
Μία εκ των κορυφαίων συνεντεύξεων που έχουν γίνει ποτέ στο BN Sports! Μία άκρως αποκαλυπτική συζήτηση, από το part 1, την Ξάνθη και το ενδιαφέρον των «μεγάλων», μέχρι τον Ατρόμητο, τους «καυγάδες» με τον Κάναντι, το ότι τέθηκε εκτός ομάδες, το ότι πήγε στην Κύπρο και «λατρεύτηκε» από τον κόσμο της Ανόρθωσης. Διαβάστε το δεύτερο μέρος της αποκλειστικής κουβέντας του Θοδωρή Βασιλακάκη με τον Δημήτρη Μανάκο και δεν θα… χάσετε!
Συνέντευξη στον Δημήτρη Μανάκο, μέρος δεύτερο
Και το part 2 μίας εκ των καλύτερων συνεντεύξεων που έχουν γίνει ποτέ στο BN Sports, τουλάχιστον από πλευράς ενδιαφέροντος, είναι εδώ!
«Σήμερα», μας ανοίγει την καρδιά του σε σχέση με τον Ατρόμητο και όχι μόνο. Μία εκτενής συζήτηση με τον Δημήτρη Μανάκο, για όσα έγιναν στο Περιστέρι, για τη… Λέστερ της Ελλάδος, για το πρωτάθλημα που με «άλλο όνομα» τότε θα κατακτούσαν, για τον τρόπο που αποχώρησε!
Όσα έλαβαν χώρα με τον Νταμίρ Κάναντι, ο καυγάς στα αποδυτήρια, η παρέμβαση του Σπανού και οι ατζέντηδές του που ξεκίνησαν για την Αθήνα και σταμάτησαν στον Βόλο. «Επικές» ιστορίες, γεμάτες ενδιαφέρον και παρασκήνιο, προτού κρίνει ένα ντέρμπι στην Κύπρο και «λατρευτεί» στην Ανόρθωση, σε ένα παιχνίδι με… 10 ράμματα!
Αποκαλυπτικός ο Έλληνας, πρώην ποδοσφαιριστής, που «ανοίγεται» και για όσα συνάντησε σε Λαμία και Χανιά, κατακρίνοντας φυσικά όσα λαμβάνουν χώρα στη Β’ Εθνική. Αποκαλεί «ήρωες» τους ποδοσφαιριστές και καταλήγει στο ότι δύο πράγματα θα ήθελε ιδανικά να έχουν συμβεί στην καριέρα του: να έμενε στον Ατρόμητο, για όσο η ομάδα τον χρειαζόταν, και να φορούσε, έστω και για μία φορά το Eθνόσημο!
Ποιος να φανταζόταν όμως, πως ο λόγος που το στερήθηκε, θα ήταν ένα παιχνίδι κόντρα στην Ξάνθη και μία συζήτηση στη Νέα Σμύρνη…
Απολαυστική συζήτηση, διαβάστε το δεύτερο μέρος της κουβέντας του Θοδωρή Βασιλακάκη με τον Δημήτρη Μανάκο, αποκλειστικά στο BN Sports:

Ξεκινάμε λοιπόν, το δεύτερο κομμάτι της συνέντευξης από τον Ατρόμητο και ίσως από την καλύτερη σεζόν της καριέρας σου. Πόσο εύκολα «εγκλιματίστηκες» στην ομάδα και πώς βίωσες εσύ αυτήν την αλλαγή;
«Ήμασταν ένα γκρουπ 17 καινούργιων ποδοσφαιριστών, με τους παλιούς που είχαν μείνει, απλώς αυτοί ήταν γνώριμοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οπότε, το κλίμα ήταν σαν να έφυγα από την Ξάνθη και σαν να γύρισα για προετοιμασία στην ομάδα. Πολλοί Έλληνες και μεγάλη δίψα για να επιστρέψει ο Ατρόμητος στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Ήταν ο πιο εύκολος «εγκλιματισμός» που έχω περάσει.
Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερή μου σεζόν. Απλώς, ο κόσμος σε βλέπει πολύ περισσότερο και αυτή είναι η διαφορά της Αθήνας με την επαρχία. Για παράδειγμα, θα σου πω πως στην Ξάνθη, τη σεζόν 2011-12, που εγώ θεωρώ πως ήταν η καλύτερή μου περίοδος, έκανα… απίστευτα πράγματα. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω εκεί, για να κάνω μεταγραφή, παρότι είχα μιλήσει με ομάδες.
Και όμως, τότε, ο προπονητής της Εθνικής ήρθε να με δει μόλις μία φορά. Στον Ατρόμητο όμως, σε μία σεζόν, ήρθαν από την Εθνική να μας δουν 10-15 φορές. Σε κάθε παιχνίδι, ερχόντουσαν μάνατζερ από όλη την Ευρώπη! Δεν ήταν μόνο για εμένα, αλλά βοηθούσε και εμένα. Εκεί υστερεί η επαρχία…»
Θέλω να μας πεις ειλικρινά, μιας και η σεζόν της Λέστερ ήταν λίγο νωρίτερα… Πίστεψες ποτέ πως πάτε για πρωτάθλημα; Πέρασε ποτέ από το μυαλό αυτή η σκέψη; Είχε βάση;
«Κοίτα… Στον πρώτο γύρο ήμασταν πρώτοι. Εκτός αυτού, κοντά στην 23η αγωνιστική, είμαστε μαζί με τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, στον βαθμό. Είμαστε τόσο ψηλά, επτά αγωνιστικές πριν το τέλος. Μέχρι και το ματς με τον ΠΑΟΚ, που χάνουμε στο Περιστέρι με 1-0.
Ήταν φυσιολογικό να περνούσε από το μυαλό μας ο υψηλότερος στόχος που υπάρχει. Εγώ το ένιωθα αυτό. Και ας είμαι γνώστης του ελληνικού ποδοσφαίρου και ξέρω πως πολύ δύσκολα θα γινόταν κάτι τέτοιο. Ναι, το ονειρευτήκαμε. Αν δεν το κάναμε, δεν θα πηγαίναμε πουθενά!»
Ποιο ήταν το «μυστικό» εκείνου του συνόλου;
«Δύο πράγματα θα σου πω. Το ένα είναι πως υπήρχε τεράστιο ταλέντο στην ομάδα. Η φουρνιά που πετύχαμε ήταν από τις πιο ταλαντούχες ομάδες του πρωταθλήματος. Το δεύτερο έγκειται στο κλίμα που είχαμε. Ήμασταν ταλαντούχοι, Έλληνες και είχαμε εξαιρετικό κλίμα.
Και φυσικά, ρόλο παίζουν και οι προσωπικοί στόχοι του κάθε ενός. Αυτό σε συνδυασμό με το ταλέντο, κάνει τη διαφορά.»
Ποια είναι η άποψή σου για τον Νταμίρ Κάναντι; Πώς είναι ως άνθρωπος, πόσο κοντά ήρθες; Είναι τόσο πειθαρχημένος όσο φαίνεται;
«Εγώ με τον Κάναντι σε προσωπικό επίπεδο, δεν τα είχα καλά! Δεν ταιριάξαμε από την πρώτη μέρα, μέχρι και την τελευταία. Αυτός είναι και ο λόγος που έφυγα. Αλλά δεν μπορώ να μην του προσάψω μερίδιο στην επιτυχία. Και προσωπικά, εμένα με βοήθησε. Ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να χτίσει μία ομάδα. Δεν ξέρω αν ήταν ο ιδανικός για να την προπονεί, αλλά ήταν ο ιδανικός για να τη δημιουργήσει.
Είχε μάτι, έβλεπε. Πού είναι ο Θοδωρής καλός, πώς θα βοηθήσει, πού πρέπει να παίξει… Αυτά τα είχε, τα αναγνώριζε. Σε μεγάλο βαθμό. Και εμένα, προσωπικά, μου έδωσε μία ελευθερία που δεν είχα. Και για αυτό απέδωσα και τόσο καλά.»
Τι δεν σου άρεσε στον Κάναντι; Πού δεν τα έβρισκες;
«Ήταν απόλυτος και μεγάλος εγωιστής. Οι προσωπικότητες τα έχουν αυτά, δεν αντιλέγω. Αλλά δεν μπορείς να τα βρίσκεις με όλους…»
Υπάρχει κάποια ιστορία που δεν έχεις μοιραστεί και θα ήθελες να μας πεις από εκείνη την περίοδο με τον coach;
«Ναι, έχουμε μαλώσει άσχημα στο ημίχρονο ενός ευρωπαϊκού ματς. Του πρώτου ευρωπαϊκού παιχνιδιού, με την Ντινάμο Μπρεστ. Χάναμε 2-0 στο πρώτο μέρος, ήμασταν σε τραγική μέρα.
Δεν είχαμε καλές σχέσεις, μου έριξε κάποιες ευθύνες στα αποδυτήρια χωρίς λόγο. Δεν γινόταν μετά από μία τέτοια εμφάνιση 45 λεπτών, να ρίχνεις ευθύνες μόνο σε έναν παίκτη. Εγώ πάνω στην ένταση της στιγμής του αντιμίλησα και μαλώσαμε. Βγήκα και από το παιχνίδι.
Μετά από αυτό, σαν ενήλικες βρήκαμε μία προσωρινή λύση μέχρι τον Δεκέμβριο και μετά τα… σπάσαμε!»
Πες μας για το παιχνίδι με τον Πλατανιά… Ποιο από τα δύο γκολ ήταν καλύτερο και γιατί; Έβαζες γενικά ψαλιδάκια στην προπόνηση;
«Το ματς με τον Πλατανιά είναι το μοναδικό που έχω βάλει δύο γκολ στην καριέρα μου. Οπότε, θυμάμαι τα πάντα. Ήταν πολύ κομβικό εκείνη την χρονιά για εμένα, διότι ήταν το πρώτο μου γκολ στο πρωτάθλημα, αλλά και για την ομάδα, διότι είχαμε κάνει κακή εμφάνιση.
Και μετά από αυτήν τη νίκη, εδραιωθήκαμε ψηλά. Άλλαξαν τα πάντα μετά την Κρήτη, ήμασταν πάρα πολύ κακοί, απέκρουσε και ο Ανδρέας ο Γιαννιώτης πέναλτι και μας… έσωσε.
Τώρα, όσον αφορά τα γκολ, το ψαλιδάκι το έκανα πάντα. Ήταν η πρώτη φορά που το έβαλα, αλλά και στην Ξάνθη το επιχειρούσα. Τα έκανα αυτά τα… ακροβατικά.
Αν βάλουμε τα γκολ σε σύγκριση, πιο κοντά σε εμένα, πιο δικό μου, είναι το σουτ εκτός περιοχής. Πιο όμορφο είναι το ψαλιδάκι σίγουρα. Το έπιασα γεμάτα.»
Πες μας δύο λόγια για τον Ουάρντα; Είναι τόσο «τρελός» όσο φαίνεται και γνωρίζει τόση μπάλα, όση… καταλαβαίνουμε; Πολλοί υποστηρίζουν πως αν η συμπεριφορά του, ανά διαστήματα, ήταν διαφορετική, θα μπορούσε να παίξει σε μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη!
«Αρχικά, θεωρώ πως το μυαλό έχει σχέση με το ταλέντο. Δεν θέλω να τα ξεχωρίσω. Με το μυαλό που είχε, έπαιξε την μπάλα που έπαιξε και μέχρι τώρα παίζει. Αν είχε άλλο μυαλό, ίσως να ήταν ένας άλλος παίκτης, προς το… χειρότερο. Δεν το ξέρεις, δεν μπορείς να το προβλέψεις.
Είναι ένας πολύ καλός παίκτης, πρέπει να τον μάθεις, κυρίως εξωαγωνιστικά και να τον κάνεις να περνάει ωραία. Απλά, ξέρεις τι συμβαίνει; Σε μία ομάδα σαν τον Ατρόμητο, έχουν την υπομονή να ασχοληθούν μαζί του, με έναν τέτοιον ποδοσφαιριστή δηλαδή, γιατί θα τους βοηθήσει και θα βοηθηθεί και ο ίδιος. Είναι αναγκαίο. Στον ΠΑΟΚ, όμως, σε μία μεγάλη ομάδα γενικά, δεν θα καθίσουν να ασχοληθούν με τέτοιες περιπτώσεις.
Γιατί οι στόχοι είναι καθημερινοί. Μία ισοπαλία στον ΠΑΟΚ μπορεί να είναι καταστροφική, επειδή ο Ουάρντα ξενύχτισε για παράδειγμα. Στον Ατρόμητο μπορούν να κάνουν λίγο τα… στραβά μάτια, σε κάθε ομάδα που δεν εντάσσεται σε αυτές που κάνουν πρωταθλητισμό.
Παρόλα αυτά, ήταν πολύ καλός παίκτης. Δηλαδή, αυτό που βλέπατε, αυτός είναι ο Ουάρντα. Είναι πολύ καλός παίκτης, αλλά δεν θεωρώ λόγω της όλης κατάστασης ως ποδοσφαιριστής που τον χαρακτηρίζει, να παίξει σε πολύ μεγάλο επίπεδο. Αλλά για το επίπεδο που είναι, και λίγο παραπάνω, κάνει άνετα τη διαφορά. Λόγω όλων… Και μυαλό, και ταλέντου, και όλα!»
Υπήρχε κάποιος παίκτης του Ατρομήτου που συνυπήρξες και θεωρούσες πως… εύκολα, μπορεί να παίξει πολύ υψηλότερα;
«Ήταν πολλοί… Κανένας δεν ήταν για τον Ατρόμητο. Από την ενδεκάδα που είχαμε, έναν – έναν να σου τους πάρω, κανένας δεν ήταν για τον Ατρόμητο. Για αυτό και ο Ατρόμητος τερμάτισε τόσο ψηλά. Και που θεωρώ πως η 4η θέση τότε, είναι άδικη. Αν ήμασταν μεγαλύτερη ομάδα, αν λεγόμασταν ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης, μπορεί να παίρναμε και το πρωτάθλημα. Ήμασταν οι καλύτεροι στο πρωτάθλημα, δεν ήρθε μία ομάδα που είπα ότι μας έβαλε κάτω…
Παίξαμε με τον Ολυμπιακό μέσα στο Περιστέρι, στο οποίο μας ισοφάρισαν με πέναλτι 2-2 στο 94΄. Έχω σκοράρει σε εκείνο το ματς, θα έπρεπε να έχω βάλει τέσσερα! Έπρεπε να βάλω άλλα τρία, αλήθεια. Θυμάμαι μία φάση στο 30’, είμαστε καλύτεροι, τους έχουμε… πατήσει και έρχεται ο Μποτία και μου λέει…
«Φίλε, πόσο καλή επίθεση έχετε; Δεν σας προλαβαίνουμε!»
Να στο λέει τώρα αυτό ένας παίκτης του Ολυμπιακού. Ένας μεγάλος παίκτης του Ολυμπιακού. Καταλαβαίναμε πως κάτι κάναμε καλά, ήμασταν για μεγάλα πράγματα.
Ο Ντιγκινί τώρα, σίγουρα ήταν για παραπάνω. Ένας από τους καλύτερους συμπαίκτες που είχα. Ο Γιαννούλης έκανε… μπαμ. Δηλαδή και στην Άουγκσμπουργκ που είναι τώρα, θεωρώ πως είναι λίγη για αυτόν! Αλλά εντάξει, στην Bundesliga είναι.»
Ποια είναι γενικώς, τα συναισθήματά σου για τον Ατρόμητο; Έμεινες μία διετία, αλλά ο κόσμος στο Περιστέρι σε αγάπησε πολύ…
«Ναι, είμαι πολύ χαρούμενος. Λαμβάνω άπειρη αγάπη, μέχρι και τώρα. Μου στέλνουν μήνυμα, στο Instagram αν ανεβάσω κάτι μου απαντάνε, στον δρόμο όταν πηγαίνω στην Αθήνα, συναντώ κόσμο πάντα του Ατρομήτου. Το βλέπεις και νιώθεις μία ποδοσφαιρική ζωή!»
Γιατί αποχώρησες από την ομάδα; Αναφέρθηκες πριν στον Νταμίρ Κάναντι. Παρατήρησα πως ήσουν εκτός ενδεκάδας από τον Μάρτιο και έπειτα, και μετά, ήρθε η Ανόρθωση. Ήθελες να ανανεώσεις ή δεν υπήρχε ποτέ αυτό το ενδεχόμενο;
«Θα σου πω τα πράγματα όπως έχουν. Η δεύτερή μου σεζόν, δεν ήταν, στην αρχή της τουλάχιστον, όπως ήταν η πρώτη. Ήταν και διαφορετική η ομάδα, δεν είχαμε την ίδια ποιότητα με την προηγούμενη σεζόν, αλλά παραμέναμε μία καλή ομάδα.
Εγώ δεν ήμουν, σε καμία περίπτωση, αυτός που ήμουν στην πρώτη σεζόν. Όχι στο επίπεδο που ήθελα και εγώ ο ίδιος, για διάφορους λόγους. Γυρίσαμε λοιπόν, από τις διακοπές των Χριστουγέννων και μου είπε ξαφνικά ο Κάναντι πως από εδώ και πέρα δεν υπολογίζομαι ιδιαίτερα. Θα είμαι εκτός αποστολής και σε κάποια παιχνίδια, ίσως να με βάζει και στην αποστολή.
Το ακούω, πάω στον κ. Αγγελόπουλο και φεύγω. Ούτε θα τσακωθώ, ούτε θα μαλώσω. Τίποτα. Το δέχομαι. Του το λέω του κ. Αγγελόπουλου, μου λέει «πότε στο είπε;». Έπαθε πλάκα, δεν ήξερε κάτι. Από εκεί και πέρα, καταλαβαίνεις πως όλο είχε… ραγίσει.
Απλώς, η ομάδα με ήθελε και προσπαθούσε να με βάλει σε αυτήν, να παίξω. Εν τέλει, δεν με έβαλε ο Κάναντι για δύο παιχνίδια. Μίλησα ξανά με τον κ. Αγγελόπουλο, του είπα πως με πληρώνουν και είναι κρίμα, ενώ εγώ ήμουν στα 30 μου και αυτό ήταν καταστροφή για εμένα.
Και τότε, είχε έρθει ο Αστέρας να με πάει. Θα έπαιρνε και χρήματα ο Ατρόμητος, είχαμε συμφωνήσει. Και εκεί που θα έφευγα, η γυναίκα μου μάζευε τα πράγματα και έκλαιγε που θα φύγουμε, μιλάω με τους ατζέντηδές μου, ερχόντουσαν σε εμένα και ξαφνικά, γύρισαν πίσω!»
Για ποιον λόγο συνέβη αυτό; Τι άλλαξε;
«Γιατί η ομάδα είχε πάει στη Λαμία, το Σαββατοκύριακο που πέρασε και έχασε με κατεβασμένα τα χέρια. Εν τω μεταξύ, όταν οι συμπαίκτες μου αναχωρούσαν για το παιχνίδι, τους χαιρέτησα όλους έναν – έναν. Έφευγα, είχαμε μαζέψει τα πράγματα.
Με πήραν τηλέφωνο από τον Ατρόμητο τη Δευτέρα πως ο κ. Σπανός θέλει να με δει. Εγώ μίλησα μαζί του και του ξεκαθάρισα πως αν η ομάδα με θέλει, εννοείται μένω. Απλά δεν ήθελα να κοροϊδεύω ούτε εγώ αυτούς, ούτε αυτοί εμένα.
Παρόλα αυτά, στην πορεία ο Κάναντι είχε τον δικό του στόχο. Μόλις η ομάδα επέστρεψε στις νίκες, με έβγαλε ξανά έξω. Είναι πολύ λάθος, δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω.
Με έφθειρε όλο αυτό ψυχολογικά. Εγώ στον Ατρόμητο είχα γίνει… ένα με την ομάδα. Ήμουν αρχηγός από την πρώτη χρονιά, όταν πήγα έγινα 3ος αρχηγός. Είχα αποφασίσει πως όσα χρόνια χρειαστεί να μείνω, θα μείνω. Και με λιγότερα χρήματα!»
Σου έχει μείνει πικρία για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αυτό αντιλαμβάνομαι…
«Ναι, γιατί δεν είχα τη δυνατότητα να επιλέξω. Θα ήθελα να μείνω. Στη δική μου περίπτωση, απλώς τελείωσε το συμβόλαιό μου και έφυγα. Τα πράγματα ήταν τόσο ρόδινα στην αρχή και πολύ άσχημα στο τέλος. Ο κ. Σπανός με είχε σε μεγάλη εκτίμηση.
Είχε κάνει για εμένα… φασαρία στην ΕΠΟ, σε συνεντεύξεις του είχε δηλώσει πως είμαι ο καλύτερος μέσος στην Ελλάδα και πρέπει να παίξω στην Εθνική. Και το πίστευε, μου το έδειχνε. Ήταν ονειρικό για εμένα, το ότι με πίστευε τόσο πολύ.
Παρά ταύτα, να ξεκαθαρίσω κάτι… Δεν ρίχνω τις ευθύνες μόνο στον Κάναντι. Φταίω και εγώ, εννοείται. Πάνω στην τρέλα της στιγμής, δεν αντέδρασε πολλές φορές όπως έπρεπε. Θα μπορούσε να προσπεράσω πράγματα, αλλά δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Δεν το μετανιώνω, αλλά έτσι έγιναν τα πράγματα…»
Πώς ήταν η εμπειρία στην Κύπρο; Πήγες στην Ανόρθωση, έφυγες εκτός Ελλάδος.
«Να σου πω πως εκείνη η σεζόν ήταν μόλις 21 παιχνίδια, λόγω της καραντίνας. Εκεί δεν ολοκληρώθηκε το πρωτάθλημα. Τότε, η Κύπρος είχε μία άλλη ιδιαιτερότητα σε σχέση με την Ελλάδα. Είχε 22 παίκτες στην αποστολή, τρεις αλλαγές και εκεί ήμουν ξένος.
Συνεπώς, σε ματς που η ομάδα κέρδιζε εύκολα, ο coach επέλεγε να βάλει Κύπριους αλλαγή, να παίξουν, να πάρουν χρόνο συμμετοχής.
Ωστόσο, ξεκίνησα το πρωτάθλημα βασικός, ήμουν καλός, αλλά επέστρεψα στη θέση του χαφ. Πιο πίσω. Και υπήρχε τρομερός ανταγωνισμός, η Ανόρθωσε εκείνη την χρονιά πήγε για πρωτάθλημα. Το μπάτζετ και το ρόστερ ήταν πολύ καλά. Και ο ανταγωνισμός μου στη θέση του «10», ήταν με τον Ράγιος. Εκεί ήταν ήδη αγαπητός, ήταν το πιο ακριβό συμβόλαιο της ομάδας, ήταν ο ηγέτης τους.
Έπαιξε με τον ΑΠΟΕΛ, χτύπησε και μπήκα αλλαγή στο 30’. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό ματς για εμένα στην Κύπρο. Εν τέλει, κερδίσαμε 1-0 με γκολ δικό μου, σε παιχνίδι που έκανα 10 ράμματα στο κεφάλι! Ήταν η πρώτη νίκη της Ανόρθωσης επί του ΑΠΟΕΛ από το 2011… Περίπου 12-13 ματς σερί, εντός έδρας, δεν είχε κερδίσει τον ΑΠΟΕΛ.
Κάπως έτσι, έγινα αγαπητός και εγώ, έδινα ό,τι είχα να δώσω. Αγαπούσαν τους Έλληνες στην Ανόρθωση. Ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες στη ζωή μου, πολύ ιδιαίτερη. Αν δεν ήταν ο κορονοϊός, αν είχα υπογράψει μεγαλύτερο συμβόλαιο, θα έμενα άνετα…»
Λαμία, Χανιά και εν συνεχεία βάζεις τέλος στην καριέρα σου… Γιατί;
«Μετά την Κύπρο, δεν είχα την ίδια διάθεση να κυνηγήσω ξανά κάτι μεγάλο. Είδα πως στον Ατρόμητο και στην Κύπρο, οι προσπάθειες που έκανα, δεν μου απέδωσαν αυτό που ήθελα.
Οπότε, στη Λαμία πήγα για να… πάω. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω ή το οτιδήποτε. Ήταν η ομάδα που με πήρε τηλέφωνο, μου είπαν να πάω και πήγα. Και για να πω την αλήθεια, στην αρχή που ήταν προπονητής ο κ. Τεννές, αν η γυναίκα μου, μου έλεγε να σταματήσω το ποδόσφαιρο, θα σταματούσα!
Είχα πολλή όρεξη όταν πήγα, αλλά δεν υπήρχε κίνητρο. Η Λαμία, τότε, ήταν πολύ χαμηλού επιπέδου. Σε πολλά. Μετά, ο κ. Πανουργιάς, έκανε πράγματα. Έριξε πολύ χρήμα στην ομάδα και μπράβο του. Όλα αυτά από το πουθενά. Τότε, που ήμουν εγώ, δεν υπήρχε τίποτα!
Και για έναν ποδοσφαιριστή σαν εμένα, που ήρθα… καλομαθημένος από την Ξάνθη, ήταν πολύ δύσκολο να βρω κίνητρο. Στην πορεία, ήρθε ο κ. Γρηγορίου, ο οποίος ήταν πολύ σημαντικός εκείνη την χρονιά. Και στο οργανωτικό κομμάτι, και στο ποδοσφαιρικό. Ενεργοποίησε κάποιους παίκτες, και εμένα, για να… τσουλήσει το πράγμα και να σωθούμε. Κάναμε μεγάλο δεύτερο γύρο, τα καταφέραμε και χάρη στον Γρηγορίου, θεωρώ ότι όλα αναβαθμίστηκαν.
Εκείνος μιλούσε, ο κ. Πανουργιάς το έφτιαχνε και το προπονητικό, το γήπεδο, βελτιώθηκαν.
Τα Χανιά ήταν αντίστοιχη περίπτωση. Παρόλα αυτά, είχα περισσότερη όρεξη να παίξω, σε σχέση με τη Λαμία. Διότι για πρώτη φορά συνάντησα τέτοιες καταστάσεις στην καριέρα μου, δεν το πίστευα και ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά που βρίσκονταν εκεί. Για εμένα, όσοι παίζουν στη Β’ Εθνική, ένας – ένας να τους πάρεις, είναι ΟΛΟΙ ήρωες. Είναι βαρύ για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά είναι η πραγματικότητα.
Τα ξέρουμε, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε… Ταξίδια με πλοίο 12 ώρες, λεωφορείο άλλες πέντε. Τι να σου πω. Δεν μπορείς να διατηρηθείς. Και τα Χανιά είχαν έναν άνθρωπο που πλήρωνε. Δεν υπάρχει παντού αυτό.»
Υπήρχε κάτι, που θεωρείς πως άξιζες να κάνεις και να καταφέρεις, αλλά για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν συνέβη;
«Όπως σου είπα, δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα. Είχα το όνειρο να παίξω στην Εθνική μας ομάδα. Πίστευα ότι το αξίζω, πίστευα πως αυτό θα μου άνοιγε μία πόρτα για μεγαλύτερο επίπεδο. Και αυτό με τα χρήματα στο αποδεικνύω, γιατί όταν με πήρε τηλέφωνο ο Ατρόμητος, απέρριψα μία πρόταση από την Τουρκία που είχα και τα βρήκαμε μέσα σε πέντε λεπτά.
Όσον αφορά την Εθνική, σε ένα ματς, φιλικό, που παίξαμε με την Αίγυπτο, θα με καλούσε ο κ. Σκίμπε. Είχαν πάρει τηλέφωνο στον Ατρόμητο, θα πήγαινα. Δυστυχώς, όμως, δύο εβδομάδες νωρίτερα, σε ένα ματς με την Ξάνθη, μέσα στο Περιστέρι, γύρισα τον αστράγαλό μου.
Έπαιξα όλο το ημίχρονο και βγήκα. Μετά παίζαμε μέσα στον Πανιώνιο, δεν έπαιζα και είχα πετύχει τον βοηθό του κ. Σκίμπε, με ρώτησε πώς είμαι, του είπα πως θα προσπαθήσω να μπω μόνο για την κλήση της Εθνικής. Εν τέλει, δεν με κάλεσαν, είπαν πως λόγω τραυματισμού δεν με παίρνουν.
Εμένα, προσωπικά, με πείραξε πάρα πολύ! Δύο φορές στην καριέρα μου, θεωρώ πως έπρεπε να είμαι σίγουρα. Η μία είναι στον Ατρόμητο, διότι καλύτερος μεσοεπιθετικός εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε. Καλύτεροι παίκτες ναι, αλλά τότε, εκείνη την περίοδο, μαζί με τον Πέλκα βγήκαμε οι καλύτεροι μεσοεπιθετικοί στο πρωτάθλημα. Οπότε, θεωρώ πως άξιζα την κλήση.
Και άλλη μία φορά, το 2011-12, που δεν ξέρω τι άλλο έπρεπε να κάνω, ώστε να έρθει το step up. Θεωρώ πως λόγω Ξάνθης, δεν κλήθηκα ποτέ. Συμβαίνουν αυτά, έχουν γίνει και σε άλλα παιδιά…»
Τι ακριβώς κάνεις τώρα; Πού βρίσκεσαι, πώς είσαι μακριά από το ποδόσφαιρο;
«Τώρα, είμαι εν μέρει στο ποδόσφαιρο, δουλεύω για αυτό, αλλά από το σπίτι. Είμαι σκάουτερ, δουλεύω σε ένα project στον όμιλο του MCO, του Ολυμπιακού, της Νότιγχαμ Φόρεστ και της Ρίο Άβε, εξ΄ αποστάσεως. Δεν είμαι σκάουτερ του Ολυμπιακού ή των άλλων δύο ομάδων, αλλά δουλεύω σε ένα project στο σκάουτινγκ, στον όμιλο MCO.»
Κλείνοντας, γρήγορες ερωτήσεις…
Καλύτερο γκολ καριέρας;
«Απέναντι στον Παναθηναϊκό, από το κέντρο.»
Κορυφαίο ματς στην καριέρα σου συνολικά;
«Σε προσωπική απόδοση, το 2010, Ξάνθη – Πανιώνιος 1-1!»
Δυσκολότερος αντίπαλος που είχες ποτέ και γιατί;
«Ο Ιμπαγάσα! Ήταν ένα βήμα μπροστά πάντα. Πάρα πολύ έξυπνος, εγκεφαλικά σε άλλο επίπεδο. Κινήσεις, αντίληψη, ποιότητα. Ήμουν πολύ αθλητικός, είχα καλή αντίληψη. Εκείνος, παρότι δεν ήταν αθλητικός ή γρήγορος, ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά. Τρομερό… Φανταστικός παίκτης!»
Καλύτερος συμπαίκτης εντός και εκτός γηπέδου;
«Εντός γηπέδου, ποδοσφαιρικά ήταν ο Κλέιτον. Εκτός, είναι αρκετοί. Σίγουρα είναι κόσμος από τα Χανιά, που ήμασταν συμπαίκτες και γίναμε πολύ καλοί φίλοι, λόγω των καταστάσεων. Ο Παναγιωτούδης, ο Κουτσαβασίλης, έγιναν και κουμπάροι μου τα παιδιά. Με τον Γιαννούλη έκανα επίσης, πολλή παρέα. Σπίτι συνέχεια, βόλτες, στα χρόνια στον Ατρόμητο ήμασταν κάθε μέρα μαζί.»
Δυσκολότερη έδρα που έπαιξες ως αντίπαλος;
«Με την Ξάνθη πήγαμε στο Χαριλάου, τη σεζόν που ο Άρης κινδύνευε να πέσει και εμείς είχαμε στην Ξάνθη τον Πάμπλο Γκαρσία. Εξαιτίας του, το γήπεδο ήταν sold out, προηγηθήκαμε 1-0, με φάουλ του Γκαρσία και κεφαλιά ενός συμπαίκτη μου. Ο Γκαρσία έκανε χειρονομίες στον κόσμο και το γήπεδο… έβραζε. Απίστευτη ατμόσφαιρα.
Και πολύ όμορφα ήταν στο Καραϊσκάκης, που μια χρονιά κερδίζαμε 1-0 μέχρι το 90’. Και ο παλμός ήταν απίστευτος, ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν συγκρινόταν. Το γήπεδο ήταν ευρωπαϊκό, δεν συγκρινόταν.»
Ο πιο «περίεργος» συμπαίκτης που είχες και γιατί;
«Ήταν πολύ περίεργος ο Γκαρσία. Τώρα, τον είδα σαν προπονητή, δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν τότε. Στην Ξάνθη, απλά δεν μιλούσε ποτέ, ήρθε να κάνει… αγγαρεία. Δεν τον ακούσαμε ποτέ.
Ωστόσο, ο πιο περίεργος από όλους ήταν ο Σολτάνι. Ήταν τρελός κανονικός. Αλήθεια. Τρομερά κυκλοθυμικός. Κάναμε πολλή παρέα, φανταστικό παιδί. Αλλά μέσα στο γήπεδο, για να καταλάβεις, ο Λουτσέσκου του είχε πετάξει μπουκάλι! Πολύ περίεργος, ξαφνικά τρελαινόταν (σ.σ γελάει).
*Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον Θοδωρή Βασιλακάκη και του ευχόμαστε από καρδιάς, τα καλύτερα για τη συνέχεια. Μία… σπάνια συζήτηση, με μοναδικό «μελανό» της σημείο, το γεγονός πως ολοκληρώθηκε.