Η ώρα του πρώτου, φετινού Der Klassiker έφτασε! Η Ντόρτμουντ υποδέχεται την Μπάγερν Μονάχου του Γιούλιαν Νάγκελσμαν(04/12, 19:30), σε ένα έργο που έχει παιχτεί 104 φορές στην Bundesliga, με τις μισές να επιφυλάσσουν άσχημο φινάλε για τους «κιτρινόμαυρους». Τρία χρόνια χωρίς νίκη είναι πολλά. Φέτος, όμως, όλα είναι ξεκάθαρα: Επικράτηση της Ντόρτμουντ; «Ανάσα» και κορυφή. Ήττα; Ιστορικό... χαμηλό!
Δεν είναι ένα ντέρμπι όπως αυτό του Μιλάνου, που πηγάζει από τη συνύπαρξη στην ίδια πόλη. Δεν έχει τα ίδια κίνητρα με το Superclasico της Αργεντινής ή το πολιτικό «χρώμα» του Clasico της Ισπανίας. Απέχει χιλιόμετρα από τη θρησκευτική χροιά του Old Firm, ανάμεσα σε Ρέιντζερς και Σέλτικ.
Το Der Klassiker δεν αποτελεί ένα πολιτικό, ιστορικό ή θρησκευτικό «χάσμα», αλλά καθαρά ποδοσφαιρικό με, εν γένει, σύγχρονα κριτήρια. Αφορά τις δύο ομάδες που τα τελευταία 29 χρόνια, έχουν κατακτήσει 24 φορές την Bundesliga και αποτελούν τους βασικούς εκπροσώπους του γερμανικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη: την Μπάγερν Μονάχου και την Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Προφανώς, οι τρεις κατακτήσεις των «κιτρινόμαυρων», ωχριούν μπροστά στις 23 των Βαυαρών, αλλά δεν παύουν να είναι ο κύριος διώκτης τους τα τελευταία χρόνια. Θεμιτός διώκτης, υπό τη σκέψη ότι ο ανταγωνισμός βελτιώνει την ίδια την Μπάγερν. Άλλωστε, όταν της παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στην αντίπαλό της, προτίμησε να της δώσει μία χείρα... βοηθείας!
Two of the world's BEST strikers go head-to-head in #DerKlassiker. ??️?@ErlingHaaland or @Lewy_Official: Who will be victorius? ?#Bundesliga @BlackYellow @FCBayernEN pic.twitter.com/0HHQlNvLIC
— Bundesliga English (@Bundesliga_EN) November 30, 2021
Η ζωή μου εξαρτάται από τη ζωή σου
Σε ένα παράλληλο σύμπαν για τα ελληνικά -και όχι μόνο- ποδοσφαιρικά δεδομένα, η Μπάγερν Μονάχου, ο «άσπονδος εχθρός», ήταν αυτή που βοήθησε τη Ντόρτμουντ το 2004, όταν βρέθηκε στο «χείλους» του οικονομικού γκρεμού. Σε μία περίοδο που οι Βεστφαλοί δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους προς τους παίκτες, βγήκαν 2 εκατ. ευρώ από τα βαυαρικά ταμεία, ώστε να μην υπάρξουν μεγαλύτερες κυρώσεις στα βεστφαλικά.
«Ήταν κρίσιμη η κατάσταση στην Μπορούσια Ντόρτμουντ. Δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους μισθούς τους και οφείλαμε να βοηθήσουμε. Κάναμε το σωστό, ως υποστηρικτές της παράδοσης στο ποδόσφαιρο» ανέφερε ο Ούλι Χένες, τότε πρόεδρος της Μπάγερν Μονάχου, όταν ρωτήθηκε για το προ 17 ετών περιστατικό.
Προφανώς, η κίνηση είχε περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, αφού το τότε χρέος των Βεστφαλών άγγιζε τα 200 εκατ. ευρώ και δεν αρκούσε επουδενί για να βγάλει μόνο του την ομάδα από το οικονομικό αδιέξοδο. Το δάνειο ξεπληρώθηκε έως τον Ιούνιο του 2005 και με την έλευση του Γιούργκεν Κλοπ το καλοκαίρι του 2008, ο σύλλογος γνώρισε σπουδαίες μέρες, τις οποίες με το τωρινό του αρνητικό σερί, προφανώς και αναπολεί.
Επί τρία χρόνια δεν μπορεί να σηκώσει «κεφάλι»!
Ήταν 10 Νοεμβρίου του 2018, όταν η Ντόρτμουντ επικράτησε τελευταία φορά της Μπάγερν Μονάχου (3-2), σε αγώνα πρωταθλήματος. Τρία χρόνια και 23 μέρες μετά, θέλει να το επαναλάβει, αλλά η παράδοση σαφώς και δεν είναι με το μέρος της.
Οι πέντε σερί ήττες έχουν διαμορφώσει ένα momentum υπέρ των Βαυαρών, ισοφαρίζοντας, παράλληλα, ένα αρνητικό σερί που κρατούσε από το 1968 έως το 1970. Έκτοτε, οι «κιτρινόμαυροι» φρόντιζαν πάντοτε να βγάζουν αντίδραση, κυρίως βασιζόμενοι στην έδρα τους, σταματώντας την ορμή του αντιπάλου.
Αν δεν το πράξουν τώρα, όμως, και ηττηθούν ξανά, θα ξεσκονίσουν ένα αρνητικό ρεκόρ που κρατούσε περίπου μισό αιώνα, επιβεβαιώνοντας πως η «ψαλίδα» στη μετά Κλοπ και Τούχελ εποχή, έχει ανοίξει -και πάλι- επικίνδυνα.
Τα όμορφα πρότζεκτ, πουλώντας κάηκαν!
Στην εποχή της... αναγέννησης, μέσω του πρωταθλήματος του 2011 και του νταμπλ το 2012 επί Γιούργκεν Κλοπ, όλα φάνταζαν ονειρεμένα για τη Ντόρτμουντ.
Μπορεί το «κερασάκι» στην... τούρτα να μην μπήκε το 2013, όταν η Μπάγερν Μονάχου κράτησε το Champions League για τον εαυτό της, αλλά η «αύρα» που απέπνεε η ομάδα της έδινε μία άλλη... γοητεία. Γοητεία που συχνά-πυκνά «ζήλευε» η μεγάλη της αντίπαλος και ούσα πιο δυνατή οικονομικά, αποκτούσε όποιο κομμάτι της Ντόρτμουντ επιθυμούσε.
Κατά αυτόν τον τρόπο, το καλοκαίρι του 2013, μετά τον χαμένο ευρωπαϊκό τελικό, ο Μάριο Γκέτσε μετακινήθηκε στη Βαυαρία, μετά από δώδεκα χρόνια στη Βεστφαλία. Η αγάπη του «κίτρινου τείχους» προς το πρόσωπό του τελείωσε, ειδικά από τη στιγμή που στην επιστροφή του ως αντίπαλος, άνοιξε τον δρόμο για μία μεγαλοπρεπή... τριάρα της Μπάγερν στο Signal Iduna Park. Έστω κι αν δεν πανηγύρισε το τέρμα του.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, που έκανε το ίδιο δρομολόγιο έναν χρόνο αργότερα. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Γκέτσε, πλήγωσε με το... καλημέρα την πρώην ομάδα του, στρώνοντας τον δρόμο για μία ανατροπή μέσα σε 13 λεπτά για την Μπάγερν. Αυτός αντιθέτως, έστω και διακριτικά, το πανηγύρισε.
Γυρνώντας στο σήμερα, γίνεται φανερό πως η «χρυσή» δεκαετία της Ντόρτμουντ ανήκει στο παρελθόν. Τόσο από πλευράς προσώπων εντός των τεσσάρων αγωνιστικών γραμμών, όσο και εκτός.
Η αρνητική αυτή παράδοση, όμως, δεν μπορεί να αποκλείσει την αντίδραση της ομάδας του Μάρκο Ρόζε. Πόσο μάλλον, από τη στιγμή που απέχει μόλις έναν βαθμό από τον μεγάλο της αντίπαλο που βρίσκεται στην κορυφή και αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα. Βασικότερο όλων; Προφανώς, οι ανεμβολίαστοι παίκτες της που μπήκαν σε καραντίνα, με πρώτο και καλύτερο τον Κίμιχ, που θα χάσει το ματς από τη στιγμή που είναι θετικός στον κορονοϊό!
Ο Χάαλαντ από την άλλη επέστρεψε, σκόραρε όντας μόλις οκτώ λεπτά στον αγωνιστικό χώρο στη νίκη επί της Βόλφσμπουργκ (27/11, 3-1) και βλέπει ένα ιστορικό αρνητικό σερί βρίσκεται στο «τραπέζι» και από πάνω του, μία Ντόρτμουντ που ελπίζει το «εξάσφαιρο» στη ρώσικη ρουλέτα της με την Μπάγερν Μονάχου, να έχει την τελευταία του θαλάμη... άδεια.
Φάνης Τσοκανάς
