5 Οκτωβρίου 1988: Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Λάρισα τον Μάιο του 1988 αποτελούσε αναμφίβολα την μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ΑΕΛ ανέβηκε στην κορυφή, αγωνίστηκε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αλλά αποκλείστηκε από την Ξάμαξ στην διαδικασία των πέναλτι, κερδίζοντας πάντως τις εντυπώσεις. Το πανό των φίλων της στην Ελβετία έγραφε «You'll never walk alone», και η ομάδα κατάφερε μέσω των… οπαδών της, να συζητηθεί σε όλη την Ευρώπη.
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έλαβε χώρα την σεζόν 1987-88, με την Λάρισα να κατακτά το πρωτάθλημα υπό τις οδηγίες του Γιάτσεκ Γκμοχ, και να γίνεται η πρώτη ομάδα που αναδεικνύεται στην κορυφή της βαθμολογίας, και εδρεύει στην επαρχία!
Όλα αυτά, ενώ πριν από εννέα χρόνια, η ΑΕΛ βίωσε το απόλυτο σοκ, καθώς οι Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτης Κουκουλίτσιος αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, έπειτα από μετωπική σύγκρουση με διερχόμενο λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Ο θάνατός τους είναι ακαριαίος, όχι όμως και για τον συνοδηγό του αυτοκινήτου. Ο Γιάννης Βαλαώρας βγαίνει ζωντανός από το τροχαίο και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου γίνεται απολύτως καλά.
Η επιβίωσή του ωφελείται σε… θαύμα αν αναλογιστεί κανείς πως τα άλλα δύο άτομα του αυτοκινήτου πέθαναν αμέσως. Και μετά έρχεται η δικαίωση. Η Λάρισα «χτίζεται» πάνω του και ο τίτλος του 1987, αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία.
Το πρωτάθλημα αυτό πάντως μόνο εύκολα δεν μπορεί να πει κάποιος πως αποδόθηκε στην ΑΕΛ, παρά το γεγονός πως η ομάδα του Γκμοχ τερμάτισε πρώτη με τρεις βαθμούς διαφορά από την ΑΕΚ.
Αυτό διότι, τον Μάρτιο του 1988, ανακοινώθηκε η απόφαση του αθλητικού δικαστή, σύμφωνα με την οποία αφαιρέθηκαν τέσσερις βαθμοί από την πρωτοπόρο στο πρωτάθλημα Α.Ε.Λ. λόγω του ότι ο ποδοσφαιριστής της Γκεόργκι Τσίγκοφ βρέθηκε θετικός στην κωδεΐνη, σε έλεγχο που έγινε μετά τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό τον Δεκέμβριο του 1987.
Παρόλα αυτά η αντίδραση των φίλων της ομάδων ήταν άμεση. Οπαδοί της Λάρισας απέκλεισαν την εθνική οδό και τις γραμμές των τρένων με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σύγχυση σε ολόκληρη την χώρα. Κάτω από την πίεση των γεγονότων, στις 21/03/1988 τροποποιήθηκε το άρθρο 32 του ΚΑΠ και εναρμονίστηκε με την ισχύουσα από τότε νομοθεσία όλων των χωρών–μελών της UEFA, όπου η ομάδα δεν φέρει ευθύνη και δεν τιμωρείται σε περίπτωση ντοπαρισμένου παίκτη της. Η εν λόγω απόφαση είχε ως αποτέλεσμα ναι μεν να παραμείνει η τιμωρία στον ποδοσφαιριστή, δίχως όμως το γεγονός αυτό να επισύρει κάποια ποινή στην ομάδα.
Η κατάκτηση του πρωταθλήματος, έφερε και πάλι την Λάρισα στο Κύπελλο Κυπελλούχων, μετά την σεζόν 1984-85, για δεύτερη φορά στην ιστορία της, και το βράδυ της 5ης Οκτωβρίου η ΑΕΛ ταξίδευε στην Ελβετία για να υπερασπιστεί το προβάδισμα του 2-1, απέναντι στην Ξαμάξ.
Τον Οκτώβριο του 1988 λοιπόν, στο Νοσατέλ της Ελβετίας έγινε ένα από τα συγκλονιστικότερα παιχνίδια στην ιστορία της ΑΕΛ.
Αναλυτικότερα, στο φλεγόμενο Μαλαντιέ, ένα γήπεδο κλουβί, η πρωταθλήτρια ΑΕΛ κοίταξε στα μάτια τους Ελβετούς, δεν ταμπουρώθηκε στην άμυνα, αλλά διεκδίκησε την πρόκριση σαν ίσος προς ίσο. Στο α' ημίχρονο και οι δύο ομάδες είχαν ευκαιρίες. Η καλύτερη ευκαιρία της ΑΕΛ ήταν στο 43', όταν ο Βουτυρίτσας είχε δοκάρι.
Το γκολ του Καραπιάλη στο 59’ έφερε την Λάρισα πολύ κοντά στην πρόκριση, αλλά ένας λανθασμένος καταλογισμός πέναλτι –καθώς η παράβαση έγινε εκτός περιοχής- και μία αδράνεια της άμυνας, έφεραν ανατροπή στο ματς και το οδήγησαν στην παράταση. Εκεί χάθηκαν ευκαιρίες εκατέρωθεν, με την ΑΕΛ να αστοχεί με τον Μπάνον την χαρακτηριστικότερη λίγο πριν τη λήξη. Στα πέναλτι η ψυχραιμία των παικτών της ΑΕΛ δεν έγινε φανερή ποτέ. Δύο αποκρούσεις του Ελβετού τερματοφύλακα και μία άστοχη εκτέλεση του Τσιώλη, έδωσαν την πρόκριση στην Ξαμάξ, τρεις παίκτες της οποίας ευστόχησαν ισάριθμες φορές.
Παρόλα αυτά, μπορεί η προσπάθεια της ΑΕΛ για πρόκριση να μην στέφθηκε από επιτυχία, αλλά οι φίλοι της φρόντισαν να «κλέψουν» την παράσταση επί ελβετικού εδάφους, με το πανό που κρέμασαν στις εξέδρες.
Σε αυτό αναγραφόταν το «You will never walk alone», το γνωστό σύνθημα που αντιπροσωπεύει την Λίβερπουλ, με τους Λαρισαίους να φημίζονται για την σχέση τους με την αγγλική ομάδα.
Αναλυτικά ο άρθρο από την "Αθλητική Ηχώ" για το ματς της Λάρισας απέναντι στην Ξάμαξ:
«ΗΤΑΝ ΑΝΩΤΕΡΗ, ΑΛΛΑ ΑΤΥΧΗ, ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΘΗΚΕ ΙΠΠΟΤΙΚΑ»!
«Η ΛΑΡΙΣΑ, ήταν η μεγάλη κερδισμένη, αλλά και η μεγάλη χαμένη του πρώτου γύρου, κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό. Η «βασίλισσα» του θεσσαλικού κάμπου στην Ελβετία, με την απόδοση που κατάφερε να «πιάσει» και τις ευκαιρίες που δημιούργησε, αγωνιστικά θαυμάστηκε, κέρδισε τις εντυπώσεις και χειροκροτήθηκε, πολλές φορές, από τους Ελβετούς. Από την άλλη όμως έχασε την πρόκριση, ακριβώς επειδή δεν κατάφερε ν' αξιοποιήσει έστω μια με δύο (θα 'φταναν), από τις κραυγαλέες ευκαιρίες, που δημιούργησε.
Η ΑΕΛ, αποκλείστηκε από το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, όχι επειδή ήταν κατώτερη της Ξαμάξ, αλλά γιατί ήταν πιο άτυχη, και δεν κατάφερε να «καθαρίσει» τα παιχνίδι στην κανονική του διάρκεια, αν και το μπορουσε.
Η πρωταθλήτρια Ελλάδας, κατάφερε παρά τις αντίξοες συνθήκες, που συνάντησε στο γήπεδο Μαλαντιέρ (και κάπου εδώ πρέπει να πούμε ότι το γήπεδο της Ξαμάξ, μοιάζει με το κλουβί της Λεωφόρου) να προηγηθεί στο σκορ, μ' ένα εκπληκτικό γκολ του Βασίλη Καραπιάλη.
Στη συνέχεια όμως οι παίκτες της, ενθουσιάστηκαν ίσως κι αντί να παγώσουν το παιχνίδι, όπως όφειλαν να κάνουν για κανένα 10λεπτο, ισοφαρίστηκαν σχεδόν αμέσως μ' ένα πέναλτι, αμφισβητούμενο (ο Κυριλίδης ισχυρίζεται ότι δεν άγγιξε τον επιθετικό της Ξαμάξ), ενώ λίγο αργότερα δέχτηκαν ένα ακόμη γκολ.
Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι οι παίκτες της πρωταθλήτριας, είχαν πολύ καλό στήσιμο μέσα στο γήπεδο, μ' εξαίρεση την περίπτωση του Γιουγκοσλάβου Σμάιτς, που για μια ακόμα φορά, ήταν άπιαστος κι έκανε, όπως και στη Λάρισα, έτσι και στο Νοσατέλ, ό,τι ήθελε».
www.bnsports.gr
