Αλήθεια, ο Μίλτος (γιατί) απέτυχε στην Κίνα; Περισσότερο ενδιαφέρον κι από την επίδοσή του έχει, τολμώ να πω, η... κοσμογονία σχολίων στο γνωστό πια ηλεκτρονικό καταφύγιο όλων μας, τα social media. Ο κόσμος δεν ξεγελιέται, λένε, κι έχει κριτήριο και γνώμη· σωστά το ισχυριζόμαστε, την ίδια στιγμή φαίνεται πως, δεδομένων των συνθηκών, κάποιες φορές δεν το αποδεικνύουμε. Όταν για έξι χρόνια ο «κόσμος» - και δεν συμπεριλαμβάνουμε τους υποστηρικτές μόνο φυσικά - έχει συνηθίσει να βλέπει μετάλλια και βάθρα, θέλοντας και μη, καλομαθαίνει συνειδητά ακι ασυνείδητα, πόσο μάλλον σε περιπτώσεις σχετικές με του λεγάμενου, ο απολογισμός του οποίου είναι ουσιαστικά ολόχρυσος - θαρρείς πως είναι ο... Μίδας του εις μήκος. Πάντα τα δύο άκρα στην έκφραση του κοινού, ειδικά λόγω του τρόπου έκφρασής του, πέραν του όποιου προβληματισμού είναι και κομμάτι διασκεδαστικά: το διακύβευμα της κατανόησης ιδιαίτερο στην προσπάθεια της κατανόησης επιχειρημάτων, αν και όποτε υπάρχουν αυτά. Ο διδακτικός χαρακτήρας της ήττας, εν προκειμένω της απώλειας μεταλλίου, είναι το «κλειδί» αλλαγής επιπέδου για τους πρωτ – αθλητές. Μέσα από το συναίσθημα (τον πόνο σ' όλες τις μορφές του επομένως) της ματαίωσης, η ψυχολογική ελευθερία άπαξ και κατακτηθεί θα δώσει φτερά - το θέμα είναι η σημασία που δίνει ο κόσμος στη διαδιασία: προτού αξιολογήσει - κάποιοι απλώς κρίνουν και έχει διαφορά το ένα απ΄το άλλο - πρέπει να κατανοήσει, αυτό προϋποθέτει να (μάθει να) ακούει. Οι σχέσεις όμως είναι αμφίδρομες, οι έντιμες τουλάχιστον. Αν, λοιπόν, αξιώνουμε να έχουμε τέτοιες ή, πόσο μάλλον, όταν ισχυριζόμαστε πως τις έχουμε (όχι μόνο ως φίλαθλοι, αλλά και στη ζωή μας), πρέπει να καλλιεργούμε τις συνθήκες γι’ αυτό – μ’ άλλα λόγια να εφαρμόζουμε τις προϋποθέσεις τους. 
Η σημερινή εμφάνιση του Μίλτου είναι πολύ σημαντική και μπορεί να είναι δημιουργική και ανανεωτική για τη σχέση μας μαζί του, αν βέβαια, ερμηνευθεί σωστά από εμάς. Όπως, δηλαδή, του αξίζει. Γι’ αυτό ακριβώς, επιτρέψτε μου, να συμπεριλάβω και τις δηλώσεις του στην… ύλη μας. Βγήκε πέμπτος, ναι. Η αξία του δεν αλλάζει. Κατετάγη πέμπτος παγκοσμίως. Μετά από γρίπη 10 ημερών και ελάχιστη προπόνηση. Κατανόηση. Αυτό χρειάζεται – αν την επιδείξουμε τα υπόλοιπα καλά της απότοκα θα έρθουν αυτόματα: η αγάπη μας σ’ αυτόν (θα) συνιστά την ηθική του δικαίωση και, αντί μεταλλίου στο λαιμό, θα κρεμάσει σα φυλαχτό στην καρδιά την αγάπη μας - την οποία μας ζήτησε, απολογούμενος κιόλας (!) για τους κόπους χρόνων. Γι’ αυτό που είναι, ήταν, θυσίασε για να γίνει και για ό,τι επιδιώξει να μεταμορφωθεί (αθλητικά) στο μέλλον. Αυτό είναι πάντα το καθήκον μας, ιδίως τώρα στην «αποτυχία» του. Η ανταπόκρισή μας στην ανάγκη του να διατηρήσουμε την πίστη μας σ’ εκείνον. Δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην το κάνουμε. Το παράσημό του – πριν από τη δική μας συνεισφορά – το κέρδισε για τον εαυτό του ο ίδιος: παρουσιάστηκε για να αγωνιστεί και να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ούτως ή άλλως, πάντα οι άλλοι… πηδάγανε για να τον προσπεράσουν. «Θα κάνω το καλύτερό μου, με πιστεύω, ξέρω τι θέλω, το μπορώ και αν δε μου βγει, την επόμενη φορά θα είναι δικό μου.». Αυτό είναι το επιμύθιο της παρουσίας του στην Κίνα. Οι γραμμές της παραγράφου αυτής ως φυσική νοηματική ακολουθία της πρώτης (την οποία συμπεριλαμβάνουμε) κάλλιστα διαβάζονται χωρίς πρόβλημα, αν «Μίλτος» γράψετε «Manolo». Με τη μόνη διαφορά πως η πραγματικά δική του ανοδική πορεία ξεκινά τώρα - από πέρυσι δηλαδή. Όλα στον καιρό τους. Αλήθεια, αυτός γιατί «πέτυχε» στην Κίνα; Δεύτερος βγήκε, ούτως ή άλλως, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απαξιωτικά «λίγος»; Αλήθεια, «αποτύγχανε» τα προηγούμενα χρόνια της αγωνιστικής ωρίμανσης και πνευματικής του ζύμωσης;
Υπομονή και πίστη. Κυρίως δε, πλάνο. Προϋπόθεση, ώστε το πνεύμα να ταυτιστεί με το μυαλό και το σώμα για έναν ξεκάθαρο δυνητικά στόχο. Όπως αυτόν που έθεσε δειλά - δειλά η Εθνική μας ομάδα: την επιστροφή στο διεθνές στερέωμα. Στην περίπτωσή της, που την κάνει ειδικό case study, καθώς την πρώτη πενταετία από τη Βραζιλία βρισκόταν σε ανυποληψία και αδυνατούσε να σταθεί στα πόδια της, όχι στο ύψος των περιστάσεων. Ήταν η ανάγκη διαχείρισης το βάρος, αφενός για την κατάστασή της τότε, αφετέρου για τον τρόπο με τον οποίο έκανε δεύτερη «ραφή» της φανέλας της την εσωστρέφεια και «σώμα» της την απόρριψη και τη χλέυη. Σταδιακά η αποστολή εύρεσης ταυτότητας επιτυγχάνεται - χθες παρακολουθήσαμε την πιο άρτια και συνειδητή μορφή της. Μιλάμε πια για πραγμάτωση, όχι για πειραματισμούς και ελπίδες. Για επιβεβαίωση και στόχευση με στόχο τη διεκδίκηση. Ή μάλλον, ας μην αφαιρέσουμε την ελπίδα καλύτερα από την εξίσωση. Το επιβάλλει (με αγάπη στον εαυτό της πρώτα) η ίδια η «Γαλανόλευκη» του μέλλοντος. Γιατί αυτό είναι συνώνυμό της. Όπως όλοι στον πρωταθλητισμό υπόκεινται σε κριτική ή καλύτερα, ας την πούμε αξιολόγηση, για να αποφύγουμε την όποια αρνητική χροιά του πρώτου όρου, εξ ίσου δικαιούνται να έχουν κακές βραδιές, δύσκολες μέρες, ντεφορμέ διαστήματα, γιατί πολύ απλά είναι άνθρωποι κι όχι μηχανές. Εδώ… απολαμβάνουμε, σκεφτείτε, το ίδιο δικαίωμα και εμείς στους ρυθμούς της πιεστικής και ψυχοφθόρας καθημερινότητας, γιατί όχι, λοιπόν και νέα παιδιά, τα οποία έχουν επιλέξει το μονοπάτι του πρωταθλητισμού; Ναι, ειδικά η Εθνική δεν ήταν μέχρι πρότινος επιτυχημένη και η όποια αντίδραση εύστοχη, πάντα στο υγειές πλαίσιο. Το πρίφημο «process» όμως είναι πάντα εκεί για όλους, αναμένοντας την υιοθέτησή του. Προϋπόθεση, όμως, να βρεθεί ο μέντορας, ο προπονητής - οδηγός που θα «ξεκλειδώσει» το ταλέντο και θα το μάθει τη διαχείριση της νίκης και το μάθημα της ήττας. Ένας Πομάσκι κι ένας Γιοβάνοβιτς είναι απαραίτητη για τους κάθε Μίλτο, Εμμανουήλ και Εθνική. Είναι διαμορφωτές προσωπικότητας και ως τέτοιοι αξίζουν την υπομονή μας. Το σεβασμό μας και την κατανόησή μας. Τελικά, ο Τεντόγλου πώς τα πήγε στην Κίνα;
Νικόλας Κανελλόπουλος
