Σχετικά Άρθρα
Olympic stories (Atlanta, 1996): Η «δύναμη» ψυχής του Μοχάμεντ Άλι που… άναψε την Ολυμπιακή φλόγα!
«Υπάρχουν ήττες πιο θριαμβευτικές από νίκες», είχε πει κάποτε ο Γάλλος φιλόσοφος και δοκιμιογράφος, Μισέλ Ντε Μοντέν και τη ρήση αυτή έμελλε να επιβεβαιώσει στο απόλυτο μια τρομερή ιστορία με πρωταγωνιστή τον Ντέρεκ Ρέντμοντ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης
Γεννημένος στις 3 Σεπτεμβρίου του 1965 στο Μπλέτσλεϊ του Μπάκιγχ
Ένα χρόνο αργότερα, ο Βρετανός σπρίντερ στέφθηκε Πρω
Το υπέρτατο όνειρο, δηλαδή η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έμοιαζε να απέχει ελάχιστα. Εντούτοις, έμελλε να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε εφιάλτη. Και αυτό, διότι ένα πρόβλημα τενοντίτιδα
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν λάμβανε χώρα η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στη Σεούλ το 1988, έμεινα μόνος μου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Δεν την παρακολούθησα ούτε καν στην τηλεόραση. Δεν ένιωθα μέσα μου ότι είχα συμμετάσχει», τόνιζε ο ίδιος.
Ωστόσο, η ατυχία δεν τον «λύγισε», αντίθετα λειτούργησε ως καύσιμο πίστης. «Ήμουν αποφασισμένος να λάβω μέρος στη Βαρκελώνη τέσσερα χρόνια αργότερα», εξομολογήθηκε αρκετό καιρό μετά σε μια συνέντευξή του στο «BBC Sport».
Τι κι αν η δική του «Οδύσσεια» φαινόταν ατέρμονη, καθώς υπεβλήθη σε οκτώ επεμβάσεις λόγω πολλαπλών τραυματισμών; Εκείνος, όχι μόνο διέψευσε τις «Κασσάνδρες» και κατόρθωσε να συμμετάσχει στην Ολυμπιάδα, αλλά συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα φαβορί.
«Ένιωθα καλά στη Βαρκελώνη και έτρεχα επίσης καλά», σχολιάζει ο περί ου ο λόγος και προσθέτει: «Θυμάμαι να καλύπτω την απαιτούμενη απόσταση, χωρίς να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια στα προημιτελικά. Ποτέ στο παρελθόν δεν μου είχε φανεί ξανά τόσο εύκολο. Έτσι, έτρεχα με στόχο ένα μετάλλιο. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία επ’ αυτού».
Του λόγου το αληθές επαληθεύει το ότι προκρίθηκε από τον προημιτελικό των 400 μέτρων με ιδιαίτερη άνεση, αφού είχε κόψει πρώτος το νήμα στη σειρά του και είχε και τον καλύτερο χρόνο συνολικά.
Αισθανόμενος ότι διάγει μια από τις πιο γόνιμες περιόδους του σε αθλητικό επίπεδο, περιγράφει στη συνέχεια:
«Το βράδυ πριν από τους ημιτελικούς συζήτησαμε τον πατέρα μου και τον προπονητή μου. Αποφασίσαμε ότι θα πίεζα λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και θα επεδίωκα να αποκτήσω μια καλή σειρά για τους τελικούς».
Πράγματι, η εκκίνηση στα πρώτα 150 μέτρα είναι εξαιρετική, ωστόσο μερικά δευτερόλεπτα αρκούν για να βυθιστεί στην «άβυσσο» της καταστροφής. Σταματάει να τρέχει, πιάνει το ισχίο του και καταρρέει, γνωρίζοντας ότι τα πάντα έχουν χαθεί. Οι υπόλοιποι τον προσπερνούν με κινηματογραφική ταχύτητα, ενώ έχει γονατίσει στο έδαφος. Το σκηνικό μοιάζει οδυνηρά οικείο…
«Νόμιζα πως με πυροβόλησαν»
«Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου νόμισα πως με πυροβόλησαν», παραδέχτηκε χρόνια αργότερα, θέλοντας να τονίσει το μέγεθος του πόνου. Παρόλα αυτά, τη στιγμή που οι γιατροί κατευθύνθηκαν προς το μέρος του, με σκοπό να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες, ο πρωταγωνιστής απέρριψε τη συγκεκριμένη προοπτική.
Αντί αυτού, σηκώθηκε και κουτσαίνοντας πήγε προς τη γραμμή του τερματισμού με βλέμμα που καθρέφτιζε την ακατάβλητη επιμονή του. «Μόλις ο πόνος άρχισε κάπως να περνάει, θυμήθηκα πού βρισκόμουν και τι έκανα. Και σκέφτηκα αμέσως: "είσαι σε ημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων. Σήκω κι άρχισε να τρέχεις...», επεξηγεί.
«Θα το κάνουμε μαζί»
Ενώ σφάδαζε από τον πόνο και φάνταζε σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρει, ένας μεγαλόσωμος άνδρας με άσπρο μπλουζάκι και λευκό καπέλο,παρά τις προσπάθειες των υπευθύνων, μπήκε απροειδοποίητα στο στίβο για να τον βοηθήσει Δεν ήταν άλλος από τον πατέρα του, Τζιμ Ρέντμοντ. Μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του, τα οποία κυλούσαν πλέον ποτάμι, υποβασταζόμενος από τον πατέρα του, εκπλήρωσε το στόχο του. Κατέλαβε την τελευταία θέση…
«Όταν έφτασε δίπλα μου, αρχικά προσπάθησε να μου μιλήσει. Μου επεσήμανε ότι δεν είχα τίποτα να αποδείξω και σε κανέναν. Ακολούθως,εξήγησε σε εμένα ότι δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά εγώ του αποκρίθηκα ότι θα τερμάτιζα πάση θυσία. ‘’Τότε Θα το κάνουμε μαζί’’, είπε. Μέχρι να περάσω τη γραμμή του τερματισμού, δεν είχα συνειδητοποιήσει την αντίδραση του κόσμου», αναπολεί ο παθών με ένα ιώβειο χαμόγελο στα χείλη.
Στο μεταξύ, 60.000 και πλέον άνθρωποι, οι οποίοι παρακολουθούν έκπληκτοι στο στάδιο όσα εκτυλίσσονται, προσφέρουν ένα
Ο Ντέρεκ Ρέντμοντ χρειάστηκε να περάσει ακόμα 11 φορές την πόρτα του χειρουργείου στο διάστημα των δύο επόμενων ετών. Κάπως έτσι, έβαλε τέλος στην καριέρα του το 1994. «Οι γιατροί με προειδοποίησαν ότι σε περίπτωση που εξακολουθούσα να προκαλώ ζημιά στον οργανισμό μου, θα έφτανα σε ένα σημείο, στο οποίο δεν θα μπορούσα να περπατήσω».
Εντούτοις, το «μικρόβιο» του αθλητισμού δεν γινόταν να φύγει από μέσα του. Με αυτόν τον τρόπο, επιλέχθηκε –ω του θαύματος- στην εθνική ομάδα Βρετανίας στο μπάσκετ. Μεταγενέστερα, ασχολήθηκε και με το ράγκμπι. Επιπλέον, σε πολλές εκδηλώσεις είχε το ρόλο του motivational speaker (σ.σ. ομιλητή κινήτρων).
Μολονότι δεν κρέμασε στο στήθος του ένα μετάλλιο, πέτυχε κάτι πολύ ανώτερο. Στην εποχή, κατά την οποία η νίκη με κάθε κόστος έχει αναχθεί ως η υψηλότερη αξία, ανέδειξε την αληθινή έννοια του ολυμπιακού ιδεώδους και μετατράπηκε σε οικουμενικό σύμβολο θάρρους και θέλησης!
Το σημαντικότερο από όλα; Κέρδισε τον παντοτινό σεβασμό της φίλαθλης γνώμης! Άλλωστε, όπως είχε πει και ο ανυπέρβλητος Νίκος Γκάλης: «Η αγάπη του απλού κόσμου είναι η πιο μεγάλη τιμή για μένα. Αυτό το μετάλλιο είναι το καλύτερο που έχω στη συλλογή μου».
Παναγιώτης Ιωάννου
