Από την Μίλαν και τα Μπούνγκα Μπούνγκα πάρτι, μέχρι τα οικονομικά σκάνδαλα και την διακυβέρνηση μιας ολόκληρης χώρας, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του ιταλικού γίγνεσθαι τα τελευταία 40 χρόνια.
Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης
Ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της Μίλαν και του ίδιου του ποδοσφαίρου, ήταν ο άνθρωπος που διετέλεσε τέσσερις φορές πρωθυπουργός της Ιταλίας. Ήταν όμως και ο άνθρωπος που η πολιτική του καριέρα σημαδεύτηκε από αμέτρητα σκάνδαλα ο οποίος συνέβαλε ώστε να εδραιωθούν στον σημερινό κόσμο οι δυστοπικές μέρες που ζει η Ιταλία, αλλά και οι μιμητές του όπως ο Ντόναλντ Τραμπ.
Τα όσα έκανε πάντα προκαλούσαν, διχάζοντας τον κόσμο. Και αυτό δεν άλλαξε ούτε με τον θάνατό του. Από την μία πλευρά ξεκίνησε η αγιοποίηση του και από την άλλη υπάρχουν κι εκείνες οι φωνές που στέκονται στα όσα ζοφερά έκανε όσο εν ζωή. Το σίγουρο είναι ότι με τον χαμό του μπαίνει τέλος σε μια εποχή που είδε μια ολόκληρη γενιά να γεννιέται και να μεγαλώνει ως παιδιά του Μπερλουσκόνι. Μέσω του ελέγχου της τηλεόρασης ο «Καβαλιέρε» έβαλε τέλος στο ζοφερό κλίμα των μολυβένιων χρόνων πασπαλίζοντας την Ιταλία με πούλιες και έντονα χρώματα για να μπει οριστικά σε κάθε σπίτι το 1994 ως πρωθυπουργός της χώρας.
Από το «Mi consenta» μέχρι τα Μπούνγκα Μπούνγκα πάρτι, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έγινε μέρος της αφήγησης μιας χώρας με τις φράσεις και τους χαρακτήρες του. Ένα «έπος» με αμερικανικό άρωμα, ο αυτοδημιούργητος άνθρωπος που ξεκίνησε από τα κτίρια της συνοικίας Isola, αλλά με έναν Ιταλό πρωταγωνιστή. «Ο Μπερλουσκόνι πρέπει να γεννήθηκε από μια περιπλανώμενη αγκαλιά του Δία», είχε αναφέρει για τον «Καβαλιέρε» ο σπουδαίος Ιταλός αθλητικός δημοσιογράφος Τζιάνι Μπρέρα. Ο Μπερλουσκόνι ενσάρκωσε τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία των Ιταλών: Αγάπη για τις γυναίκες, κομψότητα, μαγευτικό χάρισμα, αισιοδοξία. Παράλληλα όμως εμφάνισε και την πονηριά, την ακατάλληλη φασαρία καθώς και την απουσία ηθικών φραγμών. Από τους Ιταλούς κληρονόμησε και το μεγαλύτερο πάθος, αυτό για το ποδόσφαιρο.
«Όλα τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαι είναι βέβηλα, μόνο η Μίλαν είναι κάτι το ιερό», είχε πει ο ίδιος για την ομάδα που στα χέρια του θα γινόταν ο θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Βέβαια, η ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί εντελώς διαφορετικά αν στις αρχές της δεκαετίας του 80’ έκανε δική του την άλλη μεγάλη ομάδα της πόλης, την Ίντερ!
Ο ίδιος πριν αγοράσει την Μίλαν είχε δείξει ενδιαφέρον για τους «νερατζούρι», μια πληροφορία που είχε καταφέρει έξυπνα να την κρύψει σε όλη την διάρκεια της πορείας του πριν αποκαλυφθεί χρόνια αργότερα. Ο «Καβαλιέρε» έκανε την εμφάνιση του τον χειμώνα του 1986 ανακοινώνοντας την απόκτηση των «ροσονέρι», οι οποίοι ζούσαν τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας τους, με δύο υποβιβασμούς στην Serie B.
Ο Μπερλουσκόνι δείχνει από νωρίς τις προθέσεις του και το τι θα ακολουθούσε όταν το καλοκαίρι του 1986 κάτω από τους ήχους της διάσημης όπερας του Ρίχαρντ Βάγκνερ, την Βαλκυρία, κατεβάζει την ομάδα στο Μιλανέλο με τρία ελικόπτερα. Εκεί δίνει το σύνθημα και κηρύσσει τον πόλεμο στο ιταλικό ποδόσφαιρο ως ο υπεράνθρωπος που ήρθε να σώσει τον Λούσιφερ, τον όμορφο έκπτωτο άγγελο, από τον Κάτω κόσμο, για να τον φέρει πίσω στον Παράδεισο.
Είναι η αρχή μιας επανάστασης εντός και εκτός γηπέδου. Το σημερινό ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο του θεάματος, το ποδόσφαιρο των σεΐχηδων, βρίσκει τις βάσεις στα κατορθώματα του Μπερλουσκόνι. Με όραμα και προσμονή, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μετατρέπει μια γνωστή αλλά σε παρακμή ομάδα, στο μεγαλύτερο brand name της εποχής, με ποδοσφαιριστές είδωλα για τον απλό κόσμο. Παράλληλα είναι ο πρώτος που καταλαβαίνει την εμπορική δύναμη των οπαδών. Αποφασίζει την αρίθμηση των θέσεων στο Σαν Σίρο. «Μελετούμε ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο για κρατήσεις ακόμη και αγώνων μεγάλων αποστάσεων. Πάνω από 2.000 οπαδοί της Μίλαν έχουν εγγραφεί μέσω τηλεφώνου φέτος», δήλωνε το 1986, κάτι το αδιανόητο για την εποχή.
Την ίδια ώρα καταλαβαίνει ότι μια ομάδα χρειάζεται να έχει ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο που θα παρέχει τα πάντα και δημιουργεί το θρυλικό Μιλανέλο, το οποίο έγινε ένα πρωτοποριακό μοντέλο για τα ιταλικά αθλητικά κέντρα, που είχε γυμναστήρια, πισίνες και κέντρα φυσικής αποκατάστασης. Και όλα αυτά αποτυπώθηκαν και μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μπερλουσκόνι είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους προέδρους στην ιστορία του ποδοσφαίρου με 29 τρόπαια κατακτώντας τα πάντα. Όμως ο Αρχιταλός δεν ήθελε απλώς να κυριαρχήσει, ήθελε να κατακτήσει και να μεταρρυθμίσει. Η Μίλαν του, υπό την καθοδήγηση του Αρίγκο Σάκι ξεφεύγει από το συντηρητικό ιταλικό ποδόσφαιρο και μέσω τον τριών Ολλανδών (Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ) εισάγει ένα ελκυστικό ποδόσφαιρο που όλοι θέλουν να μιμηθούν.
«Οι εφημερίδες γράφουν για την Μίλαν του Σάκι και του Αντσελότι, αλλά ποτέ για την Μίλαν του Μπερλουσκόνι. Ωστόσο, εγώ είμαι αυτός που φτιάχνει τις ομάδες χρόνια τώρα, υπαγορεύω τους κανόνες και αγοράζω παίκτες», τόνιζε σε κάθε ευκαιρία. Ήταν ένας παρεμβατικός πρόεδρος – όπως σχεδόν όλοι οι Ιταλοί ιδιοκτήτες - αλλά με απίστευτη διαίσθηση. Ο Αρίγκο Σάκι ήταν δικό του δημιούργημα, προερχόμενος από την Πάρμα στη Serie B με μηδενική εμπειρία ως ποδοσφαιριστής και ελάχιστη ως προπονητής.
Ο Μπερλουσκόνι υπηρέτησε το ποδόσφαιρο το οποίο όμως του το ανταπέδωσε πολλαπλάσια. Χάρη στα κατορθώματα της δικής του Μίλαν απέκτησε φήμη που έφτανε στα όρια του μύθου χτίζοντας μια εικόνα που αργότερα θα του άνοιγε τον δρόμο για την μετάβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η νηφάλια κομψότητα της Σαβοΐας της Γιουβέντους και του Τζιάνι Ανιέλι ήρθε σε πλήρη αντίθεση με το θράσος του Καβαλιέρε και της Μίλαν, σε μια σύγκρουση μεταξύ της νέας και της παλιάς αριστοκρατίας του ιταλικού 20ού αιώνα. Ακόμα όμως κι έτσι, με το θράσος αυτό να τον ακολουθεί, κάποιες φορές έδειχνε και ο ίδιος μια κομψότητα και σεβασμό, και ας ήταν πρόσκαιρη.
«Υπήρχε μια πολύ βαθιά λύπη που δεν είχα τον Μαραντόνα στη Μίλαν και όχι μόνο επειδή ήταν ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του. Ήταν ένα εύθραυστο άτομο, ίσως η πειθαρχία και η προσοχή από τους ανθρώπους μου που ήταν στο Μιλάνο θα τον είχαν βοηθήσει να αποφύγει κάποια λάθη. Ο Μαραντόνα όμως ήταν η Νάπολη, ήταν το σύμβολο και η σημαία της μεγαλύτερης Νάπολι στην ιστορία της. Οι σημαίες δεν αγοράζονται και δεν μετακινούνται. Θα ήταν σαν να έπαιρνα την καρδιά μιας ολόκληρης πόλης και να την πήγαινα στο Μιλάνο. Θα ήταν άδικο, δεν θα μπορούσε να γίνει», ανέφερε για τον Ντιέγκο Μαραντόνα όταν το Calcio ήταν στα καλύτερα του και ο ίδιος διαφέντευε τα πάντα.
Για όλα τα πράγματα όμως έρχεται το τέλος κι έτσι και για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι το τέλος από τα εγκόσμια ήρθε ανάμεσα στα φώτα και τις σκιές με τα όσα ακολούθησαν της Μίλαν. Το σίγουρο όμως είναι ότι στο ποδόσφαιρο αυτά που έκανε δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Πηγές: https://www.rivistacontrasti.it/
www.bnsports.gr
