Η Τρίγλια Ραφήνας. Η Καλαμάτα. Το ενδιαφέρον της ΑΕΚ. Ο Πανιώνιος του Τάκη Λεμονή. Ο Απόλλων Σμύρνης. Ο Ιωνικός. Και άλλα πολλά. Σκεφτείτε πως ελάχιστα σας… είπαμε. Ο Σίμος Ρουμπουλάκου παραχώρησε μία απολαυστική συνέντευξη στον Δημήτρη Μανάκο και στο BN Sports. Και το πρώτο της μέρος είναι… εδώ! Καλή απόλαυση, αναμένεται άμεσα και το επόμενο!
Μία συνέντευξη καριέρας. Ένα παιδί που δεδομένα ξεχώριζε, ξεχωρίζει και θα ξεχωρίζει στον ποδοσφαιρικό, ελληνικό χάρτη. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Ακόμη και μετά την απόφασή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση.
Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από την ανακοίνωση που αιφνιδίασε άπαντες, αλλά το BN Sports μπήκε στη διαδικασία να επικοινωνήσει μαζί του. Και η αλήθεια είναι πως ο Σίμος Ρουμπουλάκου άνοιξε την καρδιά του στον Δημήτρη Μανάκο.
Μίλησε για όλους και για όλα, συζήτησε για το οτιδήποτε, μας έδωσε πληροφορίες για την καριέρα του, που πιθανώς ελάχιστοι γνωρίζουν. Με κάθε λεπτομέρεια. Ένας απολαυστικός διάλογος, που χωρίζουμε σε δύο μέρη, ώστε να ενθουσιαστείτε με το πρώτο και να αναμένετε το δεύτερο.
Τι θα διαβάσετε λοιπόν, στο πρώτο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης του Ρουμπουλάκου; Το ξεκίνημα της καριέρας του, το πώς βίωσε στην Καλαμάτα, όσους διαφώνησαν με τις επιλογές του, τις ομάδες που τον πλησίασαν. Και μεταξύ αυτών, και το ενδιαφέρον της ΑΕΚ.
Τον Τάκη Λεμονή που επιθυμούσε την απόκτησή του, το ενδιαφέρον του Απόλλων Σμύρνης, που ευδοκίμησε με την 3η του απόπειρα. Ένα παιδί που έφυγε από την Ελλάδα, πήρε τίτλους στο εξωτερικό και σκόραρε μόλις μία φορά στην καριέρα του. Ένα γκολ μάλιστα, που αν δεν έμπαινε, τότε ουδείς γνώριζε τι θα ακολουθούσε…
Ναι, θα μπορούσε να συνεχίσει. Διότι είχε πρόταση. Αλλά έκανε την επιλογή του. Όσον αφορά το ματς που ποτέ δεν θα λησμονήσει; Δόθηκε στη Νίκαια, απέναντι στη Λαμία, και μέχρι σήμερα το σκέφτεται και δεν μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβη…
Διαβάστε παρακάτω το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Σίμου Ρουμπουλάκου στον Δημήτρη Μανάκο:
Σίμο, αρχικά θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για εσένα. Πράγματα που δεν γνωρίζει ο κόσμος. Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο και τι θέση έπαιζες μικρός; Ήσουν πάντα αριστερός μπακ;
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο σε ηλικία επτά χρονών. Πήγαινα δημοτικό τότε, είχα στο μυαλό μου να ασχοληθώ με τον στίβο γιατί μου άρεσε να τρέχω επειδή είχα αντοχή, όμως έβλεπα κάποιους συμμαθητές μου ήδη που πήγαιναν σε ακαδημίες ποδοσφαίρου και τελικά αποφάσισα και εγώ πάω να δοκιμάσω.
Γράφτηκα στην Τρίγλια Ραφήνας για πρώτη φόρα και μετά από τόσα χρόνια το συμπέρασμα είναι ότι καλά έκανα και ακολούθησα τον δρόμο του ποδοσφαίρου, γιατί μόνο αυτό το άθλημα μπορεί να σου φέρει απίστευτα συναισθήματα και εμπειρίες. Στις ακαδημίες έπαιζα επιθετικός και μετά αριστερό χαφ – εξτρέμ, γιατί είχα χαμηλό κέντρου βάρους και ήμουν ευέλικτος.
Την πρώτη μου χρονιά σε επίπεδο ανδρών στην Τρίγλια Ραφήνας, από όπου ξεκίνησα, ο πρώην προπονητής μου, ο κ. Στάθης Ασλάνογλου ήταν ο πρώτος που διέκρινε ότι έπρεπε να αλλάξω θέση, εάν θέλω να καταφέρω κάτι καλύτερο στην καριέρα μου στο μέλλον.
Και τελικά, έγινε πραγματικότητα. Σιγά-σιγά με χρησιμοποιούσε σαν αριστερό μπακ και άρχισε να μου αρέσει. Δεν ήξερα να μαρκάρω, όντας ένας επιθετικογενής παίκτης όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τελικά με βοήθησε σε αυτό, με στήριξε, μου έμαθε τη θέση και τελικά καθιερώθηκα εκεί.
Στην Τρίγλια πέρασα σχεδόν 10 χρόνια από της ακαδημίες μέχρι το επίπεδο ανδρικού που αγωνιστήκαμε, στη Δ’ Εθνική, όπου ήταν ένα πραγματικό… σχολείο, για να σε βοηθήσει να κάνεις τη μετάβαση από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στο επαγγελματικό. Υπήρχε οργάνωση και φυσικά καλοί παίκτες!»
Τυχαίνει να γνωρίζω από την Καλαμάτα, επειδή σπούδαζα εκεί και αν δεν κάνω λάθος, έχεις περάσει από την ομάδα. Θα ήθελες να μας πεις μερικά λόγια για την κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη; Πήρες ευκαιρίες, σε βοήθησε να εξελιχθείς η ομάδα;
«Η Καλαμάτα (Football League 2) ήταν αμέσως η επόμενη ομάδα μου μετά την Τρίγλια. Η πρώτη μου ομάδα σε επαγγελματικό επίπεδο που μου έδωσε τη δυνατότητα να είμαι μέλος ενός τόσο ιστορικού συλλόγου με δυναμική.
Η ομάδα τότε τερμάτισε στην 4η θέση. Ήμασταν κοντά στην άνοδο, τελικά δεν τα καταφέραμε, αλλά γενικά τα πράγματα ήταν καλά με τον κύριο Ράλλη να είναι ο πρόεδρος.
Έκανε τα πάντα για να μας παρέχει όλες της απαραίτητες συνθήκες για έναν ποδοσφαιριστή και χωρίς τα χρήματα που δίνονται σήμερα, τότε είχαμε ποιο χαμηλό μπάτζετ, αλλά ήμασταν όλοι μαζί ενωμένοι.
Πληρωνόμασταν στην ώρα μας, που είναι πολύ σημαντικό και αυτό για έναν επαγγελματία. Εκεί γνώρισα και τον Σωκράτη Κοψαχείλη, πρώην τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και πολλών άλλων ομάδων, έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα - χαρακτήρα που με πήρε από κοντά και με βοήθησε πάρα πολύ́ στην προσαρμογή μου στην ομάδα και γενικά στην πόλη.
Για μένα, ήταν πολύ́ σημαντικό να παίξω όλα τα ματς και να πάρω λεπτά συμμετοχής σε μια ομάδα με τη δυναμική της Καλαμάτας. Για αυτό άλλωστε έκανα αυτήν την επιλογή, γιατί από την αρχή μου είπαν ότι θα πάρω ευκαιρίες και θα έχω χρόνο συμμετοχής και μετά εξαρτάται από εμένα και την παρουσία μου για το εάν θα συνέχιζα να παίζω.
Εκείνη την σεζόν έπαιξα όλα τα παιχνίδια και μέσα από την ομαδική δουλειά και το γκρουπ κατάφερα να διακριθώ και να έχω προτάσεις από ομάδες μεγαλύτερης κατηγορίας (Super League & Β Εθνική).
Γενικά, είμαι χαρούμενος με την παρουσία μου στη Μαύρη Θύελλα, τα συναισθήματα είναι αμοιβαία, η ομάδα με βοήθησε και τη βοήθησα όσο μπορούσα. Η πόλη ζει και… αναπνέει για ποδόσφαιρο, υπάρχει πίεση γενικά γιατί πιο παλιά η ομάδα αγωνιζόταν στην Α’ Εθνική με μεγαθήρια του ελληνικού ποδοσφαίρου. και γενικά έχουν περάσει μεγάλα ονόματα ποδοσφαιριστών, οι οποίοι είχαν δείξει δείγματα γραφής και κέρδιζε και εύκολα ομάδες του TOP 5 στο γήπεδο Μεσσηνιακού που ήταν σαν… κλουβί!
Οπότε, είχε δημιουργηθεί η νοοτροπία από παλιά ότι «είμαστε η Μαύρη Θύελλα και πρέπει να πρωταγωνιστούμε πάντα όπου και εάν παίζουμε.» Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια τεράστια και σοβαρή προσπάθεια, όπου υπάρχει ο κ. Πρασσάς, ο οποίος επενδύει χρόνο και χρήματα, όμως αυτό δεν έχει μετουσιωθεί σε άνοδο στην Super League προς το παρόν.
Οι βάσεις όμως, υπάρχουν, οπότε αργά ή γρήγορα νομίζω ότι μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος της ανόδου. Είναι μια πόλη μια ομάδα που αξίζει να είναι στην Α’ Εθνική και πιστεύω με την έλευση του Κυρίου Σπανού που είναι γνώστης της πραγματικότητας και το έχει ξανά κάνει στο παρελθόν, και με το ανάλογο ρόστερ που έχει αυτήν την στιγμή. πιστεύω θα είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα στο μέλλον και θα διεκδικήσει την άνοδο μέχρι τέλους!»
Ως ποδοσφαιριστής της Καλαμάτας, αντιμετώπισες την ΑΕΚ στο Κύπελλο Ελλάδος. Ένα ματς που χάσατε με 1-0, χάρη σε ένα γκολ του Λέο Μπέλεκ. Θυμάσαι καθόλου το παιχνίδι; Έχεις κάποια ιδιαίτερη ανάμνηση;
«Φυσικά και θυμάμαι το παιχνίδι αυτό. Ουσιαστικά ήταν το πρώτο μου μεγάλο ματς με έναν τόσο δυνατό αντίπαλο και ήθελα να πάω καλά να μετρήσω δυνάμεις απέναντι σε μεγάλα ονόματα και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές όπως είχε η ΑΕΚ τότε.
Αυτομάτως, το όνομα του αντιπάλου σε κάνει να είσαι συγκεντρωμένος και να θέλεις να τα δώσεις όλα στον αγωνιστικό χώρο. Είχαμε προετοιμαστεί καλά για αυτό το ματς, ξέραμε ότι στο Κύπελλο γενικά γίνονται και εκπλήξεις, οπότε γιατί όχι να κάνουμε και εμείς την έκπληξη.
Τελικά, δεν τα καταφέραμε. Χάσαμε, αλλά η παρουσία μας ήταν πολύ́ καλή και ανταγωνιστική. Το παιχνίδι πήγε στην δύναμη, δεν παίχτηκε ποδόσφαιρο γιατί έβρεχε όλη την εβδομάδα στην πόλη, οπότε αυτό το έκανε ακόμα πιο δύσκολο.
Εμάς μας βόλεψε αυτό γιατί ήμασταν πιο παθιασμένοι, απλά η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα και με μια φάση έβαλε γκολ και πήρε μια επαγγελματική πρόκριση. Προσωπικά, το είχα ευχαριστηθεί αυτό το ματς και ήταν μια εξαιρετική εμπειρία σε ένα γεμάτο γήπεδο με πάνω από 5.000 φιλάθλους και των δύο ομάδων. Γενικά, ήταν τρομερή ατμόσφαιρα για ημέρα καθημερινή. Μετά από αυτό το ματς, είχε ειπωθεί για εμένα ότι η ΑΕΚ είχε αρχίσει να με παρακολουθεί!»
Από την Καλαμάτα, προέκυψε ο ΠΑΣ Γιάννινα; Πώς έγινε η επαφή και πόσο μεγάλη δικαίωση αισθάνθηκες, μόλις ήρθε αυτή η πρόταση;
«Η αλήθεια είναι ότι όταν συμφώνησα και υπέγραψα στην Καλαμάτα, τότε κάποιοι με έκριναν για την επιλογή μου και ότι έπρεπε να είχα πάει σε κάποια άλλη ομάδα από αυτές που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον και είχαν κάνει πρόταση για μένα. Όλα ξεκίνησαν όταν η πρώην ομάδα μου, Τρίγλια Ραφήνας, είχε επίσημες προτάσεις από τον Πανιώνιο της (Super League 1), ο οποίος τότε είχε εξαιρετικό ρόστερ και πολύ́ καλά ονόματα με προπονητή τον Κύριο Τάκη Λεμονή.
Εκείνος είχε δώσει το «οκ» να αποκτηθώ σαν λύση μελλοντική και σε βάθος χρόνου να δούλευα, να βελτιωνόμουν, και να έπαιρνα τις ευκαιρίες μου, εάν τις άξιζα, για να παίξω.
Και η άλλη ομάδα που είχε κάνει επίσημη πρόταση ήταν ο Απόλλων Σμύρνης, που τότε ήταν στην ανάπτυξη και είχε πλάνο τριετίας για την άνοδο στην Super League επί κυρίου Βελλή. Ήμουν προσωπική επιλογή του κυρίου Νίκου Καρούλια, όμως οι απαιτήσεις της πρώην ομάδας μου ήταν υπερβολικές για την εποχή και για ένα παιδί που δεν ήταν καν επαγγελματίας.
Η ομάδα είχε τις δικές της απαιτήσεις και το δικό της σκεπτικό και σίγουρα κοίταξε το προσωπικό της όφελος και τελικά και οι δύο αυτές ομάδες δεν προχώρησαν για μένα. Περνώντας ο καιρός και η μεταγραφική περίοδος εκείνου του καλοκαιριού έφτανε στο τέλος της, και βλέποντας ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και λογικά θα έμενα άλλο έναν χρόνο στην Τρίγλια και τη Δ’ Εθνική, ενώ σαν timing πιστεύαμε ότι ήταν το καλύτερο για να φύγω και να κάνω το επόμενο βήμα, τότε η οικογένειά μου αποφάσισε να με βοηθήσει και να στηρίξει την προσπάθεια μου μέχρι τέλους και αποφάσισε να πληρώσει την ελευθέρας μου, ώστε εγώ να μπορώ να φύγω και να έχω την δυνατότητα να παίξω σε κάποιο άλλο, καλύτερο επίπεδο, από αυτό που ήδη έπαιζα.
Τελικά, αποφασίσαμε με τον μάνατζέρ μου τότε, κύριο Χρήστο Γάτση, να υπογράψουμε στην Καλαμάτα που είχε στόχους και καλό όνομα, που παρόλο που υπήρχαν προτάσεις από ομάδες Β’ Εθνικής, σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να πάω κάπου να παίξω και να έχω περισσότερο χρόνο συμμετοχής και τελικά έτσι έγινε!
Αισθάνομαι δικαιωμένος για την επιλογή αυτή, γιατί μετά την παρουσία μου στην Καλαμάτα ήρθε η πρόταση του Πας Γιάννινα! Μιας ιστορικής επαρχιακής ομάδας με κόσμο και υψηλούς στόχους πάντα. Η αγωνιστική μου εικόνα, η συνεχόμενη βελτίωση με τη φανέλα της Μαύρης θύελλας σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού μου και το πάθος που γενικά με διακατέχει σαν άνθρωπο, έπαιξε ρόλο στην πορεία μου.
Κάπως έτσι, είχαν αρχίσει ομάδες από την Super League να με κοιτάνε, όπως μου είχε μεταφέρει ο εκπρόσωπος μου. Τελικά, στο τέλος εκείνης της χρονιάς υπήρχαν δύο ομάδες που με ήθελαν. H μια ήταν ο ΠΑΣ Γιάννινα και η άλλη ο Πανιώνιος. Τελικά, επέλεξα τον ΠΑΣ, λόγω ότι ο τότε προπονητής, κ. Γιάννης Χριστόπουλος έδειξε τεράστιο ενδιαφέρον για εμένα, να πάω εκεί και να δουλέψω μαζί του, γιατί με είχε παρακολουθήσει και ζωντανά σε κάποια ματς με την φανέλα της Καλαμάτας!
Είχε καλύτερη άποψη για εμένα φυσικά, δεν έχω μετανιώσει που διάλεξα να πάω στον ΠΑΣ, πέρασα υπέροχα, έκανα φίλους ζωής και είχαμε ένα εξαιρετικό γκρουπ. Ήμασταν πραγματικά μια οικογένεια.»
Αρκετός κόσμος στην Ελλάδα, νομίζω σε έχει συνδέσει με τον ΠΑΣ. Πώς ήταν η ομάδα τότε; Βρήκες τον χρόνο συμμετοχής που θα ήθελες; Πες μας γενικά πώς ήταν όλη αυτή η εμπειρία στον σύλλογο…
«Αρκετοί με θυμούνται από το πέρασμα μου από τον ΠΑΣ. Η πρώτη μου χρονιά στην ομάδα ήταν μαγική, για ένα παιδί σαν και εμένα, που μέχρι τότε είχε παραστάσεις μόνο από επίπεδο Δ’ Εθνικής και Γ’ Εθνικής, ξαφνικά να βρίσκεται στη Super League και σε μια ομάδα σαν τον ΠΑΣ!
Και τότε ήταν πιο δύσκολη η χρησιμοποίηση μικρών ηλικιακά παικτών. Κάποιες ομάδες αναγκάστηκαν να παίζουν με μικρούς λόγω αδειοδοτήσεων, αλλά γενικά ήταν πιο δύσκολο να παίξει μικρός. Τώρα, βλέπουμε 17 -18 χρόνων και κάνουν ντεμπούτο στη μεγάλη κατηγορία σε Top ομάδες.
Η χρονιά κύλησε ιδανικά, η ομάδα βγήκε 5η, εγώ προσωπικά είχα κάνει 11 συμμετοχές σε επίσημες διοργανώσεις και ήταν κάτι όμορφο για μένα. Γενικά, ο τότε προπονητής μας κ. Γιάννης Χριστόπουλος μας διαχειρίστηκε όλους πολύ́ καλά. Έδωσε σε όλους τις απαραίτητες ευκαιρίες και ήταν όλοι σχεδόν ενεργά μέλη της ομάδας και ήταν λιγοστές οι γκρίνιες στην ομάδα, για αυτό και υπήρχαν τα αποτελέσματα, γιατί λειτούργησε το γκρουπ
Υπήρχαν ήδη από πέρσι αρκετά ονόματα έμπειρων παικτών, που είχαν καταφέρει ήδη πράγματα στην καριέρα τους, όπως οι Ντάσιος, Μιχάηλ, Πάντος, Πατσατζόγλου, Λίλα, Βίλα, Ντε Βινσέντι, Τζιμόπουλος, Τζανής.
Ήρθαν σαν μεταγραφές το καλοκαίρι ο Ίλιτς και ο Τσουκαλάς, υπήρχαν από την U-19 ο Οικονόμου και ο Χαρίσης και άλλοι ταλαντούχοι παίκτες που μετέπειτα έκαναν και κάνουν καριέρα στο εξωτερικό για χρόνια! Μαζί μου, είχαν έρθει και άλλοι νεαροί, όπως οι Κολοβέτσιος και Κοροβέσης, όπου και αυτοί έκαναν καριέρα και κάνουν.
Γενικά, υπήρχαν ταλαντούχοι παίκτες και σε συνδυασμό με την καλή λειτουργία του γκρουπ σαν οικογένεια, έφτασε η ομάδα να διεκδικεί Ευρώπη! Και όχι μόνο… Τελικά, φτάσαμε στην 5η θέση αλλά λόγω της μη αδειοδότησης, δεν πήραμε μέρος στα προκριματικά του Europa League. Σαν χρονιά, ήταν απολύτως επιτυχημένη η ομάδα, έδειξε εξαιρετικό πρόσωπο και στα Play offs και έκανε και μια πώληση.
Ο Μάριος Οικονόμου πήρε μεταγραφή στην Κάλιαρι, ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα για αυτόν και την ομάδα. Από τον ΠΑΣ να πηγαίνεις στην Serie A δεν είναι εύκολο, και όμως, έγινε πραγματικότητα! Γενικά, ό,τι κάναμε έβγαινε, για αυτό σας λέω πως ήταν μαγική χρόνια!
Όποιος και να έπαιζε ήταν σοβαρός και έδειχνε στον αγωνιστικό χώρο πράγματα. Εκείνη η σεζόν θα παραμείνει αξέχαστη. Πολλοί άνθρωποι ακόμα με ρωτάνε για αυτήν την χρονιά… Βοηθάει και η πόλη που είναι μια από τις ωραιότερες στην Ελλάδα και γενικά ο ΠΑΣ κάθε χρόνο είχε καλό γκρουπ και καλά παιδιά, για αυτό διακρίνονταν πάντα!
Τα επόμενα χρόνια πάρα πολλοί παίκτες πήραν μεταγραφές σε Top ομάδες της χώρας και του εξωτερικού. Ο ΠΑΣ ήταν και είναι από της λίγες ομάδες που στήριζε και στηρίζει Έλληνες και μικρούς σε ηλικία παίκτες!»
Μετά τον ΠΑΣ, ακολούθησε ο Παναιτωλικός, ο Παναιγιάλειος και ο Απόλλων Σμύρνης; Μέσα σε δύο σεζόν. Ήταν κάποια σου επιλογή λανθασμένη; Κάτι δεν βγήκε εκείνο το διάστημα, ίσως; Πώς το κρίνεις εσύ, γυρνώντας τον χρόνο πίσω;
«Ο ΠΑΣ σαν σύλλογος και η πόλη θα είναι για πάντα στην καρδιά και οπότε μπορώ την επισκέπτομαι με την οικογένεια μου. Εύχομαι στην ομάδα πάντα τα καλύτερα, αξίζει να βρίσκετε στην Super League και ελπίζω σύντομα να επιστρέψει εκεί που ανήκει.
Μετά τον ΠΑΣ, ακόμα μια ιστορική και σημαντική ομάδα για μένα είναι ο Παναιτωλικός. Μου έδωσε την δυνατότητα να υπογράψω για δύο χρόνια και να είμαι μέλος της. Είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να παίζεις, γιατί παρέχει όλες τη απαραίτητες συνθήκες για έναν ποδοσφαιριστή να ασχολείται μόνο με το ποδόσφαιρο.
Έχει ένα προπονητικό κέντρο που είναι μέσα στα καλύτερα της Ελλάδας και φυσικά ένα πολύ́ όμορφο γήπεδο. Το Αγρίνιο είναι μια πόλη που ζει για το ποδόσφαιρο και θέλει τον Παναιτωλικό ψηλά στην ομάδα.
Κάθισα 1,5 χρόνο στην ομάδα με καλές και κακές στιγμές, με τραυματισμούς, όπως συμβαίνει συνήθως σε μια ποδοσφαιρική χρονιά.
Γενικά, στο Αγρίνιο γίνεται μια τεράστια προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια η ομάδα, βαδίζει στον σωστό δρόμο, έχει ανθρώπους που ξέρουν το ελληνικό ποδόσφαιρο καλά και προσπαθούν για το καλύτερο, πάντα με την βοήθεια και του κ. Φώτη Κωστούλα, ενός προέδρου παράδειγμα προς μίμηση πραγματικά.
Ένας άνθρωπος που αγαπάει το ποδόσφαιρο και την ομάδα, δεν ενοχλούσε κανέναν. Παρόλο που θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχαμε χάσει ένα ματς από τον Πανιώνιο, αλλά πραγματικά ήμασταν πολύ́ κακοί. Ήταν ένα δύσκολο βράδυ και ο άνθρωπος θα μπορούσε να ήταν με νεύρα Ή απογοητευμένος από την εμφάνιση και το αποτέλεσμα. Αντί για αυτό όμως, μας ενθάρρυνε και μας μίλησε με όμορφο τρόπο και μας στήριξε! Αυτό μου είχε κάνει εντύπωση. Η νοοτροπία του. Αισθάνομαι τυχερός που ήμουν μέλος της ομάδας του Παναιτωλικού.
Φέτος, η ομάδα κάνει εξαιρετική πορεία, έχει έναν προπονητή γνωστή της πραγματικότητας και ξέρει πώς να διαχειρίζεται τους παίκτες ο κ. Πετράκης. Είναι ένας πραγματικός δάσκαλος, επειδή τυγχάνει να έχω δουλέψει μαζί του, και ξέρω πώς δουλεύει: βασίζεται στο γκρουπ και στο καλό κλίμα και αυτό αυτόματα βοηθάει την ομάδα και τον ίδιο, ώστε να παίρνει το 100% από τους παίκτες του και φυσικά να έχει και τα αποτελέσματα που θέλει. Είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει η ομάδα σε αυτούς τους ρυθμούς και θα κάνει μια γεμάτη και καλή χρονιά. Γιατί όχι να διεκδικήσει κάτι παραπάνω… Έχει όλα τα φόντα και φυσικά τον κόσμο στο πλευρό της, πράγμα που φάνηκε και στο ματς με τον Ατρόμητο, εκτός έδρας.
Μετά το πρώτο εξάμηνο στον Παναιτωλικό, ενδιάμεσα της πρώτης σεζόν, είχα πάει δανεικός τον Ιανουάριο στον Παναιγιάλειο για να πάρω λεπτά στα πόδια μου και να γυρίσω στον Παναιτωλικό έτοιμος να διεκδικήσω περισσότερα, επειδή δεν ήταν εύκολο να πάρω πολλές ευκαιρίες. Υπήρχε το ενδεχόμενο τότε να πάω και δανεικός στον Απόλλων Σμύρνης, αλλά προτίμησα τον Παναιγιάλειο, γιατί ήθελα να είχα πιο σημαντικό ρόλο στην ομάδα,
Μια πολύ́ συμπαθητική ομάδα, σε μια μικρή, όμορφη παραλιακή πόλη με πολύ́… ζεστούς ανθρώπους. Πέρασα εξαιρετικά στο Αίγιο, όλοι με αγκάλιασαν, από την πρώτη μέρα έκανα φίλους και γενικά, είχαμε καλή ομάδα για την Β’ Εθνική. Οι συνθήκες ήταν θετικές χωρίς μεγάλο μπάτζετ, αλλά με τεράστια προσπάθεια από τον κύριο Ρέλλα, τότε πρόεδρο, τα πράγματα ήταν σε καλύτερη μοίρα από πολλές άλλες ομάδες της Β’ Εθνικής.
Η ομάδα τερμάτισε στην 4η θέση, όπως ήρθε η χρονιά στο τέλος έκλεισε θετικά για τον σύλλογο, αλλά και για εμένα. Έπαιξα όλα τα παιχνίδια και γύρισα στον Παναιτωλικό την δεύτερη σεζόν με περισσότερη αυτοπεποίθηση και πιο έτοιμος να διεκδικήσω την θέση μου. Τη δεύτερη χρονιά στον Παναιτωλικό έπαιξα πολύ περισσότερο και ήμουν πιο ενεργός. Η άποψη μου είναι ότι μου έκανε καλό που πήγα δανεικός. Με βοήθησε αρκετά.
Μετά τον Παναιτωλικό, έμεινα ελεύθερος. Είχαμε κάποιες ομάδες από Ελλάδα και Κύπρο, δεν προχώρησαν για διάφορους λόγους και τέλος Ιουλίου υπέγραψα στον Απόλλων Σμύρνης. Ιστορική ομάδα με εξαιρετικές συνθήκες που θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη σεζόν. Από τις μεταγραφές φάνηκε ότι η ομάδα θα ήταν δυνατή και ανταγωνιστική. Ο συγχωρεμένος κ. Παύλος Μυροφορίδης είχε χτίσει μια ομάδα Super League με 25 ισάξιους παίκτες, πολύ́ καλούς, που είχαν παίξει στην κατηγορία στο παρελθόν. Προπονητής της ομάδας ήταν ο κ. Δημήτρης Σπανός, γνώστης της κατηγορίας, με ανόδους και πολλές επιτυχίες. Η ομάδα έδειχνε από τα φιλικά ότι έχει εξαιρετικό υλικό και θα είναι μεγάλο φαβορί για την άνοδο. Δεν είχα τον χρόνο συμμετοχής που πίστευα ότι θα έχω στον Απόλλωνα, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε κάπου στο να είμαι… ένα με τα υπόλοιπα παιδιά και να έχουμε εξαιρετικό κλίμα στα αποδυτήρια ή να πηγαίνουμε όλοι μαζί για καφέ.
Τέλος Δεκέμβριου, είχα μια πολύ́ σοβαρή πρόταση για το μέλλον μου από την Kukesi FC. Μια ομάδα που εκείνη την περίοδο πρωταγωνιστούσε στην Super League Αλβανίας και με ήθελαν πάρα πολύ. Eπέμεναν. Ήταν πρώτη η ομάδα και είχε μεγάλες πιθανότητες να παίξει προκριματικά Champions League το καλοκαίρι.
Διέθετε μεγάλο μπάτζετ και καλά συμβόλαια για τα δεδομένα του πρωταθλήματος και της εποχής, και είχα αρχίσει να το σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Συζήτησα με την οικογένεια μου και αποφασίσαμε να πάω, αφού υπήρχε η προοπτική σε όλο αυτό. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς ο Απόλλων ανέβηκε στην Super League και εγώ αισθάνθηκα δικαίωση που υπέγραψα εκεί, γιατί ήμουν σίγουρος ότι η ομάδα θα ανέβει, ανεξάρτητα από το εάν εγώ προσωπικά δεν είχα μερίδιο σε αυτό.
Όλες οι επιλογές των ομάδων που είχα κάνει τότε, δεν τις έχω μετανιώσει πραγματικά ποτέ και δεν υπάρχει λόγος. Είμαι ευγνώμων και τυχερός θα έλεγα που ήμουν και εγώ ένα κομμάτι σε τόσο ιστορικές ομάδες με κόσμο και ποδοσφαιρικές συνθήκες. Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί όταν επιλέγεις να πας κάπου, πάντα το κάνεις με γνώμονα το καλό σου και εάν βγει ή όχι, αυτό το δείχνει η πορεία.»
Και περνάμε στις τρεις πιο «γεμάτες» σεζόν σου στην Αλβανία, μέχρι και το 2019. Εκεί έχεις πετύχει και το μοναδικό γκολ της καριέρας σου; Μπορείς να μας πεις δύο λόγια για αυτό; Πώς ήρθε, πώς αισθάνθηκες, αν το βλέπεις πού και πού από τότε;
«Στην Kukesi έπαιξα για σχεδόν τρία χρόνια και γενικά ήταν μια πετυχημένη παρουσία για εμένα προσωπικά. Αισθάνομαι δικαιωμένος για την επιλογή μου να υπογράψω εκεί, παρόλο που ο κύκλος μου ήταν διστακτικός για το πόσο αυτό το βήμα θα με βοηθήσει στο μέλλον μου.
Αλλά με πολλή δουλειά κατάφερα σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνω βασικός και να βοηθήσω την ομάδα φτάσει στους στόχους της. Τον πρώτο χρόνο κατακτήσαμε το πρωτάθλημα Αλβανίας, το οποίο εκείνη την περίοδο είχε βελτιωθεί και είχε καλές και ανταγωνιστικές ομάδες με αυξημένα μπάτζετ. Παίξαμε προκριματικά Champions League, με αντίπαλο τη Σέριφ Τίρασπολ, είχαμε κάνει εξαιρετικά ματς στα διπλά παιχνίδια, η Σέριφ είχε το διπλάσιο μπάτζετ από εμάς αλλά τους κοιτάξαμε στα μάτια, και εάν μια ομάδα άξιζε την πρόκριση ήμασταν εμείς!
Και τα υπόλοιπα δύο χρόνια τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά για μένα. Συνέχισα να αγωνίζομαι βασικός και να βοηθάω την ομάδα να φτάνει στους στόχους της, πήραμε το Κύπελλο, συνεχίζαμε να παίζουμε Ευρώπη και γενικά οι εμπειρίες που κέρδισα ήταν πραγματικά πολύτιμες για την συνέχεια.
Το πρώτο μου γκολ ήρθε σε ένα πολύ́ δύσκολο ματς, σε δύσκολο αγωνιστικό χώρο. Η ομάδα έχανε με 2-1 και είχαν μείνει 7-8 λεπτά. Έχουμε κερδίσει ένα φάουλ στο κέντρο και εγώ σαν αριστερό μπακ είχα μείνει πίσω στο κέντρο. Όλη η ομάδα είχε ανέβει και περίμεναν σέντρα από τον συμπαίχτη μου Bakaj. Αυτός αντί να γεμίσει, αποφασίζει να μου δώσει κοντινή πάσα, και εγώ βρέθηκα με την μπάλα στα πόδια, λίγο πιο κάτω από το κέντρο του γηπέδου.
Σηκώνω το κεφάλι μου να δω τις επιλογές μου και είδα ότι ο τερματοφύλακας έχει βγει ένα βήμα και δεν το ξανά σκέφτηκα. Αποφάσισα να σουτάρω, κάποιοι δυσανασχέτησαν με την επιλογή μου, όμως τελικά με λίγο τύχη και πίστη καταφέραμε να ισοφαρίσουμε με αυτό το μακρινό σουτ και να πάρουμε τουλάχιστον την ισοπαλία, που ήταν σημαντική σε ένα τόσο δύσκολο παιχνίδι! Κάπως έτσι, ήρθε το πρώτο μου γκολ στο αλβανικό πρωτάθλημα. Εάν δεν είχε καταλήξει η μπάλα στα δίχτυα, δεν ξέρω μετά τι θα γινόταν με αυτή μου την επιλογή να σουτάρω… Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι δεν το βλέπω μέχρι σήμερα, ήταν όμως πολύ ωραίο!»
Συνολικά, έχουν αγωνιστεί στη Ρουμανία 22 ποδοσφαιριστές από την Αλβανία. Είσαι ένας από τους λίγους που αγωνίστηκαν σε 2 διαφορετικές ομάδες και ο 7ος συνολικά από τη χώρα σου, σε συμμετοχές εκεί. Πώς ήταν η εμπειρία;
«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την εμπειρία μου στη Ρουμανία όπου έπαιξα για σχεδόν τρία χρόνια πολύ́ όμορφη, γεμάτη καλές στιγμές. Έκανα πολλούς φίλους που ακόμα είμαστε σε επαφή και μιλάμε συνέχεια και σχολιάζουμε το τωρινό πρωτάθλημα της Superliga Romania.
Αγωνίστηκα σε 2 ομάδες. Η πρώτη ομάδα μου, η UTA Arad είναι μια ιστορική ομάδα με πέντε πρωταθλήματα στη Ρουμανία, τα προηγούμενα χρόνια ταλανίζονταν από οικονομικά προβλήματα και δεν πρωταγωνιστούσε. Όμως, μετά το 2019 τα πράγματα βελτιώθηκαν, και όλα κυλούσαν πολύ́ όμορφα και η ομάδα ήταν υγιής σε όλους τους τομείς. Στην UTA αγωνίστηκα σε 36 ματς τότε, είχε πέσει και η εποχή του Covid, οπότε δεν χάρηκα και το νέο υπερσύγχρονο γήπεδο με κόσμο, γιατί παίζαμε χωρίς φιλάθλους!
Μετά, υπέγραψα στην Chindia Targovista. Μια ομάδα κοντά στο Βουκουρέστι, απλά τότε υπήρχε ένα πρόβλημα με το γηπεδικό, επειδή η ομάδα έφτιαχνε καινούργιο γήπεδο.
Αναγκαζόμασταν να παίζουμε 45 χιλιόμετρα μακριά, στο Πλοέστι και αυτό είχε ως μειονέκτημα να μην έχουμε το κόσμο μαζί μας να μας στηρίζει. Παρόλα αυτά, η ομάδα πάλευε κάθε ματς, τελικά στο τέλος της σεζόν σωθήκαμε δύσκολα, όμως εκπληρώθηκε ο στόχος της παραμονής.
Εγώ προσωπικά έκανα 23 συμμετοχές και είχα μερίδιο στην προσπάθεια της παραμονής. Πριν σταματήσω και επίσημα είχα κάνει μια συζήτηση για να συνεχίσω στην προσπάθεια που κάνει η ομάδα στην Liga 2 Ρουμανίας φέτος, αλλά οι οικονομικές απολαβές που μου προτάθηκαν δεν ήταν αυτές που είχα στο μυαλό μου. Οπότε, τελικά δεν προχώρησε η επιστροφή μου στην ομάδα μετά το 2021, όμως σαν επιλογή το να παίξω εκεί κρίνεται θετική, γιατί και εγώ προσωπικά έπαιξα, αλλά και γενικά τα πράγματα πήγαν καλά.
Η Ρουμανία σαν επιλογή μου έκανε πολύ́ καλό θα έλεγα. Έμαθα αρκετά πράγματα, πήρα αρκετές εμπειρίες και φυσικά πείσμωσα και έμαθα και την γλώσσα πολύ́ γρήγορα. Ήταν κάτι που μου το ζήτησε ένας πρώην προπονητής μου στην UTA… Μου λέει «εάν θέλεις να πετύχεις κάτι καλό εδώ πέρα, μάθε την γλώσσα και σίγουρα θα βελτιωθείς πολύ́ στο παιχνίδι σου, γιατί θα έχεις καλύτερη επικοινωνία με τους συμπαίκτες σου». Και είχε δίκιο… Είχα καλύτερη επικοινωνία και αυτό με βοήθησε αρκετά και στο να έρθω ποιο κοντά και να έχουμε καλύτερη χημεία σαν σύνολο, γιατί την πρώτη χρονιά ήμασταν λίγοι ξένοι παίχτες και οι περισσότεροι Ρουμάνοι συμπαίχτες μου, δεν ήξεραν αγγλικά.»
Πώς ήρθε η επιστροφή στον Ιωνικό; Ήταν μία δύσκολη σεζόν συνολικά για την ομάδα, αλλά πήρες την απόφαση να βοηθήσεις…
«Η αλήθεια είναι ότι μετά την παρουσία μου στην Ρουμανία, ήθελα να γυρίσω κάπου στην Ελλάδα ή στην Αθήνα εάν ήταν δυνατό για οικογενειακούς λόγους. Να είμαι πιο κοντά στη γυναίκα μου και στο νεογέννητο παιδί μου, όμως δεν ήταν εύκολο ούτε αυτό γιατί όλες οι ομάδες σχεδόν είχαν κλείσει στην Ελλάδα ρόστερ και εγώ περίμενα κάποιες επιλογές στη Ρουμανία για να συνεχίσω εκεί.
Είχα κλείσει σε μια ομάδα στην Superliga România, όμως τελικά δεν προχώρησε για άλλους λόγους, όχι αγωνιστικούς.
Μετά υπήρξαν κάποιες επαφές για τα πρωταθλήματα της Α’ Κροατίας και Α’ Αλβανίας, όπου έχω ξανά αγωνιστεί και με γνωρίζουν, όμως δεν καταλήξαμε σε συμφωνία κάπου και τελικά έμεινα χωρίς ομάδα μέχρι το τέλος Οκτωβρίου - αρχές Νοεμβρίου - αλλά λόγω του ότι ήμουν ελεύθερος στην αγορά μπορούσα να υπογράψω και πιο μετά τις ημερομηνίες μεταγραφών και των ελεύθερων.
Πριν υπογράψω στον Ιωνικό είχα πρόταση στα χέρια μου από την Turan Tovuz, ομάδα Premier League (Α' Αζερμπαϊτζάν), και μέσα σε εκείνη την εβδομάδα έγινε και η επαφή με τον Ιωνικό που αγωνιζόταν στην Super League 1, ο όποιος εκείνη την περίοδο έψαχνε για ακόμα μία λύση στην θέση του αριστερού μπακ και η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα και πολύ́.
Ήξερα ήδη πολλούς παίχτες από τον Ιωνικό, οπότε δεν θα είχα πρόβλημα προσαρμογής στην ομάδα, είχα ξανά συνεργαστεί με το κ. Σπανό και στο παρελθόν, οπότε έπαιξε και αυτό ρόλο στο να δεχθώ, γιατί ήδη ήξερα τι ζητάει σαν προπονητής, από τους παίκτες του, ενώ η ομάδα ήταν τελευταία όταν υπέγραψα.
Πίστευα όμως, ότι μπορεί να σώσει την χρονιά γιατί κακά τα ψέματα, ο Ιωνικός είχε εξαιρετικό ρόστερ από το καλοκαίρι και από την περασμένη σεζόν κιόλας που είχε κάνει απίστευτα πράγματα στα Play out με ομαδική δουλειά και εξαιρετικό ποδόσφαιρο.
Η ομάδα το πάλεψε πάρα πολύ,́ είχε κάνει εξαιρετικά ματς με Λεβαδειακό, Παναθηναϊκό Βόλο και δεν είχε πάρει αυτό που άξιζε με την ΑΕΚ, που μέχρι το 84' ήμασταν κοντά στην νίκη!
Γενικά, έγινε τεράστια προσπάθεια από όλα τα παιδιά όλη αυτήν την περίοδο και είναι κρίμα που στο τέλος της σεζόν δεν καταφέραμε να σωθούμε.
Πραγματικά, ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω το τελευταίο παιχνίδι με τη Λαμία. Να κάνεις ένα μαγικό πρώτο ημίχρονο, να νικάς με 2-0 και στο τέλος να μην μπορείς να κερδίσεις… Είναι πραγματικά κρίμα, δεν ξέρω τι έφταιξε, καμία φορά δεν υπάρχει εξήγηση σε κάποια πράγματα που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο.
Μας στεναχωρεί το γεγονός αυτό, γιατί ο Ιωνικός ήταν μια ομάδα που πολλοί ζήλευαν… Με δικό της γήπεδο, με πολλές συνθήκες που είναι απαραίτητες για κάθε ποδοσφαιριστή και φυσικά πληρωμές στην ώρα της.
Η οικογένεια Τσιριγώτη έκανε τα πάντα για να μην μας λείπει τίποτα και αυτό είναι πολύ́ σημαντικό για κάθε ποδοσφαιριστή. Να έχει τα απαραίτητα για να δουλέψει στο 100% και να το βγάλει στο γήπεδο. Η ομάδα δεν άξιζε με αυτό το ρόστερ να υποβιβαστεί, αλλά δυστυχώς συνέβη και είμαστε όλοι υπεύθυνοι για αυτό. Επειδή είναι ομαδικό το άθλημα, δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε ευθύνες κάπου συγκεκριμένα. Όλοι μαζί νικάμε, όλοι μαζί χάνουμε.»
