Γράφει ο Δημήτρης Σπηλιόπουλος
Όταν πρωτοήρθε στα μέρη μας, το καλοκαίρι του 2018, ανέλαβε αυτό που λένε οι πολιτικοί «καμένη γη». Ο Ολυμπιακός είχε τερματίσει 3ος στο πρωτάθλημα, 13 ολόκληρους βαθμούς μακριά από την κορυφή, ενώ στο Champions League είχε απλή συμμετοχή στη φάση των ομίλων μαζεύοντας έναν βαθμό και τερματίζοντας τελευταίος. Μέσα σε χρόνο ρεκόρ και με τη βοήθεια της διοίκησης να του καλύψει κάθε «θέλω», ο Πέδρο Μαρτίνς κατάφερε να μεταμορφώσει τους «Πειραιώτες». Παίζοντας ελκυστικό ποδόσφαιρο από τα πρώτο παιχνίδια, επανέφερε το dna του συλλόγου, συσπείρωσε την ομάδα και τον κόσμο. Έφτασε να αποκλείσει κοτζάμ Μίλαν σε ματς «τελικό» όπου χρειαζόταν νίκη με δύο γκολ διαφορά. Είναι το ματς που για πρώτη φορά τον αποκαλούν «προφεσόρ» . Ακόμα και όταν όλοι οι στόχοι χάθηκαν μέσα σε λίγες μέρες, όλοι, κόσμος, διοίκηση ήταν εκεί για να τον στηρίξουν μη ξεχνώντας την πρόοδο που έκανε η ομάδα στα χέρια του.
Άπαντες δικαιώθηκαν. Την δεύτερη χρονιά του Μαρτίνς ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε ως μια από τις καλύτερες εκδοχές του στη σύγχρονη ιστορία του. Πήρε το πρωτάθλημα πανεύκολα, πήρε το Κύπελλο σε ένα τελικό που έγινε Σεπτέμβρη μήνα και έπρεπε να παίξει με το ρόστερ της προηγούμενης σεζόν, έπαιξε στα ίσα ομάδες όπως η Τότεναμ και η Μπάγερν, έζησε το έπος του Λονδίνου αποκλείοντας την Άρσεναλ έχοντας χάσει εντός έδρας στο πρώτο ματς και χρειάστηκε να συμβούν ένα σωρό απίθανα πράγματα στα παιχνίδια με την Γουλβς για να μην παίξει στα προημιτελικά του Europa League. Μέσα σε δύο χρόνια ο Πέδρο Μαρτίνς είχε δημιουργήσει μια ομάδα που όλοι γύρω και μέσα της πίστευαν πως μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Μια ομάδα που άγγιξε κάτι πραγματικά σπουδαίο στην Ευρώπη.
Η τρίτη χρονιά του Μαρτίνς στον Ολυμπιακό ήταν, επίσης, εξαιρετική. Το μενού είχε κερδισμένο πρωτάθλημα από τον χειμώνα, ιστορικές νίκες επί των παραδοσιακών αντιπάλων του στην Ελλάδα, τρίτη θέση στον όμιλο του Champions League αποκλείοντας την Μαρσέιγ, αποκλεισμό της PSV στους 32 του Europa League και δεύτερη σερί νίκη στο Emirates. Το κύπελλο χάθηκε στον τελικό από τον ΠΑΟΚ, ματς το οποίο πολλοί ορίζουν ως την αρχή της περιόδου της παρακμής του οικοδομήματος.
Παρακμή με βάση αυτό που ήταν και με βάση τα δεδομένα του Ολυμπιακού. Γιατί και την τέταρτη σεζόν του Πορτογάλου οι «ερυθρόλευκοι» πήραν για… πλάκα το πρωτάθλημα και έφτασαν μέχρι τα νοκ άουτ του Φλεβάρη στο Europa League. Ωστόσο η εικόνα απείχε πολύ, στα περισσότερα παιχνίδια, από το επιθετικό, γρήγορο, σύγχρονο ποδόσφαιρο των προηγούμενων τριών χρόνων. Τα ελαφρυντικά της πανδημίας και του Κόπα Άφρικα και κυρίως το γεγονός πως αποδεδειγμένα μπορούσε να φέρει τον Ολυμπιακό στο κορυφαίο επίπεδο ποδοσφαιρικά, έπεισαν την διοίκηση να προσφέρει στον Μαρτίνς τον Γενάρη ένα νέο διετές συμβόλαιο και να τον κάνει τον μακροβιότερο προπονητή στην ιστορία του συλλόγου.
Ωστόσο από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα δεν είναι λίγες οι φορές που ο Πορτογάλος έχει αναλάβει την ευθύνη για κάποια κακή εμφάνιση ή αποκλεισμό. Από το τέλος της περσινής σεζόν ο ίδιος είχε αναφερθεί στην ανάγκη να βελτιωθεί η ομάδα του στο επιθετικό και στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού. Ο ίδιος ήταν που εγγυόταν την ετοιμότητα της ομάδας στα παιχνίδια με τη Μακάμπι Χάιφα. Το αποτέλεσμα και η εικόνα εκθέτουν από μόνα τους τον Πέδρο Μαρτίνς που δουλεύει από τις αρχές Ιουνίου για να βελτιώσει την ομάδα και παρουσιάζει αυτή τη θλιβερή εικόνα.
Είναι να απορεί κανείς πως με τον ίδιο προπονητή μια ομάδα που πριν από δύο χρόνια έπαιζε στο μισό γήπεδο την Τότεναμ, την Αρσεναλ και την Γουλβς, γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια της πρωταθλήτριας Ισραήλ. Θέλει προσπάθεια να κάνεις τόσο σύντομα, τόσα βήματα πίσω. Σε σημείο που κανείς σήμερα δε μπορεί να απαντήσει με ευκολία στο ερώτημα αν ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή είναι χειρότερος από την προ Μαρτίνς εποχή.
Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι πως το μυαλό του Πέδρο Μαρτίνς μπερδεύτηκε. Σα να ξέχασε τις αρχές του δικού του ποδοσφαίρου. Συμβαίνει πολλές φορές σε διαδικασίες εξέλιξης να πάρεις λάθος δρόμο και αντί να πηγαίνεις μπροστά, να γυρίζεις πίσω. Κανείς δε λέει οτι είναι εύκολο, αλλά αυτή είναι η δουλειά.
Πέρα από το υλικό που είχε στα χέρια του, τα πρώτα τρία χρόνια ήταν ξεκάθαρο τι ήθελε να παίξει, τι ήθελε να κάνει στο γήπεδο και πως θα αντιμετωπίσει τον κάθε αντίπαλο. Από την περσινή σεζόν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις έστω έναν ορθολογικό ανάπτυξης, ένα αγωνιστικό πλάνο. Βλέπεις ποδοσφαιριστές να μην ξέρουν τι να κάνουν στο γήπεδο, μια ομάδα να δέχεται συνεχώς ίδια γκολ και την παραμικρή βελτίωση.
Ας πούμε πως υπάρχει ένα 5% πιθανότητες ο Πέδρο Μαρτίνς να παραμείνει στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού και ας πούμε πως παίρνει ξανά το πρωτάθλημα με την ευκολία που το πήρε και πέρσι. Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως αυτό αρκεί γιατί πάνω από όλα είναι θέμα ποδοσφαίρου και εκεί τον πήχη στον Ολυμπιακό τον τοποθετούν πολύ ψηλότερα από την εικόνα των τελευταίων μηνών. Απείρως ψηλότερα από την εικόνα της ομάδας στα δύο παιχνίδια με την Μακάμπι Χάιφα.
