γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Λίγες μόνο ημέρες Ολυμπιακών Αγώνων χωρίς κόσμο ήταν αρκετές για να καταλάβουμε αυτό που εδώ και καιρό, την εποχή της πανδημίας, υποψιαζόμασταν... το κοινό στα γήπεδα και όπου αλλού δεν παρακολουθεί απλά τα αθλητικά γεγονότα, είναι συστατικό στοιχείο τους, κομμάτι από το DNA τους το ίδιο και λείπει περισσότερο απ’ όσο θέλαμε να πιστεύουμε!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Βρίσκοντας καταφύγιο στη σκιά της τόσο φιλόξενης καλαμωτής, με το ζεστό αέρα να γίνεται έστω και... ελαφρώς πιο υποφερτός όταν… συναντιόμαστε προστατευμένοι από το φως του ήλιου, τις ξερολιθιές, μερικά μέτρα μακριά, να υποδέχονται και να αναδεικνύουν σε σημείο... βρασμού τις «θερμοφόρες» ακτίνες, σε σκηνικό «πιο καλοκαιρινή ραστώνη πεθαίνεις» κάθομαι να γράψω! Το καταλαβαίνω, μην ανησυχείτε, αποτυχημένη έως και... πολύ βαρύς ο έτερος επιθετικός προσδιορισμός που σκέφτηκα για να τον μοιραστώ μαζί σας, η προσπάθεια να αφήσω ελεύθερο το συγγραφέα που κρύβω μέσα μου, τον κρύβω τόσο καλά τελικά που όσο κι αν προσπάθησα ποτέ δεν τον βρήκα! Υπό αυτές πάντως τις συνθήκες δεν μπορώ παρά, κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από πρωινό, πολύ πρωινό, ξύπνημα, και τετράωρο ταξίδι που ακολούθησε, σε πολύ ευχάριστο, για διακοπές, αλλά και άκρως ακατάλληλο για οποιασδήποτε φύσης προσπάθεια, περιβάλλον να αφήσω το μυαλό μου να ταξιδέψει στην παγκόσμια καλοκαιρινή πρωτεύουσα της... έως και αξιοθαύμαστης προσπάθειας, το Τόκιο!
Το ομολογώ κι ας μην περιποιεί τιμή για το άτομό μου, δημοσιογράφος και δη και στο αθλητικό ρεπορτάζ δηλώνω, δεν είναι κάτι, το να ταξιδεύω έστω και νοερά στην Άπω Ανατολή, που μου συμβαίνει συχνά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020 που διεξάγονται το θέρος του 2021! Για να είμαι ακριβής, σήμερα ίσως να είναι και η πρώτη τέτοια περίσταση φέτος, ειδικό επί των ολυμπιακών αθλημάτων δε με λες αλλά φίλαθλο, έως και φανατικό, της γιορτής που μας «επισκέπτεται» κάθε τέσσερα, πέντε θα μου πείτε για φέτος και δίκιο θα έχετε, χρόνια με λες και με το παραπάνω! Σαφώς είναι και οι συνθήκες, οικογενειακές και επαγγελματικές, που παίζουν ρόλο , δεν αντιλέγω, δεν είναι, δε θα ήταν για να είμαι πιο ακριβής, όμως ικανές να με κρατήσουν μακριά, άλλη είναι η αιτία!
Και η αιτία αυτή εντοπίζεται... πάμε πάλι, ΔΕΝ εντοπίζεται στις εξέδρες ή και οπουδήποτε αλλού θα μπορούσε στα διασκορπισμένα και πάσης φύσεως ολυμπιακά τουρνουά, η εξήγηση που δίνω στον ίδιο μου τον εαυτό και μοιράζομαι μαζί σας δεν είναι άλλη από τους... αόρατους φιλάθλους, το κοινό που μακάρι να έλαμπε, αλλά δεν, μάλλον σε κατάθλιψη μας οδηγεί, διά της απουσίας του! Ανέκαθεν βλέπετε πίστευα ότι στον αθλητισμό είναι ο κόσμος που ενθαρρύνει, εμψυχώνει, γιγαντώνει φρόνημα και συναίσθημα, βοηθάει, φρενάρει, αναγνωρίζει, κάποιες φορές, όχι και τόσο λίγες δυστυχώς, ξεφεύγει κιόλας, είναι ο κόσμος που περιβάλλει, εμπλουτίζει και απογειώνει τα τεκταινόμενα εντός αγωνιστικού χώρου... και έκανα, αν με ρωτάτε σήμερα, τόσο μα τόσο λάθος!
Λάθος... χωροταξικό, λάθος οριοθέτησης, αλλά πολύ πολύ σημαντικό και εξηγούμαι! Οι ψυχροί και... θα το γράψω κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, έως και αποκρουστικοί κάποιες φορές Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο, προφανώς και παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της άποψης αλλά όχι τον μείζονα, πιστέψτε με, η… συντετριμμένη συλλογική ψυχολογία εξαιτίας του κακού της πανδημίας, με οδηγούν στο εξής συμπέρασμα, το λες και αποκάλυψη! Κακώς, κάκιστα τόσα χρόνια ορίζαμε τον αγωνιστικό χώρο για οποιοδήποτε άθλημα ως το κομμάτι μέσα από τις γραμμές, μέσα στην πισίνα, μέσα από την περίφραξη, μέσα στο θαλάσσιο στίβο, μέσα από τα όρια που το κάθε σπορ έθετε, τέλος πάντων, για τους αθλητές την ώρα της προσπάθειας και μόνο! Θα έπρεπε να φροντίζαμε, στο μυαλό μας έστω, τα όρια αυτά του αγωνιστικού χώρου να περιελάμβαναν, εγώ έτσι θα το σκέφτομαι από εδώ και πέρα, και τους θεατές, δεκάδες χιλιάδες ή και ευάριθμους απλά! Είναι τόσο ηχηρή η σιωπή τους στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου που καταλαβαίνει κανείς ότι ποτέ δεν «έντυναν», ποτέ δε «διάνθιζαν», ποτέ δεν "εμπλούτιζαν" απλά τα γεγονότα, ήταν ΠΑΝΤΑ, κι ας μην το καταλαβαίναμε, ας μην το σκεφτόμασταν έστω, ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ κομμάτι τους!
Γιατί τι νόημα έχει το συναίσθημα που γεννιέται στο χορτάρι αν δεν υπάρχει κάποιος, πέρα από τους αθλητές τους ίδιους, για να το γευτεί, να το πολλαπλασιάσει και να το επιστρέψει δέκα φορές μεγαλύτερο! Τι νόημα έχει, τι υπόσταση ακόμα ακόμα, το οποιοδήποτε συναίσθημα, αν δεν εκδηλωθεί, αν δεν κυκλοφορήσει, μοιάζει να μη γεννήθηκε ποτέ! Τι νόημα έχει το ξέσπασμα την ώρα της επιτυχίας αν δεν το μοιραστείς με αυτόν που το επιζητά, τις περισσότερες φορές το έχει ανάγκη κιόλας, περισσότερο κι από εσένα τον ίδιο που πρώτος έκοψες το νήμα! Και στην περίπτωση των Ολυμπιακών τι νόημα έχει το επίτευγμα με εθνική χροιά αν κάποιοι λίγοι έστω, ή και πάρα πολλοί ανάλογα με την περίσταση, δεν είναι σε απόσταση βολής, βλέμματος δηλαδή, να τους κοιτάξει ο αθλητής, να τον κοιτάξουν πίσω, να ζήσουνε μαζί τη μαγεία που μόνο ο αθλητισμός, βεντάλια χιλιάδων διαφορετικών... ψυχικών καταστάσεων σε τόσο συμπυκνωμένο χρόνο, μπορεί να προσφέρει!
Βλέπετε ακόμη και στα ατομικά αθλήματα, μιλώντας πάντα για πρωταθλητισμό, ο αθλητής διαλέγει να αγωνίζεται αλλά όχι και να πετυχαίνει μόνος! Πόσο γλυκό είναι αλήθεια να τερματίζεις πρώτος σε ένα άδειο στάδιο, να πετυχαίνεις το καλάθι της νίκης σε ένα έρημο κλειστό, να κάνεις ρεκόρ σε μια «βουβή» πισίνα; Πολύ λιγότερο σίγουρα από όλα τα παραπάνω με το συστατικό στοιχείο του κοινού να δίνει το "παρών"! Αφήστε που έτσι έχουμε και μια κάποια ελπίδα οι ιαχές των πανηγυρισμών να καλύψουν τον εκκωφαντικό όσο και κακάσχημο θόρυβο των «φιλάθλων» των social media! Αλλά αυτή είναι μια άλλη, πονεμένη σίγουρα, ιστορία!
Photo credits: Κατερίνα Στεφανίδη στο Instagram
www.bnsports.gr
Βρίσκοντας καταφύγιο στη σκιά της τόσο φιλόξενης καλαμωτής, με το ζεστό αέρα να γίνεται έστω και... ελαφρώς πιο υποφερτός όταν… συναντιόμαστε προστατευμένοι από το φως του ήλιου, τις ξερολιθιές, μερικά μέτρα μακριά, να υποδέχονται και να αναδεικνύουν σε σημείο... βρασμού τις «θερμοφόρες» ακτίνες, σε σκηνικό «πιο καλοκαιρινή ραστώνη πεθαίνεις» κάθομαι να γράψω! Το καταλαβαίνω, μην ανησυχείτε, αποτυχημένη έως και... πολύ βαρύς ο έτερος επιθετικός προσδιορισμός που σκέφτηκα για να τον μοιραστώ μαζί σας, η προσπάθεια να αφήσω ελεύθερο το συγγραφέα που κρύβω μέσα μου, τον κρύβω τόσο καλά τελικά που όσο κι αν προσπάθησα ποτέ δεν τον βρήκα! Υπό αυτές πάντως τις συνθήκες δεν μπορώ παρά, κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από πρωινό, πολύ πρωινό, ξύπνημα, και τετράωρο ταξίδι που ακολούθησε, σε πολύ ευχάριστο, για διακοπές, αλλά και άκρως ακατάλληλο για οποιασδήποτε φύσης προσπάθεια, περιβάλλον να αφήσω το μυαλό μου να ταξιδέψει στην παγκόσμια καλοκαιρινή πρωτεύουσα της... έως και αξιοθαύμαστης προσπάθειας, το Τόκιο!
Το ομολογώ κι ας μην περιποιεί τιμή για το άτομό μου, δημοσιογράφος και δη και στο αθλητικό ρεπορτάζ δηλώνω, δεν είναι κάτι, το να ταξιδεύω έστω και νοερά στην Άπω Ανατολή, που μου συμβαίνει συχνά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020 που διεξάγονται το θέρος του 2021! Για να είμαι ακριβής, σήμερα ίσως να είναι και η πρώτη τέτοια περίσταση φέτος, ειδικό επί των ολυμπιακών αθλημάτων δε με λες αλλά φίλαθλο, έως και φανατικό, της γιορτής που μας «επισκέπτεται» κάθε τέσσερα, πέντε θα μου πείτε για φέτος και δίκιο θα έχετε, χρόνια με λες και με το παραπάνω! Σαφώς είναι και οι συνθήκες, οικογενειακές και επαγγελματικές, που παίζουν ρόλο , δεν αντιλέγω, δεν είναι, δε θα ήταν για να είμαι πιο ακριβής, όμως ικανές να με κρατήσουν μακριά, άλλη είναι η αιτία!
Και η αιτία αυτή εντοπίζεται... πάμε πάλι, ΔΕΝ εντοπίζεται στις εξέδρες ή και οπουδήποτε αλλού θα μπορούσε στα διασκορπισμένα και πάσης φύσεως ολυμπιακά τουρνουά, η εξήγηση που δίνω στον ίδιο μου τον εαυτό και μοιράζομαι μαζί σας δεν είναι άλλη από τους... αόρατους φιλάθλους, το κοινό που μακάρι να έλαμπε, αλλά δεν, μάλλον σε κατάθλιψη μας οδηγεί, διά της απουσίας του! Ανέκαθεν βλέπετε πίστευα ότι στον αθλητισμό είναι ο κόσμος που ενθαρρύνει, εμψυχώνει, γιγαντώνει φρόνημα και συναίσθημα, βοηθάει, φρενάρει, αναγνωρίζει, κάποιες φορές, όχι και τόσο λίγες δυστυχώς, ξεφεύγει κιόλας, είναι ο κόσμος που περιβάλλει, εμπλουτίζει και απογειώνει τα τεκταινόμενα εντός αγωνιστικού χώρου... και έκανα, αν με ρωτάτε σήμερα, τόσο μα τόσο λάθος!
Λάθος... χωροταξικό, λάθος οριοθέτησης, αλλά πολύ πολύ σημαντικό και εξηγούμαι! Οι ψυχροί και... θα το γράψω κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, έως και αποκρουστικοί κάποιες φορές Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο, προφανώς και παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της άποψης αλλά όχι τον μείζονα, πιστέψτε με, η… συντετριμμένη συλλογική ψυχολογία εξαιτίας του κακού της πανδημίας, με οδηγούν στο εξής συμπέρασμα, το λες και αποκάλυψη! Κακώς, κάκιστα τόσα χρόνια ορίζαμε τον αγωνιστικό χώρο για οποιοδήποτε άθλημα ως το κομμάτι μέσα από τις γραμμές, μέσα στην πισίνα, μέσα από την περίφραξη, μέσα στο θαλάσσιο στίβο, μέσα από τα όρια που το κάθε σπορ έθετε, τέλος πάντων, για τους αθλητές την ώρα της προσπάθειας και μόνο! Θα έπρεπε να φροντίζαμε, στο μυαλό μας έστω, τα όρια αυτά του αγωνιστικού χώρου να περιελάμβαναν, εγώ έτσι θα το σκέφτομαι από εδώ και πέρα, και τους θεατές, δεκάδες χιλιάδες ή και ευάριθμους απλά! Είναι τόσο ηχηρή η σιωπή τους στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου που καταλαβαίνει κανείς ότι ποτέ δεν «έντυναν», ποτέ δε «διάνθιζαν», ποτέ δεν "εμπλούτιζαν" απλά τα γεγονότα, ήταν ΠΑΝΤΑ, κι ας μην το καταλαβαίναμε, ας μην το σκεφτόμασταν έστω, ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ κομμάτι τους!
Γιατί τι νόημα έχει το συναίσθημα που γεννιέται στο χορτάρι αν δεν υπάρχει κάποιος, πέρα από τους αθλητές τους ίδιους, για να το γευτεί, να το πολλαπλασιάσει και να το επιστρέψει δέκα φορές μεγαλύτερο! Τι νόημα έχει, τι υπόσταση ακόμα ακόμα, το οποιοδήποτε συναίσθημα, αν δεν εκδηλωθεί, αν δεν κυκλοφορήσει, μοιάζει να μη γεννήθηκε ποτέ! Τι νόημα έχει το ξέσπασμα την ώρα της επιτυχίας αν δεν το μοιραστείς με αυτόν που το επιζητά, τις περισσότερες φορές το έχει ανάγκη κιόλας, περισσότερο κι από εσένα τον ίδιο που πρώτος έκοψες το νήμα! Και στην περίπτωση των Ολυμπιακών τι νόημα έχει το επίτευγμα με εθνική χροιά αν κάποιοι λίγοι έστω, ή και πάρα πολλοί ανάλογα με την περίσταση, δεν είναι σε απόσταση βολής, βλέμματος δηλαδή, να τους κοιτάξει ο αθλητής, να τον κοιτάξουν πίσω, να ζήσουνε μαζί τη μαγεία που μόνο ο αθλητισμός, βεντάλια χιλιάδων διαφορετικών... ψυχικών καταστάσεων σε τόσο συμπυκνωμένο χρόνο, μπορεί να προσφέρει!
Βλέπετε ακόμη και στα ατομικά αθλήματα, μιλώντας πάντα για πρωταθλητισμό, ο αθλητής διαλέγει να αγωνίζεται αλλά όχι και να πετυχαίνει μόνος! Πόσο γλυκό είναι αλήθεια να τερματίζεις πρώτος σε ένα άδειο στάδιο, να πετυχαίνεις το καλάθι της νίκης σε ένα έρημο κλειστό, να κάνεις ρεκόρ σε μια «βουβή» πισίνα; Πολύ λιγότερο σίγουρα από όλα τα παραπάνω με το συστατικό στοιχείο του κοινού να δίνει το "παρών"! Αφήστε που έτσι έχουμε και μια κάποια ελπίδα οι ιαχές των πανηγυρισμών να καλύψουν τον εκκωφαντικό όσο και κακάσχημο θόρυβο των «φιλάθλων» των social media! Αλλά αυτή είναι μια άλλη, πονεμένη σίγουρα, ιστορία!
Photo credits: Κατερίνα Στεφανίδη στο Instagram
www.bnsports.gr
