Ένας παίκτης μπορεί να… κρεμάσει τα παπούτσια του, το ποδόσφαιρο όμως δεν φεύγει ποτέ από μέσα του. Έτσι και ο Ιεροκλής Στολτίδης επιστρέφει ξανά στα γήπεδα, αυτή την φορά όμως για να κάτσει στον πάγκο της Δόξα Δράμας και όχι για να αγωνιστεί. Ο άλλοτε χαφ του Ηρακλή και του Ολυμπιακού μίλησε στο BN Sports, για τη καινούργια του καριέρα, αλλά και για τις εμπειρίες που έζησε φορώντας δύο ιστορικές φανέλες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Συνέντευξη στον Άγγελο Κρεμαστό
Η ζωή ενός ποδοσφαιριστή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα, το σημαντικό όμως για κάθε αθλητή είναι, να αρπάζει την ευκαιρία που του παρουσιάζεται, από τα… μαλλιά.
Ο Στολτίδης μετά από 11 εξαιρετικά χρόνια με την φανέλα του Ηρακλή, έκανε το επόμενο βήμα και στα 28 του, μετακόμισε στον Πειραιά. Εκεί η καριέρα του ξαφνικά εκτοξεύθηκε και από «ερυθρόλευκη» ρεζέρβα μετατράπηκε σε βασικό και αναντικατάστατο… γρανάζι, της μηχανής του Ολυμπιακού. Όλα αυτά τα κατάφερε στα χρόνια της εγχώριας κυριαρχίας των Πειραιωτών, αλλά και στο ξεπέταγμα που πραγματοποίησε στην Ευρώπη.
Πλέον 12 χρόνια μετά την… συνταξιοδότηση του, βρίσκεται ξανά κοντά στα γήπεδα και όχι ως τεχνικός διευθυντής, όπως κάποτε, αλλά με τον ρόλο του προπονητή.
Ο Ιεροκλής Στολτίδης μίλησε στο BN Sports, για το νέο εγχείρημα που έχει αναλάβει στη Δόξα Δράμας, την καθιέρωση του στην 11αδα του Ολυμπιακού και για το «όχι» που είπε στον Ότο Ρεχάγκελ, το οποίο και δεν μετάνιωσε ποτέ.
Η Δόξα Δράμας έχει νέο προπονητή
Στις αρχές Νοεμβρίου ένα νέο κεφάλαιο άνοιξε στην ζωή του Ιεροκλή Στολτίδη, η προπονητική. Πλέον κλείνει αισίως ένα μήνα στον πάγκο της Δόξα Δράμας και την Κυριακή (26/11) πήρε την πρώτη του νίκη απέναντι στη Βέροια με 4-1. Η χαρά του δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί.
«Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί η νίκη απέναντι στη Βέροια ήταν μία νίκη που την είχε ανάγκει περισσότερο η ομάδα και οι ποδοσφαιριστής και λιγότερο εγώ. Πιστεύω αυτό το τρίποντο θα είναι εφαλτήριο για να κάνουμε την αντεπίθεση μας και να σωθεί η ομάδα όσο γρηγορότερα γίνεται».
Πριν μερικά χρόνια είχε δηλώσει πως η προπονητική δεν ήταν μέσα στα σχέδια του για το μέλλον. Η ζωή όμως του έφερε στα… πόδια μία θέση στον πάγκο της Δόξα Δράμας και αυτός δεν αρνήθηκε. Για την απόφαση του αυτή βέβαια υπήρχε και μία εξήγηση.
«Η προπονητική δεν ήταν στα πλάνα μου, αν και με ενδιέφερε και μου άρεσε, απλώς δεν το είχα ως στόχο. Μετά το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα ως τεχνικός διευθυντής, κάτι που μου άρεσε πραγματικά. Απλά στην Ελλάδα ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή είναι κάπως περιορισμένος, από τις χαμηλότερες κατηγορίες μέχρι και την Super League. Επειδή ήξερα πως στην Ελλάδα δύσκολα θα βρω κλαμπ που θα έχω την ελευθερία που ήθελα για να δουλέψω, αποφάσισα να στραφώ στην προπονητική».
Η ποδοσφαιρική του καριέρα διήρκησε 19 χρόνια και τώρα ζει το άθλημα από ένα εντελώς διαφορετικό πόστο, αυτό του προπονητή. Ήθελα λοιπόν να μάθω τις μεγαλύτερες διαφορές που έχει παρατηρήσει.
«Είναι εντελώς διαφορετικό να βρίσκεσαι μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό, είτε ως τεχνικός διευθυντής, είτε ως προπονητής. Η μεγαλύτερη διαφορά που έχω παρατηρήσει πάντως είναι μία. Όταν είσαι ποδοσφαιριστής έχεις να κάνεις μόνο με τον εαυτό σου. Να προπονείσαι, να δουλεύεις και να εξελίσσεσαι. Ακόμη και σε μία κακή ομάδα να βρίσκεσαι, ένα καλός παίκτης μπορεί να ξεχωρίσει.
Ως προπονητής εξαρτάσαι αποκλειστικά πλέον από τους άλλους. Εσύ μπορεί να έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς, αυτό όμως στο τέλος μπορεί να μην έχει καμία σημασία. Εξαρτάσαι από ένα ρόστερ 20-25 ατόμων, αλλά και από την ίδια την ομάδα. Το μπάτζετ ή ακόμη και την φιλοσοφία της. Η δουλειά του ποδοσφαιριστή μου φαίνεται πλέον πολύ πιο απλή».
Στιγμές δόξας με την «ερυθρόλευκη» φανέλα
Το ταξίδι Θεσσαλονίκη - Αθήνα και ειδικά για της αρχές του 2000 δεν ήταν μία εύκολη μετάβαση. Ο Στολτίδης όμως δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα προσαρμογής και οι εμφανίσεις του, το απέδειξαν με το «καλημέρα».
«Εγώ προσαρμόστηκα πολύ εύκολα. Η προσαρμογή σε νέα μέρη εξαρτάται κυρίως από τον χαρακτήρα του καθενός. Εγώ προσαρμοζόμουν παντού εύκολα και ας μην άλλαξα πολλές ομάδες στην καριέρα μου. Ήμουν στον Ηρακλή, έλεγα ή θα κάνω το βήμα παραπάνω ή θα παραμείνω στον Ηρακλή, δεν υπήρχε λόγος να πάω κάπου απλώς για να πάω».
Αφού πέρασε ολόκληρη την ποδοσφαιρική του ζωή (ως επαγγελματίας) στον Ηρακλή, το καλοκαίρι του 2003 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Εκείνη την περίοδο οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ένα μαγικό ρόστερ με παίκτες όπως οι Τζιοβάνι, Τζόρτζεβιτς και Καρεμπέ. Ήθελα λοιπόν να μάθω πως ένιωσε όταν τους συνάντησε για πρώτη φορά στα αποδυτήρια.
«Ήταν πάρα πολύ όμορφα. Ήξερα την ποιότητα των καινούργιων μου συμπαικτών και πίστευα πως και εγώ μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτό το επίπεδο. Με αυτούς τους παίκτες μπόρεσα και εγώ να παίξω καλύτερα. Όταν πας σε τέτοιες ομάδες, υπάρχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και μεγάλη πίεση. Το πολύ καλό όμως είναι πως μέσα στο γήπεδο έχεις καλούς συμπαίκτες που σου κάνουν πιο εύκολη την ζωή. Αυτή είναι η πραγματικότητα, έτσι έγινα και εγώ καλύτερος».
Ο Ολυμπιακός τότε είχε αποκτήσει τον Στολτίδη ως μία «δευτερότριτη» λύση, εκείνος όμως έκλεψε τις… εντυπώσεις και καθιερώθηκε άμεσα στο βασικό σχήμα της ομάδας. Ήταν άραγε μία προσωπική δικαίωση για τον ίδιο;
«Ποτέ δεν κοίταγα έτσι το ποδόσφαιρο. Ναι σίγουρα ένιωσα μία δικαίωση καθώς πήγα στον Ολυμπιακό, ως ένας ποδοσφαιριστής για να συμπληρώσω το ρόστερ. Εγώ όμως μπήκα στην 11αδα και πήρα την φανέλα σπίτι μου. Δεν το έβλεπα έτσι όμως, αφοσιωνόμουν πως θα γίνω καλύτερος. Δεν σκεφτόμουν ότι ‘δείτε τι κατάφερα, δεν με υπολογίζατε και τώρα κοιτάξτε με’. Όχι όχι, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Εγώ απλώς ήθελα να παίζω». 
Τα γκολ δεν έλλειπαν από το «ρεπερτόριο» του και μάλιστα πολλά από αυτά ήταν ύψιστης σημασίας, είτε σε παιχνίδια εντός των συνόρων, είτε εκτός. Κάτι που όπως μου περιέγραψε δεν ήταν τυχαίο.
«Οι περισσότεροι προπονητές στον Ολυμπιακό, έβλεπαν πως είχα μία ικανότητα στο επιθετικό κομμάτι, παρά την θέση μου και με παρακινούσαν. Μου επέτρεπαν να αναβαίνω και εμένα σαφώς μου άρεσε πολύ να συμμετέχω στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας. Για εμένα η φιλοσοφία μου είναι τόσο αμυντική, όσο και επιθετική. Ήθελα να συμμετέχω παντού, έτσι γούσταρα να παίζω. Μου άρεσε το ίδιο να βάζω γκολ, με το να κάνω τάκλιν. Αυτή τη νοοτροπία προσπαθώ να περάσω και στους παίκτες μου πλέον στη Δόξα Δράμας».
Στα χρόνια του Στολτίδη, ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να λυγίσει «μεγαθήρια» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και ζήτησα από τον ίδιο, να μου δώσει μία εξήγηση για τις, τότε, εξωπραγματικές επιδόσεις της ομάδας.
«Ο Ολυμπιακός έχει τρομερή δυναμική σαν ομάδα και τον περιορίζουν τα ελληνικά δεδομένα. Γενικά όλη η φιλοσοφία και το DNA της ομάδας, ωθεί τους παίκτες για τη νίκη, σε οποιαδήποτε παιχνίδια, με οποιοδήποτε αντίπαλο. Ειδικά μέσα στο Καραϊσκάκη, που είναι μία πραγματική έδρα, με όλο το νόημα της λέξης, μία νίκη δεν ήταν και τόσο μακριά απέναντι σε ευρωπαϊκά ‘μεγαθήρια’».
Η ατμόσφαιρα από το Καραϊσκάκης, είναι σίγουρα κάτι που δεν μπορεί να ξεχάσει και όπως μου εκμυστηρεύτηκε, είναι και από τα λίγα πράγματα που του λείπουν πλέον.
«Ε ναι βέβαια. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μου έχουν λείψει από το ποδόσφαιρο. Τα συναισθήματα που νιώθεις όταν μπαίνεις στο Καραϊσκάκης πραγματικά δεν υπάρχουν. Οι φωνές, τα συνθήματα, ο πανικός που γινόταν όταν έμπαινε ένα γκολ. Είναι τρομερά συναισθήματα. Εγώ από τον Ολυμπιακό περισσότερο απ’ όλα κράτησα τα συνθήματα. Ούτε οι τίτλοι, ούτε τα κύπελλα, αλλά τα συναισθήματα.
Στον Ολυμπιακό πιστεύω περισσότερο από οποιαδήποτε ομάδα, τα συναισθήματα τα ζουν στο… κόκκινο. Είτε τα καλά, είτε τα κακά. Για εμένα αυτό είναι υγιές. Πάντα μέσα στα πλαίσια της λογικής. Φαντάσου πόσο ανούσια θα ήταν μία ζωή χωρίς συναισθήματα».
Μπορεί να συνέδεσε την καριέρα του με τον Ολυμπιακό και τον Ηρακλή, ο Στολτίδης όμως είναι μία αγαπητή προσωπικότητα από ολόκληρο το φίλαθλο κοινό, κάτι που το βιώνει ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την απόσυρση του από το ποδόσφαιρο.
«Είναι σαν μία επιβράβευση όλης της ποδοσφαιρικής μου συμπεριφοράς. Αυτό το ζω καθημερινά και μετά από πολλά χρόνια που σταμάτησα την μπάλα. Εγώ πάντα έδειχνα σεβασμό στους αντιπάλους και πλέον το εισπράττω. Άμα δώσεις σεβασμό, θα τον πάρεις πίσω. Είναι κάτι πολύ όμορφο, πολύ ικανοποιητικό. Μετά από τόσο χρόνια άνθρωποι με βλέπουν στον δρόμο και μου μιλούν με πολύ ωραία λόγια, ανεξαρτήτως της ομάδας που υποστηρίζουν».
Το ποδόσφαιρο του σήμερα
Τους τελευταίους μήνες το ελληνικό πρωτάθλημα έχει γίνει απόλυτα αμφίρροπο, με τέσσερις ομάδες να το διεκδικούν επί ίσοις όροις, κάτι που στα χρόνια του Στολτίδη ήταν αρκετά σπάνιο.
«Ο ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα έχει βοηθήσει τις ομάδες να εξελιχθούν και να δυναμώσουν, κάτι που βγάζουν και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Σε ένα πρωτάθλημα που τελειώνει από τον Φεβρουάριο μόνο καλό δεν κάνει. Σαφώς και από την πλευρά του νικητή δεν το νιώθεις αυτό. Βέβαια με αυτόν τον τρόπο και εσύ ως ποδοσφαιριστής χαλαρώνεις και δεν φτάνεις την επίδοση που θα μπορούσες αλλιώς».
Εδώ και χρόνια γίνεται μεγάλη συζήτηση για την έλλειψη Ελλήνων ποδοσφαιριστών από το πρωτάθλημα και το πόσο αυτό επηρεάζει τις ίδιες τις ομάδες. Για τον Στολτίδη το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλώς ελληνικό.
«Ναι αυτό συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια. Η αιτία προέρχεται από πολλούς παράγοντες και δεν είναι μόνο στην χώρα μας. Είναι σημεία των καιρών αυτά. Εμένα σαν φίλαθλος πλέον, αλλιώς θα ένιωθα αν η ομάδα μου θα είχε πιο έντονο το ελληνικό στοιχείο.
Οι ξένοι δεν μπορούν να καταλάβουν πλήρως σε ποια ομάδα βρίσκονται και την φιλοσοφία που πρεσβεύει το κάθε κλαμπ. Ειδικά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που εκ των πραγμάτων οι ξένοι που έρχονται δεν είναι και παγκόσμιας κλάσης. Είναι κρίμα επομένως να μην υπάρχουν αρκετοί Έλληνες ποδοσφαιριστές. Είναι στενάχωρο, αλλά οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και σε πολλές παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου».
Οι εποχές έχουν αλλάξει και τα νέα παιδιά παίρνουν με μεγαλύτερη ευκολία, την ευκαιρία τους να… λάμψουν σε μία ομάδα. Αυτό που ο Ιεροκλής όμως έχει παρατηρήσει, είναι η διαφορά στο χαρακτήρα, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
«Όποιον και αν ρωτήσεις μεγαλύτερο σε ηλικία, το βλέπουν και το αντιλαμβάνονται όπως ακριβώς είναι. Τα παιδιά πλέον δεν έχουν καμία σχέση με το παρελθόν, γενιά με γενιά αλλάζουν όλα ριζικά. Τα νέα παιδιά δεν είναι το ίδιο υπομονετικά, δεν επιμένουν όπως παλαιότερα. Τώρα βλέπω παιδάκια με λίγα καλά παιχνίδια, νιώθουν ότι έχει τελειώσει η καριέρας τους, νιώθουν φτασμένοι. Αλλά το ίδιο ισχύει και για την αντίθετη πλευρά, αν σταματήσουν να παίζουν, αντί να αντιδράσουν και να παλέψουν περισσότερο, τα παρατάνε. Σαφώς και όχι όλοι όμως».
Δύο λόγια για έναν παλιό γνώριμο
Έχει υπάρξει συμπαίκτης με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, επομένως δεν έχασα την ευκαιρία για να μάθω αν ο Σέρβος τεχνικός του Παναθηναϊκού, έδειχνε από τότε πως η προπονητική του… ταιριάζει.
«Αυτό που βλέπουμε στον πάγκο του Παναθηναϊκού, αυτό ήταν και σαν ποδοσφαιριστής. Είχε μία ηρεμία στο παιχνίδι του. Είχε σαφώς και εξάρσεις, πάντα όμως σε ήπιο βαθμό. Φαινόταν πως ήταν ένας άνθρωπος που έπαιζε περισσότερο με το μυαλό. Ήταν μία ήρεμη δύναμη. Δεν μπορούσες να πεις ότι θα γινόταν σίγουρα προπονητής, αλλά τα σημάδια υπήρχαν».
Εφόσον μίλησε με τόσο καλά λόγια για τον Γιοβάνοβιτς, τον ρώτησα αν περίμενε και την άνοδο του Παναθηναϊκού, όταν ο Σέρβος ανέλαβε την ομάδα.
«Ήμουν σίγουρος πως με τον Γιοβάνοβιτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού, η ομάδα θα πήγαινε πολύ καλύτερα. Έδωσε μία ηρεμία στην ομάδα. Ήμουν σίγουρος πως θα βελτίωνε την κατάσταση, αλλά ποτέ δεν ξέρεις μέχρι σε ποιο σημείο».
Η απουσία του από την Εθνική Ελλάδος και ο... επίλογος
Οι κλήσεις του Ρεχάγκελ αποτελούν μία ιστορία που έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές. Αυτό που ήθελα να μάθω όμως ήταν, αν όλη αυτή η συζήτηση που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του και την Εθνική Ελλάδος, τον είχε επηρεάσει καθόλου.
«Οι κλήσεις του Ρεχάγκελ ποτέ δεν με επηρέασαν. Ήμουν τόσο γεμάτος και αφοσιωμένος στον Ολυμπιακό και ειλικρινά δεν με επηρέαζαν. Για την Εθνική όποτε με ήθελε θα ήμουν εκεί».
Στα 33 του χρόνια ο Ρεχάγκελ τον κάλεσε να αγωνιστεί σε δύο φιλικά παιχνίδια στην Κύπρο, με τον Στολτίδη όμως να αρνείται να πάει. Τόσα χρόνια μετά, ρώτησα το Ιεροκλή αν ποτέ μετάνιωσε αυτό το «όχι».
«Όχι δεν μετάνιωσα διότι ήταν μία κουτή κλήση. Ήμουν σε η σε ηλικία 33 ετών, ήταν για δύο φιλικά στην Κύπρο μαζί με άλλους 10 περίπου νέους παίκτες. Τους πέρναγα τους περισσότερους για 10 χρόνια σχεδόν. Τώρα σε αυτή την ηλικία να πάω για να αποδείξω αν μπορώ να βοηθήσω την Εθνική; Για πότε (γέλια);
Αν ήταν για ένα επίσημο ματς διότι με είχε ανάγκη η χώρα, θα πήγαινα και ας καθόμουν στον πάγκο, δεν θα με ενοχλούσε. Για δύο φιλικά τέλος της χρονιάς, δεν είχε κάποιο νόημα. Δεν είναι ότι ένιωθα πικραμένος, απλά μου φάνηκε ανούσιο».
Όσον αφορά τον σημερινό Ολυμπιακό, τον ρώτησα αν θα ταίριαζε στο αγωνιστικό πλάνο της τωρινής ομάδας, με την απάντηση του να είναι ξεκάθαρη.
«Ναι βέβαια, γιατί να μην ταίριαζα; Δεν βλέπω τον λόγο που δεν θα ταίριαζα. Μακάρι να μπορούσα να ξανά παίξω και ας ήμουν μόνος μου στο κέντρο (γέλια)».
