γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Κόντρα στη Γεωργία πήραμε τη νίκη πηγαίνοντας έως και... κόντρα στο ίδιο το παιχνίδι, αλλά με αντίπαλο τη Σουηδία χρειαζόμαστε πολύ πιο ορθολογικές και... ποδοσφαιρικές επιλογές!
Σχετικά Άρθρα
Γεωργία – Ελλάδα 0-2: Λυτρώθηκε στις καθυστερήσεις και πάει για... τελικό στη Σουηδία! (video)
Τζον Φαν'τ Σχιπ: «Έχουμε ακόμη έναν τελικό να παίξουμε» (video)
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Παρακολουθώντας την εξέλιξη, και κυρίως την κατάληξη, της αναμέτρησης της Εθνικής μας με τη Γεωργία στο Μπατούμι είχα στο μυαλό να έγραφα κάτι του... τύπου, «αν το Γεωργία - Ελλάδα ήταν ταινία θα ήταν πιθανότατα χαμηλής ποιότητας και αισθητικής, με σκηνοθεσία μετρίως μέτρια και το έως και... λυτρωτικό χάπι εντ το μοναδικό που θα άξιζε κανείς να κρατήσει!» Κι όμως, ναι μεν το έγραψα όχι όμως για να το υποστηρίξω εν τέλει αλλά, αντιθέτως, για να το ακυρώσω! Αν το Γεωργία - Ελλάδα ήταν ταινία θα ήταν πολύ υψηλής ποιότητας, ξεχωριστής έως και προβοκατόρικης αισθητικής, φάρσα περιωπής και υψηλής καλλιτεχνικής αξίας! Θα ήταν ταινία του Μελ Μπρουκς, όσοι δεν τον γνωρίζετε σπεύσατε σε διαδικτυακή έρευνα, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, και μάλιστα όχι οποιαδήποτε ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη, σεναριογράφου, παραγωγού και ηθοποιού αλλά μία πολύ συγκεκριμένη!
Κυκλοφόρησε το 1967, έχει διάρκεια λίγο μικρότερη από αυτή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, 88 λεπτά, «Αυτοί οι τρελοί τρελοί παραγωγοί» ο ελληνικός τίτλος, το story θέλει τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να βγάλει χρήματα ανεβάζοντας ένα όσο το δυνατόν χειρότερο έργο το οποίο περιμένει να «κατέβει» από την πρώτη κιόλας παράσταση αλλά, για κακή του τύχη, το έργο γίνεται πολύ μεγάλη επιτυχία και ο ίδιος καταδικάζεται για χρέη προς τους μετόχους του! Προφανής η υπερβολή στον παραλληλισμό, δε λέω, σε καμία περίπτωση δεν καταλογίζω πρόθεση για... κακή παράσταση στο Φαν’τ Σχιπ ούτε και περιμένω να του... πάρουμε το κεφάλι, ομολογώ όμως ότι στα δικά μου μάτια, ό,τι κάναμε, ή δεν κάναμε ως εθνική ομάδα στο Μπατούμι έμοιαζε με προσπάθεια προς την αντίθετη ακριβώς από την επιθυμητή, αυτήν της νίκης, κατεύθυνση!
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί κανείς ποδοσφαιρικά να εξηγήσει την αλλαγή μας με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, την αφαίρεση του μοναδικού καθαρόαιμου επιθετικού της ενδεκάδας μας Παυλίδη και την αντικατάστασή του με τον Πέλκα! Μια κίνηση που αφαίρεσε το σημείο αναφοράς εντός αλλά και στα πέριξ της γεωργιανής περιοχής, μια κίνηση που αφαίρεσε τον μοναδικό ποδοσφαιριστή με χαρακτηριστικά που του επέτρεπαν να παίζει με πλάτη στην αντίπαλη εστία, να υποδέχεται και να κρατά την μπάλα δίνοντας χρόνο στους συμπαίκτες του να ανέβουν, μια κίνηση που αφαίρεσε παράλληλα και τον μοναδικό που θα μπορούσε να απειλήσει από αέρος μια ομάδα που έπαιζε με άμυνα κλειστή έως θεόκλειστη, αφήνοντας ελάχιστους ελεύθερους χώρους!
Μια κίνηση που μας έφερε στη θέση να παίζουμε με δίδυμο Πέλκα και Μασούρα στην επίθεση, με λίγα λόγια με ένα δίδυμο που θα μπορούσε πιθανότατα πάρα πολλά να δώσει κόντρα σε έναν αντίπαλο με την γραμμή της άμυνας ψηλά με τη μικρή διαφορά ότι οι Γεωργιανοί την είχαν... πιο χαμηλά πεθαίνεις! Οι δυο τους όπως ήταν απολύτως λογικό, γρήγορα και εύκολα εγκλωβίστηκαν, δε βρήκαν χώρο ζωτικό, δεν τους βοηθάει και το κορμί τους να παίξουν και να συνεργαστούν μες στην κυκλοφορία και... ακυρώθηκαν! Σε αντίθεση με ότι συνέβαινε στο πρώτο μέρος, όταν ο Μπακασέτας είχε την πολυτέλεια να μένει λίγα μέτρα πιο πίσω και να συμμετέχει ενεργά στη δημιουργία, ο αρχηγός ανέβηκε ψηλά διαβάζοντας την... ανάγκη στήριξης των δύο και χάθηκε κι αυτός από τη μεσαία γραμμή, σκαλοπάτια για την ανάπτυξη δεν υπήρχαν, κάπως έτσι καταφύγαμε σχετικά νωρίς και αβασάνιστα στις βαθιές μεταβιβάσεις!
Μεταβιβάσεις που τις έλεγες και αυτοκτονικές με όσους βρίσκονταν στο δεύτερο μέρος στο χορτάρι, Δουβίκα περιμέναμε και Δουβίκα δε βλέπαμε, με τον Παυλίδη εκτός αγώνα έμοιαζε μονόδρομος, μη σας πω και επιτακτική ανάγκη, η χρησιμοποίησή του! Κι όμως, ο Ολλανδός εκλέκτορας έφερε Τζόλη στο 78', Μάνταλο στο 85' στο ματς, τον επιθετικό της Ουτρέχτης ποτέ, το αποτέλεσμα που θέλαμε το πήραμε και πολύ καλά κάναμε, η μέθοδος που χρησιμοποιήσαμε, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο Φαν'τ Σχιπ δεν έκανε ουσιαστικά λόγο περί ανετοιμότητας Δουβίκα, σηκώνει πολλή συζήτηση και, κυρίως, γόνιμο προβληματισμό για πιο προσεκτικές, μη σας πω και πιο βοηθητικές, επιλογές στο μέλλον! Και μακριά από εμένα το... πολυφορεμένο και στον Τύπο τώρα τελευταία, όχι και τόσο τελευταία τώρα που το σκέφτομαι, παιχνίδι στην πλάτη της Εθνικής! Η προφανέστατη ύπαρξη δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, από τη μία αυτοί που με δεδομένο και προαποφασισμένο το συμπέρασμα ότι όλα είναι κακώς καμωμένα προσαρμόζουν κατά το δοκούν τα επιχειρήματα, από την άλλη όσοι επιλέγουν και επιμένουν να βλέπουν ότι όλα γίνονται σωστά χτίζοντας κάθε φορά το ανάλογο αφήγημα, με αφήνει παγερά αδιάφορο έως και...αηδιασμένο!
Το ζητούμενο, το δικό μου τουλάχιστον, είναι η όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητική κριτική, κριτική που μπορεί να βάλει έστω και ένα πολύ μικρό λιθαράκι για να γίνει η εθνική μας πιο αποτελεσματική άρα και επιτυχημένη! Γιατί ακόμη και σε βράδια που μοιάζεις να κινείσαι κόντρα στο ίδιο το ποδόσφαιρο θα πάρεις, κάποιες λίγες φορές, αυτό που θέλεις! Το θέμα όμως είναι, πεδίο δόξης λαμπρό το παιχνίδι κόντρα στη Σουηδία που μας περιμένει, στο προηγούμενο κόντρα στους Σκανδιναβούς... αποθεώσαμε το ποδόσφαιρο και μας αποζημίωσε, να μην επιμένεις να πηγαίνεις κόντρα στο ίδιο το παιχνίδι γιατί οι πιθανότητες δεν είναι, ποτέ δε θα είναι, σε αυτό το μοτίβο, με το μέρος σου! Και επειδή δε θεωρώ και πολύ πιθανό με την ολοκλήρωση της προκριματικής φάσης ο Φαν’τ Σχιπ, ως άλλος Μαξ Μπιάλιστοκ, βασικός χαρακτήρας στην ταινία «Αυτοί οι τρελοί τρελοί παραγωγοί», να αναρωτιέται... «H παράσταση ήταν κακοφτιαγμένη και πολύ μεγάλης διάρκειας, τα κάναμε όλα λάθος, πώς στο καλό πετύχαμε;», ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τα κάνουμε σωστά και βλέπουμε ΑΝ θα πετύχουμε!
www.bnsports.gr
