Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης επέλεξε το «σεντερφορίσιο» αριθμό «9» για να φορά κάτω από τα γκολπόστ του Ολυμπιακού και το BN Sports έλαβε την αφορμή που χρειαζόταν για να θυμίσει περιπτώσεις τερματοφυλάκων που για διάφορους λόγους, δεν κινήθηκαν αναμενόμενα ως προς τη διαλογή φανέλας.
Παράδοση, σε μια ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει η μεταφορά ενός ήθους/εθίμου/συνήθειας/συνθήκης από γενιά σε γενιά, από θέση σε θέση, από καθεστώς σε καθεστώς και ούτω καθεξής. Υπάρχουν στεγανά σε μια κοινωνία, όσο και αν κάποιες φορές δεν θέλουμε να το δούμε και αφού ο αθλητισμός αποτελεί έναν μικρόκοσμό της, τότε το «ο βασιλιάς των σπορ» δεν θα μπορούσε να διαφέρει.
Ο άνθρωπος που επελέγη να γεμίσει το κενό στην τριάδα των διαθέσιμων γκολκίπερ του Ολυμπιακού και ενδεχομένως να «καθίσει στο πόδι» του τραυματία Τόμας Βάτσλικ, Αλέξανδρος Πασχαλάκης, διάλεξε το αντισυμβατικό, για τερματοφύλακα, νούμερο «9» επιβεβαιώνοντας τη φήμη-«κοινό μυστικό» που θέλει τους πορτιέρο να έχουν την… τρέλα τους. Το BN Sports αφορμάται λοιπόν από τον Έλληνα «Superman» και παρουσιάζει γκολκίπερ που βγήκαν από το «καλούπι» του… σύνηθες.
Γιανς Λέμαν – Εθνική Γερμανίας (Νο 9)
Δεν τον φώναζαν τυχαία «Mad Jens». Μετά από το πρώτο, φιλικό με την Ολλανδία (2-2), ματς της σεζόν 2005-06, ο ομοσπονδιακός τεχνικός Γιούργκεν Κλίνσμαν, αποφάσισε οι διεθνείς να μην αλλάζουν αριθμούς στις φανέλες αλλά να παραμείνουν ως έχουν κατά τη διάρκεια του αγωνιστικού έτους. Έτσι, ο Καν κράτησε το 1 και ο Λέμαν, που έλειπε σε εκείνο το παιχνίδι, έπρεπε να διαλέξει.
Θέλοντας να αποφύγει λοιπόν να φαίνεται ως η δεύτερη επιλογή (συναγωνιζόταν τον Καν στην ιεραρχία), φόρεσε για τέσσερα παιχνίδια το μικρότερο δυνατό νούμερο που ήταν ελεύθερο,. Και αυτό ήταν το «9». H εξαιρετική του απόδοση, «ανάγκασε» τον Κλίνσμαν να τον χρίσει βασικό στο Μουντιάλ που διοργάνωσε η Γερμανία, με τον ίδιο να εκφράζει την επιθυμία να φορέσει εκ νέου το «1». Αυτή εισακούστηκε από τον κόουτς, ο Καν κατέληξε με το 12 και ο παίκτης της Άρσεναλ έκανε κάποιες ηρωικές εμφανίσεις, με αποκορύφωμα τον προημιτελικό με την Αργεντινή και τις δύο αποκρούσεις στη διαδικασία των πέναλτι.
Βίτορ Μπαΐα – Πόρτο (Νο 99)
Ο εμβληματικός Πορτογάλος τερματοφύλακας, επιστρέφοντας στο «σπίτι» του, την Πόρτο (1999), έπειτα από την τριετή περιπέτεια στη Μπαρτσελόνα, δεν βρήκε διαθέσιμο το νούμερο «1» που τον ακολουθούσε έως τότε στην καριέρα του. Έτσι σκέφτηκε το «99», όπως το έτος του επαναπατρισμού του. Ο σύλλογος συμφώνησε και αποδείχθηκε ευεργετικό και για τις δύο πλευρές. Από τη μία ο Μπαΐα δεν το ξαναέβγαλε, κατακτώντας 18 τρόπαια με αυτό στην πλάτη και από την άλλη οι «δράκοι» εκτόξευσαν τις πωλήσεις της φανέλας ενός από τα πιο αγαπημένα παιδιά στην ιστορία της ομάδας.
Ουμπάλδο Φιγιόλ – Εθνική Αργεντινής (No 5 και 7)
Ο σπουδαιότερος τερματοφύλακας όλων των εποχών για το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, με την πλούσια καριέρα 26 ετών, κυρίως σε ομάδες της πατρίδας του. Αγωνίστηκε σε τρία Παγκόσμια Κύπελα (1974, 1978, 1982), στα δύο πρώτα εκ των οποίων… πρωτοπόρησε ως προς την αριθμητική διαλογή.
Βέβαια δεν ήταν δική του απόφαση, μιας και ο τεχνικός της «αλμπισελέστε», Σέζαρ Μενότι, για να αποφύγει εκείνη την περίοδο τους τσακωμούς μεταξύ των παικτών για τους αριθμούς στις φανέλες, έδωσε τη «σολομώντεια λύση». Μοίρασε τα νούμερα με αλφαβητική σειρά, βάσει επιθέτου. Έτσι ο Φιγιόλ εκπροσώπησε την Αργεντινή στο Μουντιάλ του 1978 με το «5» και σε αυτό του 1982, με το «7».
Γιαν Γιόνγκμπλουντ – Εθνική Ολλανδίας (Νο 8)
Φαίνεται πως ήταν φαινόμενο της εποχής, οι προπονητές να επιλέγουν την αλφαβητική σειρά για να αποφεύγουν τους εσωτερικούς τριγμούς, αφού και στους «Οράνιε» τα νούμερα στις φανέλες δίνονταν με βάση το πρώτο γράμμα του επιθέτου. Ο Ρίνους Μίχελς στο Μουντιάλ του 1974, έδωσε στον πρεσβύτερο ηλικιακά τερματοφύλακά του, Γιαν Γιόνγκμπλουντ, «ψήφο εμπιστοσύνης» και εκείνος τον δικαίωσε απόλυτα, δεχόμενος μόλις δύο γκολ σε όλο το τουρνουά, στο οποίο αγωνίστηκε με το «8». Και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, δεν άλλαξε νούμερο αν και θα μπορούσε τότε.
Εμιλιάνο Βιβιάνο – Σαμπντόρια-Σπαλ/Φατίχ Καραγιουμρούκ (Νο2)
Αν και άνηκε μία τριετία στην Άρσεναλ, έπαιξε μονάχα μια φορά με τους «Κανονιέρηδες» και αυτό μάλιστα στη Β’ ομάδα. Έτσι, αφού δεν «έβλεπε άσπρη μέρα», πήρε μεταγραφή στη Σαμπντόρια και από τότε δεν έβγαλε το νούμερο «2» από πάνω του. Ο λόγος; Αγαπημένος του αριθμός είναι το 12 και αφού τον είχε ο Σανσόνε και δεν του αρέσουν τα μεγάλα νούμερα, κατέληξε στο «2» που τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα.
Τζιανλουίτζι Μπουφόν – Πάρμα/Γιουβέντους (Νο 77 και 88)
Ο «Τζίτζι», όταν καθιερώθηκε στην Πάρμα, έπαιζε με το νούμερο «1» στην πλάτη. Τις δύο τελευταίες χρονιές του εκεί όμως, πριν φύγει για τη Γιουβέντους, είπε να… πειραματιστεί. Αρχικά, ήταν το «77», αριθμός που επέλεξε και στη «Βέκια Σινιόρα» στην επιστροφή του (2019-21). Μετά ήρθε το «88» που προκάλεσε αντιδράσεις και αυτό διότι παρέπεμπε σε ναζιστική ιδεολογία, χρησιμοποιούμενο από τους Ναζί ως συντομογραφία του «Heil Hitler». Το γράμμα «H» είναι το 8ο γράμμα του λατινικού αλφαβήτου, εξού και η αντιστοιχία του «88» με τον ναζιστικό χαιρετισμό.
Βέβαια, με τον «ντόρο» που δημιουργήθηκε, επέστρεψε στο φυσιολογικό «1», εξηγώντας πως: «δεν γνώριζα ότι υπήρχε σχέση του αριθμού «88» με τον ναζισμό. Το «88» για μένα συμβολίζει τα 4 «μπαλάκια» και όλοι στην Ιταλία ξέρουν τι σημαίνει να έχεις από αυτά», είπε ο Μπουφόν.
Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα – Μίλαν/Παρί (Νο 99)
Όταν έχεις ίνδαλμα τον Μπουφόν, θέλεις να του μοιάσεις σε όλα. Έτσι, και ο διάδοχός του στη «σκουάντρα ατζούρα», Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα, δεν ακολούθησε την πεπατημένη. Από την Πριμαβέρα κιόλας της Μίλαν είχε δείξει την προτίμησή του στο «99», λόγω του γενέθλιου έτους του. Και μπορεί την περασμένη περίοδο να έκανε δοκιμές στο Παρίσι, όμως πλέον επιστρέφει στη γνωστή για εκείνον επιλογή, ευελπιστώντας πως θα τον βοηθήσει και αγωνιστικά.
Ρουί Πατρίσιο – Γουλβς (Νο 11)
Το ποδόσφαιρο φτιάχνει συγκινητικές ιστορίες και μία τέτοια κρύβεται πίσω από τον αριθμό «11» που φορούσε ο Ρουί Πατρίσιο στη Γουλβς. Ο Πορτογάλος πορτιέρο, είχε μάθει στο «1» της Σπόρτινγκ Λισαβόνας για πάνω από μία δεκαετία, ωστόσο όταν πήγε στο Νησί, παρόλο που δεν είχε κάτοχο, δεν το διάλεξε.
Και αυτό έγινε από σεβασμό απέναντι στον πρώην γκολκίπερ της ομάδας, Καρλ Ικέμε, ο οποίος διαγνώστηκε με λευχαιμία και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έπειτα από 18 χρόνια στο Μολινό, όπου μέτρησε πάνω από 200 συμμετοχές με τους «λύκους».
Η λίστα θα μπορούσε να ήταν σαφώς μακρύτερη μιας και διαχρονικά, αρκετοί ήταν εκείνοι που θέλησαν να διαφοροποιηθούν από αυτό που θεωρείται, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, αναμενόμενο. Ο αειθαλής Γκιγιέρμο Οτσόα έχει αγωνιστεί με το 6 και το 8, ο Ροζέριο Σένι έχει παίξει για μία και μόνο φορά (2005) με το επετειακό «618» για το ρεκόρ συμμετοχών στην Ατλέτικο Μινέιρο, ενώ και ο Ντομινίκ Κοτάρσκι του ΠΑΟΚ, έκανε αντιστροφή του «24» της Γκορίτσα, στο «42» που έχει στους Θεσσαλονικείς.
Μάνος Φυρογένης
www.bnsports.gr
