Αθεράπευτα ρομαντικός, αλλά και συνδεδεμένος με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο Ματίας Αλμέιδα. Τι θα ήθελε να ρωτήσει τους Μέσι και... Αντσελότι!
Ο προπονητής της ΑΕΚ, Ματίας Αλμέιδα, αποτελεί μία σπουδαία φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Αργεντινής και σαφώς, ο λόγος του μετράει ιδιαίτερα.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αργεντινής, «Super Deportivo Radio», έκανε συνέντευξη με τον «Πελάδο», στην οποία μίλησε για πολλά ζητήματα, εντός κι εκτός της χώρας του «τάνγκο», ενώ έκανε μία φοβερή αποκάλυψη, δείγμα της αγάπης που είχε και έχει, για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Αναλυτικά:
Για το πότε ήταν πιο ευτυχισμένος:
«Μου κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ζούμε πολύ γρήγορα. Σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές που είμαι ευτυχισμένος. Όχι πάντα φυσικά γιατί όπως όλοι οι άνθρωποι περνάω στιγμές με στεναχώρια, στιγμές δύσκολες. Πολλές φορές βέβαια μπερδεύουμε την ευτυχία με το να έχουμε πράγματα. Όχι η ευτυχία είναι να κάθεσαι και να τρως με την οικογένεια σου, να πίνεις ένα μάτε με τον φίλο σου. Με τον χρόνο το κατάλαβα αυτό. Πλέον είμαι 50 ετών και αυτές είναι οι στιγμές που ψάχνω περισσότερο».
Για το τι βλέπει όταν κοιτάει τη ζωή του προς τα πίσω:
«Σίγουρα είναι κάτι που έχω καταφέρει, να πετύχω στο ποδόσφαιρο. Η ζωή μου το δώρισε αυτό και το πάλεψα κι εγώ. Από εκεί και πέρα σίγουρα σκέφτομαι πολλά πράγματα που έχω καταφέρει. Μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια είναι πολλά. Υπήρξαν πολύ όμορφες στιγμές και στιγμές άσχημες από τις οποίες πιστεύω ότι πρέπει να μαθαίνει κάποιος. Πάντα κάνουμε καλά και κακά πράγματα ίσως και ασυνείδητα».
Για το πότε διδάχτηκε περισσότερα:
«Όταν είμαι ήρεμος. Τότε έχω μεγαλύτερη δεκτικότητα και τότε μαθαίνω. Η ζωή είναι ένας συνεχές μάθημα. Μαθαίνεις κάθε μέρα. Όταν είσαι παιδί από τον πατέρα σου, μετά από τους δασκάλους σου. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις από τους φίλους σου, και μετά από τους παππούδες σου και από τα παιδιά σου. Εγώ ως προπονητής μαθαίνω από τους παίκτες μου, μαθαίνω από τους συνεργάτες μου μαθαίνω από τους δημοσιογράφους. Είμαι πάντα ανοιχτός, είμαι πάντα θετικός» τόνισε ο Αλμέιδα.
Για την περίοδο της ζωής του που θα ήθελε να επιστρέψει:
«Κάποιες φορές σκέφτομαι την περίοδο που ήμουν παιδί, που ήμουν 12 χρονών στο Ασούλ (η πόλη που γεννήθηκε). Θα μου άρεσε να γυρίσω σε εκείνες τις μέρες μια ακόμα φορά. Με τον παππού μου, με τον μπαμπά μου, με όλη την οικογένεια. Θυμάμαι τα παιχνίδια μας. Ήμασταν συνέχεια έξω. Θυμάμαι που όλος ο κόσμος ήταν μαζεμένος έξω και έβλεπε ποδόσφαιρο σε ασπρόμαυρη τηλεόραση έξω. Μου έρχονται στιγμές σαν φλας και σκέφτομαι πόσο πλούσιοι ήμασταν χωρίς να έχουμε τίποτα. Είχαμε ποιότητα ζωής με τόσα λίγα. Ήταν πιο ρομαντικά. Όλα άλλαξαν πολύ γρήγορα με την τεχνολογία. Τα παιδιά ζουν διαφορετικά σήμερα. Άλλαξαν ακόμα και οι αξίες. Πιστεύω ότι ο κόσμος άλλαξε αλλά δεν βελτιώθηκε».
Για το αν βλέπει τον εαυτό του στους πάγκους για χρόνια:
«Δεν ξέρω. Όπως πάντα όταν δεν είμαι ευτυχισμένος φεύγω. Ψάχνω πάντα μια ισορροπία. Σίγουρα η δουλειά του προπονητή σε κουράζει. Εγώ την κάνω με αγάπη, με πάθος, με πολλή αφοσίωση αλλά πάντα έρχεται η στιγμή που κουράζεσαι. Δεν ξέρω πότε θα σταματήσω αλλά δεν νομίζω ότι θα είναι σε πάρα πολύ καιρό. Δεν θέλω να είμαι ένας προπονητής 65 ετών. Δεν σκέφτομαι όμως μόνο για τον αυτό μου. Έχω συνεργάτες και σκέφτομαι και γι αυτούς και για τις οικογένειες του».
Για το τι θα ήθελε να δοκιμάστει στην καριέρα του:
«Ως προπονητής ήθελα να έχω μια καριέρα παρόμοια με αυτή που είχα ως ποδοσφαιριστής. Ήξερα ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο ως προπονητής. Τώρα είμαι στην Ελλάδα, έχουμε κερδίσει τίτλους. Μας άνοιξε μια πόρτα στην Ευρώπη και δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Έτσι λειτουργώ. Για παράδειγμα αν με έπαιρναν και μου έλεγαν ότι η ομάδα του Ασούλ έχει αυτό το πρότζεκτ, αν μου άρεσε θα πήγαινα. Δεν πηγαίνω κάπου για να δω ένα καινούργιο μέρος αλλά γιατί νιώθω ότι με εμπιστεύονται. Φυσικά οι εμπιστοσύνη μεγαλώνει με τις επιτυχίες αλλιώς σε διώχνουν».
Για τον προπονητή που θα καλούσε για καφέ και τις ερωτήσεις που θα έκανε:
«Μαθαίνω απ’ όλους στο ποδόσφαιρο. Είναι το άθλημα που ξέρουν όλοι και μιλάμε με όλους γι’ αυτό. Μπορώ να μάθω ακόμα και από τον κρεοπώλη. Να μου πει κάτι και να το σκεφτώ. Έχω αυτή τη θεωρία για το ποδόσφαιρο: Το ποδόσφαιρο έχει εφευρεθεί και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι πρωτοφανές. Για εμένα το ποδόσφαιρο αλλάζει και εξελίσσεται κυρίως στο επίπεδο της ταχύτητας. Της ταχύτητας των παικτών και της ταχύτητας που κλοτσούν την μπάλα. Όσο πιο γρήγορα παίξεις την μπάλα, τόσο πιο γρήγοροι πρέπει να είναι οι παίκτες. Τώρα όλος ο κόσμος μιλάει για την Πρέμιερ Λιγκ, πριν 20-30 χρόνια μιλούσαν για τον αγγλικό ρυθμό. Ουσιαστικά μιλάμε πάλι για το ίδιο πράγμα με άλλες λέξεις. Η Πρέμιερ είναι το καλύτερο πρωτάθλημα λόγω του ρυθμού, της ταχύτητας και της δύναμης. Με τα συστήματα τι μπορείς να κάνεις. Τι έχει απομείνει να δούμε από αυτά;
Επιστρέφοντας στην ερώτηση. Θαυμάζω πολλούς προπονητής. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα ο Αντσελότι. Τον λατρεύω αυτόν τον τύπο, γιατί δεν πουλάει τίποτα περίεργο και το γκρουπ του είναι νικητές. Ο Τύπος μιλάει ελάχιστα για τον Αντσελότι και τα καταφέρνει σιωπηλά εδώ και 30 χρόνια. Μου αρέσει ο Αντσελότι.
Θα τον ρωτούσα τι ένιωσε όταν κέρδισε το Champions League. Ποια ήταν τα συναισθήματα. Το ίδιο έχω ρωτήσει και τους παίκτες μου. Έχω στην ΑΕΚ έναν Γάλλο κι έναν Κροάτη (Σιντιμπέ και Βίντα) που έχουν παίξει σε τελικό Μουντιάλ. Ο ένας έγινε πρωταθλητής και ο άλλος έχασε. Λοιπόν τους ρωτάω για το πώς ένιωσαν γιατί εγώ δεν μπόρεσα να το ζήσω.
Το ίδιο θα ήθελα να μάθω και για το Champions. Είναι διαφορετικό να είσαι νικητής σε ένα εγχώριο πρωτάθλημα. Τον Αντσελότι θα ήθελα βέβαια να τον ρωτήσω πως πώς διαχειρίζεται τα «εγώ» του σήμερα. Σήμερα υπάρχει πολύ το «εγώ» από όλες τις απόψεις και είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί κανείς. Ζούμε περίεργα.
Εγώ στην ομάδα μου μιλάω όπως σκέφτομαι. Τους λέω ότι για εμένα όλοι είναι ίσοι. Τους αντιμετωπίζω όλους το ίδιο. Δεν ξεχωρίζω κανέναν. Φυσικά όταν δεν παίζουν κοιτάζουν αλλού και όταν παίζουν είναι καλύτερα αλλά τους μιλάω πολύ για το γκρουπ. Για την ομαδική δουλειά. Ένας προπονητής μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ένας γυμναστής επίσης, ένας αναλυτής, ένας προπονητής τερματοφυλάκων. Εγώ πιστεύω στην ομαδική δουλειά και δίνω χώρο στον καθένα να κάνει τη δουλειά του. Δεν επεμβαίνω στον γυμναστή, δεν επεμβαίνω στον προπονητή τερματοφυλάκων. Όχι, δίνω ελευθερία και η ελευθερία είναι πολύ όμορφη. Πρέπει πάνω στη δουλειά σου να έχεις ελευθερία για να εξελίσσεσαι».
Για το αν θα ήθελε να είναι διευθυντής σε μια ομάδα όπως άλλοι συμπαίκτες του τόνισε:
«Κατά κάποιο τρόπο το έχω κάνει καθώς έχω ποδοσφαιρική ακαδημία στην Αργεντινή και μια μικρή ομάδα με ακαδημία στις ΗΠΑ. Για εμένα για να κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να έχεις τον έλεγχο. Είσαι ήρεμος αν διοικείς εσύ και μόνο εσύ αλλιώς είναι περίπλοκο».
Για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα:
«Πριν από λίγο καιρό ο «Λετσούγα» Ρόα μου έδωσε ένα μπλουζάκι Μαραντόνα. Το είχα δει και είπα ότι μου αρέσει και μου το έκανε δώρο. Το φοράω σαν πιτζάμα όταν είμαι στο σπίτι. Συνεχίζω και βλέπω τα βίντεο του Ντιέγκο και κάθε μέρα είμαι πιο πεπεισμένος ότι δεν θα άλλον σαν αυτόν ποτέ. Ποτέ! Είναι ο μοναδικός παίκτης που συγκίνησε και με συγκινεί ακόμα. Είναι ο παίκτης που μου αρέσει. Αυτός είναι ο Αργεντινός που μας υπερασπίστηκε. Πολλές φορές μέσα στον μήνα κάθομαι και βλέπω βίντεο του και σκέφτομαι ότι σήμερα έχουμε εξελιχθεί τόσο πολύ στο ποδόσφαιρο με την τεχνολογία. Μηχανήματα, διατροφές, αναλύσεις κι όμως δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιτυχία».
Για τον θάνατο του:
«Ήταν πολύ θλιβερό. Τον αγαπούσα. Ήταν ένα είδωλο και τον αγαπούσα και προσωπικά. Κάναμε καταπληκτικές συζητήσεις και νιώθαμε το ίδιο. Μου έκανε εντύπωση αυτό. Πώς ένας τόσο τεράστιος παίκτης ένιωθε το ίδιο με εμάς. Κρατούσα επαφή με τον Ντιέγκο. Είχε έρθει για φαγητό στο σπίτι μου για φαγητό και ήταν ήρεμος. Του άρεσε αυτή η οικογενειακή ηρεμία. Ήθελε να του φέρονται κανονικά και το έκανα αυτό. Με σεβασμό και αγάπη. Όταν ήμουν στο Μεξικό ήμασταν πολύ κοντά. Χαθήκαμε μόνο τον τελευταίο χρόνο πριν πεθάνει. Ο θάνατος του ήταν μεγάλο χτύπημα για εμένα. Δεν μπορούσα να το αποδεχθώ, τον έβλεπα σαν υπεράνθρωπο. Έχω επαφή με μέλη της οικογένειας του».
Για το τι θα ρωτούσε τον Μέσι:
«Τίποτα ιδιαίτερο, θα μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Θα μιλούσαμε κανονικά. Θα τον ρωτούσα τι ένιωσε όταν σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τι πέρασε μέσα από το σώμα του, γιατί αυτό είναι κάτι που αναρωτιέμαι.
Θα μου άρεσε πολύ να σηκώσω αυτά τα 4,5 κιλά χρυσού, γιατί είναι κάτι που δεν το έχω κάνει. Έπαιξα, προσπάθησα να το κερδίσω και δεν τα κατάφερα, γι’ αυτό θα ήθελα να μάθω πώς είναι. Πάλεψα όλη μου τη ζωή για να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής με το εθνική ομάδα και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε. Όταν έλεγαν ότι μπορούμε να το πάρουμε αποκλειστήκαμε από το πρώτο γύρο».
Για τον πατέρα του:
«Τόσα πολλά πράγματα. Έχω την τύχη να τον βλέπω στα όνειρα μου. Θα ήθελα ο μπαμπάς μου να είναι εδώ που είμαι τώρα και να έχει ζήσει μαζί μου αυτά που έζησα τον περασμένο χρόνο και αυτά που ζω τώρα. Θα ήθελα να κάνω μια απλή συζήτηση μαζί του. Για τη μουσική, για έναν αγώνα. Αυτό που θα ήθελα όμως περισσότερο είναι μια αγκαλιά, να τον νιώσω. Αυτή η νομαδική ζωή μου κάνω εδώ και 15 χρόνια ήταν γεμάτη αντίο που πόνεσαν πολύ».
Για τη Ρίβερ Πλέιτ:
«Το συναίσθημά μου είναι πολύ ιδιαίτερο για τη Ρίβερ και είναι σαν πολλοί να το έχουν ξεχάσει. Μεγάλωσα στη Ρίβερ, ήμουν πρωταθλητής εκεί. Ήμουν στη χειρότερη στιγμή στην ιστορία. Η αγάπη μου είναι πολύ μεγάλη για τη Ρίβερ, δεν έχω να δηλώσω κάτι άλλο.
Μερικές φορές νομίζω ότι είναι κάπως άδικο, αυτό που έδωσα ήταν να μην λάβω κάτι, γιατί όταν δίνεις για αγάπη, δίνεις. Αν μου έλεγες σήμερα, πού θα ήθελες να δεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου όταν αποσυρθείς; Το όνειρό μου πάντα ήταν να αγοράσω ένα μπουθ και να πάω στο γήπεδο της Ρίβερ, γιατί δεν έχω ξαναμπεί στο γήπεδο της Ρίβερ από τότε που έφυγα και πολλές φορές με ρωτώ “Γιατί πρέπει να μου συμβεί αυτό; Γιατί έκαναν πάρτι;” οι πρωταθλητές του Κόπα Λιμπερταδόρες και δεν με κάλεσαν; Αυτό είναι λάθος”. Θέλω να επιστρέψω στο γήπεδο της Ρίβερ ως φίλαθλος. Γι’ αυτό την ημέρα που θα φύγω από το ποδόσφαιρο, θα πάω να αγοράσω ένα μπουθ για να δω την Ρίβερ ως οπαδός».
www.bnsports.gr
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αργεντινής, «Super Deportivo Radio», έκανε συνέντευξη με τον «Πελάδο», στην οποία μίλησε για πολλά ζητήματα, εντός κι εκτός της χώρας του «τάνγκο», ενώ έκανε μία φοβερή αποκάλυψη, δείγμα της αγάπης που είχε και έχει, για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Αναλυτικά:
Για το πότε ήταν πιο ευτυχισμένος:
«Μου κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ζούμε πολύ γρήγορα. Σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές που είμαι ευτυχισμένος. Όχι πάντα φυσικά γιατί όπως όλοι οι άνθρωποι περνάω στιγμές με στεναχώρια, στιγμές δύσκολες. Πολλές φορές βέβαια μπερδεύουμε την ευτυχία με το να έχουμε πράγματα. Όχι η ευτυχία είναι να κάθεσαι και να τρως με την οικογένεια σου, να πίνεις ένα μάτε με τον φίλο σου. Με τον χρόνο το κατάλαβα αυτό. Πλέον είμαι 50 ετών και αυτές είναι οι στιγμές που ψάχνω περισσότερο».
Για το τι βλέπει όταν κοιτάει τη ζωή του προς τα πίσω:
«Σίγουρα είναι κάτι που έχω καταφέρει, να πετύχω στο ποδόσφαιρο. Η ζωή μου το δώρισε αυτό και το πάλεψα κι εγώ. Από εκεί και πέρα σίγουρα σκέφτομαι πολλά πράγματα που έχω καταφέρει. Μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια είναι πολλά. Υπήρξαν πολύ όμορφες στιγμές και στιγμές άσχημες από τις οποίες πιστεύω ότι πρέπει να μαθαίνει κάποιος. Πάντα κάνουμε καλά και κακά πράγματα ίσως και ασυνείδητα».
Για το πότε διδάχτηκε περισσότερα:
«Όταν είμαι ήρεμος. Τότε έχω μεγαλύτερη δεκτικότητα και τότε μαθαίνω. Η ζωή είναι ένας συνεχές μάθημα. Μαθαίνεις κάθε μέρα. Όταν είσαι παιδί από τον πατέρα σου, μετά από τους δασκάλους σου. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις από τους φίλους σου, και μετά από τους παππούδες σου και από τα παιδιά σου. Εγώ ως προπονητής μαθαίνω από τους παίκτες μου, μαθαίνω από τους συνεργάτες μου μαθαίνω από τους δημοσιογράφους. Είμαι πάντα ανοιχτός, είμαι πάντα θετικός» τόνισε ο Αλμέιδα.
Για την περίοδο της ζωής του που θα ήθελε να επιστρέψει:
«Κάποιες φορές σκέφτομαι την περίοδο που ήμουν παιδί, που ήμουν 12 χρονών στο Ασούλ (η πόλη που γεννήθηκε). Θα μου άρεσε να γυρίσω σε εκείνες τις μέρες μια ακόμα φορά. Με τον παππού μου, με τον μπαμπά μου, με όλη την οικογένεια. Θυμάμαι τα παιχνίδια μας. Ήμασταν συνέχεια έξω. Θυμάμαι που όλος ο κόσμος ήταν μαζεμένος έξω και έβλεπε ποδόσφαιρο σε ασπρόμαυρη τηλεόραση έξω. Μου έρχονται στιγμές σαν φλας και σκέφτομαι πόσο πλούσιοι ήμασταν χωρίς να έχουμε τίποτα. Είχαμε ποιότητα ζωής με τόσα λίγα. Ήταν πιο ρομαντικά. Όλα άλλαξαν πολύ γρήγορα με την τεχνολογία. Τα παιδιά ζουν διαφορετικά σήμερα. Άλλαξαν ακόμα και οι αξίες. Πιστεύω ότι ο κόσμος άλλαξε αλλά δεν βελτιώθηκε».
Για το αν βλέπει τον εαυτό του στους πάγκους για χρόνια:
«Δεν ξέρω. Όπως πάντα όταν δεν είμαι ευτυχισμένος φεύγω. Ψάχνω πάντα μια ισορροπία. Σίγουρα η δουλειά του προπονητή σε κουράζει. Εγώ την κάνω με αγάπη, με πάθος, με πολλή αφοσίωση αλλά πάντα έρχεται η στιγμή που κουράζεσαι. Δεν ξέρω πότε θα σταματήσω αλλά δεν νομίζω ότι θα είναι σε πάρα πολύ καιρό. Δεν θέλω να είμαι ένας προπονητής 65 ετών. Δεν σκέφτομαι όμως μόνο για τον αυτό μου. Έχω συνεργάτες και σκέφτομαι και γι αυτούς και για τις οικογένειες του».
Για το τι θα ήθελε να δοκιμάστει στην καριέρα του:
«Ως προπονητής ήθελα να έχω μια καριέρα παρόμοια με αυτή που είχα ως ποδοσφαιριστής. Ήξερα ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο ως προπονητής. Τώρα είμαι στην Ελλάδα, έχουμε κερδίσει τίτλους. Μας άνοιξε μια πόρτα στην Ευρώπη και δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Έτσι λειτουργώ. Για παράδειγμα αν με έπαιρναν και μου έλεγαν ότι η ομάδα του Ασούλ έχει αυτό το πρότζεκτ, αν μου άρεσε θα πήγαινα. Δεν πηγαίνω κάπου για να δω ένα καινούργιο μέρος αλλά γιατί νιώθω ότι με εμπιστεύονται. Φυσικά οι εμπιστοσύνη μεγαλώνει με τις επιτυχίες αλλιώς σε διώχνουν».
Για τον προπονητή που θα καλούσε για καφέ και τις ερωτήσεις που θα έκανε:
«Μαθαίνω απ’ όλους στο ποδόσφαιρο. Είναι το άθλημα που ξέρουν όλοι και μιλάμε με όλους γι’ αυτό. Μπορώ να μάθω ακόμα και από τον κρεοπώλη. Να μου πει κάτι και να το σκεφτώ. Έχω αυτή τη θεωρία για το ποδόσφαιρο: Το ποδόσφαιρο έχει εφευρεθεί και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι πρωτοφανές. Για εμένα το ποδόσφαιρο αλλάζει και εξελίσσεται κυρίως στο επίπεδο της ταχύτητας. Της ταχύτητας των παικτών και της ταχύτητας που κλοτσούν την μπάλα. Όσο πιο γρήγορα παίξεις την μπάλα, τόσο πιο γρήγοροι πρέπει να είναι οι παίκτες. Τώρα όλος ο κόσμος μιλάει για την Πρέμιερ Λιγκ, πριν 20-30 χρόνια μιλούσαν για τον αγγλικό ρυθμό. Ουσιαστικά μιλάμε πάλι για το ίδιο πράγμα με άλλες λέξεις. Η Πρέμιερ είναι το καλύτερο πρωτάθλημα λόγω του ρυθμού, της ταχύτητας και της δύναμης. Με τα συστήματα τι μπορείς να κάνεις. Τι έχει απομείνει να δούμε από αυτά;
Επιστρέφοντας στην ερώτηση. Θαυμάζω πολλούς προπονητής. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα ο Αντσελότι. Τον λατρεύω αυτόν τον τύπο, γιατί δεν πουλάει τίποτα περίεργο και το γκρουπ του είναι νικητές. Ο Τύπος μιλάει ελάχιστα για τον Αντσελότι και τα καταφέρνει σιωπηλά εδώ και 30 χρόνια. Μου αρέσει ο Αντσελότι.
Θα τον ρωτούσα τι ένιωσε όταν κέρδισε το Champions League. Ποια ήταν τα συναισθήματα. Το ίδιο έχω ρωτήσει και τους παίκτες μου. Έχω στην ΑΕΚ έναν Γάλλο κι έναν Κροάτη (Σιντιμπέ και Βίντα) που έχουν παίξει σε τελικό Μουντιάλ. Ο ένας έγινε πρωταθλητής και ο άλλος έχασε. Λοιπόν τους ρωτάω για το πώς ένιωσαν γιατί εγώ δεν μπόρεσα να το ζήσω.
Το ίδιο θα ήθελα να μάθω και για το Champions. Είναι διαφορετικό να είσαι νικητής σε ένα εγχώριο πρωτάθλημα. Τον Αντσελότι θα ήθελα βέβαια να τον ρωτήσω πως πώς διαχειρίζεται τα «εγώ» του σήμερα. Σήμερα υπάρχει πολύ το «εγώ» από όλες τις απόψεις και είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί κανείς. Ζούμε περίεργα.
Εγώ στην ομάδα μου μιλάω όπως σκέφτομαι. Τους λέω ότι για εμένα όλοι είναι ίσοι. Τους αντιμετωπίζω όλους το ίδιο. Δεν ξεχωρίζω κανέναν. Φυσικά όταν δεν παίζουν κοιτάζουν αλλού και όταν παίζουν είναι καλύτερα αλλά τους μιλάω πολύ για το γκρουπ. Για την ομαδική δουλειά. Ένας προπονητής μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ένας γυμναστής επίσης, ένας αναλυτής, ένας προπονητής τερματοφυλάκων. Εγώ πιστεύω στην ομαδική δουλειά και δίνω χώρο στον καθένα να κάνει τη δουλειά του. Δεν επεμβαίνω στον γυμναστή, δεν επεμβαίνω στον προπονητή τερματοφυλάκων. Όχι, δίνω ελευθερία και η ελευθερία είναι πολύ όμορφη. Πρέπει πάνω στη δουλειά σου να έχεις ελευθερία για να εξελίσσεσαι».
Για το αν θα ήθελε να είναι διευθυντής σε μια ομάδα όπως άλλοι συμπαίκτες του τόνισε:
«Κατά κάποιο τρόπο το έχω κάνει καθώς έχω ποδοσφαιρική ακαδημία στην Αργεντινή και μια μικρή ομάδα με ακαδημία στις ΗΠΑ. Για εμένα για να κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να έχεις τον έλεγχο. Είσαι ήρεμος αν διοικείς εσύ και μόνο εσύ αλλιώς είναι περίπλοκο».
Για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα:
«Πριν από λίγο καιρό ο «Λετσούγα» Ρόα μου έδωσε ένα μπλουζάκι Μαραντόνα. Το είχα δει και είπα ότι μου αρέσει και μου το έκανε δώρο. Το φοράω σαν πιτζάμα όταν είμαι στο σπίτι. Συνεχίζω και βλέπω τα βίντεο του Ντιέγκο και κάθε μέρα είμαι πιο πεπεισμένος ότι δεν θα άλλον σαν αυτόν ποτέ. Ποτέ! Είναι ο μοναδικός παίκτης που συγκίνησε και με συγκινεί ακόμα. Είναι ο παίκτης που μου αρέσει. Αυτός είναι ο Αργεντινός που μας υπερασπίστηκε. Πολλές φορές μέσα στον μήνα κάθομαι και βλέπω βίντεο του και σκέφτομαι ότι σήμερα έχουμε εξελιχθεί τόσο πολύ στο ποδόσφαιρο με την τεχνολογία. Μηχανήματα, διατροφές, αναλύσεις κι όμως δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιτυχία».
Για τον θάνατο του:
«Ήταν πολύ θλιβερό. Τον αγαπούσα. Ήταν ένα είδωλο και τον αγαπούσα και προσωπικά. Κάναμε καταπληκτικές συζητήσεις και νιώθαμε το ίδιο. Μου έκανε εντύπωση αυτό. Πώς ένας τόσο τεράστιος παίκτης ένιωθε το ίδιο με εμάς. Κρατούσα επαφή με τον Ντιέγκο. Είχε έρθει για φαγητό στο σπίτι μου για φαγητό και ήταν ήρεμος. Του άρεσε αυτή η οικογενειακή ηρεμία. Ήθελε να του φέρονται κανονικά και το έκανα αυτό. Με σεβασμό και αγάπη. Όταν ήμουν στο Μεξικό ήμασταν πολύ κοντά. Χαθήκαμε μόνο τον τελευταίο χρόνο πριν πεθάνει. Ο θάνατος του ήταν μεγάλο χτύπημα για εμένα. Δεν μπορούσα να το αποδεχθώ, τον έβλεπα σαν υπεράνθρωπο. Έχω επαφή με μέλη της οικογένειας του».
Για το τι θα ρωτούσε τον Μέσι:
«Τίποτα ιδιαίτερο, θα μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Θα μιλούσαμε κανονικά. Θα τον ρωτούσα τι ένιωσε όταν σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τι πέρασε μέσα από το σώμα του, γιατί αυτό είναι κάτι που αναρωτιέμαι.
Θα μου άρεσε πολύ να σηκώσω αυτά τα 4,5 κιλά χρυσού, γιατί είναι κάτι που δεν το έχω κάνει. Έπαιξα, προσπάθησα να το κερδίσω και δεν τα κατάφερα, γι’ αυτό θα ήθελα να μάθω πώς είναι. Πάλεψα όλη μου τη ζωή για να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής με το εθνική ομάδα και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε. Όταν έλεγαν ότι μπορούμε να το πάρουμε αποκλειστήκαμε από το πρώτο γύρο».
Για τον πατέρα του:
«Τόσα πολλά πράγματα. Έχω την τύχη να τον βλέπω στα όνειρα μου. Θα ήθελα ο μπαμπάς μου να είναι εδώ που είμαι τώρα και να έχει ζήσει μαζί μου αυτά που έζησα τον περασμένο χρόνο και αυτά που ζω τώρα. Θα ήθελα να κάνω μια απλή συζήτηση μαζί του. Για τη μουσική, για έναν αγώνα. Αυτό που θα ήθελα όμως περισσότερο είναι μια αγκαλιά, να τον νιώσω. Αυτή η νομαδική ζωή μου κάνω εδώ και 15 χρόνια ήταν γεμάτη αντίο που πόνεσαν πολύ».
Για τη Ρίβερ Πλέιτ:
«Το συναίσθημά μου είναι πολύ ιδιαίτερο για τη Ρίβερ και είναι σαν πολλοί να το έχουν ξεχάσει. Μεγάλωσα στη Ρίβερ, ήμουν πρωταθλητής εκεί. Ήμουν στη χειρότερη στιγμή στην ιστορία. Η αγάπη μου είναι πολύ μεγάλη για τη Ρίβερ, δεν έχω να δηλώσω κάτι άλλο.
Μερικές φορές νομίζω ότι είναι κάπως άδικο, αυτό που έδωσα ήταν να μην λάβω κάτι, γιατί όταν δίνεις για αγάπη, δίνεις. Αν μου έλεγες σήμερα, πού θα ήθελες να δεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου όταν αποσυρθείς; Το όνειρό μου πάντα ήταν να αγοράσω ένα μπουθ και να πάω στο γήπεδο της Ρίβερ, γιατί δεν έχω ξαναμπεί στο γήπεδο της Ρίβερ από τότε που έφυγα και πολλές φορές με ρωτώ “Γιατί πρέπει να μου συμβεί αυτό; Γιατί έκαναν πάρτι;” οι πρωταθλητές του Κόπα Λιμπερταδόρες και δεν με κάλεσαν; Αυτό είναι λάθος”. Θέλω να επιστρέψω στο γήπεδο της Ρίβερ ως φίλαθλος. Γι’ αυτό την ημέρα που θα φύγω από το ποδόσφαιρο, θα πάω να αγοράσω ένα μπουθ για να δω την Ρίβερ ως οπαδός».
www.bnsports.gr
