Ο Γκουστάβο Πογέτ, μέσω του Λευτέρη Λύρατζη, έδειξε την πρόθεση να ανοίξει την «πόρτα» της Εθνικής Ελλάδας σε νέα πρόσωπα. Κάτι που δεν είναι αρκετό από μόνο του, για να «χτιστεί» ένας νέος κορμός, όπως αποδείχθηκε περίτρανα κατά τη διάρκεια της θητείας του προκατόχου του, Τζον Φαν’τ Σχιπ.
Το δείγμα από δύο ανεπίσημα παιχνίδια δεν είναι αρκετό για ασφαλή αγωνιστικά συμπεράσματα. Ο Γκουστάβο Πογέτ είχε την πρώτη του γνωριμία με τους Έλληνες διεθνείς, έκανε τις πρώτες του κλήσεις και μέσα σε αυτές, έδωσε την ευκαιρία σε ένα νέο παιδί, εν προκειμένω στον Λευτέρη Λύρατζη, να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του με την Εθνική Ομάδα. Κάτι που δεν είναι άγνωστη συνθήκη από την αποχώρηση του Φερνάντο Σάντος το 2014, έως σήμερα.
Πιο συγκεκριμένα, από τη φυγή του Πορτογάλου από τον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας, έως και το φιλικό με το Μαυροβούνιο, έκαναν ντεμπούτο 61 παίκτες. Ελαφρώς λιγότεροι από τους 63 που πρωτοεμφανίστηκαν επί Ρεχάγκελ ή Σάντος. Η κύρια διαφορά είναι πως οι δύο τους έμειναν για 13 χρόνια συνολικά στον «γαλανόλευκο» πάγκο και οι ευκαιρίες που έδωσαν για ντεμπούτο, ισοφαρίστηκαν μέσα σε 7.5 χρόνια!
Από την μία πλευρά, πρόκειται για κάτι λογικό. Η «χρυσή» φουρνιά του 2004 αποσύρθηκε σιγά-σιγά από τους αγωνιστικούς χώρους, το ίδιο και αυτή που μας έφερε σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις έως το 2014. Έκτοτε, αναζητείται κορμός. Νέα πρόσωπα επιλεγμένα με λογική, υπομονή και σύνεση. Τρεις αρετές που εκ του αποτελέσματος, φάνηκε να μην υπήρχαν από τον προκάτοχο του Ουρουγουανού.
Στα 2,5 χρόνια παρουσίας του Τζον Φαν’τ Σχιπ στον ελληνικό πάγκο, από τον Ιούλιο του 2019 έως τον Δεκέμβριο του 2021, έκαναν ντεμπούτο 16 παίκτες. Από αυτούς, μόλις τέσσερις κατάφεραν να φτάσουν έστω τις 10 συμμετοχές με το εθνόσημο. Πρόκειται για τους Τζόλη, Σιώπη, Παυλίδη και Χατζηδιάκο. Εν ολίγοις, μόλις το 25%, δηλαδή ένας στους τέσσερις, κατάφερε να κερδίσει τον Ολλανδό σε τέτοιον βαθμό, ώστε να φτάσει σε διψήφιο αριθμό συμμετοχών.
Πολλοί θα ισχυριστούν πως το χρονικό διάστημα των 2,5 ετών ευθύνεται. Πως τα 26 ματς που ηγήθηκε της Εθνικής ήταν λίγα, αλλά είναι πράγματι έτσι;
Ο Μίκαελ Σκίμπε παρέμεινε στον πάγκο της Εθνικής για 27 παιχνίδια από τον Οκτώβριο του 2015 έως αυτόν του 2018. Μόλις έξι μήνες περισσότερους από τον Τζον Φαν’τ Σχιπ, μόλις ένα ματς περισσότερο από τον Ολλανδό. Όμως, από τους 23 παίκτες που έκαναν ντεμπούτο, οι 11 έφτασαν σε διψήφιο αριθμό συμμετοχών. Δηλαδή το 48%, ποσοστό διπλάσιο. Στα τέσσερα χρόνια του Φερνάντο Σάντος, το έπραξαν οι 15 από τους 26, δηλαδή το 58% και στα εννέα του Ότο Ρεχάγκελ, οι 24 από τους 37, δηλαδή το 65%!
Προφανώς, η διαφορά είναι τεράστια. Ακόμα κι αν θεωρείται άδικο να τοποθετηθεί ο Τζον Φαν’τ Σχιπ στην ίδια «μοίρα» με τους Ρεχάγκελ και Σάντος, τα πεπραγμένα του Σκίμπε τον εκθέτουν.
Ναι, οι επιλογές καθορίζονται και από την ποιότητα των ποδοσφαιριστών που παράγει μία χώρα τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά σε κάθε περίπτωση, σε ένα εθνικό συγκρότημα όπου δεν υπάρχει καθημερινή τριβή μεταξύ των συμπαικτών, δεν είναι σοφό να αλλάζουν τα πρόσωπα με τόσο μεγάλη ευκολία, με τόσο μεγάλη συχνότητα.
Πλάι στα αποτελέσματα, τη νοοτροπία, τις τακτικές και την ταυτότητα, ο Γκουστάβο Πογέτ οφείλει να «χτίσει» με τον τρόπο του έναν κορμό, απορροφώντας τους κραδασμούς που δεδομένα θα υπάρχουν, όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται ιδανικά.
Άλλωστε, ο ίδιος γνωρίζει ποιοι είναι οι κατάλληλοι για το πλάνο του και οφείλει να υποστηρίξει τις επιλογές του, έχοντας πάντα την «πόρτα» της Εθνικής ανοιχτή, αλλά με σύνεση, ώστε να μην του γυρίσει… μπούμερανγκ. Εγχείρημα δύσκολο, αλλά απαραίτητο.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
