Τίτλους τέλους έβαλε στην καριέρα του ο Παναγιώτης Παπαδόγκωνας. Ένας αθλητής, ο οποίος από τότε που θυμάται τον εαυτό του ο δρόμος τον έβγαζε πάντα σε μια πισίνα. Ένας διακεκριμένος πολίστας, ο οποίος μέχρι τα 37 του χρόνια δεν σταμάτησε να φέρνει διακρίσεις, σημειώνοντας μια συναρπαστική πορεία. Αυτό δεν σημαίνει πως ήρθε το τέλος του από τον κόσμο της υδατοσφαίρισης. Μιλώντας στο BN Sports, κάνει μια αναδρομή στις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του, ενώ στέκεται στο... αύριο και την ελπίδα για μια καριέρα στην προπονητική.
Συνέντευξη στην Σουζάννα Μποντίνη
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν! Για τους αθλητές λίγο νωρίτερα θα έλεγε κανείς απ’ ότι συνήθως. Ο Παναγιώτης Παπαδόγκωνας, όμως, το... τράβηξε όσο περισσότερο μπορούσε, αφού δεν είναι εύκολο να αφήσεις πίσω σου αυτό που αγαπάς και γεννήθηκες να κάνεις.
Σε ηλικία 37 ετών αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και τις πισίνες που τόσο λατρεύει. Το υγρό στοιχείο του ταίριαξε, κάτι το οποίο αποδεικνύεται, άλλωστε από τις αμέτρητες διακρίσεις σε όσες ομάδες και αν αγωνίστηκε. Τις σεβάστηκε, γι’ αυτό και έλαβε πίσω τον ίδιο σεβασμό για όλα όσα προσέφερε.
Σε μια όμορφη συζήτηση, αναφέρθηκε στην έως τώρα πορεία του, αναπόλησε στιγμές που τον καθόρισαν ως αθλητή, αλλά και ως άνθρωπο, ενώ φρόντισε να αναφερθεί και στο επόμενο βήμα στην καριέρα του, το οποίο σαφώς και δεν θα μπορούσε να είναι μακρία από την υδατοσφαίριση.
Ο «έρωτας» με το υγρό στοιχείο ήρθε σε πολύ μικρή ηλικία και ήταν με... την πρώτη ματιά. Αναπόφευκτος, αλλά και μοιραίος.
«Ξεκίνησα προπονήσεις στην πισίνα, σε ηλικια επτά ετών στο κολυμβητικό τμήμα του Εθνικού Πειραιά και, παρότι είχα διακρίσεις, μεγαλώνοντας έβλεπα μετά την προπόνησή μου κάποιους φίλους που τότε ήταν 3-4 χρόνια μεγαλύτεροι μου, την δική τους προπόνηση με την μπάλα και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Για δύο χρόνια τελείωνα την κολυμβητική προπόνηση και καθόμουν και μετά στο πόλο. Εκεί παρότι είχα πολιστική εμπειρία τριών χρόνων μόνο, ενσωματώθηκα στην ανδρική ομάδα και έπαιξα Champions League 17 χρονών. Ο “έρωτας” ήταν κεραυνοβόλος!»
Είχε την τιμή να περάσει από πολλές ομάδες και να αφήσει το δικό του λιθαράκι. Ξεκίνησε από τον Εθνικό Πειραιά, αγωνίστηκε σε Πανιώνιο, Παναθηναϊκό, Βουλιαγμένη και Υδραϊκό, ενώ το «αντίο» ήρθε στον ΝΟ Πατρών. Αρκετοί οι σταθμοί στην καριέρα του, και κάθε ένας από αυτούς είχε να του δώσει και από ένα μάθημα, ενώ όλοι διαθέτουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.
«Όλες οι ομάδες που αγωνίστηκα μου έδωσαν και κάτι διαφορετικό τόσο στον αγωνιστικό, αλλά κυρίως στον ανθρώπινο τομέα και πιστεύω αυτό είναι το πιο σημαντικό. Θα ξεχωρίσω τον Πανιώνιο που ουσιαστικά εκεί καθιερώθηκα στην αντρική ομάδα παίζοντας τελικούς πρωταθλήματος – κυπέλλου, αλλά και διεκδικώντας ευρωπαϊκούς τίτλους, τον Παναθηναϊκό που καταφέραμε να διεκδικήσουμε σε τελικούς, για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου, πρωτάθλημα και κύπελλο, και τον Εθνικό για συναισθηματικούς λόγους, καθώς ξεκίνησα απο εκεί και στη συνέχεια υπήρξε η ομάδα που αγάπησα και έγινα οπαδός της μέχρι και σήμερα. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να ξεχάσω την επίτευξη ενός στόχου, εκείνου της συμμετοχής σε τελικό πρωταθλήματος και κυπέλλου, φορώντας το σκουφάκι της Βουλιαγμένης. Τέλος, θεωρώ σημαντική τη τελευταία επιτυχία, τη παραμονή του ΝΟΠ στην Α1 κατηγορία, συνυπολογίζοντας την απειρία της ομάδας και τις δυσκολίες της φετινής χρονιάς».
Κατάφερε να συλλέξει μια σειρά από εμπειρίες, όμορφες στιγμές που αύξαναν όλο και περισσότερο την αγάπη του για το χόμπι που τελικά έγινε επάγγελμα. Όμορφες στιγμές υπήρξαν άφθονες, συγκίνηση και περηφάνεια επίσης. Αυτά είναι που έχουν την μεγαλύτερη αξία και σε συνοδεύουν στο υπόλοιπο της ζωής σου.
«Αρκετές στιγμές θα μπορούσα να ξεχωρίσω στην αθλητική μου καριέρα και για διαφορετικούς λόγους, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω, θα ήταν εκείνες οι στιγμές που άκουγα τον Εθνικό μας Ύμνο, έχοντας το Εθνόσημο στο στήθος του μπουρνουζιού και περιμένοντας να το εκπροσωπήσω στους αγώνες που θα ακολουθούσαν σε ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις. Σίγουρα όμως, είναι και οι στιγμές που πέτυχα κάποιο γκολ ή έκανα κάποια ασίστ που έκρινε τον αγώνα δίνοντας χαρά στην υπόλοιπη ομάδα. Αυτός ήταν πάντα άλλωστε ο σκοπός μου!»
Κάθε καλό συνοδεύεται ενίοτε και από κάτι αρνητικό. Άλλωστε, δεν μπορούν όλα στην ζωή να κυλούν ομαλά. Και τα σκαμπανεβάσματα είναι μέσα σε αυτήν και πολλές φορές χρειάζονται. Τα μαθήματα που έχουν να σου δώσουν είναι μοναδικά και ως έναν βαθμό διαμορφώνουν τον χαρακτήρα σου.
Για τους αθλητές δε, ο δρόμος σπάνια είναι στρωμένος με... ροδοπέταλα. Πόσο μάλλον σε ένα άθλημα, το οποίο δεν δέχεται την αναγνωρισιμότητα που του αναλογεί και του αξίζει. Στο τέλος της ημέρας σημασία έχει να μην τα παρατάς και μέσα από τις δυσκολίες σου να εμπνέεις τόσο τους άλλους όσο και τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο Παναγιώτης αυτό το γνωρίζει καλά, όμως ποτέ δεν στάθηκαν οι αρνητικές συγκυρίες εμπόδιο στο πάθος του.
«Υπήρξαν πολλές τέτοιες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια. Θα πρέπει να αναφέρω οτι παίζοντας αμέτρητους τελικούς σε εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η στιγμή που η ομάδα σου ως αουτσάιντερ μεν, έχει βρεθεί σε τελικό, αλλά δεν κατάφερνει να κατακτήσει τον τίτλο, φέρνει απογοήτευση και πικρία. Μεγαλώνοντας όμως, και τώρα ήδη σοφότερος, είμαι ευγνώμων που πέρασα από αυτήν τη διαδικασία γιατί έτσι αντιλήφθηκα καλύτερα τι έφταιξε κάθε φορά, τι έπρεπε να κάνω καλύτερα εγώ, αλλά και το σύνολο της ομάδας. Επιπλέον, γνωστό στον χώρο μας και αποτέλεσμα πολλών συγκυριών, αρκετά σωματεία δεν ανταποκρίνονταν στις συμφωνημένες αμοιβές και συνεπακόλουθα πολλοί αθλητές αγωνίζονταν με την ίδια ένταση και συνέπεια, μη αμοιβόμενοι. Η αγάπη για το άθλημα και η θέληση για την επίτευξη του εκάστοτε στόχου κάθε φορά με έκανε να συνεχίσω να είμαι συνεπής στις προπονήσεις, έτσι ώστε να ξεχνάω τις κακές στιγμές και να προχωράω στις επόμενες προκλήσεις. Το ήξερα από την αρχή πως οι κακές και οι δύσκολες στιγμές θα είναι με διαφορά περισσότερες απο τις καλές. Έτσι είναι ο πρωταθλητισμός όμως, όσο σκληρό και αν ακούγεται».
Υπάρχουν στιγμές που μετανιώνεις για όσα έκανες ή... δεν έκανες. Ενδεχομένως λάθος επιλογές ή και βιαστικές. Αυτές οι σκέψεις μπορεί να σε ταλαιπωρούν και να σε στεναχωρούν, όμως τελικά αρκεί να σκεφτείς πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Δεν αξίζει να μετανιώνεις για τίποτα, αφού όλα έρχονται στην ζωή σου ακριβώς έτσι όπως είναι γραφτό.
«Θεωρώ πως δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα όταν είναι ξεκάθαρα δικές μας επιλογές, γιατί και λάθος να έκανα κάποτε, με έκανε πιο σοφό και πιο έμπειρο για την συνέχεια της καριέρας μου. Μου είχε γίνει παλαιότερα πρόταση για την Αμερική απο ένα πανεπιστήμιο όταν ήμουν 18 ετών, όμως τότε μόλις είχα ανανεώσει με τον Πανιώνιο και δεν το είχα αναφέρει καν στους γονείς μου».
Περνώντας πλέον στο σήμερα, οι ανησυχίες για το άθλημα... οργιάζουν. Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ κατέχουν την πρώτη θέση στην καρδιά των φιλάθλων, με το πόλο να βρίσκεται ουκ ολίγες φορές στο περιθώριο. Δεν έχουν χαθεί όμως, όλες οι ελπίδες, μιας και το τελευταίο διάστημα οι διακρίσεις των Ελλήνων υδατοσφαιριστών φέρνουν τον κόσμο όλο και πιο κοντά στις πισίνες. Στο χέρι μας είναι άλλωστε, η διάδοση του αθλήματος, ενώ οι γονείς οφείλουν να ενθαρρύνουν τα όνειρα των μικρών αθλητών.
«Το έχω πει άπειρες φορές πως η υδατοσφαίριση πρέπει να είναι το εθνικό μας άθλημα, ταιριάζει στην κουλτούρα των Ελλήνων και φαίνεται αυτό μετά απο τόσες σημαντικές διακρίσεις σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Πιστεύω πως μετά την κατάκτηση του ολυμπιακού μεταλλίου ο κόσμος αγάπησε ακόμα περισσότερο την υδατοσφαίριση και φέρνει τα παιδιά του στις πισίνες. Πρέπει να γίνονται παρουσιάσεις αθλητών εθνικών ομάδων στα σχολεία, να γίνονται φιλικοί αγώνες επίδειξης και να συμμετέχουν οι ίδιοι οι μαθητές, να αναβαθμιστούν οι εγκαταστάσεις για να μπορούν να παρέχουν στους αθλούμενους τα απαραίτητα τουλάχιστον. Τέλος, θεωρώ πως πρέπει να μπει στα σπίτια όλου του κόσμου μέσω τηλεόρασης, η οποία να δείχνει το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά και τους αγώνες των εθνικών μας ομάδων. Κατανοώ πως το άθλημά μας θεωρείται αντί-τηλεοπτικό, όμως με τις νέες τεχνολογίες, τις κάμερες κάτω απο το νερό και την τεχνογνωσία που διαθέτουμε πιστεύω πως το θέαμα της υδατοσφαίρισης δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα υπόλοιπα δημοφιλή αθλήματα. Το αντίθετο μάλιστα!»
«Είμαι αρκετά αισιόδοξος, οι ομάδες μας είναι πλέον στην ελίτ του χώρου παγκοσμίως και ο κόσμος αρχίζει και το αναγνωρίζει αυτό. Κάθε χρόνο γίνεται και πιο δημοφιλές».
«Καλώ όλους τους γονείς να έρθουν στις πισίνες μαζί με τα παιδιά τους να συνομιλήσουν με αθλητές ή προπονητές για να διαπιστώσουν για αρχή το επίπεδο της μόρφωσης, της παιδείας και του ήθους που επικρατεί στον χώρο μας και εν συνεχεία να παρακολουθήσουν προπονήσεις και αγώνες υδατοσφαίρισης, ώστε να ανακαλύψουν το ενδιαφέρον που έχει το άθλημα και τα πλεονεκτήματα που ένα παιδί μπορεί να αποκτήσει από την ενασχόληση του με αυτό».
Μπορεί στην δική του σταδιοδρομία να μπήκε μια παύση ως αθλητής, όμως αυτό δεν σημαίνει πως θα σταματήσει να το (παρ)ακολουθεί και να ξεχωρίζει παιδιά από τη νέα... φουρνιά. Και ο ίδιος θυμάται συμπαίκτες παράλληλα, τους οποίους δεν ξεχώρισε απλώς ως αθλητές, αλλά και ως εγκάρδιους φίλους.
«Εννοείται, παρακολουθώ πάντα αγώνες, απο Champions League μέχρι πανελλήνια πρωταθλήματα μίνι παίδων. Έχω ξεχωρίσει τους Ουντόβισιτς και Σάπιτς από τους παλαιότερους. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα, όμως οι περισσότεροι αγαπημένοι μου συμπαίκτες εξελίχθηκαν και σε δυνατές φιλίες μέχρι σήμερα και αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο».
Πλέον γυρίζει σελίδα, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο... νερό. Η επόμενη μέρα ξημερώνει με την προπονητική στο μυαλό του, αν και του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον ήδη απ’ όταν ήταν παίκτης. Πάντως, με σπουδές στην φυσική αγωγή και μεταπτυχιακό στην διαχείριση και διοργάνωση αθλητικών επιχειρήσεων και οργανισμών, σε συνδυασμό με την χρόνια εμπειρία του και την «δίψα» του, δεν χωράει αμφιβολία πως είναι κάτι περισσότερο από κατάλληλος για αυτή τη δουλειά.
«Η προπονητική είναι κάτι που με απασχολεί χρόνια τώρα. Θυμάμαι να καλεί ο προπονητής μου time out και να σκέφτομαι εγώ τι θα έλεγα στη θέση του. Το αντιλήφθηκα περισσότερο τα τελευταία χρόνια που κίνητρο μου στις ομάδες όπου αγωνίστηκα ήταν να βοηθώ τους νεότερους αθλητές της ομάδας. Είναι κάτι το οποίο έχω σπουδάσει και σε συνδυασμό με την εμπειρία μου ως αθλητής θα με βοηθήσει να το ακολουθήσω επαγγελματικά. Αποφάσισα πως αυτό θέλω να κάνω και θέλω να συνεχίσω να προσφέρω στον χώρο. Έχω ήδη κάποιες προτάσεις για τη θέση του προπονητή και στόχος είναι, σε όποια ομάδα επιλέξω, για αρχή να μεταλαμπαδεύσω τη σωστή νοοτροπία που πρέπει να έχουν αν θέλουν να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό, να βελτιώσω τους αθλητές, να δημιουργήσω παίκτες με προσωπικότητα και υψηλό αγωνιστικό φρόνημα, να μπορέσω να πάρω το 100% των δυνατοτήτων τους, αλλά κυρίως να τους δίνω έμπνευση και όραμα σε αυτό που αγαπάμε, την υδατοσφαίριση».
Το πάθος του για αυτό το νέο εγχείρημα είναι υπεραρκετό για να επιτεύξει τους στόχους του και είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρει. Ήδη μάλιστα, πριν καν καλά καλά αρχίσει, ιδέες ρέουν άφθονες από το μυαλό του, οι οποίες θα βελτιώσουν σημαντικά το άθλημα.
«Έχω σκοπό να αλλάξω, αλλά και να προσθέσω καινοτόμες διαδικασίες τόσο στην ενδυνάμωση των πολιστών όσο και στο κοουτσάρισμα τους ως νέος προπονητής. Ένα βασικό κομμάτι που λείπει και θέλω να εντάξω είναι η εξατομικευμένη προπόνηση. Κάθε αθλητής είναι διαφορετικός, έχει άλλες αδυναμίες, άλλα πνευματικά, και κυρίως σωματικά, χαρακτηριστικά και γενικότερα άλλες ανάγκες στην προπόνηση που πραγματικά χρειάζεται».
Μετά από όλα όσα προσέφερε στο ελληνικό πόλο, πλέον και εκείνο του χρωστάει, να τον βοηθήσει να κάνει μια εύκολη αρχή στο επόμενο βήμα και να πετύχει όλους τους στόχους του. Του αξίζει και με το παραπάνω!
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσε να μην δώσει το μήνυμα του στις εθνικές ομάδες μας, γυναικών και ανδρών, που σύντομα θα μας εκπροσωπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ίδιος γνωρίζει καλά το βάρος το Εθνοσήμου, αλλά και την ρίγη που σου προκαλεί.
«Είμαι σίγουρος πως τόσο οι αθλητές όσο και τα προπονητικά staff των εθνικών μας ομάδων κάνουν καταπληκτική δουλειά. Ας χαρούν τη διαδικασία, απο την προετοιμασία μέχρι και τους αγώνες της μεγαλύτερης διοργάνωσης. Είμαι πεπεισμένος πως θα τιμήσουν το Eθνόσημο, θα πετύχουν τους στόχους τους και θα μας κάνουν για άλλη μια φορά περήφανους. Εύχομαι Καλή Επιτυχία!»
