Η φετινή σεζόν της Νάπολι, τελείωσε με το κοινό του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα να αποδοκιμάζει έντονα τους ποδοσφαιριστές του Καλτσόνα. Οι «παρτενοπέι» τερμάτισαν στην 9η θέση της Serie A και πέταξαν με μεγάλη ευκολία το… στέμμα του πρωταθλητή, κάτι που είχε καταφέρει με παρόμοιο τρόπο και η Μίλαν το 1997.
Μετά από την περσινή χρονιά «όνειρο», η Νάπολι από… πεντάμορφη μεταμορφώθηκε σε «τέρας» και έκαψε ολοσχερώς, ότι κατάφερε να χτίσει ο Σπαλέτι, μονομιάς.
Μόλις πριν από μερικούς μήνες, ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης συζητούσε για το ολοκληρωτικό και άκρως εντυπωσιακό ποδόσφαιρο που έπαιζαν οι «παρτενοπέι», το οποίο τους χάρισε πανηγυρικά τον τίτλο του πρωταθλητή, μετά από το 1990 και την εποχή Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Η πόλη έζησε «μυθικές» στιγμές και η ελπίδα όλων, ήταν αυτό που ξεκίνησε, να συνεχιστεί και η Νάπολι να δημιουργήσει μία δική της «δυναστεία» στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Όταν όμως κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει και η πραγματικότητα ήρθε σαν μία γερή «σφαλιάρα» στα πρόσωπα των Ναπολιτάνων.
Το κακό είχε φανεί από νωρίς, με την απομακρινή του Λουτσιάνο Σπαλέτι, από τον πάγκο της ομάδας. Αντικαταστάτης του Ιταλού ήταν ο Ρούντι Γκαρσία. Η θητεία του κράτησε μόλις για 16 παιχνίδια, μέχρι ο Ντε Λαουρέντις να τον διώξει, κακήν κακώς. Στη θέση του ήρθε ο Βάλτερ Ματσάρι, όπου και αυτός δεν… άντεξε, με τον Φραντσέσκο Καλτσόνα να προσλαμβάνεται, με σκοπό να μαζέψει τα «ασυμμάζευτα». Κάτι που, εκ του αποτελέσματος, απέτυχε φρικτά.
Σε μία χρονιά που η Ιταλία «μοίρασε» συνολικά οκτώ ευρωπαϊκά εισιτήρια, η Νάπολι κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να τερματίσει, μόλις στην 10η θέση και να μείνει από νωρίς εκτός των διοργανώσεων της UEFA.
Η πρωταθλήτρια Ιταλίας, έμεινε 41 βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο Ίντερ και μάζεψε 37 λιγότερούς από την περσινή της πορεία. Θα μπορούσαμε να συζητάμε για την χειρότερη προσπάθεια διατήρησης «σκήπτρων» στην ιστορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου, όμως υπάρχει και η Μίλαν του 1997, που μπορεί να μπει δυναμικά σε αυτή την κουβέντα.
Οι «ροσονέρι» μπήκαν ως πρωταθλητές στη σεζόν 1996/97 και με το ρόστερ που διέθεταν, ο στόχος ήταν δεδομένα το back-to-back. Μία ομάδα γεμάτη «αστέρες» οι Ρομπέρτο Μπάτζιο, Τζόρτζ Γουεά (μόλις δύο χρόνια μετά τη χρυσή μπάλα που πήρε), Πάολο Μαλντίνι, Ζβόνιμιρ Μπόμπαν, μαζί με τον νεοαποκτηθεί Έντγκαρ Ντάβιτς, μεταξύ άλλων, η επιτυχία έμοιαζε προδιαγραμμένη.
AC Milan training in 1996/97. pic.twitter.com/mUB1VdqLDU
— 90s Football (@90sfootball) November 6, 2023
Όμως υπήρχε μία διαφορά που φαίνεται πως άλλαξε τα πάντα. Ο Φάμπιο Καπέλο αποχώρησε από το Μιλάνο, με προορισμό τη Μαδρίτη και τον πάγκο της «Βασίλισσας». Αντικαταστάτης του ήταν ο θρύλος της Εθνικής Ουρουγουάης, Όσκαρ Ταβάρες.
Η «σχέση» αυτή δεν μακροημέρευσε, καθώς τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Μετά το φινάλε της 11ης αγωνιστικής, η Μίλαν δέχθηκε μία ήττα «σοκ» από την Πιατσέντζα με 3-2, κατρακυλώντας στη 13η θέση, μόλις δύο βαθμούς πάνω από την Πάρμα, που βρισκόταν «αγκαλιά» από την επικίνδυνη ζώνη.
Ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι πήρε την κατάσταση στα «χέρια» του και «έδιωξε» τον Ουρουγουανό, προσλαμβάνοντας τον Αρίγκο Σάκι, για να αναλάβει μία τελευταία φορά τα ηνία της ομάδες και να… σώσει την κατάσταση. Κάτι τέτοιο βέβαια δε συνέβη ποτέ, διότι ολόκληρη η σεζόν συνέχισε σε αυτό το μήκος κύματος.
Το κερασάκι σε αυτή την… καταστροφική τούρτα, ήρθε στην εντός έδρας αναμέτρηση με τη Γιουβέντους, εκεί όπου η «Γηραιά Κυρία» την σκόρπισε στους ουρανούς του Μιλάνου με 1-6. Την πιο βαριά εντός έδρας ήττα, στα 125 χρόνια ιστορίας του συλλόγου.
Οι «ροσονέρι» τελείωσαν το πρωτάθλημα, στην 11η θέση 22 βαθμούς μακριά από την πρωταθλήτρια «Γιούβε».
Η Νάπολι φέτος και η Μίλαν το 1997 αποδεικνύουν πως το να φτάσεις στην κορυφή έχει έναν μεγάλο βαθμό δυσκολίας, το να παραμείνεις εκεί όμως, είναι μία εντελώς διαφορετική «αποστολή».
Άγγελος Κρεμαστός
