Γράφει ο Δημήτρης Σπηλιόπουλος
Το παιχνίδι το βράδυ της Πέμπτης στο Γεώργιος Καραισκάκης ήταν ότι πιο ειδικών συνθηκών ματς έχει παίξει ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια. Με νέο προπονητή να κάνει ντεμπούτο έχοντας διαδεχθεί τον μακροβιότερο στην ιστορία του συλλόγου. Σε αυγουστιάτικο ευρωπαικό προκριματικό. Με το τελευταίο ματς να είναι η μεγαλύτερη εντός έδρας του συλλόγου στην Ευρώπη και μάλιστα από τη Μακάμπι Χάιφα. Με αρκετούς ποδοσφαιριστές να έχουν αβέβαιο μέλλον και την πλειοψηφία του κόσμου μουδιασμένη από το σοκ όσων προηγήθηκαν.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το πρώτο που απαιτείται σε έναν οργανισμό είναι η ενότητα. Το δεύτερο, το μάξιμουμ της συγκέντρωσης. Το τρίτο, το μέγιστο της προσπάθειας. Οι τακτικές διαφοροποιήσεις και τα εξελικτικά βήματα απαιτούν χρόνο, τα σωστά εργαλεία και το σωστό πλάνο. Προφανώς ακόμα δεν ξέρει κάνεις αν ο νεοφερμένος Κάρλος Κορμπεράν έχει τον τρόπο να παίξει ο Ολυμπιακός ένα ελκυστικό, σύγχρονο ποδόσφαιρο και τους παίκτες για να το κάνει αυτό. Το βέβαιο είναι πως δεν έχει χρόνο.
Η Σλόβαν Μπρατισλάβας επιβεβαίωσε τον κανόνα που λέει πως εύκολα παιχνίδια στην Ευρώπη δεν υπάρχουν. Ο δε Ολυμπιακός επιβεβαίωσε πως αυτή τη στιγμή έχει ένα σωρό προβλήματα, σχεδόν, σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού. Το θετικό για τους Πειραιώτες είναι πως η ομάδα εμφάνισε από το πρώτο κιόλας δείγμα όλα όσα χρειάζεται να διορθώσει ο Κάρλος Κορμπεράν. Το ακόμα πιο θετικό είναι πως, σε αντίθεση με ότι συνέβη στο αμέσως προηγούμενο ματς, οι ποδοσφαιριστές δεν έδειξαν καμία διάθεση για άνευ όρων παράδοση. Το πάλεψαν μέχρι το τέλος, πάλεψαν από την αρχή και στο τέλος επιβραβεύτηκαν με το μίνιμουμ της ισοπαλίας και θα ταξιδέψουν σε λίγες μέρες στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας για να παίξουν επί ίσοις όροις την πρόκριση στα πλέι - οφ του Europa League.
Επίσης έγινε σαφές, αν δεν ήταν σε κάποιους, πως η ομάδα μπορεί να στηρίζεται ακόμα στους πιο ποιοτικούς παίκτες που έχουν μετακομίσει στον Πειραιά τα τελευταία χρόνια και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Γιουσέφ Ελ Αραμπί και Ματιέ Βαλμπουενά. Είναι βέβαιο πως οι Ολυμπιακοί θα τους μνημονεύουν για χρόνια. Είναι βέβαιο πως ο Ολυμπιακός οφείλει να πάρει όσα περισσότερα μπορεί από αυτούς τους δύο.
Φυσικά υπήρχαν και αρκετοί που δεν στάθηκαν στο ύψος της περίστασης. Έγιναν πολλά εύκολα λάθη εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά έχω την εντύπωση πως το σημαντικότερο το έκανε ένα κομμάτι της εξέδρας που αποδοκίμασε ποδοσφαιριστές του συλλόγου. Ειδικά στην περίπτωση του Γιώργου Μασούρα η εν βρασμώ αντίδραση του κοινού ξεπερνά τα όρια της αχαριστίας. Ενός παιδιού που πάντα όταν πατάει στο χορτάρι δίνει το 100%, που μοχθεί για το σύνολο, που φιλάει το σήμα στην στην φανέλα όταν σκοράρει και που έχει χαρίσει ένα σωρό μεγάλες στιγμές στον κόσμο της ομάδας. Τέτοιες μέρες ήταν, πάνω - κάτω, πέρσι που ο Μασούρας είχε πάρει από το χέρι τους “ερυθρόλευκους” και τους οδηγούσε από νίκη σε νίκη, δίνοντας μεταξύ άλλων και εκείνο το ανεπανάληπτο σόου στην Κωνσταντινούπολη.
www.bnsports.gr
