Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Μόλις πριν από λίγες μέρες, ο κάποτε πανίσχυρος άντρας επί Μπερλουσκόνι στην Μίλαν, ο Αντριάνο Γκαλιάνι που τώρα «τρέχει» την Μόντσα έκανε μία ανοιχτή επίθεση στις αγγλικές ομάδες λέγοντας πως είναι αδιανόητο να έχουν τόσα λεφτά και να τα ξοδεύουν σε μεταγραφές και πρέπει άμεσα να προχωρήσει η λύση της ευρωπαϊκής σουπερ λίγκας χωρίς όμως να μπουν οι Άγγλοι! Τόνισε πως δεν είναι δυνατόν η ομάδα του να παίρνει ανεβαίνοντας το ένα δέκατο των χρημάτων που θα εισπράξει η Νότιγχαμ Φόρεστ και συνέχισε το…παραλήρημα του κατηγορώντας τους ιδιοκτήτες των αγγλικών συλλόγων για αθέμιτο ανταγωνισμό!
Θα ήταν πολύ διασκεδαστικό εάν δεν ακουμπούσε τα όρια της προσβολής της κοινής λογικής! Πίσω λοιπόν στα 1999, τότε που ο ίδιος ήταν ο άνθρωπος που έπαιρνε τις αποφάσεις στη Μίλαν, το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν το πιο δημοφιλές σε ολόκληρο τον πλανήτη, με τα καλύτερα τηλεοπτικά συμβόλαια, και φυσικά ξόδευαν οι σύλλογοι του Καμπιονάτο αλόγιστα για την εποχή, όταν οι Άγγλοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν με εξαίρεση πιθανώς μόνο την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ!
Μία ματιά σε εκείνον τον πίνακα, εξηγεί πάρα πολλά και αυτό κράτησε περίπου έως την κατάρρευση των διαφορετικών πλατφορμών σε Γερμανία κυρίως και Ιταλία και κατ' επέκταση και Ισπανία το 2002. Την ίδια εποχή και στην Ελλάδα είχαμε το περίφημο ξεπέταγμα και μετά κραχ του alpha digital που άλλαξε όλη την διαδικασία στο ελληνικό τοπίο των συνδρομητικών καναλιών. Ακόμα και στην Αγγλία εκείνη την εποχή η ITV με την δικιά της πλατφόρμα το ON digital έπεσε έξω και δημιούργησε τεράστιο κενό στην αγορά με πάμπολλες ομάδες στις κατηγορίες εκτός Premier League να φτάνουν στα όρια του κραχ!
Η μεγάλη διαφορά ωστόσο 20 χρόνια πριν, ήταν ότι ολόκληρος ο μηχανισμός λειτούργησε μέσω Premier League, όπου οι ομάδες έπαιρναν αναλογικά τα ίδια λεφτά, από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Άρσεναλ, που ήταν οι πιο δυνατές της εποχής, και η Λίβερπουλ που ήταν πάντα εμπορική, με τις ομάδες που πάλευαν να αποφύγουν τον υποβιβασμό!
Σε αντίθεση με την Ιταλία όπου πήγαν τα περισσότερα χρήματα στους πέντε μεγάλους και σε εντελώς πλήρη αντίθεση με την Ισπανία όπου Ρεάλ και Μπαρτσελόνα άφησαν στους υπόλοιπους... ψίχουλα, ακόμα και στην φιναλίστ δύο σερί σεζόν στο Champions League, Βαλένθια, η ιστορία είχε πλέον προδιαγεγραμμένη συνέχεια! Οι γερμανικές ομάδες γλίτωσαν το κραχ εκείνη την εποχή μετά την κατάρρευση της τηλεοπτικής αυτοκρατορίας του Κιρχ, ωστόσο φιλόδοξα project όπως της Χέρτα έσκασαν με κρότο ενώ και η Ντόρτμουντ σχεδόν ακούμπησε και φλερτάρει με την πτώχευση!
Την ίδια εποχή κάθε νέο συμβόλαιο στο αγγλικό ποδόσφαιρο έφερνε και περισσότερα λεφτά, τα οποία μοιραζόντουσαν από την κορυφή μέχρι την ουρά σχεδόν ίδια και βέβαια άρχισαν όλο και περισσότερο να μπαίνουν καινούριοι ιδιοκτήτες! Ήρθε ο Αμπράμοβιτς, μετά οι Αμερικανοί και οι Άραβες αλλά όλο το οικοδόμημα ήταν σε γερές βάσεις!
Τα χρήματα εκτοξεύτηκαν και πολλοί έλεγαν πως είναι φούσκα και θα σκάσει. Επέμενα στη SPORTDAY από το 2009 πως ούτε φούσκα ήταν ούτε θα έσκαγε παρά τον ευσεβή πόθο των ανταγωνιστών ακριβώς γιατί έφτιαξαν ένα υπέροχο προϊόν και ήξεραν να το «πουλήσουν» σε όλο τον πλανήτη!
Ο Γκαλιάνι λοιπόν, πρέπει να ρωτήσει και αυτός τον εαυτό του που είχε για πάρα πολλά χρόνια την ευθύνη ενός τεράστιου συλλόγου με εκπληκτικές επιτυχίες όπως ήταν η Μίλαν αλλά και όλους τους υπόλοιπους παράγοντες στο ιταλικό ποδόσφαιρο, πόσα λάθη έκαναν για να απαξιώσουν το ίδιο το προϊόν τους που αποδείχτηκε γεμάτο από σκάνδαλα, που ήρθαν όλα μαζί στην επιφάνεια το 2006, αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος! Ήταν η ανικανότητα τους να διαχειριστούν αυτό που διέθεταν!
Βλέπεις τη λίστα του 1999 και πραγματικά τρελαίνεσαι: η Λάτσιο και η Πάρμα κυριαρχούν στο παζάρι αλλά και η Ρόμα και η Γιουβέντους ενώ η Ίντερ που πάντα ξόδευε τεράστια ποσά επί Μοράτι έχει την πιο ακριβή μεταγραφή! Και οι Άγγλοι μόνο με μια μετακίνηση του Κρις Σάτον από την Μπλάκμπερν στην Τσέλσι ( προ Αμπράμοβιτς) ενός συμπαθητικού φορ αλλά τίποτε ξεχωριστό που είχε κοστίσει 10 εκατομμύρια λίρες! Πραγματικά αδιανόητο να μην υπάρχει άλλη αγγλική ομάδα στη λίστα ενώ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα έχοντας το 80% των τηλεοπτικών χρημάτων στην Ισπανία επίσης ξόδευαν όπως πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο!
Στην Αγγλία τότε ήταν στο δεύτερο κύκλο των δικαιωμάτων, μετά την έναρξη της Premier League το 1992 που έκλεισε το 2000 ενώ από το 2003 απογειώθηκαν τα χρήματα αναλογικά με όλους τους υπόλοιπους στην Ευρώπη! Τότε το 1999 το σύνολο χρημάτων για τους συλλόγους στην Premier League «ακουμπούσε» τα 400 εκατομμύρια λίρες ενώ σήμερα φτάνει τα 5 δισεκατομμύρια!
Εκεί λοιπόν είναι η εξήγηση για τον κύριο Γκαλιάνι! Όχι γιατί έχουν αυτοί λεφτά και δεν έχουν οι Ιταλοί αλλά να εξηγήσει στον εαυτό του και στους Ιταλούς φιλάθλους πως απαξίωσαν το πρώτο πρωτάθλημα στον πλανήτη και είναι ουραγοί σε λεφτά! Και φυσικά για οποιονδήποτε άλλο ονειρεύεται ευρωπαϊκές λίγκες η απάντηση είναι απλή: Δεν μπορεί να γίνει οτιδήποτε χωρίς την δυναμική των ομάδων και των ονομάτων της Premier League! Τόσο απλά!
