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στον Άρη, τον Απόλλωνα, τον Ιωνικό και τον Αθηναϊκό.
Πήρε τίτλους και με τον ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο, αλλά μεγάλος του καημός παραμένει πως δεν κλήθηκε ποτέ να βοηθήσει την Εθνική μας ομάδα. Μιλώντας μαζί του , στην επέτειο των τριάντα χρόνων στη χώρα μας, στον αέρα του ΣΠΟΡ FM 94,6 τον Νοέμβριο του 2009 ήταν φανερό πως η νοσταλγία για όσα έχει ζήσει μαζί μας ήταν μεγάλη. «Η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου και θεωρώ πως πήρα πολλά, όπως πρόσφερα πολλά. Αλλά δεν πίστευα όταν ήρθα πως θα έμενα παραπάνω από τέσσερα με πέντε χρόνια», είχε πει εκείνη τη μέρα! Σχεδόν στα 70 του χρόνια ο Παναθηναϊκός τον φώναξε ως προσωρινή λύση στον πάγκο τον Νοέμβριο του 2010, αντικαθιστώντας τον Νίκο Νιόπλια και η αλήθεια είναι πως αν έμενε αυτός αντί του Φερέιρα μέχρι το τέλος της χρονιάς ίσως και να ήταν πιο ανταγωνιστικός το 2010-11.
Το 1985 είχε βγάλει κι ένα βιβλίο με τίτλο «Έξι χρόνια στο Ελλάντα», που κατάφερε να γίνει μπεστ σέλερ με τον Τάσο Μπούρα να συνθέτει τα κείμενα. Στα 43 χρόνια πια μετά την πρώτη μέρα που έφτασε να δουλέψει στα μέρη μας (με την «ΗΧΩ» να γράφει... λάθος τ' όνομά του) θέλω να πω για τον Γιάτσεκ, ότι υπήρξε αληθινός δάσκαλος για όλους, από τους παίκτες και τους δημοσιογράφους έως τους οπαδούς. Ένας χαμογελαστός άνθρωπος που ακόμα και τα σπαστά ελληνικά του είναι σήμα κατατεθέν! Να είναι γερός, χαμογελαστός και υγιής του εύχομαι!
