γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Πριν μια εικοσαετία οι ελληνικές ομάδες έφερναν παίκτες που σήμερα ζαλίζεσαι διαβάζοντας τα ονόματα. Και σε εσωτερικό επίπεδο υπήρχαν μετάγραφες όπως του Μιχάλη Κωνσταντίνου που στοίχιζαν πάνω από οκτώ εκατομμύρια ευρώ, ενώ στο εξωτερικό πήγαιναν αστέρια όπως ο Γεωργάτος που η Ίντερ είχε αγοράσει όχι μια αλλά δύο φορές πληρώνοντας στον Ολυμπιακό συνολικά 7 εκατομμύρια ευρώ! Τώρα παρατηρείς το παζάρι και θλίβεσαι!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Τι πήγε στραβά σε αυτά τα 20 χρόνια και οι ελληνικές ομάδες πλέον αγοράζουν από το πανέρι; Ναι σαφέστατα υπάρχει πάντα η εξαίρεση στον κανόνα, όταν έρχεται ένας παίκτης σαν τον Τσούμπερ ή τον Ονιεκούρου ή τον Παλάσιος αλλά πιστέψτε με αυτοί το 2000 θα δυσκολεύονταν να βρουν χώρο στα πρωτοσέλιδα της εποχής !
Το ελληνικό ποδόσφαιρο βρισκόταν σε μία ανοδική τροχιά από το 1994 και μετά μαζεύοντας βαθμούς, και το 2003-04 φτάσαμε στο σημείο να έχουμε τρεις ομάδες στους ομίλους του Champions League. Τότε οι Γερμανοί και οι ολλανδοί είχαν μία ομάδα λιγότερη μέσα στους ομίλους από ότι εμείς! Οι καλές μέρες κράτησαν μέχρι το 2010 περίπου και από κει και πέρα ξεκίνησε μία διαρκής πτώση που μας έφτασε στο τωρινό χάλι!
Πάντως όποιος παίκτης και αν έρχεται υπάρχει μία προσδοκία από πλευράς οπαδών. Έτσι συνέβαινε πάντα και έτσι θα συμβαίνει στο διηνεκές! Και όσο προκλητικά ακούγονται τα νούμερα και στο εξωτερικό με τα 200 εκατομμύρια που προσφέρθηκαν για τον Εμπαπέ από τη Ρεάλ ή τα 115 εκατομμύρια λίρες που ξοδεύτηκαν για τον Λουκάκου, η αλήθεια είναι πως πάντα η κάθε μεταγραφή για την εποχή της προκαλούσε σάλο.
Το ίδιο συνέβαινε πάντα και στην Ελλάδα. Από το ένα εκατομμύριο δραχμές που κόστισε κάποτε ο Κυπριανίδης στον Ολυμπιακό και ο Τάκης Λουκανίδης στον Παναθηναϊκό φτάσαμε στα δις δραχμές για Κωνσταντίνου το 2001 ή στα επτά εκατομμύρια μετά την εποχή της πολυμετοχικότητας στον ΠΑΟ για Σισέ ή τα επτά που δόθηκαν από Ολυμπιακό για Ποντένσε ωστόσο πολλά ήταν και τα 17 εκατομμύρια που εισέπραξε ο πρωταθλητής Ελλάδας για την πώληση Ρέτσου στη Λεβερκούζεν!
Ανατρέχοντας την ιστορία αναλογικά τα ποσά ήταν πάντα υπερβολικά για την αναλογία τους. Τα πέντε εκατομμύρια δραχμές για παράδειγμα, που έφτασε η απόκτηση του Μιγκέλ Νικολάου από τον Ολυμπιακό το 1972, ήταν αρκετά για να μπορέσεις να αγοράσεις μία πολυκατοικία στο Κολωνάκι! Το ζητούμενο δεν είναι αν ήταν πολλά, αλλά το ότι δεν πρόσφερε απολύτως τίποτε στον Ολυμπιακό, σε αντίθεση με άλλους ακριβοπληρωμένους της εποχής, τον αείμνηστους Κρητικόπουλο και Δαβουρλή.
Αντίθετα άλλη μία πολυσυζητημένη μετακίνηση, των 15 εκατομμυρίων δραχμών, του (τεράστιου ταλέντου) Κώστα Αιδινίου, το 1974 με τιμωρία ενός έτους στον Ολυμπιακό, από τον Ηρακλή, δεν είχε ανάλογη προσφορά.
Ο Μαύρος, ο Αναστόπουλος και ο Σαραβάκος, προερχόμενοι και οι τρεις από τον Πανιώνιο, έσπασαν τρία φράγματα, των 25 των 50 και των 80 εκατομμυρίων, ποσών αληθινή πρόκληση για τότε που δόθηκαν, αλλά το ότι συνδύασαν τα ονόματα τους με τις ομάδες που πήγαν μιλάει μόνο του για την επένδυση που έγινε στα πόδια τους.
Τρελά λεφτά δόθηκαν το καλοκαίρι του 1988 για να φέρει ο Ολυμπιακός την εποχή Κοσκωτά τον Λάιος Ντέταρι στην Ελλάδα, τότε μία από τις πιο ακριβές μεταγραφές που είχαν γίνει στην ιστορία του ποδοσφαίρου και παρότι έπαιξε εξαιρετικά οι προβληματικές συνθήκες που βρήκε την διετία που έμεινε στην Ελλάδα ο Ούγγρος σταρ εμπόδισαν το να απλώσει όλο το ταλέντο του πάνω στο χορτάρι!
Το συμπέρασμα είναι ένα και απλό. Κάθε μεταγραφή δεν κρίνεται από το ποσό που στοιχίζει αλλά από το τι τελικά γράφει η ιστορία. Να θυμάστε απλά πως την μετακίνηση του Γιώργου Σιδέρη από τον Ατρόμητο Πειραιά στον Ολυμπιακό, την ημέρα που έγινε δεν την έβρισκες παρά μονόστηλο στις εφημερίδες!
