Πρωτάθλημα, ημιτελικά Champions League και απόλυτη αυτοκρατορία, πριν την ολική κατάρρευση. Όμως, η Μονακό φαίνεται έτοιμη να επιστρέψει στις δόξες της. Όλα αυτά, σε μία πενταετία.
24 Μαΐου του 2014. Η Μονακό πανηγυρίζει την επιστροφή της στη Ligue 1 έπειτα από δύο χρόνια απουσίας. Σχεδόν τρεις σεζόν μετά, η ίδια ομάδα καταφέρνει να «σπάσει» την κυριαρχία της Παρί Σεν Ζερμέν, να κατακτήσει το πρωτάθλημα και να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του Champions League.
Ένα δημιούργημα των χρημάτων του Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ, το οποίο φάνηκε πως μπορεί να χτίσει στη βάση του 2016/17 αλλά το αποτέλεσμα, ήταν μία ολοκληρωτική κατάρρευση. Αψυχολόγητες πωλήσεις, λάθος επενδύσεις και μία ακατάλληλη φιλοσοφία. Φέτος, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πλάνο, εμπιστοσύνη και ποδοσφαιριστές που αναγέννησαν την καριέρα τους.
Πετροδόλαρα και… «βόμβες»!
Η άνοδος της Μονακό, ήταν απλώς η αρχή για τη δημιουργία μίας υπερομάδας. Ο ιδιοκτήτης του ελληνικού νησιού, Σκορπιός, έριξε αρκετά εκατομμύρια για να έχει ένα ρόστερ που δεν κοιτάει απλώς την παραμονή αλλά και την… κορυφή της Γαλλίας. Ο Ραδαμέλ Φαλκάο και ο Χάμες Ροντρίγκες ήταν κάποια από τα ονόματα που προκάλεσαν σεισμό στην Ευρώπη.
Φυσικά, δεν ήταν απλά τα υπέρογκα ποσά για αγορές, που έφτασαν τα συνολικά 160 εκατ. ευρώ (!) αλλά και τα μεγάλα συμβόλαια των πολύπειρων Ερίκ Αμπιντάλ και Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Η τρομερή πορεία αλλά και οι πωλήσεις του καλοκαιριού (βλέπε Χάμες στη Ρεάλ Μαδρίτης για 80 εκατ. ευρώ), έφερε χαμόγελα στις τάξεις του συλλόγου αλλά όχι και συνέχεια της φιλοσοφίας. Αντί για μεγάλες μεταγραφές, η Μονακό έκανε μικρές και… έξυπνες.
Συγκεκριμένα, Μπερνάρντο Σίλβα και Τιεμουέ Μπαγκαγιόκο κόστισαν μόλις 23 εκατ. ευρώ και ήταν ένα μεγάλο παράδειγμα για το τι θέλει να πετύχει. Στο ίδιο μήκος κύματος και την επόμενη σεζόν, όπου Φαμπίνιο, Τόμας Λεμάρ και Μάριο Πάσαλιτς, πάτησαν το πόδι τους στο Πριγκιπάτο. Μέχρι τότε, η Μονακό είχε περιοριστεί ανάμεσα στην 2η και την 3η θέση.
Η μεγάλη στιγμή του πρωταθλήματος!
Το καλοκαίρι του 2016, ο, άλλοτε προπονητής του Ολυμπιακού, Λεονάρντο Ζαρντίμ, έκλεινε δύο χρόνια παρουσίας στη Γαλλίας και ο κορμός της ομάδας παρέμενε ίδιος. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γίνει το επόμενο βήμα. Απόλυτη ενίσχυση της άμυνας με Μπενζάμιν Μεντί, Τζιμπρίλ Σιντιμπέ και Καμίλ Γκλικ αλλά και η πρώτη γνωριμία του ποδοσφαιρικού πλανήτη με τον Κιλιάν Εμπαπέ, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών, ενσωματώνεται στους άνδρες.
Η μεγάλη στιγμή που όλοι περίμεναν στη Μονακό, είχε φτάσει. 17 χρόνια μετά, το Πριγκιπάτο φοράει και πάλι τα γιορτινά του. Με διαφορά οκτώ βαθμών από τη Παρί Σεν Ζερμέν και με μία απίστευτη πορεία στο Champions League, η Μονακό θυμίζει την ομάδα που όλοι αγάπησαν στη Γαλλία. Έφτασε μέχρι τα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, όπου και αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους.
Μία ερασιτεχνική διαχείριση πωλήσεων…
Όπως ήταν το αναμενόμενο. Οι προτάσεις για όλους τους βασικούς ποδοσφαιριστές που πρωταγωνίστησαν σε εκείνη τη σεζόν, ήταν αμέτρητες. Τα πολλά εκατομμύρια που στρώθηκαν στα πόδια των Μονεγάσκους, ήταν κάτι που τους «θόλωσε». Σε διάστημα δύο καλοκαιριών, σχεδόν όλες οι μεγάλες μονάδες, αποχώρησαν. Στην αρχή οι Μπερνάρντο Σίλβα (Μάντσεστερ Σίτι), Μπένζαμιν Μεντί (Μάντσεστερ Σίτι), Τιεμουέ Μπαγκαγιόκο (Τσέλσι) και Κιλιάν Εμπαπέ (Παρί Σεν Ζερμέν) και στη συνέχεια Φαμπίνιο (Λίβερπουλ), Τόμας Λεμάρ (Ατλέτικο Μαδρίτης) και Ζοάο Μουτίνιο (Γουλβς).
Τα ταμεία «φούσκωσαν» σε τεράστιο βαθμό. Συνολικά 550 εκατ. ευρώ ήταν τα συν στον οικονομικό ισολογισμό της Μονακό από τις πωλήσεις. Κάτι εντυπωσιακό από πλευράς χρημάτων αλλά όχι στο αγωνιστικό σκέλος. Έπειτα από αυτό το καλοκαίρι, ήρθε η απόλυτη καταστροφή. Μπορεί, αντίστοιχα, να δαπανήθηκαν αρκετά εκατομμύρια, όμως όλα έπρεπε να γίνουν από την αρχή. Εκεί φάνηκε η έλλειψη καθαρής σκέψης και επαγγελματικότητας. Η ομάδα ξεκίνησε από το «μηδέν» και η φυγή του Ζαρντίμ στην αρχή της σεζόν, ήταν το «κερασάκι της τούρτας».
Από «ανοιχτοχέρης»… σφικτός στα οικονομικά!
Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Η λάθος διαχείριση, καθρεφτίστηκε στον αγωνιστικό χώρο. Η απομάκρυνση του Πορτογάλου προπονητή και η αποτυχία ορισμένων, ακριβών μεταγραφών (Γκέμπελς και Χένρικς), συνδυάστηκε άρτια με την πρόσληψη του άπειρου και… φθηνού Τιερί Ανρί. Η κατάρρευση ήταν εμφανή.
Ο γαλλικός σύλλογος δεν θύμιζε σε τίποτα την ομάδα προ διετίας. Το πρωτάθλημα και οι θέσεις για έξοδο στην Ευρώπη, είχαν απομακρυνθεί. Ήταν αδύνατο να ονειρευτεί κάτι τέτοιο. Πλέον, πάλευε με τον χειρότερο εφιάλτη της. Τον υποβιβασμό. Ο Ραδαμέλ Φαλκάο δικαιολόγησε τα 45 εκατ. ευρώ που είχαν δοθεί τέσσερα χρόνια πριν και κουβάλησε τον σύλλογο στο να αποφύγει το απόλυτο κάζο. Με μόλις δύο βαθμούς διαφορά, απέφυγε τη θέση που οδηγεί στο μπαράζ.
Νέα αρχή και διαφορετική φιλοσοφία!
Έπειτα από αυτή τη σεζόν, όλοι μέσα στη Μονακό έκατσαν σε ένα τραπέζι και άρχισαν τις συζητήσεις. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος η ομάδα να επιστρέψει στις πρώτες θέσεις. Αντί να γίνει το «ξέσπασμα» των δαπανηρών μεταγραφών, αποφασίστηκε να τραβήξει μία διαφορετική οδό η ομάδα. Στράφηκε σε ποδοσφαιριστές που βλέπουν την καριέρα τους να έχει καθοδική πορεία και ψάχνουν το restart.
Βισάμ Μπεν Γιεντέρ, Ζέλσον Μάρτιν ήταν κάποια από αυτά τα ονόματα αλλά και η επένδυση σε Γκιγιέρμο Μαριπάν και Οριλιέν Τσουαμενί με 18 εκατ. ευρώ έκαστος. Βέβαια, ούτε η επιστροφή του Ζαρντίμ αλλά ούτε και η πρόσληψη του Μορένο, έφερε πολλές αλλαγές. Ωστόσο, το γεγονός πως η ομάδα τερμάτισε στην 8η θέση (διακοπή του πρωταθλήματος λόγω κορωνοϊού), ήταν η βάση για να χτίσει στη νέα σεζόν.
Στην επιλογή του προπονητή, υπήρξε ίδια σκέψη με τους ποδοσφαιριστές. Έτσι, ο Νίκο Κόβατς κρίθηκε ο κατάλληλος για να αναλάβει να ξανασηκώσει τον σύλλογο. Ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ και η προσθήκη των Κέβιν Φόλαντ, Κρέπιν Ντιατά και Φλορεντίνο, ήταν ότι χρειαζόταν για τον γαλλικό σύλλογο. Το αποτέλεσμα φαίνεται τώρα, στις τελευταίες στροφές της σεζόν.
Σίγουρη θέση στην Ευρώπη, το πάνω χέρι για την έξοδο στο Champions League και (έστω και λίγες) μαθηματικές πιθανότητες, για να αναδειχθεί πρωταθλήτρια. Όλα αυτά, για μία ομάδα που πριν δύο χρόνια, έπρεπε να κερδίσει με 2-0 την Αμιέν, στην προτελευταία αγωνιστική για να σωθεί. Η ισορροπία των οικονομικών, έρχεται να κουμπώσει με τα έσοδα των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και την σωστή διαχείριση του ρόστερ.
Η τελευταία αγωνιστική είναι καθοριστική. Μία έξοδο στο Champions League της νέας χρονιάς, θα ήταν μία τεράστια οικονομική ανάσα και μία επιστροφή στη σεζόν που η Μονακό έκανε την αρχή της προς την κορυφή της Γαλλίας. Δεν είναι μόνο αγωνιστική η επιστροφή αλλά και οικονομική.
Νότης Χάλαρης
