Δηλώνει ευτυχισμένος για το αντίο που του επεφύλασσε η μπάλα, αν και τον... ζόρισε, παραδεχόμενος πως δεν μπορεί να ξεχάσει τον αλησμόνητο τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ. Θυμάται τον νεαρό... εαυτό του, μιλά για τον Ερνέστο Βαλβέρδε και αναπολεί, μέσω ενός διλήμματος, την εποχή που στο Φάληρο «χάζευαν» το jogo bonito των Ριβάλντο και Ζιοβάνι. Καταλάβατε ήδη σε ποιον αναφερόμαστε… Το BN Sports μίλησε αποκλειστικά με τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, για όλους και για όλα! Για τον Ολυμπιακό, το επικείμενο, ευρωπαϊκό του βράδυ, τη νίκη επί της Λάτσιο και τις «56» καλύτερες μέρες της… ζωής του!
Συνέντευξη στον Νικόλα Κανελλόπουλο
Δηλώνει ευτυχής που «αξιώθηκε» να ολοκληρώσει το ταξίδι του με το μεγαλειώδες φινάλε της αξέχαστης νύχτας του τελικού Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ και παραδέχεται πως το κύρος του Ολυμπιακού άλλαξε οριστικά διεθνώς, χάρη σε ένα άλλο αξέχαστο βράδυ του Μαϊου.
Στην 17η επέτειο της «άλωσης» της Ρώμης με το 2-1 επί της Λάτσιο, σαν σήμερα το μακρινό πια 2007, ο μεγάλος Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, μεταξύ άλλων, θυμάται τη συμβολή του Τάκη Λεμονή στις πρώτες εκείνες νικηφόρες νύχτες που «έβαλαν τα θεμέλια» για την αλλαγή σελίδας στην Ευρώπη.
Ας ξεκινήσουμε από το ματς με τη Βέρντερ στην Βρέμη, αφού έγινε 1,5 μήνα πριν, συγκεκριμένα 56 μέρες νωρίτερα, στις 3 Οκτωβρίου: το θεώρησε η ομάδα ως αφετηρία επιτυχιών, ως μια νέα σελίδα, μιας και ήταν η πρώτη εκτός έδρας νίκη;
«Ήταν πράγματι καθοριστικό. Η αλήθεια είναι πως η γενιά μας ήταν άπειρη στην αρχή και άτυχη για πολλά χρόνια. Μας είχε μείνει το “κρίμα”, είχαμε μεγάλο βάρος και πίεση. Ήρθαν έτσι τα πράγματα και πήραμε δύο συνεχόμενα... διπλά, τα οποία αξίζαμε».
Η ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας άλλαξε χάρη σ’ αυτά τα παιχνίδια. Εκτός από την τακτική καθοδήγηση, πώς ο Τάκης Λεμονής βοήθησε την ομάδα να κατανοήσει την σημασία της επιτυχίας της;
«Κοιτάξτε, πάντα ίσχυε και δεν διστάζουμε να το πούμε πως ο Τάκης Λεμονής είναι “παιδί” του Ολυμπιακού. Γνωρίζει τον σφυγμό της ομάδας και όποτε χρειάστηκε, έχει σταθεί δίπλα της με μεγάλη επιτυχία. Η απόσταση ανάμεσα σε επιτυχία και αποτυχία είναι μικρή, οπότε τα αποτελέσματά μας δεν ήταν τυχαία. Ο ίδιος φυσικά γνώριζε αυτή τη λεπτή ισορροπία και γι’ αυτό ήταν ήρεμος και διπλωματικός στην προσέγγισή του.»
Είναι ενδιαφέρουσα η ομοιότητα της πορείας της ομάδας, καθώς, όπως και τώρα, «γκέλαρε» πάντα πριν τις μεγάλες της ευρωπαϊκές επιτυχίες. Χαρακτηριστικά, τότε, πριν από τα δύο σερί «διπλά», έχουμε το 1-1 με τον Άρη στο Φάληρο πριν τη Βρέμη και πριν τη Ρώμη την ήττα από τον Αστέρα με 1-0. Μπορεί, πιστεύετε, να γίνει σύγκριση;
«Είναι κάτι το ιδιαίτερο και βγαίνει αυθόρμητα σαν αίσθηση, σίγουρα. Σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει ως υποτίμηση στις ομάδες, αλλά είναι φυσιολογική και ανθρώπινη η χαλαρότητα, μετά από τέτοιες νίκες. Όταν πετυχαίνεις μια μεγάλη νίκη και καλείσαι λίγες μέρες μετά να αγωνιστείς σ’ ένα γήπεδο επαρχίας, η διαφορά είναι σημαντική. Είναι η διαφορά επιπέδου, συνδυαστικά με την χρονική αμεσότητα των αγώνων που το δημιουργεί.»
Ποια η γνώμη σας για την πορεία της ομάδας για τα ελληνικά δεδομένα, έως τώρα, βάσει του υλικού της;
«Κατ’ αρχάς, να πω πως δεν μου αρέσει η φράση για τα “ελληνικά δεδομένα”. Σαφώς και υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, είναι λογικό, μέχρι η ομάδα να βρει τον ρυθμό της. Το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ (σ.σ. η συνέντευξη έγινε δύο μέρες μετά τον αγώνα) ήταν εξαιρετικό, η ομάδα έκανε το καλύτερο παιχνίδι της. Το καλύτερο είναι πως πλέον φαίνεται πως αξιοποιούνται οι ακαδημίες, αφού καθιερώνονται νέα παιδιά, όπως ο Μουζακίτης, ο Κωστούλας, ενώ περιμένουμε και τον Παπακανέλλο. Αυτό είναι το πιο μεγάλο κέρδος.»
Κατά πόσο διαφοροποιεί η κατάκτηση του Conference League τον φετινό Ολυμπιακό της Ευρώπης; Μπορεί να θεωρηθεί αφετηρία μιας νέας σελίδας;
«Σίγουρα, το πρεστίζ είναι τελείως διαφορετικό γιατί στην Ελλάδα δεν φτάνουμε εύκολα σε τέτοια διάκριση – η προηγούμενη μόλις ήταν ο Παναθηναϊκός στο Wembley που έφτασε στον τελικό. Δεν το λέω φυσικά για να υποτιμήσω, μιλάω καθαρά ποδοσφαιρικά: η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου, έχει μεγάλη διαφορά.»
Ας περάσουμε τώρα σε εσάς προσωπικά, θα ήταν... παράλειψη σε διαφορετική περίπτωση: ποιο στοιχείο πιστεύετε σας έκανε καλό παίκτη;
«Τί να σας πω… Νομίζω (σ.σ γελάει) πως σ’ αυτό παίζει ρόλο γενικά η θέση. Σε μένα αυτός ήταν ο λόγος και, επομένως, η αντίστοιχη εκπαίδευση που έλαβα γι’ αυτήν. Από μικρή ηλικία έμαθα να μην φοβάμαι. Η θέση του winger, που είχα από μικρός, απαιτεί να μην κρύβεσαι στα δύσκολα, προϋποθέτει να παίρνεις πρωτοβουλία και να έχεις ελευθερία.
Για παράδειγμα, αυτό δεν το κάνεις αν είσαι στόπερ. Δεν μπορείς να πάρεις τη μπάλα και να ντριμπλάρεις όλους τους παίκτες. Πρέπει ανάλογα με τη θέση σου να αποδείξεις τι μπορείς να κάνεις· να το κάνεις ξανά και ξανά για να πετύχει.»
Τι σκεφτήκατε όταν για πρώτη φορά φορέσατε το περιβραχιόνιο; Αλλάξατε κάτι στο παιχνίδι ή στην επικοινωνία σας;
«Αναμφίβολα ήταν μεγάλη τιμή, ταυτόχρονα και υποχρέωση. Σκέφτηκα πώς θα σηκώσω το βάρος, όταν έχουν προηγηθεί ως κάτοχοι ονόματα, όπως ο Καραταϊδης, ο Καραπιάλης, ο Αλεξανδρής. Εγώ, λοιπόν, είχα περισσότερες ευθύνες πλέον, προς εμένα και φυσικά τους συμπαίκτες μου. Κριτήριο, όχι μόνο δικό μου, αλλά όλων, πρέπει να είναι να διατηρηθεί το περιβραχιόνιο εκεί που αξίζει, δηλαδή στην συνέχεια της κληρονομιάς.»
Κύπελλο, ΟΑΚΑ, ΑΕΚ. Ήδη καταλάβατε φυσικά, δεν μπορούμε να μη σας ρωτήσουμε κι εμείς: Ποια η γνώμη σας για τον αλησμόνητο τελικό Κυπέλλου το 2009 και πώς τον βιώσατε, ειδικά τις στιγμές πριν το χαμένο πέναλντι;
«Ο κορυφαίος τελικός όλων των εποχών για τη γενιά μου. Δεν “σβήνω” τίποτα και για την ακρίβεια, ακόμα δεν το πιστεύω! Όσον αφορά στην εκτέλεση, πιστεύω πως παρασύρθηκα από τις σκέψεις εκείνης της στιγμής, γιατί περνούσε από μπροστά μου όλη η καριέρα μου… Ασυναίσθητα χαλάρωσα και γι’ αυτό ίσως να μην ήμουν τόσο αποφασισμένος την πρώτη φορά, τι να πω. Στο δεύτερο ήμουν πιο συγκεντρωμένος από το πρώτο. Ευτυχώς, μου χαμογέλασε η καριέρα, η ομάδα, ο Θεός στο τέλος και όλα πήγαν καλά.
Από αυτή τη βραδιά το πιο σημαντικό για μένα είναι πως το ματς διεξήχθηκε με φιλάθλους και των δύο ομάδων. Ξέρετε, δεν υπάρχει ντέρμπι της “μιας πλευράς”, δεν το “νιώθεις”, αλλιώς. Πάρε για παράδειγμα τον Κωστούλα, όταν σκόραρε πανηγύρισε μπροστά μόνο σε φιλάθλους του ΠΑΟΚ. Η αύρα του κόσμου είναι διαφορετική. Εύχομαι να γίνει ξανά.»
Τελευταία ερώτηση σε μορφή διλήμματος, δύο για την ακρίβεια, σύντομα: Ριβάλντο ή Ζιοβάνι και Βαλβέρδε ή Μεντιλίμπαρ;
«Ζιοβάνι! Ήταν πράγματι μεγάλη χαρά να παίξω με τον Ριβάλντο, ήταν παγκόσμιας κλάσης και περισσότερο “killer” μέσα στην περιοχή, πιο ουσιαστικός. Ο Ζιοβάνι, όμως, με την μπάλα είχε άλλο χάρισμα. Όσον αφορά στους προπονητές, δεν μπορώ να συγκρίνω γιατί δεν πρόλαβα τον Μεντιλίμπαρ. Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, φαίνεται εδώ και χρόνια ότι η ισπανική σχολή ταιριάζει στον Ολυμπιακό. Ξεκινώντας από τον δεύτερο, βάσει αποτελέσματος είναι ο καλύτερος. Προφανώς, έχει δημιουργήσει μια κληρονομιά με την κατάκτηση του Conference League και, μάλιστα, τη στιγμή που ο σύλλογος έψαχνε την επιτυχία. Όμως το πρωτάθλημα στην Ελλάδα είναι πολύ σημαντικό.»
www.bnsports.gr
