Το χειροκρότημα στο τέλος για το ποδόσφαιρο που παίζει η ΑΕΚ σε κάθε έδρα και απέναντι σε κάθε αντίπαλο είναι δεδομένο – Το μεγαλύτερο ματς της σεζόν έρχεται και είναι αυτό με τον Ολυμπιακό την Τετάρτη!
Γράφει ο Θοδωρής Καρβουνιάρης
Και το… θρίλερ συνεχίζεται! Θα πάμε μέχρι το τέλος αυτό το πρωτάθλημα για να δούμε ποια ομάδα θα το κατακτήσει. Η ΑΕΚ δεν κατάφερε να φύγει νικήτρια από τη Λεωφόρο το βράδυ της Κυριακής και έτσι η αγωνία παραμένει…
Η ΑΕΚ, τελικά, πήγε σε αυτό το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό λαβωμένη. Εκτός οι Αραούχο και Σιντιμπέ. Άρρωστοι και με ενοχλήσεις αρκετοί παίκτες και μάλιστα κομβικοί και βασικότατοι. Στον πάγκο έμεινε ο Πινέδα, στον πάγκο έμεινε ο Σιμάνσκι, στον πάγκο έμεινε ο Άμραμπατ, ακόμα και ο Μάνταλος, ο οποίος θα μπορούσε να ξεκινήσει, από τη στιγμή που δεν μπορούσε να παίξει ο Σιμάνσκι. Και μετά ο Μπερνάρ χτυπάει τον Ρότα, έξω κι αυτός από πολύ νωρίς, με τον Αλμέιδα να αναγκάζεται να βάλει τον πιο επιδραστικό χαφ του (Πινέδα) ακόμα και λαβωμένο ως δεξιό μπακ (μπράβο στο παλικάρι κι αυτό που τα πήγε περίφημα, όπως και όλοι). Μία θέση είχε σοβαρό πρόβλημα, αυτή του δεξιού μπακ, χτυπήθηκε εκεί! Απίθανα πράγματα!
Κι όμως μετά από τόσα και τόσα προβλήματα η ΑΕΚ μπήκε στη Λεωφόρο και έπαιξε τη μπάλα της. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα αν είχε να αντιμετωπίσει τόσα σοβαρά αγωνιστικά ζητήματα, παίζοντας ένα ματς – «τελικό» και μάλιστα στην έδρα του μεγάλου της αντιπάλου το πιο πιθανό θα ήταν να είχε λυγίσει. Δεδομένα θα είχε λυγίσει η ΑΕΚ των παλαιότερων χρόνων. Όχι, όμως η φετινή ΑΕΚ! Όχι η ΑΕΚ του Αλμέιδα!
Μπήκε μέσα στο γήπεδο και προσπάθησε να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και στο Καραϊσκάκη πριν μία εβδομάδα: να παίξει τη μπάλα της, να επιβληθεί, να βάλει γκολ και να κερδίσει. Κι αυτό έκανε. Ένα πράγμα της έλλειψε το γκολ, άρα και η νίκη - το πιο σημαντικό δηλαδή! Δυο δοκάρια, καλές στιγμές και κατά διαστήματα σούπερ συνδυαστικό ποδόσφαιρο, προκαλώντας συνεχώς προϋποθέσεις για ευκαιρίες, μόνο από την ΑΕΚ είδαμε. Καμία άλλη ομάδα δεν το έχει καταφέρει αυτό στη Λεωφόρο. Καμία άλλη ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν παίζει με τόση ένταση, με τόσο όμορφη δημιουργία, τόσο επιθετικά και έχοντας να αντιμετωπίσει τόσα προβλήματα με σοβαρούς τραυματισμούς όλη τη σεζόν! Η ΑΕΚ μπορεί! Η ΑΕΚ του Αλμέιδα μπορεί! Χαμαιλέοντας!
Το απέδειξε περίτρανα στη Λεωφόρο. Απλώς στο ντέρμπι δεν μπήκε η μπάλα στο πλεχτό! Δοκάρι και… έξω ήταν το παιχνίδι! Έτσι είναι η μπάλα! Η ΑΕΚ κατάφερε στη Λεωφόρο να αποδείξει ακόμα και στους αντιπάλους της ότι είναι καλύτερη. Σε τέσσερα ματς με τον Παναθηναϊκό μέσα στη σεζόν η ΑΕΚ έχει δεχθεί δύο γκολ, τον περασμένο Οκτώβρη κι αυτά με πέναλτι σε 4 λεπτά μέσα! Σε σετ παιχνίδι δεν έχει κινδυνεύσει. Προσοχή, δεν μειώνω τον Παναθηναϊκό και ό,τι έχει καταφέρει φέτος αγωνιστικά. Πραγματικά σεβασμός στη δουλειά του Γιοβάνοβιτς. Όμως η πραγματικότητα είναι αυτή. Επίσης, χθες, η ΑΕΚ για πρώτη φορά στα ματς με τον ΠΑΟ όλη τη χρονιά του έκανε τόσες πολλές φάσεις. Έχει εξήγηση αυτό: Η ποιότητα του ρόστερ της ΑΕΚ, η δουλειά του Αλμέιδα και το άγχος και η πίεση που είχαν οι παίκτες του ΠΑΟ.
Για το παιχνίδι χθες και στη ροή του είπαμε η ΑΕΚ έκανε μία σούπερ εκκίνηση στο ματς, είχε φάσεις και δεν βρήκε το γκολ. Ακόμη και ο τραυματισμός του Ρότα, μάλιστα, ήρθε σε ένα χρονικό σημείο όπου η ΑΕΚ είχε ρυθμό και είχε αιφνιδιάσει τον Παναθηναϊκό με την ορμή της. Τα πέντε λεπτά αυτής της διακοπής της έκοψε αυτή την ορμή. Κερδίζοντας το κέντρο αφενός κρατούσε τον Παναθηναϊκό μακριά από την περιοχή της, αφετέρου με το δίδυμο Τσούμπερ – Γκαρσία μπροστά δημιουργούσε συνεχώς κινδύνους. Έτσι πήγε το πρώτο ημίχρονο, με τον Παναθηναϊκό να κάνει από στημένη μπάλα τη μοναδική μεγάλη φάση του στο ματς, με την κεφαλιά του Σπόραρ, που έβγαλε εντυπωσιακά ο Αθανασιάδης. Και στην επανάληψη η ΑΕΚ μπήκε δυνατά, έχοντας τις στιγμές της, αλλά όχι το γκολ. Μετά το 65’ ο ΠΑΟ και με τις αλλαγές κέρδισε το κέντρο, πήρε κάποια μέτρα, αλλά και πάλι δεν απείλησε. Δεν απείλησε όμως ούτε η ΑΕΚ μέχρι το τέλος, καθώς οι αλλαγές αυτή τη φορά δεν βοήθησαν, μιας και μπήκαν μέσα τρεις παίκτες που είχαν πριν προβλήματα. Έτσι φτάσαμε τελικά σε αυτό το 0-0.
Υπάρχει απογοήτευση γιατί καθαρά ποδοσφαιρικά η ΑΕΚ θα μπορούσε να κερδίσει και στη Λεωφόρο. Ήταν άτυχη, δεν τα κατάφερε και πλέον δεν είναι το πρωτάθλημα στα χέρια της.
Για μένα πάντως δεν έχει τελειώσει τίποτα! Ο Παναθηναϊκός βγάζει κούραση και πίεση που δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι μπορεί να την διαχειριστεί στα επόμενα τρία ματς, όπως κι αν πάνε... Τώρα αν τα πάρει, οκ… Τα πήρε! Αλλά θα τα δούμε μετά αυτά…
Όπως κάνει πάντα όμως η ΑΕΚ έτσι και τώρα θα κοιτάξει τη δουλειά της. Η ομάδα είναι λαβωμένη αγωνιστικά και μπροστά της έχει τον Ολυμπιακό την Τετάρτη στη Φιλαδέλφεια, όπου δεδομένα θα «ματώσει» να της κόψει βαθμούς. Και έτσι πρέπει να κάνει! Και θα το κάνει! Είναι πολύ μεγάλο ματς αυτό της Τετάρτης. Για μένα, έτσι όπως πήγε η ιστορία, είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι σεζόν για την ΑΕΚ! Το πιο κομβικό!
Αν η ΑΕΚ το κερδίσει, έστω και με… μισό – μηδέν, έχει πιθανότητες να πανηγυρίσει στο τέλος. Γι’ αυτό και θέλει υπομονή ο αγώνας, νέα κατάθεση ψυχής, αλλά και ηρεμίας τόσο από τους παίκτες, όσο και από τον κόσμο. Την Τετάρτη η ΑΕΚ πρέπει να κερδίσει τον Ολυμπιακό! Βασικά πρέπει να κάνει τρεις νίκες και ό,τι γίνει. Ήδη, πάντως, η ομάδα έχει κερδίσει ένα μεγάλο… πρωτάθλημα: ο κόσμος της την έχει ερωτευτεί ξανά, αναγνωρίζει και χαίρετε αυτό που βλέπει στο γήπεδο. Η ΑΕΚ του Αλμέιδα έχει «γεμίσει» το λαό της με το ποδόσφαιρο που παίζει όλη τη σεζόν. Αν χαθεί το πρωτάθλημα θα χαθεί στις λεπτομέρειες. Δοκάρι και… έξω, που λέγαμε!
Η συσπείρωση και η δύναμη που πρέπει να δώσει ο κόσμος της ΑΕΚ σε αυτή την ομάδα στα επόμενα ματς είναι στοιχεία που οι παίκτες έχουν τεράστια ανάγκη τη δεδομένη χρονική στιγμή! Όλοι έχουν κερδίσει τον σεβασμό μας για το ποδόσφαιρο που παίζουν, που χαιρόμαστε να βλέπουμε και την αυταπάρνησή τους. Το χειροκρότημα στο τέλος, ό,τι κι αν γίνει, τους αξίζει και με το παραπάνω. Η ΑΕΚ έχει κερδίσει τον Ολυμπιακό μέσα – έξω. Τον ΠΑΟΚ το ίδιο. Τον Παναθηναϊκό στη Φιλαδέλφεια και θα μπορούσε, να τον κερδίσει και χθες αν έκανε γκολ τις περισσότερες φάσεις που δημιούργησε, ενώ ο αντίπαλος είχε μία τελική στην εστία! Στα παλικάρια του Αλμέιδα και τον ίδιο προπονητή και το τιμ του λοιπόν, αξίζει το χειροκρότημα. Και θα το πάρουν με όλη μας την καρδιά! Θετική σκέψη… Τρεις νίκες και έχει ο Θεός!
ΥΓ: Για τον διαιτητή αφιερώνω μόνο λίγες γραμμές, όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή το έχουν κάνει… μόδα όλοι να ασχολούνται με τη διαιτησία. Έκανε λαθάκια ο ρέφερι, είχε κακές αποφάσεις τόσο σε κάποια φάουλ εκατέρωθεν, όσο και στον πειθαρχικό έλεγχο. Έκανε λάθη και από τις δυο πλευρές, όμως γενικά άφησε το ματς να παιχθεί και με δυνατά μαρκαρίσματα, χωρίς να σφυρίζει φάουλ. Το προτιμώ να πω την αλήθεια, από το να σφυρίζουν οι διαιτητές συνέχεια με το παραμικρό και σε κάθε επαφή ή πέσιμο, λες και παίζουμε μπάσκετ. Το προτιμώ, αρκεί φυσικά να μην αναγκάζονται οι παίκτες να πηγαίνουν στα νοσοκομεία. Εκεί έστω ένα φάουλ πρέπει να δοθεί! Μία συμβουλή για τη δική σας ψυχική υγεία: Μην δηλητηριάζετε το μυαλό σας με ανθρώπους που στόχο έχουν μόνο να προκαλούν. Αξία τους δίνετε να λένε τα δικά τους ασταμάτητα, βάζοντας κάτω ακόμα και ένα… ανάποδο πλάγιο άουτ για να πουν αυτό που θέλουν. Πάρτε το στην πλάκα! Όποιος σέβεται το ποδόσφαιρο πρώτα βλέπει την ομάδα του, τη δυναμική της, την απόδοσή της και μετά τον διαιτητή και τις αποφάσεις του. Αν γίνει κάποιο κραυγαλέο «λάθος» θα τονιστεί. Όχι όμως να βάζουμε τώρα μία – μία της φάσεις και να ψάχνουμε… αδικίες, δημιουργώντας ίντριγκες που καμία βάση δεν έχουν, ώστε να δικαιολογήσουν πιθανή αποτυχία τους!
