Έτρεχε ακόμα μισό αιώνα πριν το «annus mirabilis» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, το 1971 με τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών και με τα δάκρυα ενός ανείπωτου ονείρου που πήρε σάρκα και οστά να έχουν ποτίσει τους πάντες, ο Πανιώνιος έκανε το δικό του θαύμα. Και τότε 6 Οκτωβρίου ήταν όταν η Πλατεία μεταμορφώθηκε σε… μεθυσμένη πολιτεία, τη νύχτα που ο Πανιώνιος απέκλεισε την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Κύπελλο UEFA.
Σχετικά Άρθρα
132 χρόνια Πανιώνιος: Από την Μικρασιατική Καταστροφή, στους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων και στη σύγχρονη μάχη της επιβίωσης!
Πώς ο Θωμάς Μαύρος δεν πήγε στον Ολυμπιακό του Νίκου Γουλανδρή, πριν γίνει ο Θεός της κιτρινόμαυρης εξέδρας!
Όχι μόνο είχε κόψει δεύτερος το νήμα στο ελληνικό πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά (μια απρόσμενη συντριβή από τον Εθνικό με 3-0 έσβησε τις ελπίδες) πίσω μόνο από ΑΕΚ και πάνω από τον ευρωπαίο φιναλίστ Παναθηναϊκό, αλλά άφησε εκτός συνέχειας από το Κύπελλο UEFA και την πανίσχυρη Ατλέτικο Μαδρίτης, ενώ κατέκτησε και το Βαλκανικό Κύπελλο το 1971.
Αρχιτέκτονας των επιτυχιών του «Ιστορικού» ο σπουδαίος Άγγλος Τζο Μάλετ που έδωσε στον 16 χρόνο Θωμά Μαύρο, το ντεμπούτο του.
Σημαιοφόρος της φοβερής φουρνιάς του «Ιστορικού», ο Στάθης Χάιτας ο αρχηγός και εμβληματική φυσιογνωμία και ο Μαύρος δίπλα του μεγάλωσε μαθαίνοντας πολλά!
Όπως επισημαίνει στην αυτοβιογραφία του «ΠΟΙΟΣ, ΠΟΙΟΣ, ΠΟΙΟΣ Ο ΜΑΥΡΟΣ Ο ΘΕΟΣ» ο ίδιος ο Θωμάς μιλάει για τον Μάλετ:
«Ήταν από εκείνους που σου μιλούν και τα λόγια τους μένουν στο μυαλό σου σαν θησαυρός». Και συνεχίζει:
«Όταν το καλοκαίρι του ίδιου έτους, στην κλήρωση του πρώτου γύρου για το Κύπελλο UEFA, μας έλαχε η Ατλέτικο Μαδρίτης, θεωρηθήκαμε ξεγραμμένοι, και δικαιολογημένα».
Φυσικά όχι άδικα, γιατί η Ατλέτικο διέθετε πλειάδα αστεριών εκείνη την εποχή (Λουίς Αραγονές Χαβιέρ Ιρουρέτα, Χοσέ Χάρατε, Ισάθιο Καγέχα, Αδελάρδο) αποτελώντας φόβητρο για ουκ ολίγες ομάδες. Πρωταθλήτρια Ισπανίας το 1970, και ένα χρόνο αργότερα συμμετοχή στα ημιτελικά της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, όπου έμεινε εκτός από τον μετέπειτα αντίπαλο του «τριφυλλιού» Άγιαξ, αποτελούσαν μονάχα σπαράγματα μιας εποχής άκρως γόνιμης από πλευράς τίτλων.
Η ανάβαση στον θρόνο του εγχώριου πρωταθλητή το 1973, η κατάκτηση του ισπανικού Κυπέλλου το 1972, το Διηπειρωτικό του 1974 και φυσικά η παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1974, όπου κάμφθηκε από την Μπάγερν Μονάχου, προσδίδουν μεγαλύτερη αίγλη στο επίτευγμα του ελληνικού συλλόγου. 
Ο Μαύρος θυμάται τον πρώτο αγώνα του ζευγαριού στο «Βιθέντε Καλντερόν»:
«Μπήκαμε στο γήπεδο ‘’κουμπωμένοι’’ στην αρχή. Δεχθήκαμε αρκετή πίεση, αλλά καταφέραμε να ισορροπήσουμε το ματς και να πάμε στα αποδυτήρια κρατώντας το 0-0, παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοι είχαν ένα σουτ στο δοκάρι της εστίας μας. Στην ανάπαυλα, ο Μάλετ μάς ζήτησε να είμαστε όσο πιο προσεκτικοί γίνεται στις μεταβιβάσεις, να κρατάμε τις θέσεις μας μέσα στο γήπεδο και να κλείνουμε την άμυνά μας.
Στα πρώτα είκοσι λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, η Ατλέτικο μπήκε πολύ δυνατά και μας αιφνιδίασε. Κυριολεκτικά ‘’χάσαμε την μπάλα’’ και δεχθήκαμε πολύ γρήγορα τα δύο γκολ (Μπεσέρα στο 47’και Ιρουρέτα στο 64’ τα γκολ των γηπεδούχων).
Η εξέλιξη αυτή δεν μας πτόησε. Πεισμώσαμε και αποφασίσαμε να βγούμε μπροστά. Στο χρονικό διάστημα που απέμενε, παίξαμε καλύτερα από τους Ισπανούς και καταφέραμε στο 80’ να μειώσουμε το σκορ σε 2-1 με γκολ του Λαγού.
Αν και έχουν περάσει από τότε πάνω από σαράντα χρόνια, η φάση του γκολ είναι αλησμόνητη. Ο Χιώτης, που είχε μπει ως αλλαγή, έκανε μια σέντρα από αριστερά κι ο Λαγός, μέσα στην περιοχή της Ατλέτικο, έστειλε με άπιαστη κεφαλιά την μπάλα στο «Γ» της εστίας του Ισπανού τερματοφύλακα Ρέινα (Σ.Σ. πατέρα του τερματοφύλακα της Λάτσιο και παλιού σταρ της Μπαρτσελόνα της Λίβερπουλ και της Νάπολι) που αδυνατούσε να αντιδράσει!
Διατηρήσαμε αυτό το σκορ και με το σφύριγμα της λήξης του αγώνα ξέραμε ήδη ότι μπορούσαμε να κάνουμε την ανατροπή στη ρεβάνς», επισημαίνει χαρακτηριστικά ενός εκ των σπουδαιότερων σέντερ φορ που εμφανίστηκε στα ελληνικά γήπεδα.
Έντεκα μέτρα από ένα έπος!
Η ζάλη του κόσμου από την προσμονή για το δεύτερο παιχνίδι στις 6 Οκτωβρίου 1971 υπήρξε εκκωφαντική. Οι κερκίδες του Σταδίου »Γεώργιος Καραϊσκάκης» παρά το κρύο και το ψιλόβροχο, έχουν βουλιάξει από την πολυκοσμία. Το εναρκτήριο σφύριγμα εξαγνίζει τη λαχτάρα των φιλάθλων.
Οι οικοδεσπότες «άγγιξαν» το γκολ 39’, ωστόσο, την καρφωτή κεφαλιά του Ιντζόγλου απέκρουσε πάνω στη γραμμή ο Φρανθίσκο Ντελγάδο Μέλο.
Στο δεύτερο μέρος, η αρμάδα του Μάλετ αύξησε την πίεση, ενώ η φάση κλειδί σημειώθηκε στο 54’. Ο Μωραϊτέλης πλαγιοκόπησε από αριστερά και έβγαλε τη σέντρα.
Η μπάλα προσέκρουσε στο χέρι του Κίκε και ο Ρουμάνος διαιτητής Αλεξάντρου Πίρβου καταλόγισε πέναλτι.
Ο Θανάσης Ιντζόγλου με παροιμιώδη ψυχραιμία από την άσπρη βούλα ευστόχησε και άνοιξε το σκορ σε ένα (βουτηγμένο στον διονυσιασμό) παλκοσένικο.
Οι φιλοξενούμενοι, έπειτα από το αρχικό σοκ επιχείρησαν να αντιδράσουν, αλλά ο Πανιώνιος τρύπωσε στο καταφύγιο των φτωχών, δηλαδή στην άμυνα, διαφυλάσσοντας άριστα το υπέρ του σκορ.
Με την πάροδο του χρόνου, τα μάτια των αλαζόνων Ίβηρων βάρυναν, η γλώσσα ξεράθηκε και το μυαλό έγινε νωθρό.
Οι «ροχιμπλάνκος» έδειχναν έτοιμοι να πέσουν σαν ώριμο φρούτο. Μάλιστα, ο Δέδες βρήκε δίχτυα στο 78’ για το 2-0, ωστόσο είχε προηγηθεί υπόδειξη για οφσάιντ του Λαγού και το γκολ δεν μέτρησε.
Παρόλα αυτά, στο 87’, ο Λαγός, αποβλήθηκε για σκληρό μαρκάρισμα στον Ιρουρέτα, με αποτέλεσμα η αγωνία να κορυφωθεί στα τελευταία λεπτά. Το τρέμουλο το ένιωθες ακόμα και μέσα από τις οθόνες… Ευτυχώς, το σκορ παρέμεινε τελικά αμετάβλητο.
«Το θαύμα έγινε»…
Ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Α’ Εθνική έως σήμερα με 260 γκολ σε 507 συμμετοχές διηγείται στο βιβλίο του πώς βίωσε το ματς ορόσημο:
«Το πάθος και ο παλμός στις κερκίδες μάς ενίσχυε από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού έως το τέλος. Ο κόσμος ήταν σαν να έγραφε –πρώτα αυτός- την ιστορία που ονειρευόταν για τον Πανιώνιο.
Πριν από το παιχνίδι, θυμάμαι, όλοι οι παίκτες στην ομάδα λέγαμε πως θα δώσουμε τα πάντα μέσα στο γήπεδο, για να κερδίσουμε και να πάρουμε την πρόκριση. Πεισμώσαμε, αλλά και οι αντίπαλοι έπαιζαν πολύ επιθετικά. Οι Ισπανοί, αν και είχαν τεχνική ομάδα, μας είχαν παίξει σκληρά και στον πρώτο αγώνα. Μπήκαμε στον αγώνα αποφασισμένοι, κάναμε ένα πολύ καλό παιχνίδι, πιέσαμε πολύ τους αντιπάλους, και το θαύμα έγινε!».
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ (Τζο Μάλετ): Φίλης, Χριστοδούλου, Παπασίκας, Κυριαζής, Θεοφιλόπουλος, Χάιτας, Μωραϊτέλης, Θ. Ιντζόγλου, Δέδες (77’ Χιώτης), Λαγός, Μαύρος
ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ (Μαρσέλ Ντομίνγκο): Ρόντρι, Μέλο, Καγέχα (37’ Κίκε), Αντελάρδο, Οβεχέρο, Ιγκλέσιας, Σαλσέδο, Αραγονές, Χάρατε (46’ Ορόθκο)
Η λήξη βρήκε τους φιλάθλους στα ημιορεινά της κερκίδας να κολυμπούν στον ωκεανό των δακρύων της χαράς με τους λυγμούς συγκίνησης να ανεβαίνουν στο στήθος όσων βρίσκονταν γύρω του. Στο μεταξύ, οι ήρωες των «κυανέρυθρων» βρέθηκαν να διασχίζουν την αρένα με σλάλομ ανάμεσα στους προσκυνητές που είχαν παρεισφρήσει για να τους αποθεώσουν.
Η φωτογραφία του εμβληματικού αρχηγού Στάθη Χάιτα στα επινίκια, αναγνωρίσιμου από έτη φωτός μακριά, σαν απόκομμα από νοσταλγικό εφηβικό λεύκωμα στην αγκαλιά Νεοσμυρνιωτών, συνιστά σφραγίδα μιας υπέροχης ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Ο προπονητής των ηττημένων Μαρσέλ Ντομίνγκο ήταν έξω φρενών με τη διαιτησία. Ως εκ τούτου, αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις μετά την αναμέτρηση.
Από την άλλη πλευρά, στα αποδυτήρια του «πάνθηρα» είχε στηθεί γλέντι με το σύνθημα «τα λεφτά, Θανάση» (Ιντζόγλου), να δονεί την ατμόσφαιρα, αφού η διοίκηση τούς είχε τάξει πλουσιοπάροχο πριμ σε περίπτωση πρόκρισης.
Και όμως. Αυτοί που δεν έπρεπε παρασύρθηκαν στους ουρανούς της ψεύτικης λιακάδας. Έτσι, έπειτα από δεκαετίες ακροβασίας στη ζεστασιά και στην ξενοιασιά, ο ήλιος έσβησε απρόσμενα, ένεκα εγκληματικών λαθών. Το σύμπαν του σκέπασε η ασέληνη και σκοτεινή νύχτα. Για μια ομάδα που έφτασε κάποτε και στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1998-99 και αποτελεί ένα πολιτιστικό κομμάτι την ιστορία του τόπου το να είναι μετά τον οδυνηρό υποβιβασμό, στη Γ’ Εθνική, μοιάζει ακόμη σαν να είναι ψέμα. Ένα αστείο κακό. Καθόλου αστείο.
Η άλλοτε καλοκουρδισμένη ορχήστρα με τα βιολιά, τα σαξόφωνα και τα όμποε που έχουν χειροκροτήσει στο παρελθόν οι απαλλαγμένοι από τα οπαδικά γυαλιά ποδοσφαιρόφιλοι, θυμίζει τώρα καθαριστικό σόλο που καταλήγει σε αφιόνι, σπασμένες χορδές, κιθάρες σωριασμένες στο δάπεδο και εκκωφαντικούς μικροφωνισμούς από τους δύστυχους ενισχυτές.
Άραγε θα ξαναβρεί ποτέ τη χαμένη του λάμψη;
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
