Το Πράσινο Ακρωτήρι περνάει στιγμές δόξας στο φετινό Κύπελλο Εθνών Αφρικής και έτσι βρέθηκε η κατάλληλη αφορμή, για μία συζήτηση με έναν άνθρωπο που πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, σε αυτή τη μικρή χώρα. Ο Ντανιέλ Μπατίστα μίλησε στο BN Sports για την «ονειρική» πορεία που πραγματοποιεί η γενέτειρά του, για τα εγκαίνια της OPAP Arena όπου έδωσε το «παρών», αλλά και για την Εθνική Ελλάδος που εκπροσώπησε με τιμή!
Συνέντευξη στον Άγγελο Κρεμαστό
Το Πράσινο Ακρωτήρι (ή αλλιώς Κάπε Βέρντε) πραγματοποιεί μία ιστορική πορεία στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής, ξεπερνώντας για πρώτη φορά στα χρονικά, τη φάση των ομίλων. Δεν υπήρχε πιο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει για την ιστορία που έχει αρχίσει να γράφεται, από τον Ντανιέλ Μπατίστα.
Ο Μπατίστα κατάγεται από το Πράσινο Ακρωτήρι, αν και ποτέ του δεν εκπροσώπησε την χώρα του σε μία διοργάνωση. Αντιθέτως, ήρθε στην Ελλάδα, αγαπήθηκε, έγινε ένα με τον κόσμο, υιοθέτησε απευθείας την κουλτούρα και φόρεσε τα «γαλανόλευκα», ως ο πρώτος ξένος στην ιστορία της Εθνικής.
Η καριέρα του στα ελληνικά γήπεδα είναι πολυσυζητημένη, έχοντας αφήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το δικό του… στίγμα σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό, αλλά και Εθνικό, με τον οποίο έκανε τα πρώτα «βήματα» του, στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Ο Ντανιέλ Μπατίστα μίλησε στο BN Sports και έδωσε τη δική του εξήγηση για αυτή την ανέλπιστη επιτυχία του Κάπε Βέρντε, για τις αλησμόνητες στιγμές που έζησε με την ΑΕΚ, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στον Ολυμπιακό, αλλά και για την ευτυχία που του προσφέρει να δουλεύει καθημερινά με μικρά παιδιά, στην ακαδημία του, την Batista Academy.
Πράσινο Ακρωτήρι ή αλλιώς μικρή Βραζιλία
Σε έναν όμιλο με Γκάνα, Αίγυπτο και Μοζαμβίκη, το Κάπε Βέρντε δεν είχε πολλές ελπίδες πρόκρισης. Επειδή όμως ποδόσφαιρο είναι, η γενέτειρα πατρίδα του Μπατίστα «διέλυσε» όλα τα προγνωστικά και τερμάτισε στην πρώτη θέση αφήνοντας άπαντες άφωνους.
«Ναι και σε εμένα έκανε μεγάλη εντύπωση που προκρίθηκε από έναν τόσο δύσκολο όμιλο και μάλιστα στην πρώτη θέση. Οι αντίπαλες ομάδες έχουν παίκτες τεράστιας αξίας και αναγνώρισης στο ευρωπαϊκό και όχι μόνο ποδόσφαιρο, σε σχέση με το Κάπε Βέρντε, που ο πληθυσμός του είναι πολύ πιο μικρός σε σχέση με τις άλλες χώρες. Είναι ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα για την χώρα, να έχει δημιουργηθεί αυτή η τόσο δυνατή ομάδα.
Το Κάπε Βέρντε το λένε μία μικρή Βραζιλία, καθώς τα παιδιά μαθαίνουν να παίζουν ποδόσφαιρο στις αλάνες. Οι παίκτες πλέον πηγαίνουν και παίζουν στην Ευρώπη και την Πορτογαλία κατά κύριο λόγο. Μετά από μία καλή πορεία στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής, στόχος είναι η συμμετοχή σε ένα Μουντιάλ».
Η μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, είναι σαφώς η Ζάμπια του 2012, που έφτασε μέχρι τέλους και σήκωσε το τρόπαιο. Για τον Μπατίστα, εφόσον το Πράσινο Ακρωτήρι έχει δείξει αυτά τα εντυπωσιακά δείγματα γραφής, όλα είναι πιθανά. Μπορεί φέτος να έχουμε έναν αναπάντεχο πρωταθλητή Αφρικής.
«Είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει ξανά κάτι τέτοιο. Όμως αφού καταφέρνεις να φτάσεις μέχρι εδώ, όλα είναι πιθανά. Αρκεί όμως να υπάρχει ένας δυνατός και ενωμένος σύλλογος και με λίγη τύχη μπορείς να τα καταφέρεις. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο ταλέντο, θέλει και τύχη. Η τύχη όμως όπως λένε, πάει με τους τολμηρούς. Πρέπει να την κυνηγήσεις την τύχη σου».
Ο κόσμος τον «αγκάλιασε» και η Εθνική Ελλάδος έγινε το… σπίτι του
Το ταλέντο και οι ικανότητες του Μπατίστα δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ και δικαίως. Όμως εκείνος δεν αγωνίστηκε ποτέ με την εθνική ομάδα της χώρας στην οποία γεννήθηκε. Τίμησε όμως τα «γαλανόλευκα» και φόρεσε την ελληνική σημαία με καμάρι, μετρώντας 14 συμμετοχές.
«Εγώ δεν αγωνίστηκα ποτέ στην Εθνική ομάδα διότι δεν με ήξεραν, δεν με κάλεσαν ποτέ, ήμουν εδώ στην Ελλάδα και δεν ήξεραν αν είμαι όντως καλός ποδοσφαιριστής ή όχι, ήταν άλλες εποχές τότε. Έτσι όταν μου έγινε η πρόταση να παίξω εδώ, δέχθηκα με χαρά να παίξω για την Ελλάδα. Δεν μου έχει μείνει όμως κάποιο απωθημένο, θα ήταν άλλωστε ένα πολύ μεγάλο ταξίδι (σ.σ. γέλια).
Όλοι οι αθλητές θέλουν να εκπροσωπούν την χώρα τους, είναι μία τεράστια τιμή. Εγώ όμως το κατάφερα με την Ελλάδα. Αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερη τιμή για εμένα, διότι εγώ δεν είμαι γέννημα θρέμμα της χώρας. Με διάλεξαν και αυτό δείχνει πως κάτι καλό έκανα και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο. Ήρθα από το πουθενά και είναι μία τεράστια επιτυχία για εμένα, θα ήταν άδικο να παραπονιέμαι».
Ο Μπατίστα έγινε ο πρώτος ξένος που αγωνίστηκε με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος, όλα όμως για εκείνον ήταν τόσο γνώριμα, τόσο οικεία. Σημαντικό ρόλο έπαιξε βέβαια και το οικογενειακό κλίμα της ομάδας, που τον αγκάλιασε με το… καλημέρα.
«Με υποδέχθηκαν πολύ εγκάρδια, με πολλή χαρά. Μου έκαναν πλάκες, θυμάμαι ο Αποστολάκης με φώναζε ‘Μαύρο Διαμάντι’, γελάγαμε και περνούσαμε ωραία. Τους ήξερα όλους έτσι και αλλιώς, ήταν λες και ήμουν σπίτι μου».
Δύσκολα θα μπορέσει να ξεχάσει το ντεμπούτο του, άλλωστε βρήκε και τον δρόμο προς τα δίχτυα στη νίκη με 4-0 απέναντι στη Φινλανδία το 1994. Ήταν το πρόσωπο του αγώνα και ο ίδιος το χάρηκε με την ψυχή του.
«Την θυμάμαι πάρα πολύ καλά εκείνη την ημέρα. Περπατούσα στον δρόμο και όλοι θυμάμαι να λένε καλά λόγια και ήθελαν να φορέσω την φανέλα της Ελλάδας. Ήταν μεγάλη χαρά για εμένα. Σκόραρα κιόλας και ήταν όλα υπέροχα. Παίξαμε και πολύ καλά απέναντι στη Φινλανδία την οποία και νικήσαμε 4-0. Έβαλα και γκολ, ήμουν το πρόσωπο της ημέρας, ο πρώτος μαυρούκος που έπαιξε στην Ελλάδα. Ήταν κάτι καινούργιο για την χώρα να βλέπει έναν μαύρο στην Εθνική. Ο κόσμος όμως με αγκάλιασε και ποτέ δεν θα το ξεχάσω αυτό», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Τα πρώτα «επεισοδιακά» βήματα στον… κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου
Στον Εθνικό πέρασε δύο «μαγικές» χρονιές (1987/88 και 1988/89) δείχνοντας σε ολόκληρη την Ελλάδα ποιος είναι ο Ντανιέλ Μπατίστα. Ένα άγνωστο παιδί 25 χρονών από την άλλη άκρη της γης, αλλά με ικανότητες που ζήλευαν όλα τα μεγάλα αστέρια της χώρας. Επειδή η ζωή όμως δεν είναι παραμύθι το «αντίο» του Μπατίστα με τον Εθνικό ήταν ιδιαίτερα επεισοδιακό.
«Οι παράγοντες στην Ελλάδα μερικές φορές δεν λειτουργούσαν πολύ σωστά. Εγώ ήθελα να πάω σε μία μεγάλη ομάδα, να προχωρήσω στην καριέρα μου. Θα μπορούσαν να με πουλήσουν και μετά να επενδύσουν τα χρήματα για να δυναμώσει η ομάδα. Εκείνοι όμως μου έλεγαν πως ήθελαν να με καταστρέψουν, να μου κρεμάσουν το δελτίο, να μην ξανά παίξω ποτέ. Ήταν να φύγω, έμεινα όμως, γιατί μου ζήτησαν να τους βοηθήσω στα τότε μπαράζ που έδιναν, ώστε να μην πέσει κατηγορία η ομάδα. Το έκανα και σκόραρα σε όλα τα παιχνίδια που έπαιξα, αν δεν ήμουν εγώ θα έπεφτε κατηγορία. Αντί να με ευχαριστήσουν, με απειλούσαν. Δεν ήθελα να φύγω με αυτόν τον τρόπο, με βοήθησε ο Εθνικός αλλά δεν μου συμπεριφέρθηκαν σωστά. Σε καμία ομάδα από την οποία έφυγα, δεν έφταιγα εγώ».
Πήγε στην ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1989, με την «Ένωση» να βρίσκεται στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πόσο εύκολο ήταν για έναν νέο ποδοσφαιριστή να ενταχθεί σε μία ήδη έτοιμη ομάδα; Πώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί την πίεση που προέρχεται από τους οπαδούς;
«Ένας ποδοσφαιριστής για να πετύχει στην καριέρα του πρέπει να αποδείξει πως η πίεση και το άγχος δεν τον επηρεάζουν. Για να πετύχεις πρέπει να αξίζεις και να δουλεύεις σκληρά. Είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Διάβαζα στις εφημερίδες ‘Για να δούμε τώρα τον Μπατίστα σε μία μεγάλη ομάδα’. Εγώ όμως ήξερα την αξία μου και δεν έδινα σημασία σε αυτά. Προσαρμόστηκα πολύ εύκολα».
Με την ΑΕΚ πανηγύρισε το μοναδικό πρωτάθλημα της καριέρας του, το 1992 και στη συνέχεια αποχώρησε με προορισμό τον Ολυμπιακό. Οι οικονομικές διαφωνίες με τους «κιτρινόμαυρους» τον οδήγησαν σε αυτή την επιλογή, που εκ του αποτελέσματος δεν τον δικαίωσε.
«Στον Ολυμπιακό το κλίμα δεν ήταν καθόλου καλό. Δεν λειτουργούσαν πολλά πράγματα σωστά. Έναν αθλητή όλα αυτά τον επηρεάζουν, ειδικά αν υπάρχει και διχόνοια μέσα στην ομάδα, η απόδοση ενός ποδοσφαιριστή πέφτει. Εγώ προσπαθούσα να προσαρμοστώ, να πετύχω με την καινούργια μου ομάδα. Δεν σου έδιναν όμως ιδιαίτερη σημασία, κανείς δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για τους ποδοσφαιριστές. Η ομάδα κάνει επένδυση σε έναν παίκτη, αν μετά όμως δεν τον προσέχει πώς περιμένει μετά από αυτόν να αποδώσει μέσα στο γήπεδο; Με πείραζε πάρα πολύ αυτή η ατμόσφαιρα στον Ολυμπιακό. Πιστεύω κατάφερα να δώσω μόνο το 50% από αυτό που μπορούσα».
Η καριέρα του στον Ολυμπιακό είχε πολλά… σκαμπανεβάσματα, ο Μπατίστα όμως μπόρεσε να ξεχωρίσει μερικές στιγμές που έκαναν την διαφορά για αυτόν, είτε θετική είτε αρνητική.
«Ο Ολυμπιακός είναι από της πιο μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα, ήταν τιμή για εμένα να παίξω εκεί, όμως δεν το ευχαριστήθηκα πραγματικά. Θυμάμαι σε έναν τελικό κυπέλλου πήγαμε όλοι κουρεμένοι, για να δείξουμε ότι έχουμε καλό κλίμα στα αποδυτήρια υποτίθεται και κάτι τέτοιες βλακείες και μετά χάσαμε κιόλας. Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια είναι μία όμορφη ανάμνηση, αλλά και πάλι μου έχει μείνει μεγάλη πικρία ακόμα. Δεν ευχαριστιόμουν να πηγαίνω στην προπόνηση. Ήταν περίεργα εκείνα τα χρόνια για τον Ολυμπιακό».
Η μεγάλη επιστροφή στα «κιτρινόμαυρα» που ήταν σα να μην πέρασε μία μέρα
Ένας ποδοσφαιριστής πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Μπατίστα ήταν πολύ υψηλής ποιότητας και πολλοί θεωρούν πως τα σύνορα της Ελλάδας τον περιόριζαν. Ο ίδιος όμως δεν θέλησε ποτέ να αποχωριστεί την χώρα στην οποία ανδρώθηκε και «έχτισε» μία καριέρα, που δεν άξιζε να την… παρατήσει.
«Είχα προτάσεις να πάω στο Βέλγιο μετά τον Ολυμπιακό. Το σκέφτηκα πολύ είναι η αλήθεια, αλλά μετά είπα καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη και έμεινα. Εδώ με ήθελαν όλες οι μεγάλες ομάδες, γιατί να πάω εκεί για να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή;
Ο Τροχανάς μετά με έφερε στην ΑΕΚ. Μου είπε και ο Μπάγεβιτς ‘ξεχνάμε τα παλιά και έλα γιατί σε θέλω στην ομάδα’. Τόσο απλά, έτσι γύρισα ξανά στην ΑΕΚ. Ο Μπάγεβιτς ήταν ένας πολύ εύκολος άνθρωπος, λίγο αυστηρός αλλά μέχρι εκεί. Ήξερε σαν προπονητής τι ήθελε, δεν μίλαγε πάρα πολύ, σου έλεγε απλά το τι πρέπει να κάνεις μέσα στο γήπεδο. Καταλάβαινε πάντα ποιος δούλευε σκληρά, ήταν πολύ δίκαιος».
Ο Μπατίστα φόρεσε ξανά τα κιτρινόμαυρα και οι φίλοι της ΑΕΚ, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 απόλαυσαν την ομάδα του να παίζει «μαγικό» ποδόσφαιρο, χωρίς όμως να καταφέρει να… στεφθεί πρωταθλήτρια Ελλάδος.
«Πιστεύω πως τότε τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα δεν παιζόντουσαν μόνο στα γήπεδα. Η ΑΕΚ πλήρωσε εκείνη την περίοδο την κατάσταση που επικρατούσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με την ομάδα που είχαμε έπρεπε να το είχαμε πάρει με 10 βαθμούς διαφορά. Το πήρε ο Παναθηναϊκός με τον τρόπο που το πήρε.
Είχαμε όμως μία απίστευτη ομάδα, ήμασταν όλοι ένας και ένας. Ευχαριστιόμασταν πραγματικά να παίζουμε μπάλα. Λίγες ομάδες στην Ευρώπη έπαιζαν όπως η ΑΕΚ τότε. Είχαμε θεαματικούς παίκτες και κάναμε συνέχεια ευκαιρίες, όχι όπως τώρα που κάνουν συνέχεια πάσες προς τα πίσω και βαριέται ο κόσμος. Εμείς βρισκόμασταν με κλειστά τα μάτια.
Μπορμπόκης, Κετσπάγια, Μανωλάς, Τσιάρτας, όλοι τους ήταν φοβεροί. Εντάξει ο Τσιάρτας ήταν λίγο τεμπέλης στα μαρκαρίσματα, του την λέγαμε και εμείς, του βάζαμε λίγο χέρι για πλάκα αλλά μέχρι εκεί. Υπήρχαν ομάδες που μας παρακάλαγαν να μην τους βάλουμε άλλα γκολ».
Όλοι οι οπαδοί έχουν αδυναμίες και για τους φίλους της ΑΕΚ, ο Μπατίστα ήταν σίγουρα μία από αυτές. Δεν έβγαλαν άλλωστε και τυχαία το σύνθημα «Έκανες το στάδιο μπ@@@λο ρε Ντανιέλο».
«Πρέπει να βγήκε όταν επέστρεψα στην ΑΕΚ, στο πρώτο παιχνίδι απέναντι στον Ολυμπιακό το 3-1 στο ΟΑΚΑ. Μου άρεσε πλάκα είχε (σ.σ. γέλια).
Ξέρεις αυτό είναι το ποδόσφαιρο, έχει τέτοιες πλάκες και είναι χαρά για έναν ποδοσφαιριστή να γίνεται τραγούδι στα χείλη των οπαδών. Δεν συμβαίνει συχνά και αν γίνει, σημαίνει ότι κάτι έχεις κάνει καλά, ότι αξίζεις».
Η ΑΕΚ του τώρα και η ζωή, όχι και τόσο μακριά από τα γήπεδα
Ο Μπατίστα στα χρόνια της νιότης του ήταν γρήγορος, δυνατός, με καλή ντρίμπλα και σαφώς, έφεση στο σκοράρισμα. Οι συγκρίσεις με τον Λιβάι Γκαρσία ήταν αναμενόμενο να γίνουν, με τον Ντανιέλ να επιλέγει ανάμεσα στον εαυτό του και τον τωρινό επιθετικό της ΑΕΚ.
«Ο Γκαρσία είναι ένας τρομερός παίκτης. Έχουμε αρκετές διαφορές. Είναι πιο εκρηκτικός από εμένα, έχει πάρα πολλή ταχύτητα. Εμείς παίζαμε παλιά πιο θεαματικά σε σχέση με τώρα. Αυτός όμως είναι σίγουρα καλύτερος στο ψηλό παιχνίδι, το άλμα του είναι πραγματικό τρομερό. Το μόνο που θα έλεγα είναι να φτιάξει λίγο τα τελειώματά του, αλλά μέχρι εκεί, είναι πάρα πολύ καλός. Οι αμυντικοί τον χάνουν, τους ξεφεύγει πανεύκολα. Είναι καλύτερος από εμένα, ταιριάζει πολύ περισσότερο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο απ’ ότι εγώ».
Ο Μπατίστα ήταν ένας από τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ που τιμήθηκαν στα εγκαίνια του νέου γηπέδου, της OPAP Arena. Μία μέρα γεμάτη συγκίνηση, αλλά και με πολλές αναμνήσεις που «ξεπετάγονταν» συνεχώς από το μυαλό του.
«Ήταν υπέροχο να μπαίνεις σε ένα γήπεδο που έχεις ζήσει τόσο μεγάλες στιγμές και να το βλέπεις μεταμορφωμένο, σε ένα τόσο όμορφο και σύγχρονο στάδιο. Σου έρχονται διάφορες αναμνήσεις από το παρελθόν.
Ζήλεψα πάρα πολύ που δεν μπορώ να παίξω σε ένα τόσο όμορφο γήπεδο. Αλλά τι να κάνουμε; Γερνάμε και μεγαλώνουμε έτσι είναι η ζωή.
Ήταν τεράστια τιμή για εμένα που με κάλεσαν. Η ΑΕΚ από τότε έχει μεγαλώσει. Ήταν μία τεράστια επιτυχία να σηκώσει το νταμπλ με το καλημέρα. Τεράστια επιτυχία βέβαια είναι που βρήκε έναν προπονητή σαν τον Αλμέιδα. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, είναι ένας τεράστιος προπονητής και η ΑΕΚ είναι πραγματικά τυχερή που τον έχει».
Μπορεί να έχει αποχαιρετήσει την ενεργό δράση εδώ και 23 χρόνια, όμως δεν θα μπορούσε να απομακρυνθεί και πολύ από το ποδόσφαιρο. Ο Μπατίστα έχει την δική του ακαδημία και μαθαίνει στα νέα παιδιά τα… μυστικά του, αλλά κυρίως τα αφήνει να περάσουν καλά και να ευχαριστηθούν το άθλημα μέσα από την προπόνηση και τους αγώνες.
«Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο προσπάθησα να φτιάξω μερικές επιχειρήσεις, αλλά απέτυχα τελείως. Μετά κατάλαβα πως το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω καλά είναι το ποδόσφαιρο.
Μέσα από την ακαδημία είδα το πώς μπορώ να βοηθήσω τα νέα παιδιά. Είναι μεγάλη χαρά να έρχεσαι σε επαφή μαζί τους. Ξέρω πώς να τα προπονώ και πώς να τα διαχειρίζομαι, είτε ψυχολογικά, είτε μέσα στο χορτάρι. Προσπαθώ να τους μεταφέρω τις εμπειρίες μου. Εγώ δεν είχα κανέναν να μου πει τι πρέπει να κάνω, μόνος μου έμαθα. Είναι αλλιώς όμως να έχεις κάποιον που ξέρει δίπλα σου.
Ο σκοπός όμως πάνω απ’ όλα είναι τα παιδιά να το χαίρονται, να παίζουν ποδόσφαιρο και να περνάνε καλά».
*Διαβάστε περισσότερα και βρείτε τους τρόπους επικοινωνίας με την Ακαδημία Ποδοσφαίρου Daniel Batista, με ένα κλικ εδώ.
