Δεν είναι το σκορ στο πρώτο ημίχρονο. Ούτε η ανωτερότητα της Πορτογαλίας. Είναι αυτό το «σφίξιμο» στο στομάχι όταν βλέπεις το πόσο μεγάλη διαφορά θα έχει το μέλλον των δύο ομάδων. Το BN Sports κοιτάει πίσω από την 4άρα που υπέστη η Εθνική Ελπίδων και ηχεί… καμπανάκια.
Γράφει ο Νότης Χάλαρης
Ο 4ος όμιλος των προκριματικών του EURO U21 φαίνεται πως παίρνει σιγά-σιγά την τελική του μορφή. Η Εθνική Ελπίδων, μετά τη γκέλα στην πρεμιέρα επί της Κύπρου, έχει μπει σε ράγες… πρόκρισης, αφού είναι στην δεύτερη θέση με 17 βαθμούς και κυνηγάει να προκριθεί ως καλύτερη 2η στα τελικά της διοργάνωσης. Μία φουρνιά που για πολλούς θεωρείται… «χρυσή» με βάση τα ταλέντα που έχουν ξεπεταχτεί από τις ομάδες, με μπροστάρη τον Χρήστο Τζόλη.
Και όμως, αυτό το ωραίο «παραμύθι» μετατράπηκε σε εφιάλτη μέσα σε 45 λεπτά. Η Ελλάδα υποδέχθηκε την αντίστοιχη ομάδα της Πορτογαλίας στο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» της Τρίπολης. Το ντέρμπι ήταν… κορυφής, αφού η Ελλάδα ήταν πρώτη με ένα βαθμό διαφοράς από τους Πορτογάλους αλλά με ματς περισσότερο. Στην περίπτωση νίκης, μιλάγαμε για ξεκάθαρο προβάδισμα κορυφής. Ωστόσο, το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από καταστροφικό. Και δεν μιλάμε για βαθμολογία.
Δύο ταχύτητες πίσω…
Από που να το πιάσεις; Μπορεί στα πρώτα πέντε λεπτά να είδαμε ένα σύνολο που θέλει να πιέσει, να διεκδικήσει κάτι αλλά φάνηκε πως οι Πορτογάλοι απλώς έψαχναν το κενό της Ελλάδας για να χτυπήσουν εκεί. Όσο η χώρα μας ανέβαινε, τόσο οι «τρύπες» στην αμυντική τριάδα έκαναν την διαφορά. Τελικά, η «αχίλλειος πτέρνα» ήταν ο Λιάσος και το δεξί άκρο της Ελλάδας.
Καρβάλιο και 1-0 μόλις στο 12’. Δοκάρι λίγα λεπτά μετά και στο 33’, 2-0 από την ψύχραιμη εκτέλεση του Φάμπιο Βιεϊρά (ο οποίος έκανε ότι ήθελε στο κέντρο). Απλά τα πράγματα και έγιναν ακόμα πιο απλοϊκά με τον τρίτο… Φάμπιο της εντεκάδας, τον Σίλβα, να εκτελεί με αριστοτεχνικό τρόπο. 3-0 στο ημίχρονο και το χειρότερο, είναι πως όχι απλώς ήταν αληθινό σκορ αλλά θα μπορούσε να έχει και μεγαλύτερες διαστάσεις. Και ο λόγος είναι στην ταχύτητα.
Το λιγότερο, δύο φορές πάνω, η ταχύτητα των φιλοξενούμενων. Και λέμε το λιγότερο γιατί απλώς έριξαν τον ρυθμό στο δεύτερο μέρος με το σκορ να είναι υπέρ τους 3-0 ή και 4-0. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ντέρμπι πρώτου και δεύτερου. Οι διαφορές είναι… τρομακτικές για το επίπεδο.
Ανησυχείς για το… μέλλον!
Και κοιτάς την επόμενη μέρα. Και σε πιάνει μία μελαγχολία. Δεν μιλάμε για την Κ16 ή την Κ19. Είναι η Κ21. Η ομάδα που αποτελεί προθάλαμο του ανδρικού τμήματος και είναι ουσιαστικά, το άμεσο μέλλον. Για να αντιληφθούμε το πόσο κοντά είναι, ίσως κάποιοι από τους Πορτογάλους που είδαμε στο τερέν, να είναι στο Μουντιάλ του Κατάρ τον ερχόμενο Δεκέμβρη.
Από την άλλη, βλέπεις την ελληνική ομάδα, που σε ένα τέτοιο παιχνίδι, όχι απλά ήταν κατώτερη των περιστάσεων, αλλά τραγική. Καθόλου έτοιμη για μία τέτοια μάχη και από το 45λεπτο, να χάνει με 3-0 και να έχει τελειώσει το ματς. Η ερώτηση εδώ είναι πως μπορεί η μελλοντική Εθνική ομάδα να στηριχθεί σε παίκτες που στα 19, 20, 21 δεν είναι έτοιμοι για υψηλό επίπεδο; Ειδικά, αν εξαιρέσεις τέσσερις ποδοσφαιριστές της Πορτογαλίας, οι υπόλοιποι δεν είναι και τόσο παιχταράδες.
Αντικειμενικά πάντα, δεν γίνεται όλοι οι παίκτες, μαζί με τις αλλαγές, να κάνουν κάτι μέσα στο γήπεδο και η Ελλάδα να έχει απλά έναν Τζόλη, έναν Σουρλή ή έναν Ζαγαρίτη και τέλος.
Αντίληψη, το σημαντικότερο κομμάτι αυτής της ομάδας!
Η ανακοίνωση της βασικής εντεκάδας από τον Γιώργο Σίμο μπορεί σε αρκετούς να φάνηκε ως φυσιολογική, όμως αν κοιτάξει κάποιος καλύτερα, θα καταλάβει το λάθος. Τριάδα στην άμυνα, φουλ μπακ και μπροστά Ιωαννίδης με Τζόλη μαζί. Πως μπορείς με τέτοιο σύστημα, να σταματήσεις μία τέτοια αντίπαλο, που η τριάδα της επίθεσης, κοστίζει τα διπλάσια από όλη την Ελλάδα.
Εδώ κολλάει η αντίληψη. Κάπου υπάρχει λάθος στο σενάριο, όταν παρατάσσεται στο γήπεδο η ίδια ακριβώς ομάδα με αυτή κόντρα στο Λιχτενστάιν. Με τον ίδιο τρόπο παιχνιδιού. Δεν γίνεται να παίζεις με παίκτες όπως ο Φάμπιο Σίλβα ή ο Φάμπιο Καρβάλιο και να έχεις τριάδα πίσω με φουλ μπακ. Ούτε στον άξονα να είναι ο Φάμπιο Βιεϊρά και να μην μπορείς σε καμία περίπτωση να τον σταματήσεις να ανοίγει την αντίπαλη άμυνα λες και είναι «αλάνα».
Οι Πορτογάλοι βρήκαν το κενό στο δεξί άκρο. Πέρασαν τρεις φορές τη μπάλα στην πλάτη του Διαμαντή, εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του Λιάσου που είχε όλη την πλευρά και βρήκαν δύο γκολ και ένα δοκάρι. Όλα με διαφορετικούς παίκτες (!). Και ένα πέναλτι «δώρο». Από την πλευρά της, η αντίδραση της Εθνικής ήταν απλά μπαλιές στην πλάτη της άμυνας, έναν Τζόλη να τρέχει ασταμάτητα και έναν Σουρλή να δείχνει στον άξονα πόσο μεγάλο ταλέντο είναι (γιατί να μην παίζει στον Ολυμπιακό).
Η ήττα από την Πορτογαλία δεν είναι ούτε ντροπιαστική, ούτε καταστροφική βαθμολογικά. Ούτε αναιρεί αυτό που είπε ο Σίμος μετά το ματς, ότι «το γεγονός ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θέλαμε δεν επηρεάζει την πίστη που έχω στις ικανότητες και στην αξία των ποδοσφαιριστών μας». Σωστή τοποθέτηση, όμως τα προβλήματα παραμένουν και το θέμα είναι ότι το μέλλον της χώρας, είναι κατά βάση αυτή η ομάδα. Το αύριο.
