Ο… βιονικός Αβραάμ Καλλινικίδης με το ανήσυχο πνεύμα του μίλησε για την σπουδαία μπασκετική του ζωή και την …φαινομενικά τελευταία του σεζόν στα γήπεδα, τον πατέρα του, την ΑΕΚ, το Αιγάλεω και πολλά άλλα…
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Πετρουλάκη
Ο Αβραάμ Καλλινικίδης δεν είναι ένας απλός μπασκετμπολίστας. Είναι ένας «μαχητής» των γηπέδων, που μέσα από την σκληρή δουλειά κατάφερε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Ποτέ του δεν επαναπαύτηκε, ίσα ίσα κάθε μέρα γινόταν όλο και καλύτερος φτάνοντας αισίως στα 46 του χρόνια να πραγματοποιεί μία απίστευτη σεζόν με την φανέλα της Μεγαρίδας.
Όμως ο 46χρονος απολαυστικός φόργουορντ δεν αποτελεί μία κλασσική περίπτωση αθλητή καθώς η εξωαγωνιστική του δράση και προσφορά είναι τόσο μεγάλη που επισκιάζει ακόμη και το μπασκετικό του ταλέντο γι’ αυτό και κάθε συζήτηση μαζί του για θέματα εκτός των τεσσάρων γραμμών είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Εξάλλου όπως λέει και ο ίδιος δεν του αρέσουν οι απολιτίκ στάσεις και ζητά τις διαφορετικές ερωτήσεις για να πάρει άλλη τροπή κάθε κουβέντα.
-Δήλωσες πως αυτή θα είναι η τελευταία σου χρονιά. Μπήκες όμως στο πρώτο ματς της σεζόν και κατέγραψες double-double (10p ,10r) Μετάνιωσες καθόλου την απόφαση της απόσυρσής σου μετά το παιχνίδι ?
«Η αλήθεια είναι πως μετά το παιχνίδι, πολλά άτομα από την ομάδα μου είπαν {ετοιμάσου για μία τρελή ‘κωλοτούμπα’ γιατί θα συνεχίσεις κανονικά! Εγώ, παρόλα αυτά έχω σκεφτεί πολύ καλά, πρώτα με το μυαλό μου και μετά με τα συναισθήματά μου. Θεώρησα πολύ όμορφο να τελειώσω την καριέρα μου εδώ στην Μεγαρίδα που παίζω τα τελευταία 3 χρόνια. Οι άνθρωποι εδώ με στηρίζουν και μου δίνουν την δυνατότητα να συνεχίσω να είμαι ενεργός και να βρίσκομαι σε υψηλό επίπεδο. Από την άλλη μπαίνει το κορμί μου στην εξίσωση , γιατί νιώθω τον κάθε αγώνα και την κάθε προπόνηση ως μια επίπονη διαδικασία. Αφήνω 1% πιθανότητα για την .. επική ‘κωλοτούμπα’, αλλά προς το παρών Μάιο κρεμάω παπούτσια!»
-Πώς θα ήταν το ιδανικό τέλος για εσένα και τι κρατάς από την μπασκετική σου ζωή?
«Το να καταφέρω να φύγω όρθιος και υγιής. Ίσως να συνοδευτεί και με μια μεγάλη εμφάνιση. Αυτά μετά από τόσα χρόνια , είναι κάπως δευτερεύον. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να δω τους αγαπημένους μου ανθρώπους στις κερκίδες, την γυναίκα μου , την κόρη μου, τι αδερφές μου και όλους αυτούς που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια! Για ένα τελευταίο χειροκρότημα ! Είναι τόσα μα τόσα πολλά αυτά που θα κρατήσω, τι να πρώτό πω! Κατάφερα να αγγίξω τα όνειρά μου. Να πραγματοποιήσω και κάποια από αυτά! Αντιμετώπισα τις καλύτερες ομάδες τις Ευρώπης , πρωταθλήτριες. Αντιμετώπισα μύθους και γίγαντες του μπάσκετ. Αντιπάλους που κέρδισα το δικαίωμα να αντιμετωπίσω στο γήπεδο. Δεν ήμουν εκεί απλά για μία στιγμή. Ήμουν παρών! Το νιώσανε , έβλεπα στα μάτια τους ότι με αναγνώριζαν σαν αντίπαλο . Με εκτίμησαν!
Κέρδισα τον σεβασμό από όλους τους ανθρώπους του χώρου, από απλούς ανθρώπους που ερχόντουσαν απλά να δουν μπάσκετ. Κατάφερα να μείνω παιδί μέχρι τα 46 μου! Έκανα ένα παιχνίδι επάγγελμα. Πήγαινα το πρωί στην δουλειά με ένα αμάνικο και ένα σορτσάκι , και έσκαγα μία μπάλα! 30 χρόνια καθημερινότητα. Αυτό κρατούσε την ζωή μου σε ισορροπία. Ξυπνούσα το πρωί και έκανα αυτό που αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο. Δεν ξέρω πόσοι έχουν την τύχη να κάνουν αυτό που αγαπούν και να ζουν από αυτό! Κωνσταντίνε… θυμήθηκα το καλύτερο στο τέλος … φιλίες ζωής ,πραγματικές φιλίες , αδερφικές σχέσεις! Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την μυρωδιά τον αποδυτηρίων, νίκες , ήττες , πρωταθλήματα. Είναι ένας μαγικός χώρος ,ιδιαίτερος. Όποιος δεν έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό, δεν μπορεί να καταλάβει τι λέω».
-Κατά την γνώμη σου , υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός στην Ελλάδα;
«Ναι υπάρχει! Προς τους μικρότερους! όχι προς εμάς. Νομίζω ότι προς εμάς τους μεγαλύτερους, υπάρχει σεβασμός. Έχουμε μια θέση σε κάθε πρωτάθλημα ,σε κάθε θέση. Αν βέβαια είσαι καλός και μπορείς να προσφέρεις. Σίγουρα θα υπάρξει κάποιος που θα σου πει ότι θέλει πιο φρέσκα πόδια, πιο αθλητικά ή απλά κάτι διαφορετικό. Για να σε βάλουν να παίξεις εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να φτάσεις σε μια ηλικία 23,24 χρονών ,γιατί μέχρι τότε λένε ότι δεν είσαι έτοιμος, σε θεωρούν ακόμα παιδί . Ένα λάθος των νέων είναι να νομίζουν ότι δικαιούνται να παίζουν , επειδή είναι νεότεροι ,πιστεύουν ότι πρέπει να τους προσφέρουν απλόχερα μια θέση στην ομάδα. Πολλοί προπονητές δεν εμπιστεύονται τους μικρούς αθλητές ,δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι στην κατηγορία του ηλικιακού ρατσισμού».
-Υπάρχουν παίκτες που κρύβουν την ιδεολογία τους για να μη χαλάσουν το image τους? Σε ρωτάω, γιατί είσαι ένας άνθρωπος πού παίρνεις θέση για κοινωνικοπολιτικά θέματα που σε απασχολούν.
«Πάρα πολλοί το κάνουν από φόβο, δεν θέλω να χάσουν θαυμασμό, δεν θέλουν να νιώσουν ότι κάποιος τους κριτικάρει ,πέρα από την αθλητική τους υπόσταση .θα έλεγα όμως ότι οι εποχές που ζούμε ,υποχρεώνουν αυτούς που έχουν φωνή, που μπορεί να ακουστεί πολύ δυνατά και μακριά, να γίνουν οι φόνοι όλων. Είναι υποχρέωσή μας να παίρνουμε θέση για αυτά που μας απασχολούν στην καθημερινότητά μας ,την κοινωνία μας. Αυτό θέλω να δω από τους συναδέλφους μου. Αυτό περιμένω να δω και από εσάς τους δημοσιογράφους. Με κάποιο τρόπο να φέρνετε τέτοιες ερωτήσεις, εκτός του μπάσκετ, σε μεγάλους αθλητές. να δω μετά τι τροπή θα πάρει η κουβέντα!»
-Πέρα από την μπάλα του μπάσκετ… τι άλλο θα ήθελες να «κλέψει» το παιδί σου από εσένα για να είσαι ένας περήφανος πατέρας?
«Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να γίνει πολύ διαφορετικός άνθρωπος από εμένα, μακάρι να μοιάσει στην μητέρα της. Εάν σκεφτώ τι θα ήθελα να κλέψει από το χαρακτήρα μου, θα ήθελα να πάρει τη δική θα μου οπτική για τον κόσμο, την αισιοδοξία μου γενικά ! Ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Να είναι επίσης δίκαια, να φωνάζει για το δικό της δίκαιο αλλά και για τον υπολοίπων».
-Πότε πιστεύεις έκανες τον πατέρα σου περήφανο μέσα από το μπάσκετ?
«Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα συζητήσει αυτό με τον πατέρα μου, και με στενοχωρεί βαθιά ,γιατί πλέον δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα . Νομίζω όμως. πως ήταν περήφανος για όλη μου την μπασκετική πορεία ,από το ξεκίνημα μέχρι εκεί που με είδε να φτάνω. Αν μπορώ όμως να μαντέψω πότε ένιωσε πραγματικά περήφανος για μένα, ήταν όταν έπαιξα στην Α1. Όταν υπήρχε η πολύ αναγνώριση προς το πρόσωπό μου. Μπορούσε πλέον να κάτσει να με δει από το σπίτι, να παίζω στα μεγαλύτερα γήπεδα της χώρας, ακούγοντας το όνομά μου από τους εκφωνητές».
-Έχοντας υπηρετήσει όλες τις αγωνιστικές ανάγκες μιας ομάδας. Ποια πιστεύεις ότι σου ταιριάζει και ποιος ήταν ο αγαπημένος σου ρόλος?
«Ναι, όπως λες τα έχω κάνει όλα. Υπήρχαν εποχές που μπορούσα να τα κάνω όλα. Τώρα πια όμως δεν μπορώ. Αν μπορούσα να τα κάνω πάλι όλα, θα διάλεγα τον ρόλο του ‘’καταστροφέα΄΄ θα διάλεγα τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας και δεν θα τον άφηνα να κουνηθεί! Θα του έλεγα, ‘’σήμερα δεν θα είναι η μέρα σου, θα σε σταματήσω εγώ’’. Παρόλα αυτά, όποτε μου ζητήθηκε κάτι, ακόμα και τώρα που το σώμα μου δεν ακολουθεί, τώρα που έχω χάσει πολύ από την αθλητικότητά μου, νομίζω τα καταφέρνω ακόμα αρκετά καλά!»
-Είναι η ΑΕΚ το μεγάλο βήμα στην καριέρα σου, είδες αυτά που περίμενες από ένα τόσο μεγάλο σωματείο?
«Η ΑΕΚ και σαν όνομα, και σαν σύλλογος, εννοείται πως είναι το μεγαλύτερο βήμα που έκανα. Παρόλο που οι 2 σεζόν που βρέθηκα εκεί, ήταν καταστροφικές για την ομάδα, είδα ακριβώς αυτό που περίμενα. Κυρίως έξω από το γήπεδο είδα τους φιλάθλους να μας ακολουθούν σε όλη τη γη, προπονήσεις, προετοιμασίες ακόμα και στο δρόμο. Παντού. Εκεί ένιωσα και την αναγνώρισή από τον κόσμο, μέχρι τότε ήμουν ένας γνωστός μπασκετμπολίστας . Έπαιζα ήδη 3 χρόνια Α1, είχα κάνει μια πορεία. Κατάλαβα όμως, ότι.. ‘’ωπα, με γνώρισε ο κόσμος όταν έπαιξα για την ΑΕΚ’’. Όσον αφορά την ΚΑΕ ΑΕΚ σαν εταιρεία δεν είδα τίποτα από όσα περίμενα από έναν τόσο μεγάλο σύλλογο. Βέβαια ήξερα πριν πάω τις δύσκολες εποχές που περνούσε και τα προβλήματα που υπήρχαν ,τα οποία αποδείχθηκαν πολύ σημαντικότερα. Για αυτό και υποβιβάστηκε… δυστυχώς!»
-Με ποιες 3 λέξεις θα χαρακτήριζες το Αιγάλεω?
«Δύσκολο! Δεν μου φτάνουν οι λέξεις !! 15 χρόνια σε αυτή τη γειτονιά, σε αυτό το γήπεδο, το Αιγάλεω είναι η μισή μου μπασκετική ζωή. Το Αιγάλεω είναι το σπίτι μου! Με κάθε γράμμα κεφαλαίο!»
