Πόσο κάρμα χωρά σε μια ιστορία; Από τη μία, απώλεια, απογοήτευση, χλεύη, δηλαδή πόνος. Από την άλλη, υπομονή, επιμονή, πρόοδος και τελικά δικαίωση, δηλαδή πίστη. Όλα τα στάδια των δύο άκρων της ίδιας εξελικτικής πορείας. Προς τιμήν της, κατάφερε «να μείνει ζωντανή στη σκηνή και άντεξε στο χειροκρότημα». Πλέον, η Αργεντινή αντί να θυμάται και να πικραίνεται, αναπολεί με συγκίνηση και γιορτάζει. Το BN Sports βάφει τα ρολόγια σε χρώμα «αλμπισελέστε», γυρνά τους δείκτες σε ώρα Κατάρ και ανατρέχει στη στιγμή που «όλοι ήμασταν Μοντιέλ».
«Είναι το πέναλτι που ονειρεύεται κάθε παιδί που έπαιζε στις ερημιές, στη γειτονιά, στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο χωριό, στην πλατεία και αυτό είναι ο Μοντιέλ. Είμαστε όλοι Μοντιέλ, Γκονζάλο πάμε, ο Μοντιέλ… στα δίχτυα! Η Αργεντινή είναι πρωταθλήτρια κόσμου! Είμαστε όλοι Μοντιέλ! Είμαστε Πρωταθλητές κόσμου!». Με τα λόγια αυτά, ο Ροδόλφο ντε Παόλι «ντύνει» λογοτεχνικά το σπουδαιότερο πέναλτι στην νεότερη ιστορία της Αργεντινής και φωνάζει εκ μέρους όλων των συμπατριωτών του όπου γης, για να το πιστέψει μαζί τους. «Αυτό ήταν! Τελείωσε! Αιώνια δάκρυα, η Αργεντινή είναι πρωταθλήτρια κόσμου!».
Τι να σκεφτόταν άραγε ο ίδιος ο Γκονζάλο, σ’ αυτόν τον «μακρύ μοναχικό περίπατο», όπως χαρακτήριζε ο έτερος διάσημος… ποιητικός σχολιαστής, Πίτερ Ντιούρι, το ίδιο βράδυ, την απόσταση από τη σέντρα ως την άσπρη βούλα; Αναγνωρίζεις πως, θέλοντας και μη, κρατάς ένα ολόκληρο έθνος στα… πόδια σου. Χωρίς ίχνος υπερβολής. Στη σπουδαιότερη στιγμή της ζωής σου, είσαι ταυτόχρονα «πρεσβευτής» του ίδιου παιδικού ονείρου τόσων εκατομμυρίων – η σκέψη ή σου δίνει φτερά ή σε καθηλώνει. Πώς να αισθάνεται άραγε ένας αθλητής όταν βρίσκεται (κυριολεκτικά) μπροστά από τη στιγμή μιας παντοτινής υστεροφημίας;
Όσο βολικά, ή και… λογοτεχνικά ακόμη, μπορεί να είναι τα ανάλογα κλισέ διατυπώσεων, η ιστορία του τρίτου αστεριού στο στήθος της «αλμπισελέστε» απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί στην ουσία της απλώς ως μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία, αν και με μια πρώτη σκέψη μόνο τέτοια είναι. Με άλλα λόγια, για να αιτιολογήσουμε την αντίφαση, αυτό συμβαίνει γιατί το ηθικό της δίδαγμα είναι πολυδιάστατο και υπερβατικό χώρου, χρόνου και προσώπων. Η διαδικασία της μάθησης στην μπάλα, στον αθλητισμό συνολικά και, βεβαίως, οπουδήποτε στη Ζωή, συνεπάγεται τον επαναπροσδιορισμό των αξιών μας, τις διαχρονικές εκείνες κατευθυντήριες γραμμές που υπάρχουν ανέκαθεν και υποδεικνύουν ένα προδιαγεγραμμένο modus vivendi.
2021 Copa América ?
— B/R Football (@brfootball) July 10, 2024
2022 World Cup ?
2024 Copa América ⏳
Argentina reach their ????? straight final at a major tournament ?? pic.twitter.com/EpBUoEuHkC
Σαν άλλη Οδύσσεια, η τραγικότητα της δεκαετούς περιπλάνησης, με όλα τα έξι αυτοτελή και αλληλένδετα ταυτόχρονα μέρη της, ξετυλίγει τα στάδια της μακράς προσωπικής και ομαδικής διαδρομής: πρόοδος, πτώση, υπομονή, επιμονή, υπέρβαση και, εν τέλει, δικαίωση. Πίστη. Λύτρωση. Αφετηρία η επώδυνη απώλεια της Βραζιλίας το 2014, τερματικός οι Ηνωμένες Πολιτείες το 2024 και η τρίτη συνεχόμενη στέψη σε τελικό. Ενδιάμεσες στάσεις οι απανωτές απογοητεύσεις το 2015 και το 2016 σε Χιλή και για πρώτη φορά τότε ΗΠΑ, αντίστοιχα. Σημείο καμπής φυσικά το σωτήριο 2022. Ναι, ο χαρακτηρισμός δίχως εισαγωγικά ή αποσιωπητικά. Τότε στη Ντόχα, όπου η χώρα «βαφτίστηκε» ήδη τις πρώτες εκείνες στιγμές δόξας από τον Ντε Παόλι ως «Αργεντινή του Κατάρ και όλων των πλανητών». «Με τον Μαραντόνα στους ουρανούς», όπως εκστασιασμένος συμπλήρωνε. Μαζί με όλη τους την εθνική – ως γνώρισμα λαϊκό και όχι μόνο ποδοσφαιρικό – υπερβολή, την ίδια ακριβώς που κάνει το ζενίθ και το ναδίρ να μοιάζει απλό roller coaster σε λούνα παρκ.
The day when the football fan inside me was completed.
— Archisman Mishra (@iamarchis16) December 17, 2024
It's that day,2 years ago.
"Lionel Messi has shaken hands with paradise. The little boy from Rosario, Santa Fe, has just pitched up in heaven. He climbs into a galaxy of his own"
The point of difference.#LionelMessi ?⚽⭐❤️ pic.twitter.com/kdhX9d5uwv
Η σημειολογία υπάρχει φυσικά και στη διαδρομή του τραγικού ήρωα, που μέχρι τη στιγμή του πέναλτι δεν ήταν ο Μοντιέλ – κάθε άλλο. Ήταν ο Μέσι ο ενσαρκωτής των ονείρων, ταυτόχρονα και ο υπαίτιος κάθε συμφοράς, δικής του και των ακολούθων του, συμπαικτών και φιλάθλων. Από την αναγνώριση στην κατακραυγή και από την αποθέωση στη χλεύη. «Το μικρό παιδί από το Ροζάριο», θεϊκά προικισμένο και προορισμένο να κατακτήσει τον κόσμο, θριαμβεύει στη Βαρκελώνη και κουβαλά μέσα του μια υπόσχεση στη γιαγιά Σέλια, χάρη στην επιμονή της οποίας πάτησε για πρώτη φορά χορτάρι στην ηλικία των πέντε, παρά τις όποιες αντιρρήσεις για το μέγεθός του. Όσο ο πλανήτης μέτραγε αντίστροφα για την εκτέλεση του Γονζάλο, ο Μέσι σήκωσε τα μάτια του στιγμιαία στον ουρανό, ψυθιρίζοντας το λόγο που κάποτε έδωσε στη γιαγιά του. Εκείνη η στιγμή, ήταν ξεκάθαρη προσευχή. Εισακούστηκε.
The day when a little boy from Rosario stunned the world by his unreal footballing abilities. A pure God gifted player. The beginning of GOAT Lionel Messi's story.???
— Messiologist ?? (@breathMessi23) January 7, 2023
Watch and enjoy! pic.twitter.com/sh5Vn7v1Oh
Μέχρι τώρα, ευλογία και κατάρα την ίδια στιγμή. Ο κορυφαίος που υπήρξε ποτέ είναι συστηματικά «λίγος». Γελαστός στην Μπαρτσελόνα, την αγάπη της ζωής του, και γελασμένος από την εθνική του, το μεγάλο του βάσανο. Σαν άλλος Σίσσυφος ήταν τόσο κοντά και τόσο μακριά, ένας επίδοξος βασιλιάς, σε διαρκή και «δικαιωματική» αναζήτηση στέμματος. Μονίμως, ωστόσο, γυμνός. Η Ζωή επιβεβαιώνει τον καρμικό της ρόλο, και, αφού του στέρησε για να τον δοκιμάσει, είναι η ίδια αυτή η οποία του χαρίζει απλόχερα για ό,τι τον προόριζε από μικρό παιδί. Με τον Ντιέγκο στους ουρανούς χαρούμενο και την υπόσχεση στη γιαγιά εκπληρωμένη. «Τελικά, ήταν σαν σήμερα γιαγιά»...
Νικόλας Κανελλόπουλος
www.bnsports.gr
