Για τα όσα βίωσε στην παιδική του ηλικία και το ποδοσφαιρικό του όνειρο μίλησε ο Φεντερίκο Άλβαρες στο podcast του Αστέρα Τρίπολης.
Για ακόμη μία εβδομάδα ο Αστέρας Τρίπολης κοινοποίησε το καθιερωμένο του podcast στο Spotify, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στους φιλάθλους της ομάδας να γνωρίσουν καλύτερα τους παίκτες. Σε αυτό το επεισόδιο τη σκυτάλη παίρνει ο Φεντερίκο Άλβαρες, του οποίου η ιστορία συγκλονίζει.
Ο 27χρονος μιλά για τα παιδικά του χρόνια, το ποδοσφαιρικό του όνειρο, αλλά και την τραγική ιστορία με τον θάνατο του πατέρα του και μετέπειτα του πατριού του.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρει:
«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο από τα 5 μου χρόνια, σε μια τοπική ομάδα, έπαιζα και με τους φίλους μου στο δρόμο. Γενικότερα μέχρι την ηλικία των 8 περνούσα αρκετά καλά. Από πολύ μικρή ηλικία οι γονείς μου με στήριξαν, ήταν πάντα μαζί μου και από την άλλη είχα και τον θείο μου που ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην Ρίβερ ο οποίος με συμβούλεψε σε πολλά πράγματα και όλα πήγαιναν μια χαρά.
Ο Ματίας Σουάρες ο θείος μου με στήριζε πολύ. Δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κοιμόμασταν και μας πήραν τηλέφωνο ότι ο πατέρας μου είχε ένα ατύχημα και έχασε την ζωή του. Από τη μια στιγμή στην άλλη καταλάβαμε ότι η ζωή είναι κάτι πολύ σημαντικό που τη μια στιγμή μπορείς να το έχεις, την άλλη όχι. Οπότε μείναμε μόνο εγώ, οι αδελφές μου και η μητέρα μου, η οποία δυσκολεύτηκε αρκετά στην συνέχεια για να μας μεγαλώσει όπως ήθελε και την στοίχισε πολύ.
Όταν ήμουν 11 χρονών η μητέρα μου γνώρισε κάποιον άλλον άντρα και αποφάσισε να φτιάξει τη ζωή της. Εκεί που φαίνονταν ότι όλα είναι καλά, ο πατριός μου ένιωσε μια αδιαθεσία. Πήγαμε στο νοσοκομείο και διαγνώστηκε με καρκίνο. Στην συνέχεια έπεσε σε κώμα και πέθανε δυστυχώς. Ήταν ένα μεγάλο χτύπημα πάνω που είπαμε ότι είχαμε βρει τα πατήματά μας.
Η μητέρα μου δεν μπόρεσε να επανέλθει, έμαθε να ζει με αυτό το διπλό χτύπημα. Αρκετά δύσκολα χρόνια και από οικονομικής άποψης, για αυτό λέω δόξα το θεώ που εγώ συνέχισα το ποδόσφαιρο και μπορώ να βοηθάω την οικογένεια μου στην Αργεντινή, αλλά και επειδή κάνω αυτό που ήθελε ο πατέρας μου.
Για εμένα εκείνη η περίοδος ήταν πολύ σκοτεινή, όταν έχασα τον πατέρα μου έχασα κάθε όνειρο να γίνω ποδοσφαιριστής. Δεν σκεφτόμουν το ποδόσφαιρο ως κάτι που θα μπορούσα να ακολουθήσω επαγγελματικά. Ωστόσο είχα τη βοήθεια του θείου μου που δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει σε έμενα, να με επαναφέρει και στον δρόμο του σχολείου. Μετά από αυτή την πρώτη περίοδο που δεν ήθελα να κάνω τίποτα, μαζί με τη βοήθεια του θείου μου μπήκα ξανά στις σωστές ράγες».
