Σχετικά Άρθρα
Nations League: Διέσυρε με τέσσερα γκολ το... φάντασμα της Αγγλίας η Ουγγαρία - Σκόρπισε στους πέντε ανέμους την Ιταλία η Γερμανία!
Ιταλία – Αργεντινή 0-3: H υπερπρωταθλήτρια «Αλμπισελέστε» χάλασε το Last Dance του Κιελίνι με το εθνόσημο! (video)
Ιταλία – Βόρεια Μακεδονία 0-1: Έπεσε... νύχτα στο Παλέρμο - Εκτός Μουντιάλ οι πρωταθλητές Ευρώπης, έλεω Τραϊκόφσκι! (video)
Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης
«Το ποδόσφαιρο μερικές φορές σου δείχνει πόσο ανελέητη μπορεί να είναι η ζωή», έλεγε στο μήνυμά του στο Instagram ο Ρομπέρτο Μαντσίνι μετά την ήττα και τον αποκλεισμό της Ιταλίας από την Βόρεια Μακεδονία. «Πριν λίγους μήνες ήμασταν στην κορυφή της Ευρώπης πετυχαίνοντας ένα από τα σπουδαιότερα κατορθώματα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου και τώρα μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία της εθνικής Ιταλίας. Από την απόλυτη χαρά στην χειρότερη απογοήτευση».
Η ήττα στο Παλέρμο σήμαινε πως η «Σκουάντρα Ατζούρα» για δεύτερο διαδοχικό Παγκόσμιο Κύπελλο θα ήταν εκτός.
Όπως ήταν λογικό οι αντιδράσεις στην χώρα δεν ήταν καθόλου ήρεμες. Για μια χώρα που ζει το ποδόσφαιρο στα άκρα οι φωνές ήταν ανάλογες. Το πρωτοσέλιδο του Tuttosport ούρλιαζε: «Όχι!», ενώ η Corriere dello Sport τόνιζε πως η Ιταλία βρίσκεται «στην κόλαση!»
Ακόμα και οι τηλεσχολιαστές δεν μπορούσαν να μείνουν ήρεμοι ζητώντας το κεφάλι του Μαντσίνι «επί πίνακι». Μάλιστα, για να ενισχύσουν την άποψη τους έκαναν λόγο για το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, χειρότερο και από την ντροπιαστική ήττα από την Βόρεια Κορέα το 1966. Το επιχείρημα τους; Το 1966 τουλάχιστον η Ιταλία βρέθηκε στα τελικά της διοργάνωσης.
Ένα πολυσύνθετο πρόβλημα
Ο Μαντσίνι δεν παραιτήθηκε εκείνη την ημέρα δίνοντας το σύνθημα για την επόμενη ημέρα. «Είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχθούμε, αλλά το να γνωρίζουμε πώς ήρθε η ήττα αποτελεί ένα υγιές μέρος της προόδου μας ως ανθρώπινες υπάρξεις και αθλητές. Θα αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε με καθαρό μυαλό και να καταλάβουμε τι πήγε λάθος». Από εκείνο το βράδυ στις 24 Μαρτίου στο Παλέρμο πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες και όπως φαίνεται η διαύγεια στην οποία αναφερόταν ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Ιταλίας δεν έχει έρθει.
Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως το ιταλικό ποδόσφαιρο τουλάχιστον σε εθνικό επίπεδο έχει πιάσει πάτο. Λίγο καιρό μετά την πανωλεθρία των προκριματικών, ήρθε η ήττα με κάτω τα χέρια από την Αργεντινή στο Finalissima με 3-0 σε ένα ματς που ο Ντοναρούμα κράτησε το σκορ σε αυτό το επίπεδο για να δείξει ότι οι γείτονες έχουν τεράστιο θέμα με το Nations League να έρχεται να ξεδιπλώσει εντελώς την γύμνια.
Το πρόβλημα της Ιταλίας δεν είναι απλό και δεν έχει μία απάντηση. Είναι σύνθετο και προβληματικό από την βάση μέχρι την κορυφή. Και τα προβλήματα αυτά είναι γνωστά σε όλους στην χωρα χρόνια τώρα, αλλά κάποιες σποραδικές επιτυχίες όπως αυτή του περασμένου καλοκαιριού στο Wembley αποτελούσε το καλύτερο χαλί για να τα κρύψει. Το καλό είναι ότι ζούμε σε εποχές συνειδητοποίησης της πραγματικότητας και στην Ιταλία οι συνεχόμενες αποτυχίες τους δίνουν την ευκαιρία να δουν την αλήθεια κατάματα. Το ποδόσφαιρο είναι γενναιόδωρο αφού πάντοτε σου χαρίζει στιγμές χαράς, στις οποίες όμως μπορείς να φτάσεις πιο εύκολα και να τις χαρείς με την ψυχή σου αν η επιτυχία αυτή βασίζεται πάνω σε γερά θεμέλια και ένα σοβαρό πλάνο. Και τα θεμέλια στην Ιταλία είναι σαθρά και η λέξη πλάνο αγνοείται.
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι
Οι πρώτοι που θα πρέπει να προβληματιστούν είναι οι πολιτικοί παράγοντες. Είναι αδιανόητο για μια χώρα όπως η Ιταλία οι ομάδες να μην μπορούν να έχουν την δυνατότητα για ιδιόκτητα γήπεδα. Είναι τρομερό το γεγονός πως παγκόσμιοι κολοσσοί όπως η Μίλαν και η Ίντερ να μην έχουν δικό τους γήπεδο προς εκμετάλλευσή ή η πρωτεύουσα της χώρας η Ρώμη να έχει ένα γήπεδο που δεν είναι καν καθαρά ποδοσφαιρικό για τα δύο κλαμπ της πόλης. Οι τοπικοί παράγοντες διαχρονικά ήταν πάντα κατά των όποιων σχεδίων για νέα υπερσύγχρονα γήπεδα με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως στο Τορίνο με την Γιουβέντους. Κι εδώ θα πρέπει να υπάρξει η κρατική παρέμβαση αφού το ποδόσφαιρο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κοινωνική συνοχή της χώρας και θα έπρεπε το ίδιο το κράτος με τις παρεμβάσεις του να συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη και όχι να βάζει εμπόδια, ειδικά όταν ως προϊόν μπορεί να φέρει επιπλέον έσοδα στα ταμεία.
Ένα δεύτερο και το πιο σημαντικό είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στους νεαρούς Ιταλούς ποδοσφαιριστές. Δεν έχει περάσει καιρός από όταν ο προπονητής της U-21 της Ιταλίας, Πάολο Νικολάτο, παραπονέθηκε για τον ελάχιστο χρόνο συμμετοχής που παίρνουν οι παίκτες του στους συλλόγους που αγωνίζονται. Όπως τόνιζε κατά μέσο όρο στη Serie A, μόνο 2,7 παίκτες ανά σύλλογο είναι επιλέξιμοι για την U-21 οι οποίοι σπάνια παίρνουν παιχνίδια στα πόδια τους. Καλά για βασικοί δεν γίνεται καν λόγος, αφού το 80% αυτών των παικτών παίρνει συνήθως χρόνο συμμετοχής μετά το 70ο λεπτό! «Η Serie B είναι πλέον η κατηγορία που κοιτάω για παιδιά. Αν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό, δεν θα αργήσω να κοιτάξω παίκτες στην τρίτη κατηγορία. Και αυτό θα το βρει μπροστά της η εθνική ομάδα».
Η αναλογία ξένων και Ιταλών παικτών στην μεγάλη κατηγορία είναι ένα πρόβλημα που εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά πλέον αυτό έχει μεταφερθεί και στις ακαδημίες των ομάδων. Δεν είναι τυχαίο που οι πιο ακριβές μεταγραφές που έγιναν στην Ιταλία από παίκτες των ακαδημιών είναι οι Βλάχοβιτς (από Φιορεντίνα σε Γιουβέντους) και Κουλουσέφσκι (από Αταλάντα σε Γιουβέντους και από εκεί στην Τότεναμ) που ήρθαν μικρά παιδιά από Σερβία και Σουηδία αντίστοιχα.
Η απουσία μια κοινής πολιτικής μεταξύ των συλλόγων και των εθνικών ομάδων παραμένει και έχει τις ρίζες της από την εποχή του Αρτέμιο Φράνκι, ο οποίος ήταν αυτός που είχε δει το πρόβλημα μετά το στραπάτσο του 1966 και προσπάθησε να επαναφέρει την εθνική Ιταλίας σε πρωταγωνιστικό ρόλο με την ίδρυση του Coverciano. Και αμέσως τα αποτελέσματα φάνηκαν αρχικά το 1968 στο Euro (κατάκτηση τροπαίου) και στο Μουντιάλ δύο χρόνια αργότερα (φιναλίστ).
Η ώρα της αυτοκριτικής
Βέβαια, οι εποχές άλλαξαν, ο νόμος Μποσμάν έφερε τα πάνω κάτω στο ποδόσφαιρο και τα πλάνα του Φράνκι άλλαξαν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι Ιταλοί παράγοντες βλέπουν μπροστά. Πόσες φορές έχουμε διαβάσει για διαφωνίες της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και των προέδρων των συλλόγων με την Serie A να σκέφτεται κατά την διάρκεια του Μουντιάλ στο Κατάρ την διοργάνωση ενός αχρείαστου τουρνουά στις ΗΠΑ σε μια προσπάθεια να κερδίσουν και άλλα χρήματα. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι οι ομάδες κάνουν σκέψεις για αύξηση του αριθμού των παικτών εκτός ΕΕ από δύο σε οκτώ καταλαβαίνει κανείς πως κανείς δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον του ιταλικού ποδοσφαίρου, ενώ την ίδια ώρα τα συνεχιζόμενα σκάνδαλα στο ιταλικό ποδόσφαιρο έχουν υποβαθμίσει το ίδιο το προϊόν.
Καλώς ή κακώς το ιταλικό ποδόσφαιρο έχει πιάσει πάτο και αν δεν υπάρξει αρχικά αυτοκριτική για τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα τότε το πρόβλημα θα παραμείνει. Και οι αποτυχίες του 2022 αποτελούν την καλύτερη ευκαιρία να τολμήσουν να φτάσουν σε αλήθειες ακόμα και αν αυτές δεν είναι αρεστές. Γιατί σε αυτή την περίπτωση η μόνη κερδισμένη θα είναι η ίδια η εθνική Ιταλίας.
www.bnsports.gr
