«Παρών» στο τελευταίο της τρόπαιο, κάτοχος του Champions League και πιστός στρατιώτης της Φιορεντίνα, τόσο στις χρυσές ημέρες των '90s, όσο και στις άσχημες, στις αρχές του 21ου αιώνα. Ο Άντζελο Ντι Λίβιο, θρύλος των «βιόλα», σε μία συνέντευξη που ξεκινά από τον μεγάλο τελικό με τον Ολυμπιακό, περνά από το βράδυ που ο άνεμος «πρόδωσε» τον Ελευθερόπουλο και καταλήγει στα '90s του Καμπιονάτο και τον Ματίας Αλμέιδα!
Συνέντευξη στον Φάνη Τσοκανά
Η πιο μεγάλη ώρα, είναι τώρα για Ολυμπιακό και Φιορεντίνα. Η Νέα Φιλαδέλφεια τους υποδέχεται, για τον ιστορικό τελικό του Europa Conference League και οι μεγάλες περιστάσεις απαιτούν και... μεγάλες προσωπικότητες.
Μετά την «εκπροσώπηση» του Ολυμπιακού, λοιπόν, μέσω του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και του Παναγιώτη Κελεσίδη, ένας θρύλος των «βιόλα», μίλησε στο BN Sports για τη Φιορεντίνα.
Ο Άντζελο Ντι Λίβιο, ο «στρατιωτάκος» όπως ήταν το παρατσούκλι του, φόρεσε 208 φορές τη φανέλα της και ήταν «παρών» στον τελευταίο της τίτλο, το Coppa Italia του 2001. Το peak των επιτυχίων του, ήταν το 1996, όταν «σήκωσε» το Champions League με τη Γιουβέντους των Ζιντάν, Ντεσάν, Ντελ Πιέρο, υπό τις οδηγίες του Μαρσέλο Λίπι, αλλά «εκείνος ο ένας τίτλος, ήταν διαφορετικός».
Από το 1999 έως το 2005, έζησε χαρές, αλλά και λύπες με τη Φιορεντίνα. Βρέθηκε να την υπερασπίζεται στην τρίτη και τη δεύτερη κατηγορία, ενώ την πρωτογνώρισε με συμπαίκτες όπως οι Μπατιστούτα, Τόλντο, Ρούι Κόστα, Ενρίκο Κιέζα, Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς και προπονητές τους Τζιοβάνι Τραπατόνι και Ρομπέρτο Μαντσίνι!
Η καριέρα του, λοιπόν, σε Serie A και Εθνική Ιταλίας, μόνο ως μεγάλη μπορεί να χαρακτηριστεί. Και προφανώς, μιλώντας στο BN Sports, δεν στάθηκε μόνο στο τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας.
Η «Σκουάντρα Ατζούρα», η επάνοδος του ιταλικού ποδοσφαίρου, το Καμπιονάτο των '90s, αλλά κι εκείνο το «μαύρο» βράδυ για τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, το 1999. Όλα στη συνέντευξη του Άντζελο Ντι Λίβιο στο BN Sports.
«Φαβορί σε αυτόν τον τελικό, δεν υπάρχει. Ολυμπιακός και Φιορεντίνα, είναι δύο ισοδύναμες ομάδες. Περιμένω πολλή τακτική και από τις δύο πλευρές, σε ένα παιχνίδι που η ποιότητα ορισμένων παικτών, θα κρίνει πολλά.
Δεν θα είμαι στην Αθήνα, αλλά θα παρακολουθήσω πολύ προσεκτικά το παιχνίδι, υποστηρίζοντας, φυσικά, τη Φιορεντίνα», ανέφερε αρχικά, σαν ένα πρώτο σχόλιο για την επερχόμενη αναμέτρηση. Ως προς το τι θα κρίνει, το ποιος θα «σηκώσει» το τρόπαιο στο τέλος της βραδιάς δηλαδή;
«Στους τελικούς όλα κρίνονται από την ευστοχία, στις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν, αλλά και στην ικανότητα να αμυνθείς καλά, ώστε να μην αφήσεις περιθώρια στον αντίπαλο».
Όπως προαναφέρθηκε, ο Άντζελο Ντι Λίβιο γνωρίζει από πρώτο χέρι τι χρειάζεται ένας τελικός. Ήταν «παρών» στους τρεις σερί της Γιουβέντους στο Champions League (1996, 1997, 1998), εκ των οποίων μόνο ο πρώτος δεν χάθηκε.
«Το να σηκώνεις το Champions League, είναι ένα μοναδικό συναίσθημα. Το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στην Ευρώπη. Σίγουρα, κατέκτησα πολλά τρόπαια με τη Γιουβέντους, ενώ με τη Φιορεντίνα, μόνο ένα Κύπελλο Ιταλίας. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές, όπως μερικοί χαμένοι τελικοί, αλλά και οι έξι σεζόν μου στη Φλωρεντία, ήταν υπέροχες».
Εκείνος μοναδικός τίτλος, το Κύπελλο Ιταλίας τον Μάιο του 2001, ήταν και ο πρώτος ενός μετέπειτα τεράστιου ονόματος της προπονητικής: του Ρομπέρτο Μαντσίνι, που λίγους μήνες πριν, μόλις είχε «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
«Συνεργάστηκα με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι στην πρώτη του εμπειρία ως πρώτος προπονητής. Στην πράξη, όμως, είδα μερικές δυνατότητες και το μέταλλο για να γίνει ένας σπουδαίος κόουτς. Όπως κι έγινε στην πράξη. Κι εκτός από μεγάλος προπονητής, είναι και εξαιρετικός χαρακτήρας».
Είκοσι χρόνια αργότερα και μετά από αρκετούς τίτλους, αυτός οδήγησε την Εθνική Ιταλίας και στην κατάκτηση ενός EURO. Μίας διάκρισης που έλειπε από το «παλμαρέ» των Ιταλών, από το 1968. Στο αν η «Σκουάντρα Ατζούρα» μπορεί να το πετύχει και φέτος, έστω και χωρίς αυτόν, κάνοντας το back-to-back;
«Η Ιταλία δεν ξεκινά ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του φετινού EURO, αλλά είναι μία πολύ καλή ομάδα, που έχει το υλικό, για να προχωρήσει στη διοργάνωση. Είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, πως υπάρχουν εθνικές ομάδες πιο ποιοτικές από τη δική μας».
Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω στο 1999, ο Άντζελο Ντι Λίβιο ήταν μέρος εκείνης της Γιουβέντους, που «πίκρανε» όσο λίγες, τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη. Ήταν εκείνο το ματς, που ο άνεμος πρόδωσε τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο και στέρησε από τους Πειραιώτες, μία πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League.
«Θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το ματς. Φαντάζομαι πως κόστισε πολύ στους φίλους του Ολυμπιακού, αλλά για εμάς, ήταν μία μεγάλη ευχαρίστηση.
Ο Ολυμπιακός είναι διάσημος σύλλογος εδώ στην Ιταλία. Από τότε υπήρχε εκτίμηση γι' αυτόν, καθώς θεωρούταν μία πολύ σκληρή ομάδα.
Από πλευράς πιθανοτήτων, σίγουρα αν δεν υπήρχε εκείνη η φάση, θα μπορούσε να φτάσει έως και τον τελικό του Champions League. Όλα σβήνουν, όμως, τώρα. Είναι ένα παιχνίδι ιστορικό, που θα του δώσει την ευκαιρία να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο».
Ό,τι προσπάθησε να κάνει ο Ολυμπιακός εκείνο το βράδυ, ήταν κόντρα στις πιθανότητες. Η Γιουβέντους και γενικότερα οι ιταλικές ομάδες εκείνης της εποχής, είχαν την αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και δίχως αμφιβολία, το Νο.1 πρωτάθλημα στον πλανήτη, ως προς τον ανταγωνισμό και την ποιότητα.
«Είναι αλήθεια πως στα '90s, το ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν γεμάτο σπουδαίους παίκτες και νικητές, που ήρθαν στη Serie A, ανεβάζοντας τον ανταγωνισμό και το επίπεδο. Σχεδόν κάθε ομάδα είχε κάποιον σαν τον Ζιντάν, τον Μπάτζιο, τον Ρούι Κόστα, τον Μπατιστούτα, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω έναν, θα ήταν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.
Προφανώς θυμάμαι και τον Ματίας Αλμέιδα. Υπήρξε ένας αντίπαλος υψηλής ποιότητας. Είχαμε μερικές μεγάλες μάχες. Γνωρίζω πως εδώ και κάποια χρόνια εργάζεται ως προπονητής, αλλά δεν έχω καθαρή εικόνα της πορείας του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, του εύχομαι κάθε επιτυχία στην ΑΕΚ».
Το ιταλικό ποδόσφαιρο, όμως, επιστρέφει. Η παρουσία της Φιορεντίνα σε δεύτερο σερί τελικό, μετά τις τρελές πορείες/κατακτήσεις άλλων συλλόγων, το αποδεικνύει.
«Πράγματι, τα τελευταία χρόνια το ιταλικό ποδόσφαιρο κάνει μεγάλα βήματα, με τους ευρωπαϊκούς τελικούς της Ρόμα, της Φιορεντίνα, την κατάκτηση του Europa League με την Αταλάντα και την παρουσία της Ίντερ στον τελικό του Champions League.
Αργά και σταθερά, γίνεται ξανά υπολογίσιμο στην Ευρώπη. Ίσως αρχίζει να παίρνει ό,τι του αξίζει».
www.bnsports.gr
Η πιο μεγάλη ώρα, είναι τώρα για Ολυμπιακό και Φιορεντίνα. Η Νέα Φιλαδέλφεια τους υποδέχεται, για τον ιστορικό τελικό του Europa Conference League και οι μεγάλες περιστάσεις απαιτούν και... μεγάλες προσωπικότητες.
Μετά την «εκπροσώπηση» του Ολυμπιακού, λοιπόν, μέσω του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και του Παναγιώτη Κελεσίδη, ένας θρύλος των «βιόλα», μίλησε στο BN Sports για τη Φιορεντίνα.
Ο Άντζελο Ντι Λίβιο, ο «στρατιωτάκος» όπως ήταν το παρατσούκλι του, φόρεσε 208 φορές τη φανέλα της και ήταν «παρών» στον τελευταίο της τίτλο, το Coppa Italia του 2001. Το peak των επιτυχίων του, ήταν το 1996, όταν «σήκωσε» το Champions League με τη Γιουβέντους των Ζιντάν, Ντεσάν, Ντελ Πιέρο, υπό τις οδηγίες του Μαρσέλο Λίπι, αλλά «εκείνος ο ένας τίτλος, ήταν διαφορετικός».
Από το 1999 έως το 2005, έζησε χαρές, αλλά και λύπες με τη Φιορεντίνα. Βρέθηκε να την υπερασπίζεται στην τρίτη και τη δεύτερη κατηγορία, ενώ την πρωτογνώρισε με συμπαίκτες όπως οι Μπατιστούτα, Τόλντο, Ρούι Κόστα, Ενρίκο Κιέζα, Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς και προπονητές τους Τζιοβάνι Τραπατόνι και Ρομπέρτο Μαντσίνι!
Η καριέρα του, λοιπόν, σε Serie A και Εθνική Ιταλίας, μόνο ως μεγάλη μπορεί να χαρακτηριστεί. Και προφανώς, μιλώντας στο BN Sports, δεν στάθηκε μόνο στο τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας.
Η «Σκουάντρα Ατζούρα», η επάνοδος του ιταλικού ποδοσφαίρου, το Καμπιονάτο των '90s, αλλά κι εκείνο το «μαύρο» βράδυ για τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, το 1999. Όλα στη συνέντευξη του Άντζελο Ντι Λίβιο στο BN Sports.
It all comes down to this ?@johnsportraits x #UECLfinal pic.twitter.com/zUPaHglkvS
— UEFA Europa Conference League (@europacnfleague) May 29, 2024
«Φαβορί σε αυτόν τον τελικό, δεν υπάρχει. Ολυμπιακός και Φιορεντίνα, είναι δύο ισοδύναμες ομάδες. Περιμένω πολλή τακτική και από τις δύο πλευρές, σε ένα παιχνίδι που η ποιότητα ορισμένων παικτών, θα κρίνει πολλά.
Δεν θα είμαι στην Αθήνα, αλλά θα παρακολουθήσω πολύ προσεκτικά το παιχνίδι, υποστηρίζοντας, φυσικά, τη Φιορεντίνα», ανέφερε αρχικά, σαν ένα πρώτο σχόλιο για την επερχόμενη αναμέτρηση. Ως προς το τι θα κρίνει, το ποιος θα «σηκώσει» το τρόπαιο στο τέλος της βραδιάς δηλαδή;
«Στους τελικούς όλα κρίνονται από την ευστοχία, στις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν, αλλά και στην ικανότητα να αμυνθείς καλά, ώστε να μην αφήσεις περιθώρια στον αντίπαλο».
Όπως προαναφέρθηκε, ο Άντζελο Ντι Λίβιο γνωρίζει από πρώτο χέρι τι χρειάζεται ένας τελικός. Ήταν «παρών» στους τρεις σερί της Γιουβέντους στο Champions League (1996, 1997, 1998), εκ των οποίων μόνο ο πρώτος δεν χάθηκε.
«Το να σηκώνεις το Champions League, είναι ένα μοναδικό συναίσθημα. Το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στην Ευρώπη. Σίγουρα, κατέκτησα πολλά τρόπαια με τη Γιουβέντους, ενώ με τη Φιορεντίνα, μόνο ένα Κύπελλο Ιταλίας. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές, όπως μερικοί χαμένοι τελικοί, αλλά και οι έξι σεζόν μου στη Φλωρεντία, ήταν υπέροχες».
Εκείνος μοναδικός τίτλος, το Κύπελλο Ιταλίας τον Μάιο του 2001, ήταν και ο πρώτος ενός μετέπειτα τεράστιου ονόματος της προπονητικής: του Ρομπέρτο Μαντσίνι, που λίγους μήνες πριν, μόλις είχε «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
«Συνεργάστηκα με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι στην πρώτη του εμπειρία ως πρώτος προπονητής. Στην πράξη, όμως, είδα μερικές δυνατότητες και το μέταλλο για να γίνει ένας σπουδαίος κόουτς. Όπως κι έγινε στην πράξη. Κι εκτός από μεγάλος προπονητής, είναι και εξαιρετικός χαρακτήρας».
Είκοσι χρόνια αργότερα και μετά από αρκετούς τίτλους, αυτός οδήγησε την Εθνική Ιταλίας και στην κατάκτηση ενός EURO. Μίας διάκρισης που έλειπε από το «παλμαρέ» των Ιταλών, από το 1968. Στο αν η «Σκουάντρα Ατζούρα» μπορεί να το πετύχει και φέτος, έστω και χωρίς αυτόν, κάνοντας το back-to-back;
«Η Ιταλία δεν ξεκινά ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του φετινού EURO, αλλά είναι μία πολύ καλή ομάδα, που έχει το υλικό, για να προχωρήσει στη διοργάνωση. Είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, πως υπάρχουν εθνικές ομάδες πιο ποιοτικές από τη δική μας».
Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω στο 1999, ο Άντζελο Ντι Λίβιο ήταν μέρος εκείνης της Γιουβέντους, που «πίκρανε» όσο λίγες, τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη. Ήταν εκείνο το ματς, που ο άνεμος πρόδωσε τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο και στέρησε από τους Πειραιώτες, μία πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League.
«Θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το ματς. Φαντάζομαι πως κόστισε πολύ στους φίλους του Ολυμπιακού, αλλά για εμάς, ήταν μία μεγάλη ευχαρίστηση.
Ο Ολυμπιακός είναι διάσημος σύλλογος εδώ στην Ιταλία. Από τότε υπήρχε εκτίμηση γι' αυτόν, καθώς θεωρούταν μία πολύ σκληρή ομάδα.
Από πλευράς πιθανοτήτων, σίγουρα αν δεν υπήρχε εκείνη η φάση, θα μπορούσε να φτάσει έως και τον τελικό του Champions League. Όλα σβήνουν, όμως, τώρα. Είναι ένα παιχνίδι ιστορικό, που θα του δώσει την ευκαιρία να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο».
Ό,τι προσπάθησε να κάνει ο Ολυμπιακός εκείνο το βράδυ, ήταν κόντρα στις πιθανότητες. Η Γιουβέντους και γενικότερα οι ιταλικές ομάδες εκείνης της εποχής, είχαν την αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και δίχως αμφιβολία, το Νο.1 πρωτάθλημα στον πλανήτη, ως προς τον ανταγωνισμό και την ποιότητα.
«Είναι αλήθεια πως στα '90s, το ιταλικό ποδόσφαιρο ήταν γεμάτο σπουδαίους παίκτες και νικητές, που ήρθαν στη Serie A, ανεβάζοντας τον ανταγωνισμό και το επίπεδο. Σχεδόν κάθε ομάδα είχε κάποιον σαν τον Ζιντάν, τον Μπάτζιο, τον Ρούι Κόστα, τον Μπατιστούτα, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω έναν, θα ήταν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.
Προφανώς θυμάμαι και τον Ματίας Αλμέιδα. Υπήρξε ένας αντίπαλος υψηλής ποιότητας. Είχαμε μερικές μεγάλες μάχες. Γνωρίζω πως εδώ και κάποια χρόνια εργάζεται ως προπονητής, αλλά δεν έχω καθαρή εικόνα της πορείας του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, του εύχομαι κάθε επιτυχία στην ΑΕΚ».
Se acuerdan cuando la Lazio era un equipo argentino? Campeones de la Serie A y de la Coppa Italia (ambas en la temp. 1999-2000) y campeones de la Supercoppa Italiana 2000 #Sensini #Simeone #Almeyda #Veron pic.twitter.com/IRxJzVm6DD
— Guillermo Blanco (@Paton_1909) May 25, 2021
Το ιταλικό ποδόσφαιρο, όμως, επιστρέφει. Η παρουσία της Φιορεντίνα σε δεύτερο σερί τελικό, μετά τις τρελές πορείες/κατακτήσεις άλλων συλλόγων, το αποδεικνύει.
«Πράγματι, τα τελευταία χρόνια το ιταλικό ποδόσφαιρο κάνει μεγάλα βήματα, με τους ευρωπαϊκούς τελικούς της Ρόμα, της Φιορεντίνα, την κατάκτηση του Europa League με την Αταλάντα και την παρουσία της Ίντερ στον τελικό του Champions League.
Αργά και σταθερά, γίνεται ξανά υπολογίσιμο στην Ευρώπη. Ίσως αρχίζει να παίρνει ό,τι του αξίζει».
www.bnsports.gr
