Συνέντευξη στον Αντώνη Νιανιά
Τυχεροί όσοι πρόλαβαν να τον παρακολουθήσουν στα χρόνια της ενεργής του δράσης, μόνο αυτοί μπορούν να κατανοήσουν στο μέγιστο τι εστί Βασίλης Καραπιάλης. Ένα από τα κορυφαία 10αρια που συνάντησε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο, από τους παίκτες που... κόβουν εισιτήρια.
Ξεκίνησε ως ακατέργαστο διαμάντι της Λάρισας, ώστε πολύ σύντομα να γίνει η κινητήρια μηχανή στον δρόμο για το πρωτάθλημα. Μετέπειτα ηγέτης του Ολυμπιακού και αγαπημένος των φιλάθλων του, καθώς αποτέλεσε τον κοινό παρονομαστή των πέτρινων χρόνων, με την Σωκράτη Κόκκαλη εποχή.
Στην ΑΕΛ μετεγγράφηκες στην νεαρή ηλικία των 20 ετών. Ως άπειρος τότε ποδοσφαιριστής χωρίς παρουσίες σε επαγγελματικό επίπεδο, υπήρξε κάποιος παίκτης της τότε φουρνιάς που λειτούργησε ως μέντορας σου;
«Γενικά στην επαρχία είναι πιο εύκολα τα πράγματα σε σύγκριση με τις μεγάλες ομάδες. Οι περισσότεροι παίκτες ήταν ντόπιοι. Εγώ και κάποια άλλα παιδιά ήμασταν πιτσιρικάδες και οι μεγαλύτεροι μας βοήθησαν πάρα πολύ στην προσαρμογή από το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Μας βοήθησαν όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και εκτός γηπέδου, μας συμβούλευαν και αυτό είναι το πιο σημαντικό για έναν νεαρό ποδοσφαιριστή. Όλοι δώσαν από κάτι και απορροφήσαμε πάρα πολλά...
Δεν είναι μόνο το γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Το πως θα συμπεριφερθείς, πως θα λειτουργείς γενικότερα στην ζωή σου. Έτσι και εμείς με την σειρά μας όταν μεγαλώσαμε, προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να βοηθάμε τα νέα παιδιά, να τους δείξουμε το σωστό.»
Τόσο με την Λάρισα όσο και με τον Ολυμπιακό, πραγματοποίησες σπουδαία καριέρα γεμάτη διακρίσεις. Θα ήθελα να μου πεις τον πιο αξιομνημόνευτο τίτλο αλλά και το αγαπημένο σου γκολ.
«Σίγουρα η επιτυχία με την Λάρισα όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα υπήρξε το πιο σημαντικό επίτευγμα της προσωπικής μου καριέρας. Κάτι πολύ δύσκολο και κάτι απίστευτο, δεν το περίμενε κανείς! Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα και έχει συνηθίσει να ζει με το κυνήγι τροπαίων. Κάθε χρόνο στοχεύει σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη, εν αντιθέσει με μία επαρχιακή ομάδα, που το πρώτο της μέλημα είναι τα play-offs ή το πως θα μπορέσει να πάει σε έναν εγχώριο τελικό.
Νομίζω ότι το πρωτάθλημα που κατακτήσαμε με την ΑΕΛ ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Φυσικά και τα μετέπειτα πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό, αλλά αυτό που μένει είναι το '88. Υπό την έννοια ότι είναι μοναδικό, δεν ξαναγίνεται εύκολα.
Όσον αφορά τα γκολ, το κορυφαίο που έβαλα ήταν με την φανέλα της Λάρισας απέναντι στον Πανσερραϊκό, την χρονιά που κατακτήσαμε τον τίτλο. Μαζί και με την ΑΕΚ, μέσα στο Αλκαζάρ που κερδίσαμε 2-0, αυτά ήταν τα πιο σημαντικά τέρματα.
Γενικά πιστεύω ότι ήμασταν μία πολύ καλά δουλεμένη ομάδα, που ξεκίνησε από την δεκαετία του 80' και κατόρθωσε να πάρει δεύτερη θέση, κύπελλο, πρωτάθλημα και να βγει στην Ευρώπη. Μία ομάδα δεν χτίζεται από την μία μέρα στην άλλη, χρειάζεται προσπάθεια και πολύ μεγάλους αγώνες για να κατορθώσει να φτάσει σε αυτές τις διακρίσεις.»
Διετέλεσες τον συνδετικό κρίκο και τον ηγέτη του Ολυμπιακού από τα πέτρινα στα χρόνια των επιτυχιών. Ποιο θεωρείς ότι ήταν το σημαντικότερο στοιχείο που προσέθεσε ο Σωκράτης Κόκκαλης για να γυρίσει ο διακόπτης;
«Πιστεύω ότι η έλευση του κ. Μπάγεβιτς ήταν το κλειδί στο να αλλάξει σελίδα η ομάδα. Χρειαζόμασταν έναν προπονητή με την προσωπικότητα και με την εμπειρία που είχε αποκομίσει από την ΑΕΚ. Έναν γεννημένο πρωταθλητή.
Νομίζω αυτή ήταν η πιο σωστή κίνηση που έκανε ο κ. Κόκκαλης, μπήκαμε στον σωστό δρόμο και αποκτήσαμε σειρά. Όχι ότι τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε καλή ομάδα, κάτι όμως έλειπε και αυτό ήταν το κομμάτι του παζλ που απουσίαζε στον Ολυμπιακό.
Όλα ξεκινούν από την διοίκηση και τον προπονητή, ώστε οι παίκτες να μπορέσουν να αποδώσουν καλά...»
Φαντάζομαι θα είχες πρόταση από το εξωτερικό, πως προέκυψε να μην αγωνιστείς ποτέ εκτός Ελλάδας;
«Υπήρξαν τρεις προτάσεις, αλλά δεν είχα σκοπό να φύγω από την Ελλάδα, δεν υπήρχε και λόγος. Αν εξαιρέσεις το οικονομικό κομμάτι, όπου υπήρχαν σαφώς καλύτερες προσφορές, δεν με ενδιέφερε να φύγω.
Άλλα χρόνια τότε, τώρα μπορείς να φύγεις πάρα πολύ εύκολα, τότε δεν υπήρχαν μάνατζερ, διαπραγματευόμουν μόνος μου τα συμβόλαια με τον εκάστοτε πρόεδρο. Τώρα μπορεί να το σκεφτόμουν διαφορετικά, αλλά εκείνη την περίοδο όχι. Ήταν πιο ρομαντικά, ήταν διαφορετική η κατάσταση, δεν ήθελα να φύγω...»
Ο Δημήτρης Σαραβάκος είχε δηλώσει ότι θα σε ήθελε για συμπαίκτη. Θαύμασες κάποιον αντίπαλο, σκέφτηκες ποτέ ότι θα ήθελες κάποιον στην ομάδα σου;
«Eγώ ήμουν πάρα πολύ τυχερός διότι την περίοδο που έπαιξα είχα στο πλάι μου πολύ σπουδαίους παίκτες. Με τον Δημήτρη παίξαμε μαζί στην Εθνική ομάδα, αδιαμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους παίκτες που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Επίσης με τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τον Στέλιο Μανωλά, τον Νίκο Αναστόπουλο δεν θέλω να πω παραπάνω ονόματα και αδικήσω κόσμο... Ήταν μεγάλη μου τιμή που έπαιξα μαζί τους ως αντίπαλος αλλά και ως συμπαίκτης στην Εθνική.
Τεράστιοι ποδοσφαιριστές, εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολλοί, σε αντίθεση με σήμερα που ψάχνουμε να βρούμε έναν καλό ποδοσφαιριστή... Υπήρχαν πάρα πολλοί σε όλες τις ομάδες. Ήταν μεγάλοι μου τιμή που τους συνάντησα δίπλα μου, αλλά και απέναντι, όσο αγωνιζόμουν στην Λάρισα και τον Ολυμπιακό.»
Θεωρείσαι ένα από τα κορυφαία 10αρια στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από την απόσυρση σου και έπειτα ξεχώρισες κάποιον που να σε εντυπωσίασε με τα αγωνιστικά του στοιχεία;
«Τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και αυτή την στιγμή θεωρώ ότι ο Φορτούνης είναι το Νο1. Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα. Δυστυχώς το παιδί έπαθε δύο χιαστούς, γεγονός που τον πήγε πίσω.
Άκου, η έλευση των ξένων παικτών δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στους Έλληνες ποδοσφαιριστές, κάποια στιγμή αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει, για να γυρίσουμε πάλι πίσω... Δεν θα πω στην 10ετία που έπαιζα εγώ, όταν είχαμε μόνο δύο ξένους, αλλά πρέπει να βρεθεί μία λύση. Τόσο από την ΕΠΟ όσο και από τους υπόλοιπους αρμόδιους του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Χρειάζεται να αυξηθεί το όριο των Ελλήνων παικτών και εννοώ στην 11αδα, όχι απλώς στο ρόστερ. Βλέπουμε πάρα πολλούς ξένους σε όλες τις ομάδες, τα νέα παιδιά στο περιθώριο και νομίζω ότι αυτό είναι μειονέκτημα για το ποδόσφαιρο του τόπου μας.
Πρέπει να δώσουμε στους νέους κίνητρα, γιατί θεωρώ ότι δεν είναι πάντα χειρότεροι από όσους έρχονται από το εξωτερικό. Φυσικά και είναι ευπρόσδεκτες οι μεταγραφές από το πάνω ράφι, χρειάζονται, αλλά και ο Έλληνας έχει ταλέντο, έχει φιλότιμο και αγαπάει την φανέλα.»
Σταμάτησες πρόωρα από την Εθνική το 1994, θεώρησες ότι αδικήθηκες;
«Δεν είναι θέμα αν αδικήθηκα ή όχι, η κατάσταση είναι απλή. Περάσαμε στο Mundial της Αμερικής και δεν συμπεριλήφθηκα στην αποστολή. Θεωρώ ότι εκείνη την στιγμή έκλεισε ο κύκλος μου με την Εθνική, όταν δεν πηγαίνεις για οποιονδήποτε λόγο στο μεγαλύτερο ραντεβού του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, νομίζω ότι εκεί τελειώνει...
Από εκεί και έπειτα δεν είχα την όρεξη και την ψυχική διάθεση για να μπορώ να αγωνιστώ με το εθνόσημο. Είχα μετέπειτα πολλές συζητήσεις με τους επόμενους προπονητές οι οποίοι ζητούσαν την επιστροφή μου, αλλά τους ξεκαθάρισα ότι υπήρχε εκείνο το πρόβλημα. Έτσι σταμάτησα.»
Έχεις δουλέψει επί σειρά ετών στις ακαδημίες του Ολυμπιακού στο Ρέντη, ενώ μετέπειτα άνοιξες τις δικιές σου στο Χαλάνδρι. Υπήρξε κάποιος παίκτης που διέκρινες από παλιά και μετέπειτα έκανε καριέρα;
«Σίγουρα υπήρξαν παιδιά τα οποία αγωνίστηκαν τόσο στην πρώτη όσο και στην δεύτερη επαγγελματική κατηγορία. Στον Ολυμπιακό γνωρίζεις ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να παίξει κάποιος στην βασική ομάδα.
Εμείς κάναμε το καθήκον μας, προσπαθήσαμε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό και θεωρώ ότι βοηθήσαμε πολλούς νέους, ώστε να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα.»
Που βρίσκουμε τον Βασίλη Καραπιάλη φέτος;
«To 2020 όταν και έληξε το συμβόλαιο μου με τα γήπεδα στο Χαλάνδρι, γύρισα στην πατρίδα μου, την Λάρισα. Εργάστηκα φέτος για 2-3 μήνες στην under17 και στην under 20 της ΑΕΛ. Αυτή την στιγμή είμαι εκτός του χώρου, εν αναμονή του καλοκαιριού και της λήξης της αγωνιστικής περιόδου, για να ζυγίσω τις μελλοντικές μου επιλογές.»
