Τι θα γινόταν αν το γκολ του Κούρτιτς πήγαινε δοκάρι κι… έξω; Τι θα γινόταν αν η ΑΕΚ περνούσε τον ΠΑΟΚ; Τι θα γίνει τώρα; Υπάρχει πιο κάτω; Όλες οι απαντήσεις, γιατί τα πράγματα, ποδοσφαιρικά, είναι ξεκάθαρα…
Γράφει ο Θοδωρής Καρβουνιάρης
ΑΕΚ… Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις; Έρχεται η στιγμή που «αδειάζεις». Έφτασε τώρα αυτή η στιγμή. Πέρασε κι αυτό το ματς με τον ΠΑΟΚ, ήρθε κι αυτός ο αποκλεισμός με έναν ακόμη απίστευτο τρόπο και τότε κατάλαβες πως δεν αντέχεις άλλο… Τις προάλλες, μετά την ήττα από τον Παναιτωλικό, η απογοήτευση ήταν μεγαλύτερη από το θυμό. Κι αυτό δεν είναι καλό. Όταν έχεις θυμό, πρώτα και πάνω απ’ όλα με τον ίδιο σου τον εαυτό, κάποια στιγμή θα αντιδράσεις. Όταν είσαι μόνο απογοητευμένος σε παίρνει από κάτω και τα χειρότερα είναι μπροστά σου. Πάντα υπάρχει και πιο κάτω, αν δεν προσέξεις. Πάντα υπάρχει και πιο πάνω, φυσικά, αν δεν υπάρχει εφησυχασμός. Στην προκειμένη περίπτωση ο φόβος για την ΑΕΚ είναι το πιο κάτω…
Ποιος μπορούσε να το προβλέψει;
Η ΑΕΚ αυτό που ζει και φέτος δε νομίζω να το είχε προβλέψει κανείς το καλοκαίρι, όταν έγιναν 14 μεταγραφές και μάλιστα οι περισσότερες εξ αυτών προκάλεσαν ενθουσιασμό. Κι ας είχε έρθει ο αποκλεισμός σοκ από τη Βελέζ όταν «έσκαγε ο τζίτζικας». Ήρθαν οι προσθήκες του Αυγούστου κι ανέβηκε η ψυχολογία. Το ποδόσφαιρο όμως τιμωρεί ξανά και ξανά αυτή την ομάδα, γιατί είναι ποτισμένη με μιζέρια στο εσωτερικό της. Γιατί δεν υπάρχει επαγγελματισμός σε ΟΛΑ τα πόστα. Γιατί κυνηγάει εν τέλει «λαχεία». Ήμουν μέχρι και πριν λίγες εβδομάδες υπέρ του εγχειρήματος «Γιαννίκη». Απολογούμαι… Όμως με δικαιολογώ γιατί πάντα θέλω κάπου να πιστεύω και να ελπίζω κι ας κάνω λάθη. Μη φοβάστε τα λάθη. Να φοβάστε αν χάσετε την ελπίδα σας και κατακρίνεται ανθρώπους και γεγονότα πριν καν ξεκινήσουν μία προσπάθεια.
Είμαι πάντα υπέρ της άποψης πως ειδικά στην ΑΕΚ πρέπει να δίνεται χρόνος στους προπονητές και τα επιτελεία τους, προκειμένου να κριθούν σωστά. Αρκεί να φαίνεται όμως πρόοδος και τα πράγματα να μην γίνονται επικίνδυνα. Και δυστυχώς όπως φάνηκε ο Γιαννίκης δεν είναι έτοιμος για τέτοιο επίπεδο. Είχε ενδιαφέρον αυτό το πρότζεκτ. Αλλά δυστυχώς η αγωνιστική κατάσταση της ΑΕΚ είναι τέτοια που δεν προκύπτει από πουθενά πως μπορεί να υπάρξει βελτίωση και να δημιουργηθεί μία ΑΕΚ ξανά ερωτεύσιμη.
Αν η μπάλα πήγαινε δοκάρι κι… έξω
Για να μην ξεγελιόμαστε ακόμη και η σουτάρα του Κούρτιτς να πήγαινε δοκάρι κι… έξω, αντί για δοκάρι και μέσα που κατέληξε και η ΑΕΚ περνούσε στα ημιτελικά, δεν θα έφτιαχνε τίποτα περισσότερο από ένα βράδυ Τετάρτης. Δεν θα έφτιαχνε τη μοίρα της ΑΕΚ μία πρόκριση επί του ΠΑΟΚ στο Κύπελλο Ελλάδος. Θα έπαιρνε μία παράταση ζωής η ομάδα, μία ψυχολογία παραπάνω μπας και στο μέλλον άλλαζε κάτι. Θέλετε να απομονώσουμε το χθεσινό παιχνίδι και ειδικά τα δυο με τον ΠΑΟΚ; Η ΑΕΚ βάσει εικόνας άξιζε να περάσει. Και στην Τούμπα και στο ΟΑΚΑ τακτικά ήταν καλύτερη. Δεν κινδύνευσε παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, πέτυχε δυο γκολ που ακυρώθηκαν στα… χιλιοστά, έβαλε κι άλλο ένα στο 83’ που μέτρησε κι όμως κατάφερε να αποκλειστεί!
Μία ΑΕΚ με ψυχολογία, μία ΑΕΚ ικανή για το καλύτερο και όχι για το χειρότερο, κάνοντας το 1-0 στο 83’ το πιο πιθανό θα ήταν να έβαζε και δεύτερο μέχρι το τέλος του αγώνα και όχι να δεχόταν δυο! Ακατανόητη η αλλαγή του Μισελέν με τον Ρότα. Λάθος η έξοδος του γρήγορου Άμραμπατ, αλλά και του Αραούχο, αφού θες να κρατήσει κάποιος μπάλα στα τελευταία λεπτά μπροστά κι αυτοί οι δυο μπορούν. Μέχρι τις αλλαγές ο Γιαννίκης τα είχε πάει καλά, γιατί είχε πάρει την απόφαση να μην κάνει καμία αλλαγή! Και σωστά την είχε πάρει!
Δεν γίνεται αυτό το επιθετικό «ό,τι να ‘ναι»
Από εκεί και πέρα δεν γίνεται η ΑΕΚ να έχει αυτούς τους εξαιρετικούς παίκτες μπροστά (Αραούχο, Τσούμπερ, Άμραμπατ, Γκαρσία) και πάλι να μην μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες, εκτός από στημένες μπάλες. Φάνηκε ξανά στο δημιουργικό κομμάτι πόσο λείπουν τα κεντρικά χαφ επιπέδου ΑΕΚ. Και η κίνηση και το γκολ του Σιμόες το πιστοποιούν. Ο Αντρέ έκανε μία κίνηση που δεν είναι στο ρεπορτόριό του. Την έχει ξανακάνει στο παρελθόν, αλλά όχι συχνά μέσα στα ματς. Φανταστείτε πόσα πολλά περισσότερα πράγματα θα έπαιρνε η ΑΕΚ από τις πίσω γραμμές, αν είχε δυο παικταράδες στον άξονα να παίζουν και άμυνα και να δημιουργούν και να κάνουν μέσα στους αγώνες 4-5 φορές την κίνηση που έκανε ο Σιμόες στη φάση του 83’! Δεν γίνεται να στηρίζεται μπροστά η ομάδα στις κατά διαστήματα επιθετικές εξάρσεις των ποιοτικών παικτών της. Δεν υπάρχει κάποιο πλάνο. Κάποια οργάνωση να βγουν 2-3 όμορφοι αυτοματισμοί. Δεν γίνεται να μην παίζουν απλά τη μπαλίτσα τόσο καλοί παίκτες.
Οι ευθύνες των παικτών
Εκτός από τις αλλαγές του προπονητή εννοείται πως ευθύνες έχουν και οι παίκτες. Δεν γίνεται να μην «τρως» τη μπάλα στο τέλος! Δεν γίνεται κ. Λε Ταλέκ να αφήνεις τον αντίπαλό σου να σε αποφεύγει τόσο εύκολα μέσα στην περιοχή και να του δίνεις το χώρο να πιάνει το τέλειο σουτ. Το 1-2 που κάνει ο Μίτριτσα είναι σχεδόν ίδια φάση, αλλά κακά τα ψέματα είχαν τελειώσει όλα στο 1-1. Κι αυτό βέβαια είναι σημάδι των καιρών κι αυτής της νοοτροπίας που έχει ποτιστεί η ΑΕΚ. Το ποδόσφαιρο έτσι είναι. Είσαι κοντά στο στόχο σου και δέχεσαι ένα γκολ στο τέλος. Έχεις δυο λεπτά ακόμα. Αν είσαι καλά ψυχολογικά βγαίνεις μπροστά και διεκδικείς τις όποιες πιθανότητες έχεις για ένα γκολ ακόμη. Η ΑΕΚ τι έκανε; Μετά το 1-1, όχι μόνο δεν πίστεψε ότι μπορεί να κάνει μία φάση στο ένα λεπτό που απέμεινε, αλλά δέχθηκε και δεύτερο. Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Κάνει η ΑΕΚ το 1-0 στο 83’. Έχει κανένα 10λεπτο ακόμα κι όμως δε νομίζω ότι υπήρξε κάποιος που να ένιωσε μέσα του ότι τελείωσε η πρόκριση. Ούτε οι ίδιοι οι παίκτες το πίστεψαν. Ούτε ο ίδιος ο Γιαννίκης. Φόβος και τρόμος στο εσωτερικό και καθρέπτης το γήπεδο…
Από εδώ και πέρα, Δημήτρη Μελισσανίδη…
Το θέμα λοιπόν είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Κάθε χρόνο το ίδιο ερώτημα. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, εδώ και μία τετραετία. Εξ ου και η κούραση – απογοήτευση και όχι θυμός. Θυμός υπήρχε μέχρι και πριν 1-2 χρόνια. Τα τέσσερα είναι πολλά… Είναι καλό όταν μία σχέση δεν τραβάει να τελειώνει γρήγορα, για να αρχίσει κάτι καινούργιο πιο γρήγορα. Η ΑΕΚ λοιπόν, το μεγαλύτερό της θέμα είναι να διορθώσει τα πάντα στο εσωτερικό της ομάδας! Να φτιάξει την καθημερινότητά της με στελέχη ικανά, έμπειρα, με διασυνδέσεις, πλάνο. Δεν είναι όλοι χάλια εννοείται. Δεν γράφω να χάσουν οι άνθρωποι τις δουλείες τους. Αλλά μόνοι τους κάποιοι δεν μπορούν. Προσθήκες χρειάζεται ο οργανισμός ΑΕΚ, όχι αφαιρέσεις. Και φυσικά να έρθει μία προπονητάρα με καλό επιτελείο δίπλα του, που να είναι αυτός το σημείο αναφοράς. Όχι μισοδουλειές. Το ρόστερ δεν είναι για πέταμα. Δυο χαφάρες θέλει, μία στοπεράρα και ένα μπακ. Πέρυσι θέλαμε περισσότερα. Το κοινό στοιχείο της περσινής με τη φετινή ΑΕΚ είναι το εξής ένα και πιο βασικό: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΑΔΑ! Και όταν μία ομάδα δεν είναι ομάδα, ακόμη και ο Μέσι στην Παρί και ο Κριστιάνο στη Γιουνάιτεντ δεν θα μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Η απογοήτευση μπορεί να φέρει και πιο ψύχραιμες και σωστές αποφάσεις, από τη διοίκηση… Ο Μελισσανίδης δεδομένα είναι σκασμένος. Δεδομένα θέλει να δει μία ομαδάρα να μπαίνει στο παλάτι που χτίζει. Δεν γίνεται όμως να αποτυγχάνει συνεχώς στο θέμα προπονητή. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και πρέπει να το διορθώσει. Πώς; Να έρθει ένας τεχνικός επιπέδου ΑΕΚ έτοιμος.
Επίσης κάτι τελευταίο: Η χρονιά δεν έχει τελειώσει και επειδή πάντα υπάρχει πιο κάτω, υπάρχει η έξοδος στην Ευρώπη, η οποία μόνο δεδομένη δεν είναι, αν συνεχιστεί αυτό το βιολί. Κι επειδή… ΑΕΚ είσαι, οι παίκτες πρέπει να το πάρουν λίγο πάνω τους, μην ξεφτιλιστούμε τελείως και χαθεί από φέτος και η επόμενη σεζόν. Η ΑΕΚ είναι στο χείλος του γκρεμού. Ή πέφτει και τσακίζεται ή ο Μελισσανίδης προσπαθεί και φέρνει έναν προπονητή φτασμένο που θα γίνει σημείο αναφοράς στα Σπάτα, ενισχύοντας παράλληλα και σε επίπεδο στελεχών την ΠΑΕ. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Όλοι οι άλλοι δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.
www.bnsports.gr
