«Μαζί ξαναζούμε το EURO 2004», στάση τέταρτη! Σαν σήμερα (25/06), ο Θοδωρής Ζαγοράκης έκανε την ομορφότερη ντρίμπλα της καριέρας του, πριν βγάλει και την πιο γλυκιά σέντρα αυτής. Ο Άγγελος Χαριστέας άφησε «άγαλμα» τον Φαμπιάν Μπαρτέζ και η Ελλάδα έδωσε συνέχεια στο όνειρο! Από τους «8», στα ημιτελικά του EURO 2004, αφήνοντας εκτός το μεγαθήριο του τουρνουά: τη Γαλλία των Ζιντάν, Ανρί και Πιρές, μεταξύ άλλων! Ο Ζακ Σαντινί, προπονητής εκείνης της εθνικής ομάδας των τόσων αστέρων, στο μεγάλο αφιέρωμα του BN Sports!
Σχετικά Άρθρα
Ο Ντμίτρι Κιριτσένκο στο BN Sports: «Η επίθεση κερδίζει ματς, η άμυνα τουρνουά και η Ελλάδα στο EURO 2004, είχε και τα δύο!» (video)
Ο Ιβάν Ελγκέρα στο BN Sports: «Φαινόταν στο βλέμμα των Ελλήνων πόσο το πίστευαν στο EURO 2004!» (video)
Ο Κοστίνια στο BN Sports: «Τύχη; Η Ελλάδα κέρδισε όλα τα φαβορί το 2004!» (video)
Συνέντευξη στον Φάνη Τσοκανά
Από το Πόρτο και το Φάρο, στη Λισαβόνα και το στάδιο Ζοζέ Αλβαλάδε. Εκείνο το βράδυ της Παρασκευής της 25ης του Ιουνίου του 2004, νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα, αλλά ακόμη, δεν είχαμε δει τίποτα!
Η Ελλάδα, το απόλυτο αουτσάιντερ, «πέταγε» εκτός EURO ίσως το μεγαλύτερο φαβορί για την κατάκτησή του: τη Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν, του Τιερί Ανρί, του Ρομπέρ Πιρές, του Νταβίντ Τρεζεγκέ, του Λιλιάν Τουράμ και του Κλοντ Μακελελέ.
Κάτοχο του τίτλου και με μία βάση παικτών, που έξι χρόνια πριν, την έφεραν ως την κορυφή του κόσμου, μέσω του Μουντιάλ του 1998. Όχι «κλέβοντας» το ματς, αλλά κοντράροντας στα ίσα, μία ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Τους «Galacticos» της εποχής, αλλά σε μορφή εθνικής ομάδας.
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε, αλλά ακόμη, είναι αδύνατο να αντιληφθείς πλήρως το επίτευγμα της παρέας του Ότο Ρεχάγκελ. Κι επειδή ως λαός, έχουμε την κακή συνήθεια πρώτα να υποβαθμίζουμε, κι έπειτα να αναγνωρίζουμε, σε αυτό το αφιέρωμα του BN Sports, αφήνουμε τους θρυλικούς αντιπάλους/προπονητές/διαιτητές, που βρέθηκαν τότε στην Πορτογαλία, να πουν πώς βίωσαν οι ίδιοι, το δικό μας ομορφότερο ποδοσφαιρικό καλοκαίρι. '
Ένα πρότζεκτ, το οποίο όπως ειπώθηκε από την πρώτη ημέρα, βασίζεται στο μότο, πως «η αξία του ηττημένου, δίνει ακόμα μεγαλύτερη δόξα στον νικητή!»
Γαλλία - Ελλάδα, λοιπόν, στο Στάδιο Ζοζέ Αλβαλάδε. Προημιτελικά του EURO 2004 και ο Ζακ Σαντινί, προπονητής της εθνικής ομάδας της Γαλλίας, αφηγείται στο BN Sports, όλα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ.
Για όσους τα ακούν πρώτη φορά, αλλά κυρίως, για εκείνους που θέλουν να τα «ξαναζήσουν».
«Το EURO του 2004, υπήρξε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά όλων των εποχών. Πολλές μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου βρίσκονταν στο κορυφαίο επίπεδο της καριέρας τους και κατά συνέπεια, πολλές εθνικές ομάδες είχαν υψηλές βλέψεις στο συγκεκριμένο τουρνουά.
Η Ελλάδα είχε αποδείξει από τη φάση των ομίλων, πόσο ικανή και επικίνδυνη ομάδα ήταν. Εμείς, έτυχε να την συναντήσουμε στα προημιτελικά, όπου και οι οκτώ ομάδες που συμμετείχαν στην εν λόγω φάση, είχαν ό,τι χρειαζόταν, για να λογίζονται ως πιθανές διεκδικήτριες του τίτλου. Δεν υπήρχε κάποια αδύναμη.
Η Πορτογαλία αντιμετώπισε την Αγγλία, η Σουηδία την Ολλανδία, η Τσεχία τη Δανία, κι εμείς, η Γαλλία, την Ελλάδα.
Ήμασταν άτυχοι, γιατί πέσαμε πάνω σε ένα πολύ δεμένο και καλά οργανωμένο σύνολο, που λειτουργούσε υπό τις οδηγίες του Ότο Ρεχάγκελ. Ενός Γερμανού προπονητή, δηλαδή, που ήξερε πώς να εξασφαλίσει την πειθαρχεία και τα σωστά ατομικά μαρκαρίσματα, από τους παίκτες του.
Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία δεν είχε φρεσκάδα και γι' αυτό δεν ήταν ικανή να επιβάλει τις τακτικές και τεχνικές αρετές της - τομείς στους οποίους υπερτερούσε της Ελλάδας- απέναντι σε έναν τόσο αθλητικό αντίπαλο.
Στα δικά μου μάτια, η απώλεια του Πατρίκ Βιεϊρά ήταν κομβική. Το πιο μελανό σημείο στο τουρνουά για τη Γαλλία. Υπήρξε κινητήριος μοχλός για εμάς. Ακόμα κι έτσι, όμως, στις συναντήσεις μας πριν το ματς, είχαμε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές και νιώθαμε έτοιμοι. Πως είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και σωστών τελειωμάτων στις φάσεις που μας παρουσιάστηκαν, "φρέναραν" το επιθετικό μας παιχνίδι. Χάσαμε την αυτοσυγκέντρωσή μας και επιτρέψαμε στην Ελλάδα να σκοράρει το ένα και μοναδικό γκολ του παιχνιδιού.
Το άξιζαν. Στο τέλος του ματς, παρά την πίκρα που ένιωθα, πλησίασα έναν αξιωματούχο της ελληνικής ομάδας και του έδωσα συγχαρητήρια.
Όταν μία ομάδα κερδίζει τόσους σπουδαίους και δύσκολους αντιπάλους, για να φτάσει έως την κατάκτηση ενός υπέρ-ανταγωνιστικού EURO, σίγουρα το αξίζει.
Ειλικρινά, ποτέ δεν κατάλαβα τα αρνητικά σχόλια για την Ελλάδα του 2004. Είτε προέρχονταν από την ίδια τη χώρα, είτε από τα ΜΜΕ του εξωτερικού».
