Αθήνα – Μιλάνο, ένα δίωρο δρόμος. Πόλη της μόδας ναι, αλλά και από ποδόσφαιρο, οι… Μιλανέζοι γράφουν τις δικές τους νότες. Τόπος ραψωδίας: το επιβλητικό Σαν Σίρο ή Τζιουζέπε Μεάτσα, όπως το προτιμά κανείς. Το ΒΝ Sports στα ενδότερα του ποδοσφαιρικού Ναού της Λομβαρδίας.
Γράφει η Σουζάννα Μποντίνη
Το Σαββατοκύριακο (15-16/7) βρέθηκα στο Μιλάνο. Μέσα στον λίγο χρόνο που μου έμενε να εξερευνήσω την πόλη, όλοι οι δρόμοι με οδήγησαν σε έναν μόνο προορισμό. Μα το Σαν Σίρο φυσικά! Το «σπίτι» της Μίλαν και της Ίντερ, είναι όνειρο πολλών να τον δουν από κοντά. Έτσι και εγώ, ως φίλη του ποδοσφαίρου, είχα θέσει προσωπικό στόχο να το επισκεφθώ, πόσο μάλλον δε τώρα που επρόκειτο να κατεδαφιστεί. Επιτρέψτε μου λοιπόν, μέσα από τη δική μου εμπειρία να σας… ταξιδέψω στις γωνιές του πιο ιστορικού ποδοσφαιρικού γηπέδου.
Το Μιλάνο είναι μια πόλη που δεν χρειάζεται περισσότερο από δύο μέρες να την εξερευνήσεις. Εκτός από την Σκάλα του Μιλάνου, την γνωστή όπερα, αλλά και τον Καθεδρικό Ναό Ντουόμο, δεν έχει κάποιο άλλο αξιοθέατο που να αξίζει ιδιαίτερα να το επισκεφθείς.
Μια πόλη κατά βάση βιομηχανική, με αυστηρή μινιμαλιστική αρχιτεκτονική και ακριβά μαγαζιά, δεν είναι για όλα τα γούστα. Κάνοντας μια βόλτα όμως, μπορείς να ανακαλύψεις διαμαντάκια. Από την μικρή καταπράσινη όαση που φέρνει την ονομασία «Πάρκο Σεμπιόνε» μέχρι την γραφική και συνάμα κομψή γειτονιά της Μπρέρα, ξεφεύγεις λίγο από το μουντό μιλανέζικο κλίμα και βρίσκεσαι σε μια Ιταλία βγαλμένη από άλλη εποχή.
Εκεί στη Μπρέρα, βρέθηκα μπροστά από μια παραδοσιακή τρατορία και αμέσως έπεσε το μάτι μου σε ένα συγκεκριμένο τραπέζι. Ήταν το μοναδικό σε όλο το μαγαζί με τις πιο ξεχωριστές καρέκλες, ένα τραπέζι για τους ακραία ποδοσφαιρόφιλους. Θα αφήσω την εικόνα να μιλήσει από μόνη της.
Σαφέστατα μια πόλη ποδοσφαιρική. Από την μία η Μίλαν και από την άλλη η Ίντερ. Παντού γύρω σου έβλεπες κόσμο να βολτάρει, φορώντας φανέλες των ομάδων. Και κάπου εδώ σκέφτομαι πως πλησιάζει η στιγμή που τόσο καιρό περίμενα.
Σαν Σίρο/Τζιουζέπε Μεάτσα· ένα μεγαθήριο που σου κόβει την ανάσα!
Για να φτάσω στο γήπεδο χρησιμοποίησα την κόκκινη γραμμή Μ1 του μετρό προς «Rho Fieramilano», κατέβηκα στη στάση «Lotto» και από εκεί άλλαξα για την γραμμή Μ5 προς «San Siro Stadio» και αποβιβάστηκα στη στάση «San Siro Ippodromo». Χρειάστηκε να περπατήσω μόλις τρία λεπτά για τον προορισμό μου, ενώ πέρασα μπροστά και από το γνωστό γκραφίτι του «μεγάλου» Τζατσίντο Φακέτι.
Το συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Μπροστά μου ορθώνεται ένα πελώριο αρχιτεκτονικό αριστούργημα, μια ολόκληρη ιστορία. Χάνω τα λόγια μου και μια ανατριχίλα με διαπερνά.
Οι ξεναγήσεις ξεκινάνε από τις 9.00 π.μ., ενώ η τελευταία, στην οποία και παρευρέθηκα, είναι στις 6.15 μ.μ. Οι πύλες βέβαια, κλείνουν από τις 6.00 μ.μ., επομένως πρέπει να υπολογίσεις τον χρόνο, ώστε να βρεθείς εγκαίρως στην Πύλη 8.
Αξίζει, αν φτάσετε λίγο νωρίτερα να επισκεφθείτε το μαγαζί του γηπέδου, όπου θα βρείτε μια μεγάλη γκάμα προϊόντων και των δύο ομάδων, από φανέλες μέχρι και μπρελόκ.
Το τουρ περιλαμβάνει περιήγηση στα αποδυτήρια, από όπου και ξεκινάει, συνεχίζει στο μουσείο, όπου εκτίθενται συλλεκτικές φανέλες και εξιστορείται η πολύχρονη ιστορία των Μίλαν και Ίντερ, και καταλήγει σαφώς στο γήπεδο.
Μπαρέσι και Φακέτι μας υποδέχτηκαν στο δωμάτιο των «Νερατζούρι»
Ο ξεναγός ήταν εξαιρετικά φιλικός και πρόθυμος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις του κοινού. Ξεκινήσαμε από τα αποδυτήρια της Ίντερ, τα οποία ήταν τα πρώτα κατά σειρά. Η είσοδος γίνεται από έναν μικρό διάδρομο όπου απεικονίζονται φιγούρες εμβληματικών παικτών της ομάδας που αγωνίστηκαν μέχρι και το 2010.
Κάτι που μας έκανε εντύπωση είναι πως στις τελευταίες δύο φιγούρες δεν αναγραφόταν ούτε όνομα, αλλά ούτε και αριθμός φανέλας. Αυτό συμβαίνει ώστε να δείξουν στους νέους παίκτες ότι μπορεί να είναι οι επόμενοι που θα βρίσκονται σε αυτό το μικρό εγχώριο «Wall of Fame». Οι μόνοι αριθμοί που έχουν αποσυρθεί είναι το νούμερο 4 του Αργεντίνου Χαβιέρ Ζανέτι όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ο οποίος έπαιξε 19 σεζόν, και το νούμερο 3 του Φακέτι, αφότου απεβίωσε. Αντίστοιχα, η Μίλαν έχει αποσύρει το νούμερο 6 του Φράνκο Μπαρέζι και το νούμερο 3 του Πάολο Μαλντίνι.
Μέχρι το 1899 η μοναδική ποδοσφαιρική ομάδα του Μιλάνου ήταν η Μίλαν. Το 1908 επιβλήθηκε σε όλες τις Ιταλικές ομάδες να συμπεριλάβουν τουλάχιστον πέντε αλλοδαπούς στο ρόστερ τους. Αυτό δεν άρεσε στους «ροσονέρι», με 44 μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ομάδας να υποστηρίζουν ότι πρέπει να αγωνίζονται μόνο Ιταλοί.
Η διαμάχη με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας οδήγησε στην διάσπασή της και στη δημιουργία της Ίντερνατσιονάλε, που από μόνη της σημαίνει «Διεθνής». Το ψευδώνυμο «νερατζούρι» προέρχεται από τα χρώματα της ομάδας, μαύρο και μπλε, και αντιπροσωπεύει τον νυχτερινό ουρανό, μιας και ιδρύθηκε βράδυ.
Μια πόρτα παραδίπλα οι «Ροσονέρι» εντυπωσίασαν
Σειρά είχαν τα αποδυτήρια της Μίλαν και για να πάμε εκεί περπατήσαμε κατά μήκος ενός διαδρόμου, τον οποίο κοσμούσαν φωτογραφίες από ένδοξες στιγμές και των δύο ομάδων.
Φτάνοντας εκεί η διαφορά στο μέγεθος και τη διακόσμηση των δύο δωματίων ήταν εντελώς διαφορετική. Τα αποδυτήρια της Μίλαν ήταν εμφανέστατα μεγαλύτερα και μακράν πιο εντυπωσιακά. Σημαντική σημείωση σε αυτό το σημείο, ότι την ομάδα τίμησαν πολλοί Βραζιλιάνοι, με τις θέσεις τους να βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη, στην «γωνία των Βραζιλιάνων» όπως την αποκαλούσαν· Καφού, Ντίντα, Σερτζίνιο, Κακά, Ροναλντίνιο, Τιάγκο Σίλβα, Ρονάλντο. Σουρεάλ να κάθεσαι στην θέση που κάποτε ανήκε στον Σερτζίνιο!
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η ονομασία της ομάδας δεν είναι στα Ιταλικά, δηλαδή Μιλάνο αντί για Μίλαν; Για αυτό ευθύνεται ο ιδρυτής της ομάδας, Χέρμπερτ Κίλπιν, ένας Βρετανός υφαντουργός από το Νότιγχαμ. Εκείνος επέλεξε και τα χρώματα της ομάδας· κόκκινο που συμβόλιζε τη φωτιά και μαύρο που συμβόλιζε τον φόβο των αντιπάλων τους. Έκτοτε ο σύλλογος είναι γνωστός και ως «ροσονέρι».
Μια σύντομη στάση πίσω στον χρόνο
Αφού τελειώσαμε με την ξενάγηση των αποδυτηρίων κατευθυνθήκαμε προς το μουσείο. Η Ίντερ δεν έχει δικό της μουσείο, σε αντίθεση με το «Museo Mondo» της Μίλαν. Γι’ αυτό τον λόγο παρέδωσαν τα τρόπαια τους στο μουσείο του γηπέδου, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε όλους να τα δουν από κοντά.
Τα ευρωπαϊκά τρόπαια είναι πιο δύσκολο να τα βρεις από το 2009 και έπειτα, καθώς δεν δίνονται πλέον τα αυθεντικά στις ομάδες. Πριν το 2009 μόνο σε όσες είχαν κερδίσει κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση πέντε φορές συνολικά ή τρεις φορές στη σειρά παραχωρούνταν το τρόπαιο.
Για παράδειγμα το Champions League έχει κατακτηθεί από πέντε ομάδες πάνω από πέντε φορές· Μίλαν (1962/63, 1968/69, 1988/89, 1989/90, 1993/94, 2002/03, 2006/07), Λίβερπουλ (1976/77, 1977/78, 1980/81, 1983/84, 2004/05), Ρεάλ Μαδρίτης (1955/56, 1956/57, 1957/58, 1958/59, 1959/60, 1965/66, 1997/98, 1999/00, 2001/02), Άγιαξ (1970/71, 1971/72, 1972/73) και Μπάγερν Μονάχου (1973/74, 1974/75, 1975/76).
Περιηγηθήκαμε μόνοι μας στο μουσείο όπου είδαμε διαφόρων μεγάλων παικτών από ποικίλες ομάδες, με τις οποίες είχαν αγωνιστεί και η Ίντερ και η Μίλαν, φανέλες υπογεγραμμένες και μη. Είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τους συλλόγους διαβάζοντας για τις ενδοξότερες στιγμές τους και τους παίκτες που τους ανέδειξαν.
Εκεί που εκτυλίσσεται όλη η μαγεία
Σε 10’ περίπου είχαμε τελειώσει και ήρθε επιτέλους η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Δυστυχώς η εικόνα ήταν λίγο απογοητευτική, καθώς το στάδιο ετοιμαζόταν για συναυλία. Μια τεράστια σκηνή είχε στηθεί, το γρασίδι είχε καλυφθεί και δεν θύμιζε τόσο γήπεδο. Ακόμα και έτσι όμως, σου έκοβε την ανάσα.
Είναι το μοναδικό στάδιο στην Ευρώπη που έχει κερδίσει με δύο διαφορετικούς συλλόγους.Το γρασίδι αποτελείται από 85% αληθινό χορτάρι, το οποίο φυτρώνει απευθείας από το χώμα και 15% τάπητες με αληθινό γρασίδι πάνω τους, ραμμένους μεταξύ τους. Η Μίλαν με την Ίντερ συμφώνησαν από κοινού το γρασίδι στα χαλάκια να είναι πιο κοντό, στα 2,3 εκατοστά, από το αληθινό που είναι 5 εκατοστά. Στα 30 εκατοστά βάθος έχουν τοποθετηθεί σωλήνες για το σύστημα θέρμανσης. Highlight της ξενάγησης ήταν η στιγμή που μας δόθηκε σαν αναμνηστικό λίγο από το πολυπόθητο γρασίδι.
Η δεύτερη μπλε κερκίδα ανήκει στους ultras της Μίλαν και ονομάζεται «CurvaSud», ενώ στην δεύτερη πράσινη κερκίδα, δηλαδή στην «CurvaNord», φιλοξενούνται οι ultras της Ίντερ. Η λέξη «curva» οφείλεται στην κούρμπα που σχηματίζουν οι θέσεις, οι όροι «Sud»(νότια) και «Nord» (βόρεια) αντιπροσωπεύουν τη θέση που έχουν τοποθετηθεί τα εμβλήματα των ομάδων· της Μίλαν κάτω από τη σκιά και της Ίντερ κάτω από τον ήλιο.
Ο λόγος απλός· η Ίντερ εγκαταστάθηκε αργότερα στο γήπεδο, όταν το δικό της στάδιο, η «Αρένα Τσίβικα», καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Αναγκαστικά τοποθετήθηκε κάτω από τον ήλιο, αφού ήταν η μόνη κενή θέση.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και μας περίμενε ένα μικρό μπόνους. Μια μικρή έκθεση είχε ετοιμαστεί προς τιμήν της πρώτης εμφάνισης της Εθνικής Ιταλίας. Τα Κύπελλα βρίσκονται στην Φλωρεντία, όμως η ιστορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μας.
Η κατεδάφιση είναι γεγονός, αλλά το Σαν Σίρο θα μείνει για πάντα ζωντανό
Ο ξεναγός ήταν εξαιρετικά κατατοπιστικός και καταχειροκροτήθηκε, όπως ήταν φυσικό. Πριν φύγει αποφάσισα να τον ρωτήσω τι επρόκειτο να γίνει με την κατεδάφιση ενός τόσο ιστορικού συμβόλου.
Μου εξήγησε πως το γήπεδο δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο κανενός από τους δύο συλλόγους, αλλά της πόλης, επομένως πληρώνουν ενοίκιο 50 εκατομμύρια ευρώ καθείς τη σεζόν. Καθόλου βιώσιμο. Επιπλέον, είναι δύσκολο να ανταγωνιστείς ομάδες που έχουν τα δικά τους γήπεδα, επομένως αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να αποκτήσει η καθεμία το δικό τους.
Πρότειναν να γκρεμιστεί το γήπεδο και να χτιστεί στην ίδια θέση διαφορετικό, όμως οι Δημοτικές Αρχές αντιπρότειναν να διατηρηθεί το Σαν Σίρο ως έχει και να χτιστεί ένα νέο γήπεδο στην περιοχή που βρίσκεται το πάρκινγκ. Κάτι τέτοιο πρακτικά καθίσταται αδύνατο, καθώς δύο γήπεδα πλάι πλάι θα προκαλέσουν προβλήματα γραφειοκρατίας και ο θόρυβος θα διπλασιαστεί ενοχλώντας τους κατοίκους.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι το 2026 θα παραμείνει όρθιο, αφού η τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων θα λάβει χώρα εκεί. Δυστυχώς, ούτε και σαν μουσείο θα μπορούσε να λειτουργεί εξαιτίας της συντήρησης που χρειάζεται και της αδυναμίας απασχόλησης των 300 περίπου ανθρώπων που εργάζονται εκεί. Έπειτα, η Ίντερ είναι γεμάτη χρέη και η Μίλαν μόνη της δεν μπορεί να το διατηρήσει.
Έφυγα λοιπόν, γεμάτη εικόνες, συναισθήματα και συγκίνηση. Η εμπειρία θα μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μου. Αν είστε πραγματικά οπαδοί του ποδοσφαίρου και σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία πριν κατεδαφιστεί, αξίζει να το επισκεφθείτε.www.bnsports.gr
