Συγκλονίζει ο Αντριάνο με κατάθεση ψυχής για τον εθισμό του στο αλκοόλ, τον χαμό του πατέρα του αλλά και τους λόγους που επέστρεψε στη φαβέλα.
Ο Αντριάνο ήταν ένα από τα μεγαλύτερα what if αλλά η εξωγηπεδική του ζωή οδήγησε τον Βραζιλιάνο να βιώσει καταστάσεις που δεν έχει ζήσει άλλος ποδοσφαιριστής.
Ο ίδιος προχώρησε σε μια κατάθεση ψυχής στην ιστοσελίδα theplayerstribune.com. για την ζωή του, την καριέρα του, για τον πατέρα του, τον εθισμό στο αλκοόλ. «Ξέρεις πώς είναι να είσαι υποσχόμενος; Εγώ ξέρω. Και ξέρω πως είναι αυτή η υπόσχεση να μένει ανεκπλήρωτη. Η μεγαλύτερη υπόσχεση που ''χαραμίστηκε'' στο ποδόσφαιρο. Μου αρέσει αυτή η λέξη, ''χαραμίστηκε''. Όχι μόνο για το πώς ακούγεται, αλλά και γιατί είμαι εμμονικός πλέον με το να χαραμίζω τη ζωή μου. Είμαι καλά έτσι, πάντα σε ένα μανιώδες χαράμισμα. Απολαμβάνω το στίγμα.
Δεν κάνω ναρκωτικά, όπως προσπαθούν να αποδείξουν. Δεν είμαι εγκληματίας, αν και φυσικά θα μπορούσα να είμαι. Δεν μου αρέσουν τα κλαμπ. Πάντα πηγαίνω στο ίδιο μέρος στη γειτονιά μου, στο Nana's Kiosk. Αν θέλεις να με συναντήσεις, πέρνα από εκεί. Ναι, πίνω μέρα παρά μέρα. Και όλες τις υπόλοιπες μέρες βασικά. Πώς φτάνει ένας άνθρωπος σαν εμένα στο σημείο να πίνει σχεδόν κάθε μέρα;
Δεν μου αρέσει να δίνω εξηγήσεις στους άλλους. Αλλά να μία εξήγηση. Πίνω γιατί δεν είναι εύκολο να είσαι η υπόσχεση που παραμένει χρέος. Κι αυτό το συναίσθημα γίνεται όλο και χειρότερο στην ηλικία μου».
Για την απώλεια του πατέρα του: «Ο θάνατος του πατέρα μου άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Μέχρι σήμερα, είναι ένα πρόβλημα που ακόμα δεν έχω καταφέρει να λύσω. Όλα τα άσχημα ξεκίνησαν εδώ, στην κοινότητα που νοιάζομαι τόσο πολύ."Τον πατέρα μου τον πυροβόλησαν στο κεφάλι σε ένα πάρτι στο Κρουζέιρο. Μια αδέσποτη σφαίρα. Δεν είχε καμία σχέση με τη φασαρία. Η σφαίρα πέρασε από το μέτωπό του και κατέληξε στο πίσω μέρος του αυχένα του. Οι γιατροί δεν είχαν τρόπο να το αφαιρέσουν. Μετά από αυτό, η ζωή της οικογένειάς μου δεν ήταν ποτέ η ίδια. Ο πατέρας μου άρχισε να έχει συχνές κρίσεις. Έχετε δει ποτέ άτομο να έχει κρίση επιληψίας μπροστά σας; Δεν θέλεις να το δεις, αδερφέ. Είναι τρομακτικό. Ήμουν 10 όταν πυροβολήθηκε ο πατέρας μου. Μεγάλωσα ζώντας με τις κρίσεις του. Ο Mirinho δεν μπόρεσε ποτέ να εργαστεί ξανά. Οι ευθύνες του σπιτιού έπεσαν εξ ολοκλήρου στη μητέρα μου.»
Για την ιστορία που μέθυσε επειδή του έλειπε το σπίτι του: «Αποχαιρέτησα γρήγορα το σπίτι του Ζέεντορφ και επέστρεψα στο διαμέρισμά μου. Τηλεφώνησα στο σπίτι. :''Γεια σου, μαμά. Καλά Χριστούγεννα'', είπα. ''Γιε μου! μου λείπεις. Καλά Χριστούγεννα. Είναι όλοι εδώ, ο μόνος που λείπει είσαι εσύ'', απάντησε εκείνη. Άκουγα γέλια στο βάθος. Ο δυνατός ήχος των ντραμς που παίζουν οι θείες μου για να θυμούνται την εποχή που ήταν κοριτσάκια. Μπορούσα να το κάνω εικόνα μπροστά μόνο από τον θόρυβο στο τηλέφωνο. Γαμώτο, άρχισα να κλαίω αμέσως.
''Είσαι καλά, γιε μου;'' ρώτησε η μητέρα μου. ''Ναι, ναι. Μόλις επέστρεψα από το σπίτι ενός φίλου'', είπα. ''Α, έχεις φάει; Εδώ η μαμά στρώνει ακόμα το τραπέζι», είπε. ''Θα υπάρξουν ακόμη και κέικ σήμερα''. Διάολε, αυτό ήταν χτύπημα κάτω από τη μέση. Τα κέικ της γιαγιάς είναι τα καλύτερα στον κόσμο. Λυπήθηκα πολύ. Άρχισα να κλαίω. ''Εντάξει, μαμά. Απολαύστε, λοιπόν. Καλό δείπνο. Μην ανησυχείς, όλα είναι καλά εδώ».
Ήμουν συντετριμμένος. Άρπαξα ένα μπουκάλι βότκα και το κατέβασα. Δεν υπερβάλλω αδερφέ. Το ήπια όλο μόνος μου. Γέμισα τον κ@@ μου με βότκα. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Λιποθύμησα στον καναπέ γιατί ήπια τόσο πολύ και έκλαιγα. Αλλά έτσι ήταν, σωστά; Τι θα μπορούσα να κάνω; Ήμουν στο Μιλάνο για έναν λόγο. Ήταν αυτό που ονειρευόμουν όλη μου τη ζωή».
Για την «απόδρασή» του από την Ίντερ: «Όταν ''δραπέτευσα'' από την Ίντερ και έφυγα από την Ιταλία, ήρθα να κρυφτώ εδώ. Τρεις μέρες γύριζα όλη τη γειτονιά. Δεν με βρήκε κανείς. Δεν υπάρχει τρόπος. Κανόνας νούμερο ένα της φαβέλας: κράτα το στόμα σου κλειστό. Νομίζεις ότι θα με έδινε κανείς; Δεν υπάρχουν ρουφιάνοι εδώ, αδερφέ. Ο ιταλικός Τύπος τρελάθηκε. Η αστυνομία του Ρίο οργάνωσε ακόμη και επιχείρηση διάσωσης. Είπαν ότι με είχαν απαγάγει. Πλάκα κάνεις, σωστά; Φαντάσου κάποιος να μου έκανε κακό εδώ… εμένα, ενός παιδιού από τη φαβέλα. Όλοι με διέλυσαν. Είτε μου άρεσε είτε όχι, χρειαζόμουν ελευθερία.
Δεν άντεχα άλλο που έπρεπε να είμαι πάντα σε επιφυλακή για τις κάμερες κάθε φορά που έβγαινα στην Ιταλία, με όποιον και αν περνούσε από μπροστά μου, είτε ήταν δημοσιογράφος, κανάς απατεώνας ή οποιοσδήποτε π@@@@ γιος. Στην κοινότητά μου, δεν το έχουμε αυτό. Όταν είμαι εδώ, κανείς έξω δεν ξέρει τι κάνω. Αυτό ήταν το πρόβλημά τους. Δεν κατάλαβαν γιατί πήγα στη φαβέλα. Δεν ήταν για το ποτό, ούτε για τις γυναίκες, πολύ περισσότερο για τα ναρκωτικά. Ήταν για την ελευθερία. Ήταν επειδή ήθελα ειρήνη. Ήθελα να ζήσω. Ήθελα να ξαναγίνω άνθρωπος. Για λίγο μόνο. Αυτή είναι η γ@@@@@η αλήθεια.
Και λοιπόν; Προσπάθησα να κάνω αυτό που ήθελαν. Διαπραγματεύτηκα με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι. Προσπάθησα πολύ με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Έκλαψα στον ώμο του Μοράτι. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αυτό που μου ζήτησαν. Έμεινα σε καλή κατάσταση για μερικές εβδομάδες, απέφευγα το αλκοόλ, προπονήθηκα σαν άλογο, αλλά πάντα υπήρχε μια υποτροπή. Ξανά και ξανά. Όλοι με επέκριναν. Δεν άντεξα άλλο. Ο κόσμος έλεγε πολλές βλακείες γιατί όλοι ντρέπονταν. «Ουάου, ο Αντριάνο σταμάτησε να παίρνει επτά εκατομμύρια ευρώ. Τα παράτησε όλα για αυτό το χάλι; Αυτό είναι που άκουσα περισσότερο. Αλλά δεν ξέρουν γιατί το έκανα.
Το έκανα γιατί δεν ήταν σωστό. Χρειαζόμουν τον χώρο μου για να κάνω αυτό που ήθελα. Τώρα το βλέπεις μόνος σου. Υπάρχει κάτι λάθος με το πώς ζούμε εδώ; Όχι. Λυπάμαι που σας απογοητεύω. Αλλά το μόνο πράγμα που αναζητώ στη Vila Cruzeiro είναι η ειρήνη. Εδώ περπατώ ξυπόλητος και χωρίς πουκάμισο, μόνο με σορτς. Παίζω ντόμινο, κάθομαι στο πεζοδρόμιο, θυμάμαι τις παιδικές μου ιστορίες, ακούω μουσική, χορεύω με τους φίλους μου και κοιμάμαι στο έδαφος. Βλέπω τον πατέρα μου σε κάθε ένα από αυτά τα σοκάκια. Τι άλλο θέλω; Δεν φέρνω ούτε γυναίκες εδώ. Ούτε μπλέκω με κορίτσια από την κοινότητά μου. Γιατί απλά θέλω να είμαι ήσυχος και να θυμάμαι την ουσία μου. Γι' αυτό συνεχίζω να επιστρέφω εδώ. Με σέβονται πραγματικά εδώ. Εδώ είναι η ιστορία μου. Εδώ έμαθα τι είναι κοινότητα. Η Vila Cruzeiro δεν είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο. Η Vila Cruzeiro είναι το δικό μου μέρος»
www.bnsports.gr
