Στις περισσότερες περιπτώσεις, σύλλογοι και οπαδοί διαφιλονικούν με τους αντιπάλους για την κυριαρχία της πόλης, για το ποιος κάνει «κουμάντο» στους δρόμους της, όπως επίσης και για το ποιος έχει την μεγαλύτερη ιστορία και παράδοση. Τι γίνεται όμως, όταν πραγματικά είσαι «φιλοξενούμενος» στην πόλη σου; Το BNSports βάζει στο «μικροσκόπιο» 3 ευρωπαϊκoύς συλλόγους, που ζουν… στη «σκιά των μεγάλων»
1.Εσπανιόλ
Στα τέλη του 1900, μια ομάδα από την εύπορη συνοικία Sarria της Βαρκελώνης έκανε την εμφάνισή της στον καταλανικό, και ισπανικό στη συνέχεια, ποδοσφαιρικό χάρτη. Το όνομα αυτής: Sociedad Española de Football, το οποίο και άλλαξε ένα χρόνο αργότερα σε Club Español de Fútbol.
Η ονομασία του σωματείου οφείλεται στο ότι όλα τα μέλη του ήταν αμιγώς Ισπανικής και Καταλανικής καταγωγής, σε μια εποχή που τα περισσότερα clubs σχετίζονταν με την Βρετανία ή την Κεντρική Ευρώπη γενικότερα. Το 1912, υπό τις ευλογίες του Βασιλιά Αλφόνσου ΙΓ', τοποθετήθηκε μία κορώνα πάνω από τον θυρεό της ομάδας, ενώ στην αρχή του ονόματός της προστέθηκε ο τίτλος Real (βασιλικός), δείχνοντας τις φιλοκαθεστωτικές καταβολές της.
Οι σχέσεις με την συμπολίτισσα Μπαρτσελόνα:
Παρά τη μικρή χρονική απόσταση ανάμεσα στην ίδρυση των δύο συλλόγων (11 μήνες, με την Μπαρτσελόνα μεγαλύτερη), οι διαφορές τους τόσο σε επίπεδο πολιτικής τοποθέτησης, όσο και κουλτούρας, ήταν εμφανείς από την πρώτη στιγμή. Σε αντίθεση με τους «μπλαουγκράνα», που θεωρήθηκαν σύμβολο της καταλανικής ταυτότητας, οι «κυανόλευκοι» τηρούσαν μια πιο φιλική στάση απέναντι στο κράτος της Ισπανίας. Αυτό επιβεβαιώθηκε και το 1918, όταν δήμοι της Καταλονίας προώθησαν μια εκστρατεία για να ζητήσουν από την ισπανική κυβέρνηση ένα Καταστατικό Αυτονομίας. Η Μπαρτσελόνα στήριξε αυτή την πρωτοβουλία, με την συμπολίτισσα Εσπανιόλ να μην παίρνει ανοικτά θέση. Έναν αιώνα μετά, το DNA της ομάδας παρέμεινε ίδιο, με την πλειοψηφία των οπαδών της, όπως πιστεύεται, να είναι κατά της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Παρόλα αυτά, εξαίρεση στον κανόνα αποτέλεσαν ορισμένοι πρόεδροι, οι οποίοι τάχθηκαν υπέρ της καταλανικής αυτονομίας.
Πέραν των πολιτικών διαφορών και πεποιθήσεων, όμως, οι δύο ομάδες αποτελούν τη ζωντανή ποδοσφαιρική ιστορία της πόλης, χωρίς όμως αυτό να τοποθετεί την Εσπανιόλ σε πιο ισχύουσα θέση από την Μπάρτσα. Απόδειξη της διαφοράς μεγέθους και αναγνωρισιμότητας ανάμεσα στα σωματεία, αποτελεί το Ντέρμπι της Βαρκελώνης. Τι και αν είναι το πιο πολυπαιγμένο τοπικό ντέρμπι στην ιστορία της La Liga, οι Cules το «σνομπάρουν» διαχρονικά, στρέφοντας πάντα το ενδιαφέρον τους προς το Κλάσικο. Από την άλλη, τα «παπαγαλάκια» το έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, περιμένοντας καρτερικά κάθε σεζόν τη «σέντρα» του! Η ανισορροπία σχετικά με το ντέρμπι αποτυπώνεται και σε αγωνιστικό επίπεδο, καθώς οι «μπλαουγκράνα», κυριαρχούν συντριπτικά σε νίκες στα μεταξύ τους παιχνίδια. Ερχόμενοι στα τελευταία χρόνια, σημαντικές στιγμές στο Καταλανικό ντέρμπι αποτέλεσαν το Μπαρτσελόνα – Εσπανιόλ 1-2 (2009) - καθιστώντας τους μπλε τους πρώτους που νίκησαν στο Καμπ Νου τη χρονιά του τρεμπλ - όπως επίσης και το Εσπανιόλ – Μπαρτσελόνα 0-1 (2020), μετά το οποίο οι «μπλανκαθούλες» υποβιβάστηκαν στη Σεγούντα Ντιβιζιόν. Έχει κατακτήσει 4 Κύπελλα Ισπανίας και έχει διακριθεί ως φιναλίστ Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1988 και το 2007.
2. Μόναχο 1860
Τα «λιοντάρια» της Βαυρίας «γεννήθηκαν» σε μια μπυραρία του Μονάχου, το καλοκαίρι του 1848. Ο σύλλογος ιδρύθηκε επίσημα μια δωδεκαετία αργότερα, έπειτα από συγχώνευση και με άλλες τοπικές ομάδες. Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Μπουντεσλίγκα, στην οποία και συμμετείχε συνολικά 20 αγωνιστικές σεζόν. Στην μακροχρόνια ιστορία της, είχε πολλά σκαμπανεβάσματα αλλά και αρκετές διακρίσεις. Όπως και στην περίπτωση της Εσπανιόλ πάντως, η Εξήντα αποτελεί τον «πιο αδύναμο κρίκο» της Βαυαρικής πρωτεύουσας, τι και αν ιδρύθηκε 40 χρόνια πριν την αιώνια εχθρό της.
Οι σχέσεις με την συμπολίτισσα Μπάγερν:
Στις αρχές του 20ου αιώνα, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Με το Μόναχο να αριθμεί αρκετούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους, η κόντρα ανάμεσα στην 1860 και τη Μπάγερν, δεν είχε καθιερωθεί. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αμφότερες οι ομάδες είχαν αρχίσει την ανοδική τους πορεία, και με το πέρας των χρόνων ανέπτυξαν μεγάλη αντιπαλότητα. Αυτή, κορυφώθηκε το 1963, όταν και οι κανονισμοί της γερμανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας για την εναρκτήρια σεζόν της Μπουντεσλίγκα όριζαν ότι μόνο μία ομάδα από κάθε πόλη θα έχει δικαίωμα προβιβασμού. Η Μπάγερν εκείνη τη χρονιά αδίκως δεν ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία, με τους «εξηντάρηδες» να παίρνουν τη θέση της. Ακολούθησε μια περίοδος ευημερίας για τους τελευταίους, με κατάκτηση Κυπέλλου και συμμετοχή σε τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων. Οι ρόλοι όμως δεν άργησαν να αντιστραφούν, με τους Roten να παίρνουν εκδίκηση. Η παντοδυναμία της Μπάγερν είχε μόλις ξεκινήσει, με την 1860 να χάνει σταδιακά σε δημοτικότητα και αποδοχή. Παρά το γεγονός, ότι τα «λιοντάρια» κατάφεραν να επανέλθουν σε υψηλό επίπεδο, ποτέ δεν κατάφεραν να μείνουν στην μνήμη του ποδοσφαιρικού κοινού, ως οι «πρέσβεις» της πόλης τους. Σήμερα, αγωνίζονται και οι δύο στο Allianz Arena, ενώ υπήρξαν συγκάτοικοι και στο Olympiastadion. Μάλιστα, στην 1860 ανήκε το 50% του τωρινού της γηπέδου, ωστόσο αναγκάστηκε να το πουλήσει στους «κόκκινους» το 2006, για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οι δύο ομάδες έχουν συναντηθεί μεταξύ τους 204 φορές, με την Μπάγερν να έχει την απόλυτη κυριαρχία (με 104 νίκες, 50 ισοπαλίες και 50 ήττες) στο Ντέρμπι του Μονάχου. Στην τροπαιοθήκη της 1860 βρίσκονται μεταξύ άλλων ένα πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα Γερμανίας.
3. Κιέβο Βερόνα
Η Κιέβο Βερόνα ιδρύθηκε το 1929, στο μικρό ομώνυμο προάστιο της πόλης. Στον αντίποδα, υπήρχε η συμπολίτισσα Ελλάς, η οποία εκπροσωπούσε όλη την πόλη, και είχε κερδίσει την εκτίμηση των φιλάθλων της περιοχής από την ίδρυση της (1903). Για την Κέο, (βενετική ονομασία της ομάδας) τα πράγματα ήταν δύσκολα από το ξεκίνημα. Από τα πρώτα χρόνια, μέχρι και το 1974, η ομάδα βρισκόταν στην αφάνεια του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Αγωνιστική αστάθεια, πτώχευση και διάλυση το ’36, αλλά και η γεωγραφική της τοποθεσία, δεν της επέτρεπαν να ορθοποδήσει.
Οι σχέσεις με την συμπολίτισσα Ελλάς:
Με τον Λουίτζι Καμπαντέλι στο «τιμόνι» της προεδρίας, οι «κυανοκίτρινοι» γνώρισαν συνεχόμενες ανόδους, με αυτό να έχει ως συνέπεια να μετακομίσουν στο γήπεδο της Ελλάς, το Μαρκαντόνιο Μπεντεγκόντι. Η περίοδος της ακμής ήρθε τη δεκαετία του ’90, όταν ο Λούκα Καμπαντέλι διαδέχθηκε τον πατέρα του. Δέκα χρόνια μετά, ο σύλλογος σκαρφάλωσε στην Serie Α, κάνοντας τα «μαστίφ» της Ελλάς… να μην μπορούν να συνέλθουν. Τότε ήταν που τους «κόλλησαν» άθελα τους και το ψευδώνυμο «ιπτάμενα γαϊδούρια» καθώς πίστευαν ότι πιο εύκολα θα έβλεπαν τέτοια στην πόλη τους, παρά άνοδο της Κιέβο στην Α’. Η ομάδα κατάφερε να εδραιωθεί στην κατηγορία, διεκδίκησε έξοδο σε Ευρωπαϊκή Διοργάνωση, ενώ επίσης έκανε και το Derbi della Scala, αναγνωρίσιμο ντέρμπι σε όλη την χώρα. Κιέβο και Ελλάς αναμετρήθηκαν συνολικά 19 φορές, με τον απολογισμό να είναι 7 νίκες για την κάθε μια και 5 ισοπαλίες. Όσο ψηλά και να… «πέταξαν» τα γαϊδούρια, οι Scaligeri ποτέ δεν τους αναγνώρισαν ως πραγματική ομάδα της πόλης, απαξιώνοντας τους διαρκώς και ψάχνοντας αλλού για αντιπάλους. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η επιλογή των ίδιων χρωμάτων από την Κιέβο (την αποκαλούσαν απομίμηση), όπως επίσης και η αναγκαστική συγκατοίκηση στο Μπεντεγκόντι. Ο σύλλογος δυστυχώς διαλύθηκε οριστικά το 2021, λόγω οικονομικών δεινών, με την Ελλάς να… αναθεωρεί για όσα έλεγε παλαιότερα.
Νικόλας Μπιλάλης
www.bnsports.gr
