Τέλος στα αποθέματα υπομονής, τέλος και στα «γαλανόλευκα» πανιά για τη Βασιλεία Καραχάλιου, που εντάχθηκε σε μία μακρά λίστα αθλητών, οι οποίοι σταμάτησαν να εκπροσωπούν τη γενέτειρά τους, είτε γιατί το επέλεξαν, είτε γιατί αναγκάστηκαν!
Ο μαγικός κόσμος του αθλητισμού μοιάζει, αλλά δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Το ταλέντο, η επιμονή και η υπομονή συχνά παρουσιάζονται ως το τρίπτυχο που θα εξασφαλίσει την επιτυχία, αλλά όταν το τελευταίο στερεύει, αυτομάτως οι ισορροπίες αλλάζουν και οι εμπλεκόμενοι καλούνται να λάβουν άμεσα μέτρα.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση της Βασιλείας Καραχάλιου, που λίγους μήνες μετά την παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μέσω ενός μηνύματος με αιχμές προς πολλούς αποδέκτες, ανακοίνωσε πως αλλάζει τα «εθνικά χρώματα» στα πανιά της. Ναι μεν αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αλλά δεν είναι το μόνο. Τόσο εντός, όσο και εκτός ελληνικών συνόρων.
Η λίστα είναι μακρά και δεν κάνει διακρίσεις, αφού ανάλογες περιπτώσεις εντοπίζονται από τον χώρο του ποδοσφαίρου, έως αυτόν της συγχρονισμένης κολύμβησης!
Από τον ντι Στέφανο έως τον Ντιέγκο Κόστα!
Ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ της ιστορίας του ποδοσφαίρου, ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, αποτέλεσε το «μήλον της έριδος» για πληθώρα ομάδων, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Παρότι γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες και εκπροσώπησε έξι φορές την Αργεντινή, όταν μία μερίδα ποδοσφαιριστών ήρθε σε ρήξη με την πολιτική ηγεσία της χώρας, άνοιξε ο δρόμος για να φορέσει τη φανέλα της Μιγιονάριος, αλλά και της εθνικής Κολομβίας, για τέσσερα ματς!
Εν τέλει, όταν μέσω ενός μεταγραφικού σίριαλ βρήκε το «λιμάνι» του στη Ρεάλ Μαδρίτης, εκπροσώπησε και την εθνική Ισπανίας, με τη φανέλα της οποίας μέτρησε 31 συμμετοχές και 23 γκολ!
Στη σημερινή εποχή μπορεί να ακούγεται εξωφρενικό, αλλά στα μέσα του 20ου αιώνα δεν ήταν. Άλλωστε, κάτι ανάλογο έπραξε και ο Φέρεντς Πούσκας, που εκτός από τις σπουδαίες εμφανίσεις του με την εθνική Ουγγαρίας, αγωνίστηκε και τέσσερις φορές με τη φανέλα της Ισπανίας, με τις τρεις από αυτές να είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962.
Τα χρόνια πέρασαν, οι κανονισμοί της FIFA έγιναν αυστηρότεροι, περιορίζοντας τους παίκτες, αλλά και πάλι έμειναν μερικά «παραθυράκια» στους νόμους. Κάπως έτσι, ο Τιάγκο Μότα συνδέθηκε με τη φανέλα της Ιταλίας, παρότι είχε αγωνιστεί νωρίτερα με αυτήν της γενέτειράς του, Βραζιλίας, ο Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ αγωνίστηκε με τη Γκάνα, την ώρα που ο αδερφός του, Ζερόμ, αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της Γερμανίας, ενώ ο Ντιέγκο Κόστα «έσπασε» το… φράγμα το 2014. Πώς;
Όταν με κίνητρα εντελώς κυνικά, αποφάσισε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας με τη φανέλα της Ισπανίας για έναν απλούστατο λόγο: γιατί αντιλήφθηκε πως δεν θα συμπεριλαμβανόταν στην αποστολή της διοργανώτριας «Σελεσάο»!
Τα δυσάρεστα «εν οίκω» και η εξαίρεση της Βουγιούκα!
Το ελληνικό παράδειγμα της Βασιλείας Καραχάλιου είναι το πιο πρόσφατο, αλλά όχι το μόνο.
Μόλις μία Ολυμπιάδα πριν το Τόκιο, οι τρίδυμες από το Βόλο, Ειρήνη-Μαρίνα, Άννα-Μαρία και Βασιλική Αλεξανδρή, εγκατέλειψαν την Ελλάδα για χάρη της Αυστρίας, αφήνοντας σαφείς αιχμές για μεροληπτικές κλήσεις στην εθνική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση της Αφροδίτης Ζέγκερς, που κατά δήλωσή της, αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα, με προορισμό την Ολλανδία: «Οι συνθήκες ήταν απογοητευτικές» ανέφερε, «εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Σε στηρίζουν άριστοι τεχνικοί και επιστήμονες, ενώ ο πρόεδρος, ο οποίος υπήρξε πετυχημένος ιστιοπλόος, βρίσκεται συνεχώς δίπλα στους αθλητές», συμπλήρωσε.
Περνώντας τα ελληνικά σύνορα, ξεχωρίζει κανείς την υπόθεση του Γκουόρ Μαριάλ, πρόσφυγα από το Νότιο Σουδάν, που μετά από μεγάλη περιπλάνηση, βρήκε καταφύγιο στην Αριζόνα. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του λόγω του εμφυλίου πολέμου, κατά τη διάρκεια του οποίου είδε 28 μέλη της οικογένειάς του να σκοτώνονται.
Μετά από χρόνια, έχοντας βρει τα «πατήματά» τους στις ΗΠΑ, ως ένας αναγνωρισμένος και ικανός μαραθωνοδρόμος, αρνήθηκε να εκπροσωπήσει το Σουδάν. Όταν ρωτήθηκε γιατί, απάντησε: «Απλώς, δεν είναι σωστό για μένα. Θα ήταν προδοσία προς τους ανθρώπους που χάθηκαν για την ανεξαρτησία του Νοτίου Σουδάν».
Ωστόσο, μπορεί το 2012 στο Λονδίνο να εμφανίστηκε με τα χρώματα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά τέσσερα χρόνια μετά, στο Ρίο, με τις συνθήκες πλέον να έχουν αλλάξει, εκπροσώπησε τη γενέτειρά του με χαρά και περηφάνια, όπως ανέφερε.
Βέβαια, όπως σε κάθε λίστα τέτοιου είδους, υπάρχουν και εξαιρέσεις και στην προκειμένη περίπτωση, η εξαίρεση είναι «γαλανόλευκη».
Ήταν λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, όταν μία από τις κορυφαίες αθλήτριες του κόσμου στην ξιφασκία, η Βάσω Βουγιούκα, ούσα πέμπτη στην παγκόσμια κατάταξη, δέχθηκε για πρώτη φορά, μία εξαιρετικά δελεαστική πρόταση από την Τουρκία, για να την εκπροσωπήσει.
Εν τέλει, απέρριψε τις συνεχείς προτάσεις της γειτονικής χώρας και δεν δίστασε να αποκαλύψει τα αίτια που την οδήγησαν προς αυτήν την απόφαση:
«Αν δεν ήταν η Τουρκία, αλλά κάποια άλλη χώρα, μπορεί και να δεχόμουν. Ρώτησα αρκετά πράγματα, όχι γιατί σκεφτόμουν να αποδεχτώ την πρόταση, αλλά γιατί ήθελα να μάθω τι προσφέρουν στους αθλητές του εξωτερικού.
Εγώ από τη χώρα μου ζητάω τα βασικά για να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Έναν μισθό προς τον προπονητή μου, που είναι από τη Ρουμανία, τα έξοδα των αγώνων στο εξωτερικό και μία αξιοπρεπή διαβίωση. Τα απαραίτητα, όχι αυτά που μου προσέφεραν από την Τουρκία».
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
