Γράφει ο Δημήτρης Σπηλιόπουλος
Τον περασμένο Δεκέμβρη πίεσε με κάθε τρόπο τη Νάπολι και έφτασε μέχρι το σημείο να χαρίσει χρήματα στους “παρτενοπέι” για να πραγματοποιήσει την επιθυμία του και να επιστρέψει στον Ολυμπιακό μετά από 8 χρόνια. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης πάντα είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον Μανωλά και όταν είδε την ευκαιρία δεν την άφησε να πάει χαμένη. Τον Γενάρη οι “ερυθρόλευκοι” πρόσθεσαν στο ρόστερ τους έναν Έλληνα κεντρικό αμυντικό στα 31 του χρόνια και με σπουδαία καριέρα πίσω του στην Ευρώπη. Φτάνοντας στα γραφεία της ΠΑΕ για να υπογράψει ο Μανωλάς αποθεώθηκε από τους οπαδούς των Πειραιωτών. Κανείς δε περίμενε τότε τι θα ακολουθούσε.
Ο Ολυμπιακός ήταν μια “στρωμένη” ομάδα που είχε ήδη αποκτήσει πολύ μεγάλη διαφορά από τους αντιπάλους του στο πρωτάθλημα, συνέχιζε στην Ευρώπη και με έναν προπονητή στο μέσο της τέταρτης σεζόν του. Ωστόσο από εκείνο το σημείο ξεκίνησε η πτωτική πορεία στην απόδοση της ομάδας. Το επίπεδο του ποδοσφαίρου των πρωταθλητών δεν ήταν το ίδιο, τα αποτελέσματα όταν έρχονταν, έρχονταν δύσκολα και η καλοκουρδισμένη μέχρι τότε μηχανή της ομάδας του Μαρτίνς έδειχνε για πρώτη φορά ανησυχητικά σημάδια. Ένας βασικός λόγος που δεν πέτυχε η επιστροφή του Μανωλά ήταν η συγκυρία που βρήκε την ομάδα, χωρίς αυτός να έχει ευθύνη.
Εξάλλου, όταν πέρασε ξανά την πόρτα στον Ρέντη όλοι γνώριζαν πως χρειαζόταν χρόνο για να βρει ρυθμό και να ξεπεράσει πλήρως τον τραυματισμό που κουβαλούσε από τη Νάπολι. Λόγω του Κόπα Άφρικα και του κύματος covid που πέρασε η ομάδα, χρειάστηκε να παίξει 12 ματς. Αν και ποτέ δεν το… διαφήμισε και στα 12 πονούσε. Και στα 12 ρίσκαρε με νέο τραυματισμό, όμως ήθελε τόσο πολύ να βοηθήσει που όλα τα υπόλοιπα ήταν δευτερευούσης σημασίας.
Ξεκινώντας τη νέα σεζόν, οι πόνοι υποχώρησαν. Στην προετοιμασία κατά δήλωση του ίδιου του Μαρτίνς ήταν από τους καλύτερους της ομάδας. Πατούσε πολύ καλύτερα, είχε ανακτήσει τις δυνάμεις του και φαινόταν έτοιμος να ηγηθεί της άμυνας του Ολυμπιακού. Όμως, οταν άρχισαν οι επίσημες υποχρεώσεις επιβεβαιώθηκε πως οι “ερυθρόλευκοι” ήταν μια “άρρωστη” ομάδα. Ο Μανωλάς προσπαθούσε, έδινε τα πάντα αλλά τίποτα δεν του έβγαινε όπως το ήθελε.
Πολλές φορές μέσα στα παιχνίδια τον έπιανε η κάμερα να απογοητεύεται, να είναι με το “γαμώτο” γιατί δεν του έπιασε ένα τάκλιν ή μια προσπάθεια, ενώ λίγη ώρα μετά τον αποκλεισμό από την Μακαμπι Χάιφα ήταν αυτός που βγήκε μπροστά δηλώνοντας: “Είναι ντροπή αυτό το αποτέλεσμα. Πρέπει να δουλέψουμε παραπάνω γιατί αυτό που κάνουμε μάλλον δε φτάνει.”
Κάποιες μέρες μετά οι Άραβες του χτύπησαν την πόρτα προσφέροντας του ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, πολύ καλύτερο από αυτό που είχε στον Ολυμπιακό, ωστόσο τα χρήματα δεν ήταν ποτέ το κίνητρο του σε ότι αφορούσε τους “ερυθρόλευκους”. Ο Μανωλάς πάντα εκτιμούσε και δεν θα ξεχάσει ποτέ πως μέσω του Ολυμπιακού ξεκίνησε την σπουδαία καριέρα του.
Αρνήθηκε την πρόταση και αποφάσισε να το παλέψει λίγο ακόμα. Ανέλαβε ο Κορμπεράν που άλλαζε συνεχώς πρόσωπα στο κέντρο της άμυνας. Η κατάσταση δεν άλλαξε και μόλις ήρθε ήρθε η πρόταση από την Σάρτζα του Ντουμπάι είπε το “ναι” πιστεύοντας πως αυτή η επιλογή είναι η καλύτερη για τον σύλλογο. Βάζωντας για ακόμα μια φορά τον Ολυμπιακό πάνω από όλα.
Στην δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό, ο Μανωλάς μέτρησε συνολικά 20 συμμετοχές και μπορεί να φεύγει απογοητευμένος που δεν εξελίχθηκε όπως το περίμενε, αλλά η σχέση αγάπης που έχει με τον σύλλογο δεν θα φύγει ποτέ.
www.bnsports.gr
