Το έργο του Μιχάλη Γρηγορίου στη Λαμία από τα μέσα της περσινής σεζόν μέχρι και σήμερα, στέλνει την ομάδα φορτσάτη στην καινούρια σεζόν. Οι μεταγραφές της επίσης είναι κάτι πολύ παραπάνω από επαρκείς.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητα μία εκ των ευχάριστων εκπλήξεων της περσινής σεζόν στη Super League. Το χάρισμα που κατάφερε να γοητεύσει τον φίλαθλο κόσμο δεν ήταν τόσο το εντυπωσιακό θέαμα που αποτύπωσε στο χορτάρι, αλλά κυρίως το πάθος και πείσμα που έβγαλε παρά τις αναποδιές. Με λίγα λόγια η Λαμία μάζεψε τα κομμάτια της και στάθηκε στα πόδια της, κόντρα στις αντίξοες συνθήκες.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το ξεκίνημα της περασμένης αγωνιστικής χρονιάς ήταν προφανώς ιδιαίτερο για όλες τις ομάδες, όμως όπως φάνηκε για τον σύλλογο της Φθιώτιδας ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Η σεζόν ξεκινά με τέσσερις διαδοχικές ήττες από Άρη, ΟΦΗ, ΑΕΚ και Βόλο οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τον Γιώργο Πετράκη να αποχαιρετά τον σύλλογο.
Με τον νεότερο προπονητή που έχει περάσει ποτέ από τα σαλόνια του ελληνικού πρωταθλήματος να βλέπει την πόρτα της εξόδου, η Λαμία βρήκε καταφύγιο στα χέρια του Μπάμπη Τεννέ ο οποίος επέστρεψε για την τρίτη του θητεία στην ομάδα. Βέβαια κι εκείνος δεν αποτέλεσε την καλύτερη λύση καθώς το μόνο που κατάφερε ήταν να οδηγήσει την ομάδα σε άλλες 4 ήττες και 2 ισοπαλίες και στη συνέχεια να… παραιτείται.
Διάδοχος της θέσης του πολυταξιδεμένου προπονητικά Τεννέ ήταν ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο οποίος με το «καλησπέρα» απέδειξε πως μάλλον θα έβαζε την ομάδα σε μια σειρά. Στον ντεμπούτο του στον πάγκο – στις αρχές του περασμένου Γενάρη – η ομάδα επιβλήθηκε 2-0 του ιδιαίτερα φορτσαρισμένου Άρη στο ΔΑΚ της πόλης, σημειώνοντας την πρώτη νίκη της χρονιάς και τραβώντας, α μη τι άλλο, όλα τα βλέμματα πάνω της!
Η συνέχεια μέχρι να «κουμπώσει» ολοκληρωτικά με τους παίκτες ήταν δύσβατη, όμως το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Από τη μέρα που πήρε τα ηνία, μέχρι τη λήξη της σεζόν και σε συνολικά 25 αναμετρήσεις (οι δύο εξ αυτών στο Κύπελλο) η ομάδα πήρε το τρίποντο της νίκης 8 φορές, έμεινε στην ισοπαλία 11, ενώ ηττήθηκε μόλις 7. Σημαντικότερο δε ήταν το πάθος που έβγαζαν οι ποδοσφαιριστές στο χορτάρι και η μεταξύ τους συνεργασία, που μαρτυρούσαν το καλό κλίμα που επικρατούσε στα αποδυτήρια.
Όλα αυτά είναι ζωντανή απόδειξη του ότι ο 47χρονος μπόρεσε να κάνει το καλύτερο στην ομάδα: έφερε την ισορροπία που απεγνωσμένα έψαχνε! Η αλλαγή προπονητή μες την μέση της σεζόν είναι ρίσκο αλλά και επικίνδυνο για το εκάστοτε κλαμπ, συνεπώς το να βρεθεί η «χρυσή τομή» που θα δέσει αρμονικά τους ποδοσφαιριστές μεταξύ τους αλλά και με το νέο «αφεντικό», είναι η συνταγή για την επιτυχία.
Αυτή η ισορροπία εκτός των άλλων αποτελεί και τη θεμελιώδη βάση για τη νέα σεζόν. Σε συνδυασμό με τις σημαντικές μεταγραφικές κινήσεις – κυρίως αυτές των Γιώργου Μανούσου και Χρήστου Ελευθεριάδη από Ατρόμητο και ΠΑΣ αντίστοιχα – θα χαράξουν σίγουρα έναν λαμπρό δρόμο για την ομάδα.
Ξανθίππη Δασκαλάκη
