Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος είναι ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος, που έχει πάρει συνέντευξη από τον Μπιλ Κενράιτ, για μέσο της χώρας μας. Πέρασαν 13 χρόνια από τότε, με την αφορμή να μην είναι η Έβερτον, αλλά το μιούζικαλ Evita. Διαβάστε όσα του είπε, τι επισήμανε για τον κόσμο της ΑΕΚ και για ποιον λόγο πικράθηκε από τον Παναθηναϊκό…
Ο επί σειρά ετών ιδιοκτήτης της Έβερτον και μέχρι πρότινος, ο βασικός άνθρωπος που έπαιρνε τις αποφάσεις στον σύλλογο του Μέρσεϊσαϊντ, Μπιλ Κενράιτ, έφυγε από τη ζωή, αλλά αυτό που εκείνοι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο ίσως δεν γνωρίζουν, είναι πως υπήρξε και ο πιο πετυχημένος θεατρικός παραγωγός της τελευταίας εικοσαετίας του 20ου αιώνα. Γεννημένος στις 4 Σεπτεμβρίου 1945 στο Λίβερπουλ, ξεκίνησε τη ζωή του στις τέχνες ως ηθοποιός, κυρίως στη βρετανική σαπουνόπερα Coronation Street. Θα έβρισκε μεγαλύτερη επιτυχία ως παραγωγός, φέρνοντας πάνω από 500 έργα στις σκηνές του West End στο Λονδίνο στο Broadway με περιοδείες και διεθνείς παραγωγές στη σκηνή κατά τη διάρκεια μιας καριέρας σχεδόν έξι δεκαετιών.
Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος είχε πάρει την μοναδική συνέντευξη από τον Κενράιτ σε ελληνικό μέσο στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, το 2010, με αφορμή την επερχόμενη πρεμιέρα του διάσημου μιούζικαλ Evita τότε στην Αθήνα.
Ο πρόεδρος της Έβερτον είχε πει πως είχε μείνει έκπληκτος από τους οπαδούς της ΑΕΚ, στο παιχνίδι των δύο ομάδων για το Europa League. Είχε αναφέρει την επίσκεψη του στην Αθήνα ως νεαρός, που του έφερε πίκρα με τον αποκλεισμό της μεγάλης Έβερτον του Άλαν Μπολ το 1971 από τον Παναθηναϊκό, και εξηγούσε για το πώς τα λεφτά έχουν πια τον πρώτο λόγο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Η πλήρης συνέντευξη με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο στις 8 Μαΐου 2010:
-Κύριε Κενράιτ, καλημέρα.
Έχετε τη δική σας δισκογραφική εταιρεία, την «Bill Kenwright Records», σωστά;
«Βέβαια, αλλά δεν περνάει και τις καλύτερες ημέρες η εταιρεία…»
-Ξεκινήσατε την καριέρα σας στη μουσική σαν μέλος ενός συγκροτήματος, τους «The Chevrolets»…
«Ο επιτυχημένος ήχος του επιτυχημένου γκρουπ «The Chevrolets». Ήμασταν πέντε δεκαεξάχρονα παιδιά που πιστεύαμε πως ήμασταν επιτυχημένοι και θέλανε να φτάσουν στην κορυφή. Είναι εκπληκτικό το ότι το βρήκατε. Ήμασταν άθλιοι (γέλια). Θα μπορούσαμε να μετονομαστούμε στο χειρότερο μουσικό γκρουπ του Λίβερπουλ».
-Στη δεκαετία του ’50 και του ’60, οι καιροί ήταν πολύ διαφορετικοί;
«Πράγματι ήταν πολύ διαφορετικοί. Σκοπεύω να κάνω τη δική μου σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών, που θα διαρκέσει δέκα εβδομάδες στο προσεχές καλοκαίρι και θα αφορά τις «χρυσές» εποχές. Για μένα, οι «χρυσές» εποχές ήταν η παρουσία του Έλβις Πρίσλεϊ και γενικότερα από το 1956 έως το 1963 γιατί είμαι «τρελός» με τη μουσική και αγαπώ πολύ τη ροκ εν ρολ. Αλλά ήταν πολύ διαφορετική περίοδος. Ήταν χρόνια που κάθε νεαρός δεν είχε πραγματική ταυτότητα. Αν ένας νέος άνδρας ή γυναίκα ήθελαν να αγοράσουν ρούχα, δεν υπήρχε κάποιο παρόμοιο μαγαζί για να το κάνει. Σίγουρα θα έχεις μια εικόνα από τους γονείς σου. Γενικά η ροκ εν ρολ «έσπασε» τα δεσμά και η λέξη «νεολαία» έκανε την πρώτη της εμφάνιση. Ήταν ο παράγοντας για την επανάσταση».
-Ειδικά η δεκαετία του 1950 που ήταν απίστευτη…
«Απίστευτη δεκαετία για τη μουσική. Όντως απίστευτη…»
-Κεφάλαιο Έβερτον. Είναι μεγάλο μέρος της ζωής σας. Συναντηθήκαμε στο παιχνίδι της Έβερτον με την ΑΕΚ τον περασμένο Σεπτέμβριο (Σ.Σ. Του 2009) Ποια εντύπωση σας άφησε η ελληνική ομάδα παρά την ηττα της εκείνο το βράδυ;
«Οι οπαδοί ήταν απίστευτοι. Δεν μένω στο Λίβερπουλ, όπου εδρεύει η Έβερτον, αλλά ώρες μακριά, από το Λονδίνο και πήγα στο γήπεδο περίπου μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά πριν από τη σέντρα, όμως οι Έλληνες φίλαθλοι είχαν γεμίσει την εξέδρα. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν άδειος, αλλά αυτοί ήταν εκεί για να υποστηρίξουν την ομάδα τους και τραγουδούσαν».
-Αυτό μου είπατε και όταν συναντηθήκαμε μετά το παιχνίδι στην αίθουσα «Ντίξι Ντιν» που φέρει το όνομα, ίσως του καλύτερου ποδοσφαιριστή που έχει φορέσει τη μπλε φανέλα. Ήταν πολύ τιμητική αναγνώριση προς το πρόσωπο των φίλων της ΑΕΚ.
«Η Έβερτον όταν ήμουν μικρός, ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ. Η Λίβερπουλ ήταν στη δεύτερη κατηγορία και η Έβερτον ήταν ένας πολύ μεγάλος σύλλογος. Όλα πήγαν στραβά στα μέσα της δεκαετίας του 1980 όταν όλες οι αγγλικές ομάδες τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση για το τραγικό συμβάν στο Χέιζελ. Εκείνη την περίοδο είχαμε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, το Κύπελλο Αγγλίας, το αγγλικό πρωτάθλημα και μάλιστα δύο φορές αλλά επειδή είχαμε τιμωρηθεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για πολύ καιρό, άρχισε η πτώση. Όταν επιστρέψαμε στην Ευρώπη, αντί η Έβερτον να προοδεύσει, δεν τα καταφέραμε ξανά να πάρουμε μέρος. Το ένα πράγμα που δεν άλλαξε στην Έβερτον, είναι η οικογένεια που περιβάλλει το σύλλογο. Είναι μια από τις πιο αποδεκτές ομάδες στον κόσμο και αυτός είναι ο λόγος που οι φίλοι μας συμπαθούν οπαδούς όπως αυτούς της ΑΕΚ».
-Η ερώτησή μου έχει να κάνει με το γεγονός ότι πλέον αποτελείτε είδος προς εξαφάνιση και μιλάω για Άγγλο ιδιοκτήτη σε αγγλικό σύλλογο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν χάνεται η ψυχή του αγγλικού ποδοσφαίρου με Άραβες, Ρώσους και Αμερικάνους;
«Δεν μπορώ να διαφωνήσω σε αυτό. Παρόλα αυτά, δεν δείχνει να επηρεάζει τους οπαδούς. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι κατά αυτών των ανθρώπων γιατί είναι καλοί άνθρωποι και έρχονται, καταβάλλουν χρήματα στο ποδόσφαιρο και κάνουν πράξη ό,τι θεωρούν σωστό. Αλλά σίγουρα, αυτό που λέτε δεν είναι λάθος. Για μένα, η πλειοψηφία των οπαδών των ομάδων, δείχνει να μην νοιάζεται για αυτούς. Αφού έχουν τα αστέρια μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αυτό είναι που τους νοιάζει. Αλλά πρέπει να πείσω τον εαυτό μου ότι αν έρθει κάποτε κάποιος Ρώσος δισεκατομμυριούχος και ζητήσει να αγοράσει την Έβερτον, τότε οι φίλοι της ομάδας θα τον αποδεχτούν. Το γεγονός ότι δεν είμαι πολυεκατομμυριούχος, είμαι από το Λίβερπουλ και είμαι ένας από αυτούς, στο συμπέρασμα δεν έχει νόημα, αφού πλέον στο ποδόσφαιρο το μόνο που μετράει είναι τα χρήματα.... all about the money, unfortunately!!!"
Στην Αθήνα έχετε βρεθεί υποθέτω...
«Χρήστο, μια από τις χειρότερες αναμνήσεις μου από την Αθήνα, ήταν μερικές δεκαετίες παλαιότερα. Η Έβερτον έπαιζε με τον Παναθηναϊκό πριν από σαράντα χρόνια και τότε ήμουν 22 χρονών και ήμουν αισιόδοξος νεαρός. Στην πτήση για το παιχνίδι, ένιωσα για πρώτη φορά το φόβο για το αεροπλάνο και από τότε φοβάμαι τις πτήσεις. Όχι μόνο είχα το φόβο του αεροπλάνου, αλλά το 0-0 εκείνου του αγώνα, σε συνδυασμό με το εκτός έδρας γκολ του Παναθηναϊκού στο «Γκούντισον Παρκ» με έκανε ένα πολύ δυστυχισμένο αγόρι. Αυτή είναι η χειρότερη ανάμνηση που έχω από την Αθήνα».
-Ας μιλήσουμε για τη σόου-μπίζνες και το μιούζικαλ «Εβίτα» του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ σε στίχους Τιμ Ράις που θα ανέβει στην Αθήνα. Είστε ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς παραγωγούς και έχετε ανεβάσει σπουδαία πράγματα, αλλά αυτό είναι το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής έτσι;
«Βασικά, μαζί με τον Άντριου αυτό τον καιρό ασχολούμαστε με τη τηλεοπτική σειρά στην Αγγλία που τιτλοφορείται «In search of Dorothy» και είναι ριάλιτι σόου και αφορά την εύρεση της πρωταγωνίστριας στο «μάγο του Οζ», τη νέα Τζούντι Γκάρλαντ. Οπότε είναι ένα από τα πολύ μεγάλα έργα που έχω αναλάβει και θα παρουσιαστεί στο τέλος του χρόνου. Όσον αφορά την «Εβίτα» θα παιχτεί από την Τρίτη το βράδυ στην Αθήνα…» (Σ.Σ παίχτηκε για δώδεκα μέρες με τεράστια επιτυχία εκείνο τον Μάιο του 2010 στο θέατρο Badminton στο πάρκο Γουδή).
Αυτά έλεγε τότε ο Μπιλ Κενράιτ. Πούλησε πριν από οκτώ χρόνια το πλειοψηφικό πακέτο στον Φαραντ Μοσίρι ο όποιος ξόδεψε πάνω από οκτακόσια εκατομμύρια λίρες για να γίνει η ομάδα πολύ χειρότερη! Ο Κενράιτ προσπαθούσε να τον συγκρατήσει και να τον καθοδηγήσει, αλλά δεν το κατάφερνε πάντα. Ήταν δική του προσωπική επιλογή ο Κάρλο Αντσελότι και εκείνο το διάστημα πίστεψε πως η ομάδα θα έμπαινε σε έναν κανονικό δρόμο. Η λογική όμως απόφαση του Ιταλού προπονητή να πάει στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ, άφησε και πάλι «ορφανή» την ομάδα και στη συνέχεια, ο Κενράιτ που ταλαιπωρείτο με την υγεία του εδώ και καιρό, είχε πλέον αποσυρθεί από την καθημερινή ενασχόληση με την μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του, όπως ο ίδιος είχε παραδεχτεί σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο BBC: την Εβερτον. Ένας αληθινός οπαδός που βρέθηκε πρόεδρος της ομάδας που αγάπησε…
