Ο 37χρονος αποχαιρέτησε τον μπασκετικό κόσμο.
Σχετικά Άρθρα
Βασίλης Σπανούλης: Μας συστήθηκε ως ένα ονειροπόλο παιδί και έφυγε ως ένας απόλυτος μύθος!
Το τέλος της καριέρας του ανακοίνωσε ο Νίκος Ζήσης, μόλις λίγες ώρες μετά τον Βασίλη Σπανούλη. Ο 37χρονος ήταν ο τελευταίος από εκείνη τη φουρνιά που αγωνιζόταν ακόμη στα παρκέ και είπε το «αντίο» του με ένα ξεχωριστό μήνυμα:
«Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να ανακοινώσω την αποχώρηση μου από την ενεργό δράση. Είναι μια απόλυτα συνειδητή απόφαση, γιατί ξέρω πως έχω δώσει τα πάντα.
Αγάπησα το μπάσκετ από παιδάκι αλλά ποτέ δε φαντάστηκα πως θα έκανα ένα τόσο μεγάλο, συναρπαστικό και αξέχαστο ταξίδι. Είμαι περήφανος για όσα κατάφερα, αλλά και για όσα δεν κατάφερα ,γιατί πάντα έδινα το 100% της ψυχής, του μυαλού και του κορμιού μου.
Το μπάσκετ είναι για μένα πολλά περισσότερα από ένα παιχνίδι. Λάτρευα όχι μόνο να παίζω, αλλά και να συζητάω, να αναλύω, να σκέφτομαι πάντα πώς εγώ και η ομάδα μου θα γίνουμε καλύτεροι.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συμπαίχτες μου, τους προπονητές μου, όλους τους ανθρώπους των ομάδων που έπαιξα, στους αντιπάλους μου!».
Η ΑΕΚ από πλευράς του αποχαιρέτησε τον παίκτη με μια ιδιαίτερη ανακοίνωση:
«Ήλθε στην ΑΕΚ έφηβος, κατακτώντας λίγο αργότερα το πρώτο του τρόπαιο (Κύπελλο Ελλάδος 2001), επέστρεψε από την ευρωπαϊκή περιπλάνηση, και φεύγει από την ΑΕΚ Αρχηγός της, κατακτώντας το τελευταίο του τρόπαιο (Κύπελλο Ελλάδος 2020), αλλά και ένα ασημένιο ευρωμετάλλιο (FIBA BCL 2020).
Συστήθηκε στο μπάσκετ μέσω της ΧΑΝΘ και των μικρών εθνικών ομάδων και αναχωρεί (ως αθλητής) από το μπάσκετ περικλεής, με 27 τρόπαια στη συλλογή του, σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης, τα τρία (3) με τη «Βασίλισσα» (που έγινε) της καρδιάς του. Και γράφουμε ως αθλητής, καθώς είναι νομοτελειακό ότι θα συνεχίσει ευδοκίμως την πορεία του στο άθλημα από άλλο μετερίζι. Αποτελεί αυτό άλλωστε μία αδήριτη, επίμονη, συμπαντική ανάγκη, η οποία προδήλως θα μετεξελιχθεί σε πιεστική το επόμενο διάστημα.
Η καρμική σχέση του Νίκου με τη μοναδική «πρωταθληματική» ελληνική ομάδα, της οποίας φόρεσε τη φανέλα της, συνιστά, ωστόσο, την πεμπτουσία της καριέρας του. ‘Ενιωσε την ΑΕΚ «σπίτι του», στο «σπίτι του», αποφάσισε να κλείσει την καριέρα του. Θα ήθελε να αποχαιρετήσει τους φίλους της ΑΕΚ σ’ ένα γεμάτο με κόσμο γήπεδο, αλλά η καταραμένη πανδημία τού στέρησε την εικόνα, που είχε φιλοτεχνήσει στο τετράγωνο μυαλό του. Όμως, όλη η Ελλάδα σήμερα, κι όχι μόνο η οικογένεια της «Ένωσης», είναι βέβαιο, ότι θα του αποδώσει με τον τρόπο της τα δέοντα...
Είναι βέβαιο, ότι στην «αναγγελία» της σημερινής αποχώρησής του όλοι οι φίλαθλοι ένα σφίξιμο στο στομάχι το νιώθουν έντονα...
Ανάλογο μ’ εκείνο, που ένιωσαν οι ελάχιστοι τυχεροί-άτυχοι, που είδαν από κοντά το «τοτέμ» του σύγχρονου αθλητισμού, 75 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του μικρού Τελικού με Προμηθέα στο ΟΑΚΑ, όταν και αντικαταστάθηκε (από τον τζέντλεμαν Βαγγέλη Αγγέλου) για να χειροκροτηθεί...
Όταν και άκουσε ρυθμικά το όνομά του από ετερόκλητους στο γήπεδο, φίλους και αντιπάλους, που δεν είχαν προετοιμαστεί για το γεγονός, αλλά ξέσπασαν. Αυθόρμητα. Ένα «standing ovation» δίχως φτιασιδώματα, δήθεν και οργάνωση. Η καρδιά τους θαρρείς και άκουσε την καρδιά του αθλητή-πρότυπο, που του έλεγε «μέχρι εδώ είμαστε». Τα δάκρυα του Μακεδόνα αθλητή «πρόδωσαν» άλλωστε το (προδιαγεγραμμένο) τέλος τού τέως (πλέον) αρχηγού της ΑΕΚ και της Εθνικής Ομάδας.
Ο Νίκος Ζήσης ενημέρωσε τον οργανισμό ΑΕΚ από τις 23 Ιουνίου για την απόφαση απόσυρσης, που έλαβε, προκαλώντας (αυτονόητα και αθέλητα) ρίγη συγκίνησης στο «κιτρινόμαυρο» στρατόπεδο. Κι ας το είχαμε υποψιαστεί...
Ο Νίκος Ζήσης κατέκτησε ένα Πρωτάθλημα με προπονητή τον Ντράγκαν Σάκοτα, δύο Κύπελλα με προπονητές τους Ντούσαν Ίβκοβιτς και Ηλία Παπαθεοδώρου σε δύο διαφορετικές περιόδους, αλλά «σημάδεψε» την καριέρα του για το σε «χρόνο μηδέν» τρίποντο νίκης (της ΑΕΚ του Φώτη Κατσικάρη), με σπασμένη μύτη, με την Εφές στο Γαλάτσι, τον Μάρτιο του 2005, στο πλαίσιο της κανονικής Ευρωλίγκας.
Πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, ότι κατέκτησε όλο τον κόσμο με το ήθος του.
Η Ιστορία θα τον κατατάξει στα υψηλά...
«Ήθος ανθρώπω δαίμων» (Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του – Ηράκλειτος).
ΝΙΚΟ ΖΗΣΗ, σ’ ευχαριστούμε για όλα.
Ως «Ενωσίτες», ως Έλληνες, ως άνθρωποι...».
