Πέρασαν 10 χρόνια από την σεζόν που ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά από 27 έτη. Ο κύκλος έκλεινε και ο Σκωτσέζος τελείωνε την προπονητική του καριέρα, με ένα ακόμη πρωτάθλημα, όντας ο πιο πετυχημένος κόουτς στην ιστορία των «κόκκινων διαβόλων». Εν έτει 2022 όμως, ο Σερ Άλεξ επιστρέφει σε έναν ιδιαίτερο ρόλο, σκορπώντας ενθουσιασμό, που ναι μεν δικαιολογείται, αλλά σίγουρα δεν εγγυάται την επιτυχία.
Όσο καλός και να είσαι, όσα και να σημαίνεις για έναν σύλλογο, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως μία επιστροφή μπορεί να οδηγήσει πάντα σε κάτι καλό. Ακόμη και αν είσαι ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που επί της ουσίας, δεν αποχώρησε ποτέ από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, καθώς ακόμη και αν «έκλεισε» 10 χρόνια μακριά από την τεχνική ηγεσία της αγαπημένης του ομάδας, δεν έπαψε ποτέ να είναι επιδραστικός.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα; Η επιστροφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στο Όλντ Τράφορντ. Βρισκόταν με το ένα πόδι στο Έτιχαντ και τη Μάντσεστερ Σίτι, αλλά πέρυσι το καλοκαίρι, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αποφάσισε να τον πάρει τηλέφωνο. Αυτό ήταν. Οι δισταγμοί του Πορτογάλου σούπερ σταρ καταρρίφθηκαν και η συμφωνία με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν γεγονός.
Το ίδιο συνέβη και φέτος. Το σίριαλ της αποχώρησής ή της παραμονής του στο Μάντσεστερ έχει αναρίθμητα επεισόδια. Ή τουλάχιστον… είχε, καθώς λίγες ώρες μετά την επιστροφή του Σερ Άλεξ σε συμβουλευτικό ρόλο, ο Ρονάλντο ανακοίνωσε πως θα αγωνιστεί για πρώτη φορά φέτος με την ομάδα του, στο φιλικό της Κυριακής απέναντι στη Ράγιο Βαγιεκάνο.
Ο ενθουσιασμός που σκόρπισε στο φίλαθλο κοινό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η επιστροφή του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ήταν τεράστιος. Το ερώτημά μας είναι αν… δικαιολογείται. Η προφανής απάντηση είναι… σαφώς. Η φυσιογνωμία του και οι ηγετικές του τάσεις θα αποδειχθούν κομβικές, στο ξεκίνημα του Έρικ Τεν Χαγκ στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων». Υπάρχει όμως και ένα «αλλά», που αφορά τι συνέβη σε αντίστοιχες περιπτώσεις εμβληματικών προσώπων, που γύρισαν στις ομάδες με τις οποίες συνέδεσαν την καριέρα τους και εν τέλει, αποχώρησαν οριστικά, αλλά αυτή την φορά ως αποτυχημένοι.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Αυτό του Σερ Ματ Μπάσμπι, ο οποίος αποτέλεσε τον ηγέτη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από την δεκαετία του 50’ μέχρι και το 1969, με την πτώση του αεροπλάνου της ομάδας το 1958 να έχει συνδεθεί έντονα με την εμβληματική του φυσιογνωμία. Αποχώρησε το καλοκαίρι του 1969, έχοντας κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα, δύο FA Cup και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών και όταν επέστρεψε, λίγους μήνες μετά, τα πράγματα δεν ήταν ποτέ τα ίδια με την ομάδα να παραπαίει! 
Παρέμεινε στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων» μόλις για 17 ματς και επί της ουσίας παρέδωσε τον σύλλογο στον Τομ Ντόχερτι, με τον οποίο υποβιβάστηκαν την σεζόν 1973-74, σηματοδοτώντας την 5η και… τελευταία φορά, μέχρι και σήμερα, που η Γιουνάιτεντ βρέθηκε από την 1η στην 2η κατηγορία.
Άλλο ένα. Παράδειγμα είναι ο Κένι Νταλγκλίς. Ένα όνομα, μία ολόκληρη ιστορία για την Λίβερπουλ! Σαν παίκτης πήρε τα πάντα με την Λίβερπουλ και κατάφερε και ως προπονητής να την έχεις στην πρώτη γραμμή από το 1985 έως τον Φεβρουάριο του 1991 που αποχώρησε για να επιστρέψει τον Ιανουάριο του 2011, να κατακτήσει το πρώτο τρόπαιο για την Λίβερπουλ μετά από έξι χρόνια και να την οδηγήσει στον «χαμένο» τελικό του FA Cup, απέναντι στην Τσέλσι με 2-1. Ωστόσο, η αγαπημένη του ομάδα τερμάτισε 8η, στην χειρότερή της θέση από το 1994 και εκτός Champions League για 3η συνεχόμενη σεζόν και κάπως έτσι η συνεργασία των δύο πλευρών ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2012.
Περνάμε σε δύο ανθρώπους που έχουν συνδέσει έντονα την καριέρα τους με την Τότεναμ και την Έβερτον. Τον Μπιλ Νίκολσον και τον Χάουαρντ Κένταλ. Ο πρώτος είναι ο άνθρωπος που έδωσε το πρώτο νταμπλ του 20ου αιώνα σε μια ομάδα! Ήταν η Τότεναμ το 1961, που την γιγάντωσε στα 17 χρόνια που κάθισε στον πάγκο της! Όταν αποχώρησε 13 χρόνια μετά το 1974 την είχε οδηγήσει και σε δυο ευρωπαϊκά τρόπαια. Επέστρεψε το 1976 και ανέλαβε διοικητικό ρόλο αλλά οι «spurs» υποβιβάστηκαν! Στην δεύτερη περίπτωση, ο Κένταλ, o οποίος ήρθε και στην Ελλάδα, για λογαριασμό της Σκόντα Ξάνθης και του Εθνικού Πειραιώς, είναι αυτός, με τον οποίο η Έβερτον βίωσε την καλύτερη περίοδο της ιστορίας της.
Έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, εντυπωσίασε άπαντες, πήρε δυο πρωταθλήματα, Κύπελλο Κυπελλούχων και το Κύπελλο Αγγλίας, με τον Κένταλ να ανακηρύσσεται τότε ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης. Παρόλα αυτά, η δεύτερη θητεία του δεν ήταν ποτέ σαν την πρώτη, καθώς ο Άγγλος επέστρεψε τον Νοέμβριο του 1990 και παρέμεινε στον πάγκο της Έβερτον για 37 μήνες.
Δεν μπόρεσε να κερδίσει κανένα από τα τέσσερα πρώτα του παιχνίδια, με απολογισμό δύο ισοπαλίες και ισάριθμες ήττες, δεν μπόρεσε να θυμίσει σε τίποτα το πρώτο του πέρασμα, παραλίγο να ρίξει τα «ζαχαρωτά» στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία και απολύθηκε μετά από νίκη (1-0 με τη Γουίμπλεντον), μετρώντας πέντε ήττες περισσότερες από τις νίκες του!
Τέλος, αναφορά μπορεί να γίνει και στον Κέβιν Κίγκαν, ο οποίος ανέλαβε τη Νιούκαστλ, οκτώ χρόνια μετά την αποχώρησή του από το Σεντ Τζέιμς Παρκ ως ποδοσφαιριστής, με την ομάδα να βρίσκεται στην 2η κατηγορία και να οδεύει ολοταχώς για τον υποβιβασμό της και στην 3η, για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ο Κίγκαν γνώριζε τη Νιούκαστλ, η διοίκηση τον εμπιστεύτηκε και όσα έλαβαν χώρα από εκεί και έπειτα, ήταν ιστορία, με αποκορύφωμα την σεζόν 1995-96, όπου οι «καρακάξες» βρέθηκαν 12 βαθμούς μπροστά, τα Χριστούγεννα από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά δεν κατάφεραν να τους διατηρήσουν, με την ομάδα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να ανατρέπει την διαφορά, ούσα σε απίθανη κατάσταση, μετά την επιστροφή του Ερίκ Καντονά από την τιμωρία του.
Με τη Νιούκαστλ ο Κίγκαν (στον πάγκο) δεν κατέκτησε ποτέ κάτι, αλλά δεδομένα συνδέθηκε τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής, με ολόκληρη την ιστορία της. Εξαιρώντας φυσικά το κακό διάστημα προ 15αετίας, όπου ανέλαβε την τεχνική της ηγεσία για 21 ματς, κέρδισε έξι, του πήρε πέντε μήνες να κάνει «σεφτέ» και εν τέλει αποχώρησε τον Αύγουστο του 2008, με το εν λόγω πέρασμά του, να αποτελεί και το τελευταίο από τους πάγκους.
Συνεπώς, κάθε τέλος πονάει πολύ και αν οι επιστροφές πραγματοποιούνται, προκειμένου ο πόνος να «γιατρευτεί», συνήθως έχουν το αντίστροφο αποτέλεσμα. Διότι η μνήμη φθείρεται, όταν κάτι που είναι εξιδανικευμένο, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχουν εναποτεθεί λόγω του παρελθόντος. Μένει να δούμε τι θα συμβεί με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Θα ενταχθεί σε αυτή την κατηγορία, των επιστροφών – καταστροφών ή θα αποτελέσει για δεύτερη φορά, μία… κατηγορία μόνος του; Οψόμεθα.
Δημήτρης Μανάκος
