Η Πόρτο υποδέχεται τη Μίλαν στο Ντραγκάο (17/10, 22:00), σε μία αναμέτρηση που επαναφέρει μνήμες από το τελευταίο τους παιχνίδι: το UEFA Super Cup του 2003. Ωστόσο, κοιτώντας κανείς τις δύο ομάδες στη σημερινή εποχή, καταλαβαίνει, πως τίποτα δεν έμεινε ίδιο!
Η Μίλαν και η Πόρτο, εν έτει 2003, μοιράστηκαν τους δύο ευρωπαϊκούς τίτλους. Οι «ροσονέρι» επικράτησαν της Γιουβέντους στα πέναλτι, στον ιταλικό εμφύλιο του τελικού του Champions League, ενώ οι «δράκοι» κέρδισαν με 3-2 στην παράταση τη Σέλτικ στον τελικό του Κυπέλλου UEFA.
Με τον τρόπο αυτό, σφράγισαν την παρουσία τους στον τελικό του Super Cup. Εκεί, όπου μόνο ένα ζευγάρι «χέρια» θα σήκωνε την κούπα, αποδεικνύοντας την κυριαρχία της ομάδας του στην Ευρώπη: είτε αυτό του Κάρλο Αντσελότι, είτε αυτό του Ζοσέ Μουρίνιο!
Mε αγάπη από το... Κίεβο και «υπογραφή» Σέβα!
Ο πρωταγωνιστής της αναμέτρησης, Αντρέι Σεβτσένκο σκόραρε νωρίς με καρφωτή κεφαλιά, αφού μόλις στο 10ο λεπτό είχε δώσει το προβάδισμα στη Μίλαν, το οποίο, εν τέλει, της φάνηκε αρκετό.
Οι Ιταλοί φάνηκαν ανυπέρβλητο εμπόδιο ακόμα και για την κυνική Πόρτο της εποχής, στην οποία βασίστηκε κατά μεγάλο μέρος η Εθνική Πορτογαλίας που έφτασε έναν χρόνο αργότερα στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος απέναντι στη χώρα μας, με τη γνωστή -ευτυχώς για εμάς- κατάληξη.
«Φεύγουμε από εδώ, πεπεισμένοι πως μπορούμε να πάμε στο Champions League και να αντιμετωπίσουμε κάθε ομάδα», δήλωνε ο Ζοσέ Μουρίνιο μετά το τέλος της αναμέτρησης.
Εν τέλει, όχι μόνο πήγε, αλλά το κατέκτησε!
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός!
Επιστρέφοντας στο σήμερα, γίνεται σαφές πως ο χρόνος έχει επηρρεάσει τις δύο ομάδες. Λογικό, άλλωστε. Το ποδόσφαιρο παραμένει ένας ζωντανός οργανισμός και ουδείς οφείλει να το ξεχνά.
Η Μίλαν έως και τις αρχές της νέας δεκαετίας, κατάφερε να σηκώσει δύο φορές το Σκουντέτο (2004, 2011) και ακόμα ένα Champions League (2007). Από εκείνο το πρωτάθλημα κι έπειτα, δίχως Νέστα, Μαλντίνι, Σεβτσένκο, Ζέεντορφ, Ρούι Κόστα -και η λίστα συνεχίζεται- έχασε τον «δρόμο» της και φέτος, πραγματοποιεί μία ακόμα προσπάθεια να «αναζωπυρώσει» το ένδοξό της παρελθόν.
Από την άλλη, η Πόρτο υπό τις οδηγίες του Ζοσέ Μουρίνιο έφτασε στο «ζενίθ» της, με την κατάκτηση του Champions League το 2004, θρίαμβο που -εκ των πραγμάτων- δεν θα ήταν εύκολο να επαναλάβει. Ωστόσο, το έφερε εις πέρας στη μικρότερή του κλίμακα, κατακτώντας το Europa League του 2011, προσθέτοντας αυτήν την επιτυχία στα δέκα πρωταθλήματα και στα πέντε κύπελλα που μέτρησε στο εγχώριο ποδόσφαιρο.
Εκεί όπου συνέχισε να κυριαρχεί, όπως έκανε παραδοσιακά!
Από τη σημερινή απόσταση χρόνου, γίνεται εμφανές πως το «περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή πάνω στη Μίλαν και λιγότερο στην Πόρτο.
Η αλλαγή του ποδοσφαίρου στις αρχές του 2010 φάνηκε να αφήνει πίσω τους «ροσονέρι», που είδαν τα μεγάλα τους αστέρια να μεγαλώνουν, να εγκαταλείπουν το ποδόσφαιρο και να μην αποδεικνύεται εύκολο έργο να αντικατασταθούν.
Πλέον, παλεύουν να βρουν ξανά, μία θέση ουσίας στον ποδοσφαιρικό χάρτη και μία νίκη επί της συνεπούς επί χρόνια στις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, Πόρτο, θα ήταν μία πάρα πολύ καλή αρχή. Ψυχολογικά και βαθμολογικά.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
Με τον τρόπο αυτό, σφράγισαν την παρουσία τους στον τελικό του Super Cup. Εκεί, όπου μόνο ένα ζευγάρι «χέρια» θα σήκωνε την κούπα, αποδεικνύοντας την κυριαρχία της ομάδας του στην Ευρώπη: είτε αυτό του Κάρλο Αντσελότι, είτε αυτό του Ζοσέ Μουρίνιο!
Mε αγάπη από το... Κίεβο και «υπογραφή» Σέβα!
Ο πρωταγωνιστής της αναμέτρησης, Αντρέι Σεβτσένκο σκόραρε νωρίς με καρφωτή κεφαλιά, αφού μόλις στο 10ο λεπτό είχε δώσει το προβάδισμα στη Μίλαν, το οποίο, εν τέλει, της φάνηκε αρκετό.
Οι Ιταλοί φάνηκαν ανυπέρβλητο εμπόδιο ακόμα και για την κυνική Πόρτο της εποχής, στην οποία βασίστηκε κατά μεγάλο μέρος η Εθνική Πορτογαλίας που έφτασε έναν χρόνο αργότερα στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος απέναντι στη χώρα μας, με τη γνωστή -ευτυχώς για εμάς- κατάληξη.
«Φεύγουμε από εδώ, πεπεισμένοι πως μπορούμε να πάμε στο Champions League και να αντιμετωπίσουμε κάθε ομάδα», δήλωνε ο Ζοσέ Μουρίνιο μετά το τέλος της αναμέτρησης.
Εν τέλει, όχι μόνο πήγε, αλλά το κατέκτησε!
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός!
Επιστρέφοντας στο σήμερα, γίνεται σαφές πως ο χρόνος έχει επηρρεάσει τις δύο ομάδες. Λογικό, άλλωστε. Το ποδόσφαιρο παραμένει ένας ζωντανός οργανισμός και ουδείς οφείλει να το ξεχνά.
Η Μίλαν έως και τις αρχές της νέας δεκαετίας, κατάφερε να σηκώσει δύο φορές το Σκουντέτο (2004, 2011) και ακόμα ένα Champions League (2007). Από εκείνο το πρωτάθλημα κι έπειτα, δίχως Νέστα, Μαλντίνι, Σεβτσένκο, Ζέεντορφ, Ρούι Κόστα -και η λίστα συνεχίζεται- έχασε τον «δρόμο» της και φέτος, πραγματοποιεί μία ακόμα προσπάθεια να «αναζωπυρώσει» το ένδοξό της παρελθόν.
Από την άλλη, η Πόρτο υπό τις οδηγίες του Ζοσέ Μουρίνιο έφτασε στο «ζενίθ» της, με την κατάκτηση του Champions League το 2004, θρίαμβο που -εκ των πραγμάτων- δεν θα ήταν εύκολο να επαναλάβει. Ωστόσο, το έφερε εις πέρας στη μικρότερή του κλίμακα, κατακτώντας το Europa League του 2011, προσθέτοντας αυτήν την επιτυχία στα δέκα πρωταθλήματα και στα πέντε κύπελλα που μέτρησε στο εγχώριο ποδόσφαιρο.
Εκεί όπου συνέχισε να κυριαρχεί, όπως έκανε παραδοσιακά!
Από τη σημερινή απόσταση χρόνου, γίνεται εμφανές πως το «περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή πάνω στη Μίλαν και λιγότερο στην Πόρτο.
Η αλλαγή του ποδοσφαίρου στις αρχές του 2010 φάνηκε να αφήνει πίσω τους «ροσονέρι», που είδαν τα μεγάλα τους αστέρια να μεγαλώνουν, να εγκαταλείπουν το ποδόσφαιρο και να μην αποδεικνύεται εύκολο έργο να αντικατασταθούν.
Πλέον, παλεύουν να βρουν ξανά, μία θέση ουσίας στον ποδοσφαιρικό χάρτη και μία νίκη επί της συνεπούς επί χρόνια στις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, Πόρτο, θα ήταν μία πάρα πολύ καλή αρχή. Ψυχολογικά και βαθμολογικά.
Φάνης Τσοκανάς
www.bnsports.gr
