Η φάση των ομίλων του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, έφτασε στην ολοκλήρωσή της. Παρά τα ταλέντα που προέρχονται από τη συγκεκριμένη ήπειρο, δεν έχει την ίδια αναγνωρισιμότητα με το Euro. Έτσι, αρκετοί παίκτες, με διττή εθνικότητα, επιλέγουν κάποια χώρα με μεγαλύτερο... πρεστίζ. Πώς θα ήταν, όμως, αν οι πολυτιμότεροι παίκτες τη δεδομένη στιγμή έπαιζαν για κάποιο Αφρικανικό έθνος;
Το Κύπελλο Εθνών Αφρικής έφτασε αισίως στην ολοκλήρωση της φάσης των ομίλων. Η παρουσία πολλών αστέρων ευρωπαϊκών ομάδων, του προσδίσουν λίγη παραπάνω... αίγλη. Για παράδειγμα ο Βίκτορ Όσιμεν της Νιγηρίας και της Νάπολι, αλλά και ο Μοχάμεντ Σάλαχ των Λίβερπουλ και Αιγύπτου, αν και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη διοργάνωση λόγω τραυματισμού.
Πρόκειται για πραγματική αφοσίωση από την πλευρά των παικτών, αφού διακυνδυνεύουν να μείνουν πίσω σε διασυλλογικό επίπεδο, χάνοντας έως και επτά παιχνίδια με τις ομάδες τους, μεσούσης της σεζόν, εφόσον το έθνος τους φτάσει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης.
Για του λόγου το αληθές, το διεθνές ποδόσφαιρο βρισκόταν πάντα σε δεύτερη μοίρα, αφού τα εθνικά πρωταθλήματα ήταν εκείνα που διέγειραν πάντα τον ενθουσιασμό, και μερικές φορές τον οπαδισμό, των φίλων του αθλήματος. Ως εκ τούτου, οι ποδοσφαιριστές δίνουν -συνήθως- λιγότερη βάση στις διεθνείς διοργανώσεις.
Και όταν μιλάμε για χαμηλότερης αναγνωρισιμότητας τουρνουά, όπως της Αφρικής ή και της Ασίας, οι περισσότεροι θα προτιμήσουν τους συλλόγους τους.
Λανθασμένη άποψη, μιας και το ποδόσφαιρο είναι ποδόσφαιρο, και όπου και αν παίζεται, υπό όποιες συνθήκες, πάντα θα προσφέρει θέαμα και αξέχαστες στιγμές. Στο προηγούμενο τουρνουά, το 2022, η Σενεγάλη κατέκτησε το πρώτο της τρόπαιο, επιβάλλοντας την κυριαρχία της επί της, επτά φορών νικήτριας, Αιγύπτου στα πέναλτι. Και όμως, το Euro πάντα θα επισκιάζει τις λοιπές διοργανώσεις.
Δεν είναι λίγοι οι παίκτες διπλής εθνικότητας, ευρωπαϊκής και αφρικανικής, οι οποίοι επιλέγουν να αγωνιστούν για χάρη ευρωπαϊκού έθνους, ελπίζοντας ότι θα δοξαστούν και το όνομά τους θα ακουστεί παντού. Αξιοθαύμαστο το γεγονός πως μερικοί από τους πολυτιμότερους παίκτες, αυτή τη στιγμή, θα μπορούσαν να εκπροσωπούν ένα αφρικανικό έθνος, αλλά προτίμησαν να διασχίσουν έναν διαφορετικό δρόμο.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσε να υποστηριχθεί η άποψη του Σαμουέλ Ετό, ότι ένα αφρικανικό έθνος μπορεί άνετα να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Με τα τωρινά δεδομένα, αυτό ακούγεται ολίγον τι αστείο, αν και το Μαρόκο έκανε θραύση στο Κατάρ το 2022.
Samuel Eto'o sees no reason why an African country couldn't win a World Cup in the near future ? pic.twitter.com/0Zum3BD8zW
— ESPN FC (@ESPNFC) January 7, 2024
Το Transfermarkt παρουσίασε την πολυτιμότερη ενδεκάδα παικτών που θα μπορούσαν να είχαν λάβει μέρος στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής, και παρατηρώντας την θα έλεγε κανείς πως η κατάκτηση του Μουντιάλ από αφρικανικό έθνος θα φάνταζε... ρεαλιστική.
Μιλάμε για μια ομάδα αξίας 915 εκατομμυρίων ευρώ, και για να γίνει αντιληπτός ο αντίκτυπος της,αρκεί να σκεφτούμε πως η Μάντσεστερ Σίτι κατέχει το ακριβότερο ρόστερ στον κόσμο, με τους 11 πολυτιμότερους παίκτες της να αποτιμώνται στα 910 εκατομμύρια ευρώ.
Από την άλλη, υπάρχουν και παίκτες, οι οποίοι δοκίμασαν την Ευρώπη, όμως κατέληξαν τελικά στην Αφρική, κατανοώντας πως δεν τους ταίριαζε η πρώτη επιλογή. Ο Χουσέμ Αουάρ της Αλγερίας, αγωνίστηκε στις νεανικές ομάδες της Γαλλίας, ενώ είχε πραγματοποιήσει εμφάνιση και με την πρώτη ομάδα σε ένα φιλικό με την Ουκρανία το 2020, όπου επικράτησαν 7-1.
Μετά από ελάχιστες ευκαιρίες και σχεδόν καθόλου εξέλιξη, άλλαξε μέτωπο και «τάχθηκε» με την Αλγερία το 2023. Ο πρώην επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπεμπέ, πραγματοποίησε έξι εμφανίσεις με την Εθνική Πορτογαλίας κ21, ώσπου τραυματίστηκε στο αριστερό του γόνατο. Συνειδητοποίησε ότι δεν θα παίξει ποτέ για την πρώτη ομάδα της Πορτογαλίας, όμως του πήρε 11 χρόνια να αγωνιστεί διεθνώς, όταν το 2022, στα 31 του χρόνια, έπαιξε το πρώτο του ματς για το Πράσινο Ακρωτήρι.
Φυσικά, στην απόφαση των παικτών παίζουν ρόλο πολλοί εξωγενείς παράγοντες, πολλές φορές κοινωνικοί ή και πολιτικοί. Οι επιπτώσεις του αποικισμού και η μαζική μετανάστευση εξαιτίας των υποβαθμισμένων συνθηκών ζωής ορισμένων αφρικανικών χωρών, λογικό είναι να λειτουργήσουν ανασταλτικά.
Άσχετα από τους παραπάνω λόγους, ας ρίξουμε μια ματιά στην πολυτιμότερη ενδεκάδα. Οι Κιλιάν Εμπαπέ, Ορελιέν Τσουαμενί, και Γουίλιαμ Σαλιμπά θα είχαν την ευκαιρία να εκπροσωπήσουν το Καμερούν, όμως διάλεξαν αντ’ αυτού την Γαλλία.
Όχι, πως μια ομάδα βασίζεται εξ ολοκλήρου σε δυο τρεις παίκτες, όμως με την προσθήκη αυτών των τριών στο ρόστερ του, το Καμερούν σίγουρα θα αναβαθμιζόταν. Δίχως αμφιβολία, θα αποτελούσε απειλή για την Αίγυπτο, την οποία ακολουθεί με την κατάκτηση πέντε κυπέλλων.
Ο Σάκα, το λαμπρό ταλέντο της Άρσεναλ, υπό διαφορετικές συνθήκες, θα αγωνιζόταν για τη Νιγηρία, όμως τελικά τον κέρδισε η Αγγλία και η μακρά ιστορία της. Ο πιο αδύναμος, ίσως, κρίκος της ενδεκάδας είναι ο Γκάβιν Μπαζούνου, ο τερματοφύλακας της Σαουθάμπτον, στην Championship. Είναι όμως, μόλις 21 ετών και έχει ακόμη πολλά να δείξει, σε διεθνές επίπεδο για τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας αντί της Νιγηρίας.
Στην εικοσάδα των πολυτιμότερων παικτών εμφανίζονται μερικές ακόμη αξιόλογες προτάσεις. Ο Ραφαέλ Λεάο θα έπαιζε για την Ανγκόλα έναντι της Πορτογαλίας. Ο Εντουάρντο Καμαβινγκά, παίκτης-κλειδί στο ρόστερ της Ρεάλ Μαδρίτης, είχε την επιλογη της Δημοκρατίας του Κονγκό, αλλά διάλεξε την παγκόσμια πρωταθλήτρια, Γαλλία.
Ακόμη δύο παίκτες που προτίμησαν την δημοφιλή Γαλλία είναι οι Κρίστοφερ Ενκούνκου και Ζουλ Κουντέ, με τον πρώτο να μπορούσε να εκπροσωπήσει την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και τον δεύτερο το, λιγότερο γνωστό, Μπενίν της Δυτικής Αφρικής.
Ο Αλφόνσο Ντέιβις αγωνίζεται για τον Καναδά, μια αρκετά ανορθόδοξη επιλογή θα έλεγε κανείς. Η εναλλακτική του θα ήταν η Λιβερία, ένα από τα πέντε φτωχότερα κράτη το κόσμου, απόρροια των δύο εμφύλιων που έζησε τα τελευταία 30 χρόνια και της έξαρσης του ιού έμπολα το 2014, και πρόεδρος της οποίας είναι ο Ζορζ Γουεά, πρώην ποδοσφαιριστής των Μίλαν, Παρί Σεν Ζερμέν, Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι.
Ακόμη και η Γκάνα είχε να διαλέξει μεταξύ των Τζέρεμι Φρίμπονγκ, Νίκο Γουίλιαμς και Ζερεμί Ντοκού, αλλά οι Ολλανδία, Ισπανία και Βέλγιο, αντίστοιχα, κατέκτησαν... τις καρδιές τους.
Αυτοί οι παίκτες θα είχαν την δυνατότητα και την ευκαιρία να «ανυψώσουν» τις ομάδες της Αφρικής και να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο στο αφρικανικό ποδόσφαιρο. Όπως προείπαμε, όμως, καθένας κάνει τις επιλογές του για τους εκάστοτε προσωπικούς του λόγους, το οποίο και σεβόμαστε. Απλώς, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε «what if».
Σουζάννα Μποντίνη
www.bnsports.gr
